Η νέα νόστιμη καραμέλα πολιτικών, αναλυτών, αποστράτων, δημοσιογράφων και λοιπών «ενδιαφερομένων» για τα θέματα εξωτερικής πολιτικής ακούει στο όνομα «Συμβούλιο Εθνικής Ασφαλείας». Ξαφνικά, σαν να έδωσε κάποιος μαέστρος το σύνθημα, όλοι αρχίσαμε να αναμασούμε την ίδια πρόταση για μια Ελλάδα με αξιόπιστη αποτρεπτική στρατηγική.

Είναι αυτονόητη η λειτουργία ενός θεσμικού οργάνου το οποίο θα αναγιγνώσκει και θα προτείνει πολιτικές ή ακόμη και επιχειρησιακές στρατηγικές με τρόπο αντικειμενικό, ιδεολογικά αποστειρωμένο και συναισθηματικά αποφορτισμένο. Μπορεί όμως να λάβει χώρα ένα τέτοιου είδους εγχείρημα στην Ελλάδα;

Μόνο το περιεχόμενο της πρότασης νόμου για τη σύσταση του οργάνου αποκαλύπτει τις προθέσεις των πολιτικών μας να το «καπελώσουν» και να το χειραγωγήσουν. Πρώην πρωθυπουργοί και πρώην υπουργοί προτείνονται ως μέλη, με σκοπό να βγουν από την αφάνεια. Δεν θεωρώ τους πάντες ipso facto ανεπαρκείς. Ωστόσο ποιος θα διακρίνει και υπό ποια κριτήρια τον κατάλληλο από τον υπουργό Εξωτερικών, ο οποίος ανέλαβε τη συγκεκριμένη θέση επειδή απλά και μόνο αποτελούσε το «νούμερο 2» του άλλοτε κυβερνώντος κόμματος; Θα υπάρξει προκήρυξη μέσω ΑΣΕΠ;

Προτείνονται επίσης πρώην αρχηγοί επιτελείων και άλλοι απόστρατοι. Η χώρα μας διαθέτει εξαιρετικούς αξιωματικούς, οι οποίοι υπηρέτησαν και υπηρετούν την πατρίδα υπό αντίξοες συνθήκες και τους τιμούμε. Υπάρχουν όμως και ορισμένοι παντογνώστες οι οποίοι έμαθαν την πολεμική τέχνη στα σύνορα Παπάγου-Ψυχικού, και όταν καλούνταν να περάσουν σχολεία, αντέγραφαν και θεωρούσαν περιττή τη διδασκαλία εκ μέρους των καθηγητών τους. Τους θέλουμε αυτούς;

Άλλα πρόσωπα θα μπορούσαν να είναι διεθνολόγοι, στρατηγικοί αναλυτές και φυσικά ειδικοί επί περιφερειακών ζητημάτων (Βαλκάνια, Τουρκία, Μέση Ανατολή, Βόρεια Αφρική, Ευρώπη). Ποιοι όμως; Αυτοί που επικεντρώνουν την επιστημοσύνη τους στις δημόσιες σχέσεις με…

Η συνέχεια του άρθρου στο Pontos-news