του Σάββα Καλεντερίδη

Μπορεί το Παλαιστινιακό να σημάδεψε επί μισό και πλέον αιώνα την ειρήνη όχι μόνο της Μέσης Ανατολής αλλά και ολόκληρου του κόσμου, αναμφίβολα όμως η κρίση στη Συρία είναι αυτή που αποτελεί τα τελευταία χρόνια το κορυφαίο αποσταθεροποιητικό στοιχείο για την παγκόσμια ειρήνη, αφού σ’ αυτήν την ιστορική χώρα πολεμούν, άσχετο εναντίον ποίου, οι Ένοπλες Δυνάμεις των ΗΠΑ και της Ρωσίας, όπως και του Ιράν και του Ισραήλ.

Η πολιτική των ΗΠΑ επί Ομπάμα στην κρίση της Συρίας, ήταν γνωστή. Πόλεμος εναντίον του ΙΚ και της Αλ Νούσρα, στενή σχέση και συνεργασία με τους Κούρδους του PYD/YPG, σχετικές αποστάσεις από τις άλλες ένοπλες ομάδες που δρουν με το «καπέλο» του λεγόμενου Ελεύθερου Συριακού Στρατού, σχετική ανοχή στον Μπασάρ Αλ Άσαντ. Και όλα αυτά, μέσα σε ένα πνεύμα συνεννόησης και συνεργασίας με τη Ρωσία.

Όταν ανέλαβε ο Τραμπ τα ηνία της εξουσίας, έδωσε ένα χρονικό διάστημα 30 ημερών στους επιτελείς του να εξετάσουν και να επανασχεδιάσουν το επιχειρησιακό δόγμα των ΗΠΑ στη Συρία. Κατά τα φαινόμενα το νέο δόγμα δεν είχε ουσιαστικές αλλαγές – ιδιαίτερα σε ό,τι έχει σχέση με την ενίσχυση των Κούρδων και τη συνεργασία μαζί τους στον πόλεμο εναντίον του ΙΚ, και την επιχείρηση απελευθέρωσης της οιονεί πρωτεύουσάς του, της Ράκας.

Όλα πήγαιναν στην πιο πάνω κατεύθυνση, μέχρι που ήλθαν οι 59 πύραυλοι Τόμαχοκ, τις πρώτες πρωινές ώρες της 7ης Απριλίου, ως απάντηση στην επίθεση με χημικά στο Ιντλίμπ, που χρεώθηκαν στον Άσαντ.

Η συνέχεια του άρθρου στο Pontos-news