Η αποχώρηση της Σεΐχ Χασίνα από τη Ντάκα και η ανατροπή του καθεστώτος άνοιξε την πόρτα για περισσότερο εθνικιστικό λόγο, φαίνεται να οδηγεί μέρος της υποστήριξης αυτής της ιδέας – Αντανακλά ευρύτερες ανησυχίες για την περιφερειακή ασφάλεια.

Μιλώντας σε σεμινάριο που διοργανώθηκε από την Ένωση Συνταξιούχων Αξιωματικών Ενόπλων Δυνάμεων (RAOWA) στη Ντάκα, η πρόταση του Shahiduzzaman εξαρτάται από την ανάγκη να αντισταθμιστεί η επιρροή της Ινδίας στη Νότια Ασία. Πρότεινε ότι μια συμμαχία Πακιστάν-Μπανγκλαντές, ιδιαίτερα στον τομέα της πυρηνικής άμυνας, θα μπορούσε να χρησιμεύσει ως στρατηγικός αποτρεπτικός παράγοντας ενάντια στην ινδική ηγεμονία στην περιοχή. Η πρότασή του έχει κερδίσει έλξη μεταξύ ορισμένων πρώην στρατιωτικών αξιωματούχων, ειδικά εκείνων με συντηρητικές και αντι-ινδικές τάσεις, μετά την ανατροπή της κυβέρνησης της Σεΐχ Χασίνα.

Ο Shahiduzzaman υποστήριξε ότι το Πακιστάν, με το καθιερωμένο πυρηνικό του πρόγραμμα, θα μπορούσε να χρησιμεύσει ως αξιόπιστος εταίρος ασφαλείας για το Μπαγκλαντές, προσφέροντας ένα μέσο για την ενίσχυση των αμυντικών του δυνατοτήτων έναντι των αντιληπτών απειλών από την Ινδία. Η πολιτική μετατόπιση στο Μπαγκλαντές, όπου η αποχώρηση της Σεΐχ Χασίνα άνοιξε την πόρτα για περισσότερο εθνικιστικό λόγο, φαίνεται να οδηγεί μέρος της υποστήριξης αυτής της ιδέας.

Ωστόσο, η υπεράσπιση του Shahiduzzaman αμαυρώνεται από την αμφιλεγόμενη προσωπική του ιστορία. Το 2013, ενώ υπηρετούσε ως καθηγητής στο Πανεπιστήμιο της Ντάκα, κατηγορήθηκε για σεξουαλική παρενόχληση από μια φοιτήτρια. Μια έρευνα τον βρήκε ένοχο , οδηγώντας σε δημόσιες διαμαρτυρίες και εκτεταμένη οργή. Παρά τους σοβαρούς αυτούς ισχυρισμούς και την επακόλουθη βλάβη στη φήμη του, ο Shahiduzzaman συνεχίζει να συμμετέχει στον δημόσιο διάλογο και εμφανίζεται συχνά στα μέσα ενημέρωσης. Η αξιοπιστία του, ωστόσο, παραμένει υπό αμφισβήτηση λόγω αυτής της ιστορίας.

Η αντιπαράθεση του παρελθόντος του Shahiduzzaman με τις πολιτικές του επιδιώξεις εγείρει σημαντικές ηθικές ανησυχίες. Ενώ η πρότασή του αγγίζει σημαντικά ζητήματα περιφερειακής ασφάλειας, πολλοί υποστηρίζουν ότι η προσωπική του συμπεριφορά τον αποκλείει από τη συμμετοχή σε τέτοιες συζητήσεις πολιτικής υψηλού επιπέδου, ειδικά σε θέματα τόσο συνεπακόλουθα όπως οι πυρηνικές συμμαχίες. Οι επικριτές επισημαίνουν ότι το να επιτρέπεται σε κάποιον με ιστορικό σεξουαλικής παρενόχλησης να διαμορφώνει συζητήσεις για την εθνική ασφάλεια υπονομεύει την εμπιστοσύνη του κοινού στην ηγεσία.

Η πρότασή του για μια πυρηνική συμμαχία έρχεται επίσης σε μια εποχή που το Μπαγκλαντές παλεύει με το δικό του κίνημα #MeToo , εγείροντας ερωτήματα σχετικά με τη λογοδοσία και τη δικαιοσύνη. Η αντίφαση μεταξύ του δημόσιου πνευματικού ρόλου του Shahiduzzaman και της προσωπικής του συμπεριφοράς ρίχνει μια σκιά στην ικανότητά του να λειτουργεί ως αξιόπιστη φωνή στη διαμόρφωση της εξωτερικής πολιτικής του έθνους.

Στην ουσία, η έκκληση του Shahiduzzaman για μια πυρηνική συνθήκη μεταξύ του Μπαγκλαντές και του Πακιστάν αντανακλά ευρύτερες ανησυχίες για την περιφερειακή ασφάλεια, αλλά περιπλέκεται από το αμφιλεγόμενο παρελθόν του. Η ιδέα μιας στρατηγικής συμμαχίας με το Πακιστάν μπορεί να έχει απήχηση σε ορισμένες φατρίες στο Μπαγκλαντές, αλλά η προσωπική ιστορία του καθηγητή περιπλέκει τη θέση του στον δημόσιο λόγο. Καθώς το Μπαγκλαντές διαχειρίζεται τόσο τις περιφερειακές εντάσεις όσο και τις εγχώριες εκκλήσεις για δικαιοσύνη, μένει να δούμε πώς πρόσωπα όπως ο Shahiduzzaman θα επηρεάσουν τη μελλοντική πορεία του έθνους.

ΠΗΓΗ: Global Order