Από τη δεκαετία του ’70 κάθε υπουργός παιδείας που ήθελε να σέβεται το λαϊκισμό του καταργούσε τις εξετάσεις εισαγωγής στα ΑΕΙ. Αλλά αυτές επέμεναν και παρέμεναν. Ανέκαθεν το συλλογικό φαντασιακό του έθνους ήθελε τον κάθε απόγονο φοιτητή της Ιατρικής εκτός και αν δεν άντεχε στη θέα του αίματος οπότε μπορούσε να βολευτεί με μια θέση στο Πολυτεχνείο ή τη Νομική. Με μια δεύτερη σκέψη καταλάβαινε ότι αυτό δεν ήταν προς το συμφέρον του.

Διότι δεν είναι καθόλου σίγουρο ότι θα μπορεί και να τελειώσει αν δεν έχει τις απαιτούμενες ικανότητες και κυρίως τη θέληση. Από την άλλη, γιατί όλοι και όλες να γίνονται γιατροί ακόμα κι αν δεν το αξίζουν; Γιατί το δικό του χαρισματικό και εργατικό παιδί να εξομοιώνεται με τον κάθε τυχόντα; Έτσι το αίτημα της κατάργησης ποτέ δεν έγινε λαϊκή απαίτηση και έμεινε μετέωρο. Η κάθε κοινωνία ακόμα και η ελληνική αποδέχεται την αριστεία τουλάχιστον ως μέσο δικής της επιβίωσης και προόδου. Τιμά τα ιδιαίτερα χαρίσματα, την προσπάθεια, την ευγενή άμιλλα. Εκείνο το αρχαίο «τα αγαθά κόποις κτώνται». Όχι όλη βέβαια. Η κοινωνία ατυχεί όταν οι αρνητές της προόδου ανεβαίνουν στην εξουσία. 

Για τη συνέχεια AthensVoice