Μεγαλωμένος την περίοδο της Μεγάλης Ύφεσης, ο μυθιστοριογράφος και νομπελίστας Σολ Μπέλοου δεν ξέχασε ποτέ το δέσιμο των εξαθλιωμένων Αμερικανών με τον χλιδάτο, σχεδόν ξένο και μανιακό με την εξουσία που είχαν για πρόεδρο. «Οι άνεργες μάζες, οι μεροκαματιάρηδες, μηχανικοί, απολυμένοι οδηγοί τρόλεϊ, κλητήρες, πωλητές παπουτσιών, σιδερωτές παντελονιών (…) Εμπιστεύονταν μόνο τον (Φραγκλίνο) Ρούσβελτ, γέννημα θρέμμα του Γκρότον, έναν αριστοκράτη του καταλόγου Social Register, έναν πλούσιο τζέντλμαν από το Χάρβαρντ και το Χάιντ Παρκ».

Οι ψηφοφόροι δεν έχουν πρόβλημα με τις ελίτ, αν αυτές εκπληρώνουν τους όρους με τους οποίους κέρδισαν τη θέση τους και οι οποίοι έχουν να κάνουν με την ενεργή χρήση της εξουσίας για τη βελτίωση της υλικής κατάστασης του κόσμου. Το πρόβλημα φαίνεται να αρχίζει όταν δεν συμπεριφέρονται καθόλου ως ελίτ, όταν δεν αναλαμβάνουν δράση και επικαλούνται ανικανότητα απέναντι στις παγκόσμιες δυνάμεις. Τότε είναι που οι μεροκαματιάρηδες αμφισβητούν το νόημα ύπαρξης των ανωτέρων τους, οι οποίοι ως απόντες φεουδάρχες, απολαμβάνουν τα πλεονεκτήματα της εξουσίας αλλά δεν τηρούν κανένα από τα καθήκοντα που συνεπάγεται.

Η Δύση δεν επαναστατεί κατά των ελίτ. Ο κόσμος που ψήφισε για να φύγει η Βρετανία από την ΕΕ και έφερε τον Ντόναλντ Τραμπ στο Λευκό Οίκο, καθώς και αυτός που μπορεί να εκλέξει την Μαρίν Λεπέν ως πρόεδρο της Γαλλίας τον επόμενο μήνα, νοσταλγεί την εποχή που οι ελίτ ήταν περισσότερο, όχι λιγότερο ισχυρές.

Για τη συνέχεια Euro2Day