Η σκέψη μου έτρεξε σε κάποιο απόσπασμα απο την “Θεωρία του Πολέμου” του Π. Κονδύλη, σελ 383, ο οποίος προφητικά εδώ και 2 περίπου 10ετίες σημείωνε:
“… Την σκέψη σε ιστορικές και στρατηγικές διαστάσεις την κατάπιε εντελώς σχεδόν, μαζί με όσα θα έπρεπε να την στηρίζουν έμπρακτα, το πελατειακό σύστημα, το δούναι και λαβείν, το οποίο τελευταία, στο πλαίσιο του ακάθεκτου εκσυγχρονισμού μας, έχει πάρει την πολιτισμένη ονομασία του “διαλόγου” – διαλόγου οπισθοβούλου, πολυδαιδάλου και πολυμηχάνου, διαλόγου των πάντων με τους πάντες περί των πάντων εις πάντας τόπους και πάντας χρόνους. Όποιος δεν μετέχει σε τέτοιους διαλόγους και δεν υπόκειται στις σκοπιμότητές τους, έχει την ελευθερία – και την υποχρέωση- να σταθμίσει στρατηγικά έναν ενδεχόμενο ελληνοτουρκικό πόλεμο …”

Θα ήθελα να το αφιερώσω κυρίως στους υπεύθυνους πολιτικούς ταγούς, αλλά και να ευχηθώ στους νέους Δκτας του Στρατού μας να μην “μετέχουν σε τέτοιους διαλόγους”, καθόσον “οι καιροί ου μενετοί” και η ευθύνη υψίστη.