Γιάννος Χαραλαμπίδης: Η Κύπρος βγαίνει από μία μικρή κρίση-σκάνδαλο, γιατί μέχρι το 2026 προβλεπόταν να λειτουργήσει ο αγωγός στο Βασιλικό για φυσικό αέριο. Τελικά μπλέχτηκαν οι Κινέζοι με την ΕΕ να διερευνά την υπόθεση. Έρχεται καπάκι τώρα η ιστορία του Interconnector. Το σχέδιο που εγείρεται αν αυτό το σχέδιο είναι βιώσιμο για τον Κύπριο φορολογούμενο, γιατί η Κυπριακή Δημοκρατία έχει να δώσει 125 εκατομμύρια τα οποία θα προστεθούν μέσω των φόρων της ΕΕ. Το διακύβευμα είναι πόσο υπάρχει μια μελέτη, η οποία θα επικυρώνει και θα δικαιολογεί το έργο και ότι στην εφταετία θα μπορέσει να παρέχει στον Κύπριο φορολογούμενο φθηνότερο ρεύμα. Το δεύτερο σκέλος είναι τα δύο μεγάλα μπλοκς που ανήκουν στην προηγούμενη κυβέρνηση. Το ένα υποστηρίζει το έργο και το άλλο όχι επειδή έχει άλλα συμφέροντα ενέργειας. Η κυβέρνηση έχει μπει μεταξύ δύο μπλοκ συμφερόντων. Η κύρια τάση είναι να γίνει το έργο, αλλά η κυβέρνηση δέχεται πίεση, μετά το σκάνδαλο με τους Κινέζους. Αν δεν δώσει αποδείξεις για φθηνότερο ρεύμα δεν μπορεί να δικαιολογήσει την απόφασή της. Ένα τέτοιο έργο έχει τη δική του γεωπολιτική αξία, γιατί ενώνει Ελλάδα και Κύπρο με Ευρώπη. Είναι θέμα βιωσιμότητας και από πίσω υπάρχουν και τα συμφέροντα. Οι κυβερνήσεις βρίσκονται σε συμπληγάδες γιατί οι κυβερνήσεις δεν καθαρίζουν το σκηνικό. Για τη ρήτρα εξωτερικού κινδύνου, αν υπάρχει, στη παρούσα φάση δεν βγαίνει ψηλά το πρόβλημα. Είναι καθαρά οικονομικό το θέμα και συμφερόντων. Η ΕΕ είναι έτοιμη να επενδύσει. Αν η ρήτρα αφορά την Τουρκία τότε τα πράγματα θα είναι δύσκολα. Αν για την ελληνική κυβέρνηση είναι δύσκολα λόγω τουρκολιβυκούν μνημονίου, είναι όμως ένας παράγοντας. Ο Χριστοδουλίδης ισχυρίζεται, ότι οι “ημέτεροι” την οποία κατονομάζω 5η φάλαγγα τον κατηγορούν ότι θέλει λύση. Πιέζεται από την Αθήνα και θέλει να πιέζεται γιατί βρίσκει άλλοθι. Οι Κύπριοι είναι ενοχλημένοι με τη στάση της ελληνικής κυβέρνησης που αφήνει το Κυπριακό απέξω από τον ελληνοτουρκικό διάλογο. Για να γίνει όμως κερδοφόρος πρέπει είτε η Τουρκία να αποσυρθεί από πάγιες επιθυμίες της ή η Ελλάδα να πάει σε υποχωρήσεις οι οποίες αν δεν επιβεβαιωθούν μέσω της Χάγης θα θεωρηθούν προδοτικές. Αν καλέσει ο ΟΗΕ τις δύο πλευρές θα πει ο Τατάρ ότι θέλει δύο ισότιμα κράτη και Αθήνα-Λευκωσία ότι θέλουν την προηγούμενη τουρκική θέση δηλαδή τη ΔΔΟ. Και ρωτώ έναν Ελλαδίτη, όταν ακούει αυτά συγχύζεται ή όχι;