Τις ημέρες που η Κύπρος μετατράπηκε σε κόλαση

Γράφει ο Σενέρ Λεβέντ

Όταν διάβασε το άρθρο μου στον «Πολίτη» ο αγαπητός μου φίλος Φίφο, έγραψε ότι «υπήρχαν και κάποιοι που άναβαν φουκούδες και έψηναν σούβλες και στο Τρόοδος». Πότε; Κατά τις ημέρες που η Κύπρος μετατράπηκε σε κόλαση. Στις 20 Ιουλίου όταν ο τουρκικός στρατός αποβιβάστηκε στο νησί και πήρε την Κερύνεια. Άρα, ενώ διεξαγόταν αυτή η εισβολή, αυτός ο πόλεμος, υπήρχαν και κάποιοι που απολάμβαναν το βουνό, όχι μόνο τη θάλασσα. Την ώρα που κάποιοι πέθαιναν, κάποιοι άλλοι έτρωγαν, έπιναν και έκαναν το κέφι τους. Και ένας άλλος φίλος μου, ο αγαπητός Σόλων Αντάρτης, μου θύμισε ένα ρεπορτάζ που έκανε με κάποιον άνδρα το 2017. Διηγείτο και εκείνος τέτοια πράγματα. Και εκείνος ο άνδρας κοιτούσε και έκλαιγε εκείνους που απολάμβαναν τη θάλασσα την ώρα που η πατρίδα τους δεχόταν εισβολή. Αυτά δεν είναι πράγματα που θα μπορούσε να τα χωρέσει ο νους μου. Τι καρδιά είναι αυτή; Τι στομάχι είναι αυτό; Σε μια πλευρά της πατρίδας σου το αίμα ρέει ποτάμι και εσύ κάνεις σούβλα πάνω στα βουνά. Απολαμβάνεις τη θάλασσα.

Σε αυτή τη χώρα ζουν άνθρωποι που δεν μπορούν να φάνε ακόμα και όταν σκοτώνονται τώρα παιδιά στη Γάζα. Μπορεί να μην είναι πολλοί, όμως υπάρχουν. Πώς μπορείς να είσαι τόσο αδιάφορος, τόσο άψυχος, την ώρα που συμβαίνουν τέτοια πράγματα στην πατρίδα σου; Πραγματικά δεν το χωράει ο νους μου. Πώς το αντέχει αυτό η καρδιά, το στομάχι του ανθρώπου; Φαίνεται πως πρέπει να κοιτάμε εκείνες τις μέρες και να ερμηνεύουμε αυτές τις μέρες που περνάμε σήμερα. Υπάρχουν και τώρα πολλά πράγματα που μας προκαλούν έκπληξη. Δεν μου προκαλεί έκπληξη η στενή φιλία ενός μέλους της ΕΟΚΑ με ένα μέλος της ΤΜΤ, αλλά μου προκαλούν έκπληξη οι Ελληνοκύπριοι που δεν πιάνουν στο στόμα τους τη λέξη κατοχή για να μη θιγούν οι Τούρκοι φίλοι τους. Μου προκαλούν έκπληξη και εκείνοι που λένε «να ξεχάσουμε το παρελθόν, να κοιτάμε μόνο προς το μέλλον». Μου φαίνεται και αυτό σαν προδοσία στους αγαπημένους μας νεκρούς. Δεν μου προκαλούν τόση έκπληξη εκείνοι που πάνε στον βορρά για να αγοράσουν πιο φθηνή βενζίνη και τσιγάρα και εκείνοι που πάνε στον νότο για πιο φθηνό φαγητό. Μου προκαλούν έκπληξη εκείνοι που λένε «να μείνουμε πάντα έτσι, δύο περιοχές». Ζουν ανάμεσά μας πάρα πολλοί άνθρωποι όπως εκείνους που απολάμβαναν τη θάλασσα στην Αμμόχωστο και έκαναν εκδρομή στο Τρόοδος στις 20 Ιουλίου. Άνθρωποι που κοιτάνε μόνο το δικό τους κέφι και σκέφτονται μόνο τη δική τους άνεση. Δεν τους νοιάζει καθόλου τι συμβαίνει. Ακόμα ζουν ανάμεσά μας άνθρωποι που λένε «το να σκοτώνω ήταν η τέχνη μου». Τις προάλλες παρακολούθησα ακόμα μια φορά τη συνέντευξη με τον Τουργκούτ Γέναγραλι. Μέχρι σήμερα δεν συνάντησα κανέναν άλλο να καυχιέται τόσο πολύ που σκότωνε. Μίλησα με βετεράνους του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου στη Ρωσία. Είχα φίλους οι οποίοι είχαν πάει μέχρι το Βερολίνο. Ακόμα και εκείνοι δεν καυχήθηκαν τόσο πολύ που σκότωσαν φασίστες Γερμανούς στρατιώτες. Με ανακουφίζει λίγο το να βλέπω μεταμέλεια σε όλους. Ο Γέναγραλι ούτε αυτό έχει. Εκείνος μετανιώνει που δεν σκότωσε περισσότερους!

Χθες πήρα πολλά τηλεφωνήματα και μηνύματα από τον νότο. Μου τηλεφώνησαν όταν μου επέβαλε ποινή εξάμηνης φυλάκισης δικαστήριο στην Άγκυρα. Τηλεφώνησαν και από κάποιες τηλεοράσεις. Από τον βορρά κανείς δεν τηλεφώνησε να ρωτήσει οτιδήποτε, εκτός από μερικούς φίλους. Αυτή η είδηση δεν έγινε καν είδηση στις ειδησεογραφικές ιστοσελίδες. Κανένα πολιτικό κόμμα και καμία οργάνωση δεν εξέδωσε οποιοδήποτε ανακοινωθέν που να καταδικάζει το γεγονός. Φαίνεται πως αυτά τα πράγματα θεωρούνται πολύ φυσιολογικά, πολύ συνηθισμένα εδώ. Ένας Τουρκοκύπριος δημοσιογράφος δικάστηκε και καταδικάστηκε σε φυλάκιση από το καθεστώς Ταγίπ Ερντογάν. Πολύ φυσιολογικό είναι, έτσι; Είμαστε αντιμέτωποι με έναν πλήρη φασισμό και αδιαφορία. Και αυτοί δεν διαφέρουν από εκείνους που απολάμβαναν τη θάλασσα και το βουνό την ώρα που διεξαγόταν πόλεμος! Δεν αντιλαμβάνονται καν πού μπορεί να μας οδηγήσει αυτός ο ενδοτισμός. Αυτή η αδιαφορία δεν ωφελεί σε τίποτε άλλο από το να ενθαρρύνει πιο πολύ εκείνους απέναντί μας που θέλουν να μας αφανίσουν. Μέσα μου υπάρχει μια φωνή που λέει συνεχώς «τέλειωσε η Κύπρος». Όπως δεν ωφέλησε καμία κουβέντα που λέχθηκε μέχρι σήμερα, δεν νομίζω ότι θα έχουν κάποιο όφελος και όσα θα λεχθούν από εδώ και στο εξής. Όμως, όπως ο Βαν Γκονγκ ο οποίος δεν άφησε από το χέρι το πινέλο μέχρι την τελευταία του πνοή, ούτε εγώ αφήνω την πένα. Είναι μια αγαπημένη που δεν θα αποχαιρετίσω ποτέ. Εκείνος ζωγράφιζε τη φύση. Είχε ένα θαυμάσιο κατακίτρινο φόντο. Αυτά τα άρθρα είναι προϊόν της νύκτας, όχι της μέρας. Δεν αντιληφθήκατε τις σκοτεινές σκιές;