Αν τραγουδάς συνεχώς λέγοντας δύο κράτη

Γράφει ο Σενέρ Λεβέντ

Αυτά δεν είναι ο λόγος, αλλά πάντα τα αποτελέσματα των όσων έζησες. Όσων έκανες. Όσων δεν έκανες. Όσων δεν μπόρεσες να κάνεις. Δεν έχεις τέσσερις εποχές. Έχεις μόνο μια εποχή. Την εποχή του θέρους. Πάντα μαζεύεις ό,τι έχεις φυτέψει.

Αν έχεις φυτέψει αγγούρια, δεν βλασταίνουν φράουλες.

Αν έχεις σπείρει μελιτζάνες, δεν βλασταίνουν κεράσια. Μην περιμένεις μάταια αγκινάρες από το κολοκύθι που φύτεψες.

Αν τραγουδάς συνεχώς λέγοντας δύο κράτη, μην περιμένεις αυτό να ανέβει στη σκηνή του Μουλέν Ρουζ στο Παρίσι.

Αν τώρα από τη μια σου πλευρά υπάρχει εξαθλίωση. Αν εσύ τρέχεις εκεί για να αγοράσεις φτηνό κρέας και εκείνος τρέχει εδώ για να αγοράσει φτηνή βενζίνη. Αν δεν έχεις απολύτως καμία σοβαρή ένσταση για εκείνους που διατάζουν να πηγαινοέρχεσαι με ταυτότητα από το ένα μισό στο άλλο.

Αν καλοπερνάς σαν να είναι τα πάντα πολύ φυσιολογικά σε αυτό το κομμάτι γης στο οποίο σφιχταγκαλιάζεσαι με στρατιωτικές ασκήσεις.

Και αν δεν αποδίδεις στα ανθρώπινα δικαιώματα τόση αξία όση αποδίδεις σε ένα πολυτελές αυτοκίνητο. Αν σωπαίνεις όταν πρέπει να φωνάξεις. Αν χειροκροτείς όταν πρέπει να βρίζεις. Μην περιμένεις μια άλλη εποχή. Είσαι πάντα στην εποχή του θέρους.

Πάντα θα μαζεύεις τους καρπούς του πόνου. Τι είναι αυτό που με κάνει να σκέφτομαι ότι δεν έχεις καθόλου δικαίωμα να παραπονιέσαι; Εξόργισες ακόμα και τον πιο ανθρωπιστή ποιητή αυτού του κόσμου, τον Ναζίμ, ο οποίος δεν θα μπορούσε ποτέ να σου θυμώσει. Σε αποκάλεσε «το πιο παράξενο πλάσμα του κόσμου». «Είσαι σαν πρόβατο», σου είπε. «Είσαι σαν σκορπιός», σου είπε. Τι άλλο να πει;

«Η καταπίεση αυτή σε αυτό τον κόσμο

Είναι χάρη σε εσένα

Και αν είμαστε πεινασμένοι, κουρασμένοι

Αν είμαστε μέσα στο αίμα

Και αν ακόμα

Λιώνουμε σαν το σταφύλι

Για να δώσουμε το κρασί μας

Το φταίξιμο είναι δικό σου.

Δεν το γυρίζει η γλώσσα μου να το πω, όμως

Το μεγαλύτερο φταίξιμο είναι δικό σου

Αγαπητέ μου αδελφέ».

Αυτά που ζεις δεν είναι ο λόγος, αλλά τα αποτελέσματα. Πώς ήρθες στο σήμερα; Γύρισε και κοίταξε λίγο. Αίμα. Πεσόντες. Σημαίες. «Η Κύπρος είναι και θα μείνει τουρκική». Σε χτύπησαν στο κεφάλι με ένα ρόπαλο διχοτόμησης και δεν μπόρεσες να συνέλθεις εδώ και εβδομήντα χρόνια. Αν έσπειρες αγγούρια, θα φας αγγούρια. Αν φύτεψες αγγούρια μήπως θα βλαστήσουν κεράσια σε αυτό το χωράφι; Πώς δεν μπόρεσες να αντιληφθείς ότι έγινες το χοντρό έντερο του κατακτητή σου. Αν δεν έχεις και γι’ αυτό αντίρρηση, τι να σου πω. Να είσαι προσεχτικός τότε σε αυτό το σταυροδρόμι. Μπορεί να εξέλθει τανκ! Προσοχή στο οδόφραγμα των πυροβολητών. Άκου τον στρατηγό. Μετά θα τιναχτείς στον αέρα…

Λιώσαμε σαν σταφύλι, όμως δεν μπορέσαμε καν να γίνουμε κρασί εδώ. Δίνεις βραβεία αδελφέ; Τι άλλο βραβείο μπορεί να υπάρχει σε αυτό το νησί εκτός από το βραβείο της υποταγής; Το χοντρό έντερο θα σκάσει σε λίγο. Ακόμα και οι γνωστοί καιροσκόποι, πλιατσικολόγοι, λαθρέμποροι και εκείνοι που ξαπλώνουν με τη σημαία δεν θα μπορέσουν να σωθούν από αυτό το τέλμα. Τι είναι αυτό που με κάνει να σκέφτομαι ότι πέθαναν άδικα όλοι όσοι πέθαναν σε αυτή τη χώρα, σε αυτή την κόλαση; Άραγε υπήρχε ανάμεσά τους κάποιος ο οποίος ήθελε να δει τις σημερινές μέρες; Ποιος από αυτούς δεν κοιτάει και βρίζει τις ψυχές των πλιατσικολόγων, οι οποίοι τριγυρίζουν τώρα στο μέρος που σκοτώθηκαν αυτοί; Του λέω να ζήσουμε αδελφικά, να ζήσουμε σαν άνθρωποι, να ζήσουμε σωστά και με κοιτάζει σαν να μην έχει καταλάβει απολύτως τίποτα. «Τι σημαίνει σαν άνθρωποι;» ρωτά. Κοίτα αδελφέ. Μόνο ένας δρόμος υπάρχει για να βρούμε το σωστό σε αυτό το νησί. Ούτε Έλληνας θα είσαι. Ούτε Τούρκος. Ούτε ακόμα και Κύπριος. Θα είσαι άνθρωπος, άνθρωπος. Όποιος δεν μπορεί να το καταφέρει αυτό, δεν μπορεί ποτέ να γράψει σωστά ένα άρθρο εδώ. Δεν μπορεί να αποφασίσει σωστά. Δεν μπορεί να διαχωρίσει εκείνον που έχει δίκαιο και εκείνον που έχει άδικο. Δεν μπορεί να είναι δίκαιος. Ιδού αυτό είναι που έμαθα απ’ όσα έζησα. Δοκιμάστε το. Δεν θα μετανιώσετε ξανά…

Πηγή: Πολίτης