Του Μανώλη Σκούληκα

Πολλοί από εμάς μένουμε άναυδοι με τους ανθρώπους που όχι μόνο τρέφουν αρνητικά συναισθήματα προς τη χώρα τους αλλά μάλιστα δράττονται κάθε ευκαιρίας – πραγματικής ή δημιουργημένης- να την αμαυρώσουν και να της επιτεθούν υβριδικά. Η λογικά επιφαινόμενη εξήγηση ότι πληρώνονται από κάποια ξένη εχθρική κυβέρνηση δυστυχώς ωχριά απέναντι στην πραγματική ψυχολογική εξήγηση που απαρτίζει την κοσμοθεωρία τους.

Οι εθνομηδενιστές έχουν τέσσερις πιθανές βάσεις στην ψυχοσύνθεση τους:

1/ Η ταύτιση του εθνικού κράτους με τον καταπιεστή. Από τις απαρχές της η αριστερή ιδεολογία είχε αντιμετωπιστεί ως «εθνικός κίνδυνος» και κυνηγήθηκε ανελέητα από το κράτος και το παρακράτος κάτω από εθνικά προτάγματα. Τώρα πληρώνουμε αυτήν την καταχρηστική εργαλειοποίηση της εθνικής ιδέας που την αμαυρώσαμε με απάνθρωπες τεχνικές. Δικαίως η λέξη «Έθνος» συνδέεται με αυταρχικές εποχές και είναι πλέον εύκολος στόχος σε όσους παίρνουν εκδίκηση από τον λάθος εχθρό. Τραγικό αλλά αληθινό. Υπάρχει πολύ δουλειά ακόμα για να ανασκευασθεί αυτή η τραγική ταύτιση.

2/ Οι αριστερές ιδεολογίες έχουν ως πρώτιστη προτεραιότητα τους την ταξική πάλη και λίγες από αυτές ασχολούνται με την εθνική αξιοπρέπεια. Οι περισσότερες είναι διατεθειμένες να απεμπολήσουν τα εθνικά ζητήματα προς χάριν των ταξικών. Ακόμα και το ΚΚΕ που ηγήθηκε της Εθνικής Αντίστασης κατά την Κατοχή, ήταν διατεθειμένο να εκχωρήσει πιθανώς την Μακεδονία για να εδραιώσει την επανάσταση στην υπόλοιπη Ελλάδα. Οπότε στους χωρους αυτούς η ταξική ρητορική προηγείται της πατριωτικής συνείδησης.

3/ Υπάρχει μια ιδιαίτερη ναρκισσιστική ή και μαζοχιστική ικανοποίηση αυτών που ανήκουν στο περιθώριο καθώς νιώθουν ιδιαίτεροι (αρά και ξεχωριστοί) όταν βρίσκονται κοντύτερα σε οτιδήποτε περιθωριακό και ξένο προς την κοινωνία. Παίρνουν αυταξία από την αντίσταση στο κράτος/πατρίδα και από την υπεράσπιση του κατατρεγμένου. Νιώθουν μια ηθική ανωτερότητα όταν είναι οι μόνοι στο πλευρό «όλων της γης των κολασμένων». Δεν αμφισβητείται αυτή η ηθική ανωτερότητα αλλά ας κοιτάξουν τελικά για ποιο λόγο το κάνουν: για τους παρίες ή για το δικό τους αυτοθαυμασμό; Τα φαινόμενα ενδεικνύουν το δεύτερο καθώς πολύ συχνά τους βλέπουμε να υπερθεματίζουν γιατί δε θέλουν να χάσουν το ρόλο αυτόν όταν το κράτος τους τον παίρνει κάνοντας το δίκαιο και το ανθρώπινο. Όταν τελικά επικρατεί το αρχικό πρόταγμά τους και γίνονται αποδεκτοί, προσπαθούν να επιβάλλουν νέες υπερβολικές αξιώσεις με προκρούστειες μεθόδους. Από καταπιεζόμενοι μετατρέπονται σε καταπιεστές εν μια νυκτί. Δεν πρόκειται για πολυπολιτισμικότητα αλλά για αυταρχική επιβολή της δίκης τους υποκουλτούρας και της επί τούτου υποτίμησης και διάβρωσης της κυρίαρχης εθνικής κουλτούρας. Ξεχνούν αμέσως τις ανθρωπιστικές τους ευαισθησίες όταν πρόκειται για την καταπάτηση των δικαιωμάτων της σιωπηλής πλειοψηφίας. Επωφελούνται από την έλλειψη αγωνιστικότητας του μέσου ανθρώπου και απεκδύονται αστραπιαία την προβιά του θύματος για να αποκαλύψουν τους εκδικητικούς τους κυνόδοντες.

4/ Η έντονη ναρκισσιστική υποτίμηση βρίσκει πρόσφορη φωλιά στην αριστερή ιδεολογία που στο πρόταγμά της να αναδομήσει τα κακώς κείμενα, ξεφεύγει στην καταστροφική της μανία και δεν αφήνει τίποτα όρθιο. Ορισμένοι -σαφώς λίγοι- αριστεροί είναι τόσο μισάνθρωποι μέσα στον οίστρο της μαζικής καταδίκης ώστε να επιτίθενται με σαδιστική ικανοποίηση ακόμα και στο ίδιο τους το έθνος. Εδώ έχουμε μια βαθιά νευρωτική προσωπικότητα που χαίρεται με την καταστροφή. Ένας αρχετυπικός «Εχθρός» που επιθυμεί μετά μανίας να καταστρέψει οτιδήποτε οι άλλοι έχουν χτίσει. Είναι ο «λύκος» των μύθων του Αίσωπου και ο ζηλόφθονος «Διάβολος» της Παλαιάς Διαθήκης.

Πάρα το αλλοπρόσαλλο μίσος που επιδεικνύουν για την πατρίδα τους και την καθεστηκυία κουλτούρα της, δεν είναι απαραίτητα κακοί άνθρωποι. Πολλοί από αυτούς διακινούνται από, κατά τα άλλα, πραγματικά ανθρωπιστικά κίνητρα. Απλά είναι τόσο φανατικά εστιασμένοι στο σκοπό τους που χάνουν το δάσος εστιάζοντας μόνο σε ένα δέντρο. Συνήθως έχουν αποπλανηθεί από ένα όραμα παγκοσμιοποίησης με τους λαούς ενωμένους, χωρίς πόλεμο, φυλετικές ή σεξουαλικές διακρίσεις άλλα αρνούνται πεισματικά να δουν ότι γίνονται υποχείρια μιας πιο ύπουλης εργαλειοποίησης αυτών των ευγενών ιδεών από ένα παγκόσμιο κύκλωμα που στοχεύει πολύ εστιασμένα στη διάβρωση του εθνικού κορμού των κρατών για να μπορεί να μειώνει την αντίσταση τους. Ήδη από την εποχή του διαφωτισμού τα εθνικά κράτη (απαρτιζόμενα από την άρρηκτα συνεπακόλουθη εθνική ταυτότητα) αποτέλεσαν την μόνη αντίσταση σε αυτόν τον ιμπεριαλισμό που τότε εκφραζόταν μέσα από την αποικιοκρατία και τις αυτοκρατορίες που καταπίεζαν τις εθνικές συνειδήσεις των εθνών ώστε αυτά να μην αντιστέκονται ενωμένα (γύρω από την εθνική τους υπερηφάνεια και αξιοπρέπεια) στην εκμετάλλευση τους. Μετα την κατάρρευση του ιμπεριαλισμού η απομυζητική παγκοσμιοποίηση έχει μεταμφιεστεί περίτεχνα ώστε να αποκρύπτει τους σκοπούς της και να καλύπτει τα πλοκάμια της και να μετατρέπει ακόμα και τις πιο αγνές ψυχές σε πιόνια της. Σαφώς όμως δεν λείπουν και οι στυγνοί και βαθιά διαβρωμένοι υπηρέτες αυτού του συστήματος που με περισσή χαρά γίνονται σύγχρονοι Εφιάλτες. Οι τελευταίοι συναντώνται συχνότατα στους κόλπους της κάθε πολιτικής παράταξης. Ας μην ξεχνάμε ότι σε ένα πολιτικό σύστημα που εδραιώθηκε από κοτζαμπάσηδες ο ρόλος του προδότη είναι συστημικός.

Πως τους αντιμετωπίζουμε;

Σε ατομικό-διαπροσωπικό επίπεδο, αν έχουμε τις γνώσεις και την ικανότητα, αντιπαρατασσόμαστε και όταν κερδίσουμε το επιχείρημα, τους αποκαλύπτουμε και επιμένουμε να παραδεχθούν το λάθος τους και να ζητήσουν συγγνώμη ανασκευάζοντας πλήρως τη ζημιά που προκάλεσαν Επειδή δεν παραδέχονται ποτέ το λάθος τους, απλά επιμένουμε στο ψέμα και στην υπερβολή τους χωρίς να περιμένουμε να φιλοτιμηθούν να τα αναγνωρίσουν. Ο σκοπός μας είναι να τους δείξουμε ότι ο τραμπουκισμός τους δεν θα περάσει.

2/ Ψηφίζουμε νόμους με μίνιμουμ υποχρεωτική φυλάκιση (χωρίς αναστολή ποινής) σαν εσχάτη προδοσία λόγω υβριδικής επιθέσεως. Όχι πρόστιμα γιατί θα τα πληρώσουν οι ταγοί τους. Οι άνθρωποι αυτοί είναι οι περισσότεροι πολύ ευαίσθητοι ψυχικά και τρομάζουν με την ιδέα της φυλακής. Ακόμα και μερικοί μήνες ήπιας φυλάκισης θα είναι ικανοί να χτίσουν μια κουλτούρα προσοχής και διπλού ελέγχου των συμπεριφορών τους. Επίσης η συνέπεια είναι καίριος παράγοντας όπως σε κάθε επιβολή νόμου. Αν αφήνουμε κάποιες περιπτώσεις χωρίς έρευνα και έλεγχο, το μέτρο δεν θα έχει αποτέλεσμα άλλα θα εδραιώσει την αντίσταση. Η δικαιοσύνη εδώ οφείλει να είναι αδέκαστη άλλα και δίκαια ώστε να μην διολισθήσουμε σε μια Μακαρθική Ιερά Εξέταση. Έτσι θα έχουμε πλέον μια υγιή κριτική του συστήματος (απαραίτητη σε κάθε δημοκρατία) και όχι ένα εθνομηδενιστικό παραλήρημα που ανταγωνίζεται τον εαυτό του στο πόσο πιο ακραίο μπορεί να γίνει, ακόμα και με το κόστος της αλήθειας. Η κοινωνία μας χρειάζεται αυτές τις κριτικές φωνές αν είναι να βελτιωθεί άλλα όχι όταν ψεύδονται για να επιδειχθούν σε μια χυδαία άμιλλα αμαύρωσης του έθνους τους.