Δε μπαίνω καν στη συζήτηση για το αν έπρεπε να μειωθεί και πόσο η δημόσια δαπάνη υγείας στην Ελλάδα. Το θέμα δεν είναι τεχνοκρατικό, αλλά βαθύτατα πολιτικό.

Αρκετοί, προσπαθούν να περάσουν το μήνυμα ότι «κυβερνούν ξένα κέντρα». Αυτό, είναι ο θάνατος της πολιτικής. Αν πολιτική σημαίνει πρώτα από όλα «ευθύνη», έχουμε χρέος να αναδείξουμε το αυτονόητο: για το χάλι στο οποίο βρισκόμαστε, φταίνε οι κυβερνήσεις μας και όχι οι ξένοι.

Εμείς επιλέξαμε τις οριζόντιες περικοπές στην Υγεία, για να εξυπηρετήσουμε τις πελατείες. Τον εαυτό μας υπονομεύουμε με αυτές τις πολιτικές, το σύστημα υγείας που θέλουμε να απολαμβάνουμε ως πολίτες και το οποίο χρηματοδοτούμε με φόρους και εισφορές.
Την επόμενη φορά που θα κληθείς να ψηφίσεις για κυβέρνηση, αποφάσισε αν το ρουσφέτι είναι πιο σημαντικό από το να βρίσκεις κρεβάτι στο νοσοκομείο, εξετάσεις όταν τις χρειάζεσαι και εμβόλια για το παιδί σου. Και ρουσφέτι και δημόσια υγεία, δε γίνεται.

Καιρός να πάρουμε την ευθύνη που μας αναλογεί ως πολίτες.

Μόνο έτσι θα καταλάβουμε ότι μπορούμε να γυρίσουμε το παιχνίδι. Ειδάλλως, ας βράσουμε κόλλυβα, θαμμένοι στη φαντασίωση «οι κακοί ξένοι μας κατέστρεψαν».

Διάβασα μερικές ενδιαφέρουσες αναρτήσεις για το θέμα της υποχρηματοδότησης της υγείας, με αφορμή ένα άρθρο του Guardian για τη Μεγάλη Βρετανία, (που δεν είχα το χρόνο να δω) και τις συγκρίσεις με το ελληνικό ΕΣΥ. Αν έχω κάτι να συνεισφέρω στον προβληματισμό που αναπτύχθηκε, με βάση τη μικρή μου πείρα στη διοίκηση ελληνικού δημόσιου νοσοκομείου, είναι το εξής: το μεγαλύτερο πρόβλημα του ελληνικού ΕΣΥ και των δημόσιων νοσοκομείων *δεν* είναι η υποχρηματοδότηση, ούτε πριν ούτε τώρα. Το σημαντικότερο πρόβλημα του ελληνικού συστήματος υγείας, απ’ το οποίο πηγάζει όλη η κακοδαιμονία, είναι ο απέραντος-τερατώδης-γενικευμένος-συντριπτικός ανορθολογισμός του συστήματος. Ένα σύστημα που απαρτίζεται από “κύτταρα” που δημιουργήθηκαν με αλλοπρόσαλλα κριτήρια (εντοπιότητας, εύνοιας, λανθασμένων εκτιμήσεων, κλπ), που έχουν συμπλακεί επί πάρα πολλά χρόνια και έχουν δημιουργήσει ένα κουβάρι που δεν ξεμπλέκεται πια. Και το τσιμέντο που ενώνει όλο αυτό το πράγμα είναι η νοοτροπία που κυριαρχεί στο χώρο. Αυτό είναι το πρωτεύον θέμα, η χρηματοδότηση και οι αριθμοί έρχονται μετά· και πριν τα μνημόνια που η χρηματοδότηση δεν ήταν προβληματική, πάλι χάλια ήταν το σύστημα· και αν αύριο διπλασιαστούν τα κονδύλια, πάλι χάλια θα είναι.