Τι δείχνει η ταινία «Σκοτώστε τον Μακάριο» των Κώστα Δημητρίου και Παύλου Φιλίππου που αφορά το 1974

Γράφει ο Σενέρ Λεβέντ

Δεν ξέρω αν υπήρξαν Ελληνοκύπριοι που υποδέχθηκαν ως «σωτήρες» τους Τούρκους στρατιώτες που αποβιβάστηκαν στο νησί στις 20 Ιουλίου 1974. Δεν συνάντησα ποτέ κάτι τέτοιο πουθενά. Δηλαδή, την ώρα που οι Τούρκοι στρατιώτες διείσδυαν στα χωριά της Κερύνειας, δεν υπήρξε κανείς που τους αγκάλιαζε, τους φιλούσε και τους έδινε νερό, όπως οι Τουρκοκύπριοι; Όλοι τους κοίταξαν ως εχθρούς; Και ακόμα μια ερώτηση: Αν τους υποδέχονταν σαν «σωτήρες», πάλι θα έπαιρναν αιχμάλωτους, θα σκότωναν και θα βίαζαν τις γυναίκες και τα κορίτσια; Στο τέλος η εικόνα ήταν πολύ τραγική. Υπόκειντο σε μεγάλη καταπίεση, βασανιστήρια και σφαγή. Οι πραξικοπηματίες ήταν πολύ ανηλεείς. Υπήρχε φασισμός. Φασισμός και φόβος. Σε μια τέτοια κατάσταση είναι αλήθεια πως ο άνθρωπος καταφεύγει στον Θεό, όμως τι να κάνει ο Θεός… Αν έσωζε ο Θεός, μήπως δεν θα έσωζε και τους ανθρώπους, οι οποίοι είχαν μείνει πετσί και κόκκαλο στα ναζιστικά στρατόπεδα συγκέντρωσης και κάηκαν σε φούρνους; Σε μια τέτοια περίπτωση ο άνθρωπος περιμένει έναν σωτήρα, έτσι δεν είναι; Δεν υπήρξαν Ελληνοκύπριοι που κοίταζαν έτσι τους Τούρκους στρατιώτες που βγήκαν στο νησί; Ή μήπως οι στρατιώτες δεν τους έδωσαν καν ευκαιρία να τους θεωρήσουν έτσι;

Αυτά σκέφτηκα ξανά καθώς παρακολουθούσα την ταινία «Σκοτώστε τον Μακάριο» των Κώστα Δημητρίου και Παύλου Φιλίππου που αφορά το 1974. Πολύ ποταποί ήταν οι φασίστες πραξικοπηματίες. Το μεγαλύτερο κακό στην Κύπρο το έκανε η ελληνική χούντα. Μαραζώνω όσο σκέφτομαι πως αυτοί οι ποταποί δεν τιμωρήθηκαν και συγχωρέθηκαν ύστερα. Ουδέποτε συγχώρησα τους Γερμανούς φασίστες που δυστυχώς πολλοί από αυτούς σώθηκαν με ελαφρές ποινές στη Δίκη της Νυρεμβέργης. Γιατί να πω ψέματα; Καθώς παρακολουθούσα την ταινία, ησύχασα σκεπτόμενος ότι ο τουρκικός στρατός θα αποβιβαζόταν στο νησί και θα τερμάτιζε την εξουσία αυτών των ποταπών. Μακάρι να ήταν έτσι. Μακάρι να μη σκότωνε αθώους ανθρώπους και να κανόνιζε τους ποταπούς πραξικοπηματίες. Ο τουρκικός στρατός να ήταν σωτήρας των καταπιεσμένων Ελληνοκυπρίων και όχι δικός μας. Γι’ αυτό ρωτώ: δεν υπήρξαν Ελληνοκύπριοι που υποδέχτηκαν τον τουρκικό στρατό ως σωτήρα στα χωριά που μπήκε; Αν υπήρχαν, τι θα γινόταν; Πάλι θα τους χτυπούσαν και θα τους σκότωναν; Ένας στρατιώτης πυροβολεί καταπιεσμένους ανθρώπους οι οποίοι τον αγκαλιάζουν ως σωτήρα;

Δυστυχώς στην ιστορία είδαμε ότι πυροβόλησε. Όταν οι ορδές του Χίτλερ διαπέρασαν τα σοβιετικά σύνορα και μπήκαν στην Ουκρανία, είχαν τύχει υποδοχής ως σωτήρες εκ μέρους των Ουκρανών χωρικών. Από ποιον σώζονταν; Από το καταπιεστικό καθεστώς Στάλιν. Είναι αλήθεια πως κατά την περίοδο Στάλιν έκανε μεγάλα βήματα η Σοβιετική Ένωση, όμως υπήρχε ένα καθεστώς φόβου. Λέγεται και γράφεται ότι σε αυτό το καθεστώς φόβου δολοφονήθηκαν πέραν των δέκα εκατομμυρίων ατόμων που ανακηρύχθηκαν «προδότες της πατρίδας» ή «εχθροί του λαού». Δεν υπήρχε δίκαιο και άλλα παρόμοια. Όλα εξαρτιόντουσαν από τον Στάλιν. Γι’ αυτό ακριβώς τον λόγο υποδέχτηκαν ακόμα και τους φασίστες Ναζί ως σωτήρες. Και μετά έγιναν θύματα αυτών των σωτήρων. Σε ένα μέλος που ονομάζεται Μπάμπι Γερ στην Ουκρανία δολοφονήθηκαν εκατό χιλιάδες Εβραίοι.

Η Τουρκία δεν επενέβη στο νησί για να σώσει κάποιους. Δεν είχε τέτοια έγνοια. Δεν την ένοιαζε η ελληνοκυπριακή κοινότητα η οποία σφαζόταν εκ μέρους των φασιστών πραξικοπηματιών. Δεν ήρθε εδώ ως σωτήρας. Ήρθε ως εισβολέας. Και μετά την ελληνική χούντα που δολοφόνησε τους ομοεθνείς της εδώ, τους δολοφόνησε και αυτή. Σκοπός ήταν να πάρει το μισό νησί και να εκδιώξει τους Ελληνοκύπριους. Σώθηκαν όσοι μπόρεσαν να διαφύγουν. Όσοι δεν μπόρεσαν να διαφύγουν, πιάστηκαν αιχμάλωτοι ή δολοφονήθηκαν. Η διπλή τραγωδία που έζησαν οι Ελληνοκύπριοι το 1974 είναι ένα από τα σπάνια παραδείγματα της ιστορίας. Πρώτα μαχαιρώθηκαν εκ μέρους των ομοεθνών τους και ύστερα εκ μέρους κάποιων που ήρθαν από το εξωτερικό. Ιδού, αυτό σημαίνει να μένεις ανάμεσα σε δύο πυρά. Δεν ξέρω με ποιους είναι θυμωμένοι πιο πολύ οι Ελληνοκύπριοι αδελφοί μου. Με τους φασίστες πραξικοπηματίες; Ή με τον τουρκικό στρατό;

Η στρατιωτική επέμβαση της Τουρκίας το 1974 ανέτρεψε δύο χούντες. Και στην Κύπρο. Και στην Ελλάδα. Αν έμενε μόνο σε αυτό, θα στηνόταν το άγαλμα του Ετζεβίτ και στις δύο χώρες και θα γιορταζόταν πάντα η 20ή Ιουλίου. Όμως, δυστυχώς, κανείς δεν κάνει σε κανέναν ένα τέτοιο καλό και δεν χαρίζει ελευθερία σε αυτό τον κόσμο.