Επτά χρόνια μετά την είσοδο της Ελλάδας στο σπιράλ της πρωτοφανούς κρίσης, όλο και περισσότεροι Έλληνες καταλαβαίνουν ότι ένας σημαντικός παράγοντας που συνέβαλε στη δημιουργία της ήταν η κακή διαχείριση (των δημόσιων οικονομικών) του κράτους. Ειδικότερα, τα ελλείμματα είχαν μια σημαντική συμβολή σ’ αυτό, αφού τα συνακόλουθα χρέη που δημιουργούνταν για την κάλυψή τους, οδήγησαν στην κρίση δανεισμού και τα συμπαρομαρτούντα μνημόνια.

Για κάποιον που διέθετε κοινή λογική ήταν προφανές ότι ένα έλλειμμα εδημιουργείτο κάθε φορά που δεν μπορούσαμε να εκτιμήσουμε μια δαπάνη –κι’ αυτή, κατά το κοινώς λεγόμενο, ξέφευγε. Όταν, για παράδειγμα, δημιουργούσαμε πολύ περισσότερες θέσεις, απ’ όσες χρειαζόμασταν (και που ο προϋπολογισμός μπορούσε να υποστηρίξει) στο δημόσιο, προκειμένου να καλυφθούν πελατειακές ανάγκες, το κόστος μισθοδοσίας ανέβαινε υπερβολικά. Μαζί με την έλλειψη οργάνωσης, τις επικαλύψεις, την ανυπαρξία δικτυώσεων και συνεργειών, το κόστος λειτουργίας εκτινασσόταν και η έλευση των ελλειμμάτων ήταν προεξοφλημένη.

Τα ελλείμματα -όπως και οι λόγοι που τα προκαλούσαν- ήταν εμφανή κατά τη δημιουργία τους, αλλά επικρατούσε η αντίληψη ότι μπορούν να «κουκουλώνονται» λόγω του μεγάλου πολιτικού κόστους που είχε η αντιμετώπισή τους, από την μια, και του εύκολου δανεισμού, από την άλλη.

Για τη συνέχεια liberal