ΧΩΡΙΣ να παραδώσει «έστω και μία σπιθαμή εδάφους» (απ’ τα σκλαβωθέντα το 1974 υπό του Αττίλα ελληνικά εδάφη της Κύπρου) και δίχως ν’ αποσύρει «ούτ’ έναν στρατιώτη» (εκ των στρατευμάτων κατοχής) από την Κύπρο, κατά την δική του προσφιλή παλαιόθεν καυχησιά ο Ερντογάν, όχι μόνο ανενόχλητος, ατιμώρητος και θωπευόμενος για το συνεχιζόμενο εναντίον της Κύπρου κακούργημα, αλλά και υπερήφανος για τούτο το διαιωνιζόμενο «υποδειγματικό επίτευγμα» της Τουρτζιάς, έχει κιόλας μονιμοποιήσει, με κατ’ επανάληψιν συμπεριφορές ετών, και την επιβολή ως συνήθους πλέον «κανονικότητας» τής ηχηρής παρουσίας τουρκικού στόλου, όποτε του δόξει, π.χ. στην Κάσο προσφάτως, ή όπου αλλού στο Αιγαίο οι μεθοδεύσεις τού θαλάσσιου νεο-οθωμανικού επεκτατισμού (της επονομαζόμενης εσχάτως υπό των Τούρκων ως «Γαλάζιας Πατρίδας») επιχειρούν να καταλύουν «φέτα-φέτα», συστηματικά, επίμονα, ανυποχώρητα και ιδίως επιδεικτικά το ελλα-δικό μας κράτος και τα κυριαρχικά δικαιώματά του που απορρέουν από το ισχύον Διεθνές Δίκαιο της Θάλασσας.

– Μονιμοποίηση επιβουλής. Ενδεδυμένη με πολεμικές απειλές. Η οποία στην πράξη σημαίνει ότι:

– Ακόμη και… θαλάσσιο πάρκο στα νερά των Κυκλάδων της να θελήσει η Ελλάς, είναι υποχρεωμένη να μετρήσει πώς θα χειριστεί και τις βέβαιες αντιδράσεις τής εποφθαλμιούσας αρπακτικότητας της Τουρκίας!

– Επί τούτου άξιον μνημόνευσης είναι και το προ τεσσάρων μηνών σχετικό σχόλιο του Επτανήσιου Υπουργού Εθνικής Άμυνας του ελλα-δικού μας κράτους, Νίκου Δένδια, που είχε πει τότε: «Σε λίγο θα ζητάμε άδεια από την Τουρκία για να ψαρεύουμε στο Ιόνιο, αλλά και οικοδομική άδεια για να χτίζουμε στο Αιγαίο» (18.4.2024, Σκάι)…

ΟΜΟΙΑ στον πυρήνα της, τουρκική βουλιμία: Όπως στον σκλαβωμένο επί μισό ήδη αιώνα Πενταδάκτυλο της Κύπρου, το παράνομο τουρκικό κατοχικό ψευδοκράτος έχει χαραγμένη και φωταγωγούμενη επιδεικτικά και σαδιστικά σε 200 χιλιάδες τετραγωνικά μέτρα εδάφους της νότιας πλαγιάς του την τουρκική σημαία. Έτσι ακριβώς, προς αδιάκοπη επιβολή «εμπέδωσης στις αντιλήψεις όλων». Και για διαιώνιση «αποδοχής της κανονικότητας», μονιμοποιούνται και οι τουρκικές επιβουλές σε νησάκια, βραχονησίδες, υφαλοκρηπίδες και ελληνικές ΑΟΖ στο Αιγαίο και στην Ανατολική Μεσόγειο…

ΕΝΝΕΑ μήνες από την περιλάλητη «Διακήρυξη των Αθηνών» της 7ης Δεκεμβρίου 2023, για ελλαδο-τουρκικό «καλό κλίμα» μεταξύ Μητσοτάκη και Ερντογάν, δεν υπήρξε η παραμικρή υποστολή οιασδήποτε από τις επεκτατικές στοχεύσεις της Τουρκίας εναντίον της Ελλάδος και της Κύπρου. Απλώς… αναβλήθηκαν οι αβολίδωτες ρητορίες Ερντογάν ότι «θα έρθουμε ξαφνικά ένα βράδυ». Ένεκα, προφανώς, της προσδοκίας να εξασφαλίσει από τις ΗΠΑ την ενίσχυση τής χωλαίνουσας τουρκικής Πολεμικής Αεροπορίας…

ΟΥΤΕ καν αποκρυπτογράφηση χρειάζεται η γενικότερη τουρκική πολιτική. Είναι από χρόνια λαλίστατη, ολοφάνερη, επιδεικτικά διαυγέστατη και κατ’ επανάληψιν διακηρυγμένη. Έναντι πάντων των γειτόνων στην περιοχή, των μεγάλων, μεσαίων και μικρών δυνάμεων στον κόσμο, των συμμαχικών συνασπισμών, των διεθνών Οργανισμών:

– Οιστρηλατούμενη σταθερά στις νεο-οθωμανικές επεκτατικές κατευθύνσεις προσχεδιασμένου λεπτομερώς «Στρατηγικού Βάθους», που επίμονα επιχειρεί, υπό την εξουσία Ερντογάν, την τελευταία εικοσαετία. «Διεθνούς Εμβέλειας Σκακιστής» θέλει ο ίδιος ν’ αναγνωρίζεται. Και ως μία ισότιμη των μεγάλων δυνάμεων, να υπολογίζεται παγκοσμίως πλέον η Τουρκία. Ακόμη και πέρα από τα «σύνορα της καρδιάς της»…

ΟΥΤΩΣ εχόντων των πραγμάτων, με πασίγνωστες όλες τις πτυχές της τουρκικής πολιτικής και με επαρκώς προβλέψιμες τις εκάστοτε τακτικές που μετέρχεται ο ουδόλως απρόβλεπτος Ερντογάν στην επίμονη και μεθοδική προώθηση τής νεο-οθωμανικής, επεκτατικής του στρατηγικής, το κύριο ερώτημα που προκύπτει απευθύνεται προς τις κυβερνήσεις Ελλάδος και Κύπρου:

– Πού βασίζεται η αισιοδοξία τους ότι υπάρχουν προοπτικές να επιτύχουν, καθώς λένε, συμφωνία με την Τουρκία για «λύση» του Κυπριακού και διευθέτηση των ελλαδο-τουρκικών «διαφορών»;

– Έδωσε μήπως η Τουρκία έστω και το παραμικρό ίχνος προθέσεων ότι θα παρεκκλίνει κατάτι από την πάγια επεκτατική της πολιτική και θα εγκαταλείψει το κλέος, το τρόπαιο και το καύχημα που πέτυχε το 1974 και επιδεικνύει έκτοτε επί μισό αιώνα έναντι του Ελληνισμού στην Κύπρο;

– Από πού διέγνωσαν, η Αθήνα και η Λευκωσία, ότι αίφνης το 2024 έχουν προκύψει τέτοιες διεθνοπολιτικές συνθήκες, ώστε η Άγκυρα να αναθεωρήσει την στρατηγική «Επανάκτησης Κύπρου», την οποία επίμονα και αταλάντευτα υλοποιεί σταδιακά από τη δεκαετία του 1950 για τον στρατηγικό έλεγχο της μεγαλονήσου «έστω κι αν στην Κύπρο δεν υπήρχε ουτ’ ένας Τούρκος μουσουλμάνος», κατά την ρήση του στρατηγιστή της Αχμέτ Νταβούτογλου;

– Ποιες από τις μεγάλες δυνάμεις, τις συμμαχίες ή τους διεθνείς Οργανισμούς «έπεισαν» άραγε τις κυβερνήσεις Ελλάδος και Κύπρου ότι έχουν την πρόθεση, την ισχύ και τις δυνατότητες να πείσουν ή να εξαναγκάσουν την Τουρκία να… ακυρώσει τον επεκτατισμό της και να πάψει να είναι ο… εαυτός της;

– Από ποιες συντρέχουσες επί των ημερών γεωστρατηγικές και γεωπολιτικές συγκυρίες, ιδίως στην επικίνδυνα εκρηγνυόμενη ήδη περιοχή, διέβλεψαν έστω και την παραμικρή πιθανότητα η Άγκυρα να κρίνει ότι της συμφέρει να… απεμπολήσει το στρατηγικό πλεονέκτημα που διαθέτει και το οποίο συντηρεί ως κόρην οφθαλμού επί των σκλαβωμένων από τον Αττίλα κυπριακών εδαφών και εξ αυτών στις ευρύτερες θαλάσσιες διελεύσεις της Ανατολικής Μεσογείου;

– Και τι υπέρτερο και σημαντικότερο θα αποκτήσει και θα καρπούται η Τουρκία (και οι πασίγνωστες επιδιώξεις της), εάν συγκατανεύσει να απολέσει το κυπριακό της πλεονέκτημα;

Ο ΠΡΟΕΔΡΟΣ Ν. Χριστοδουλίδης, μιλώντας στη γαλλική εφημερίδα Le Figaro 8ης Αυγούστου, επανέλαβε τις προ πολλού πεπαλαιωμένες και διαχρονικά αποδεδειγμένες εμπράκτως ελληνικές (ελλα-δικές μας και κυπριακές μας) αυταπάτες περί… «win-win situation», «αμοιβαίου οφέλους», τουρκιστί «kazan-kazan». Είπε λοιπόν: «Εξακολουθούμε να πιστεύουμε ότι μπορούμε να πετύχουμε μια win-win κατάσταση, μιαν αμοιβαία επωφελή συμφωνία. Η Τουρκία θα μπορούσε να πλησιάσει πιο κοντά στην ΕΕ. Θα προτιμούσαμε να την δούμε έτσι παρά ως μια χώρα που δεν σέβεται το Διεθνές Δίκαιο»…

ΑΥΤΟ το προεδρικό ρήμα «πιστεύουμε» ή κι αν αντικατασταθεί με το «ελπίζουμε», το «ευελπιστούμε», το «ευχόμαστε», το «εκλιπαρούμε», το «προσευχόμαστε» έστω, πού βασίζεται άραγε;

– Από την στοιχειώδη ή και την πιο εξονυχιστική πολιτική ανάγνωση της Τουρκίας αφ’ ενός και των διεθνών εξελίξεων αφ’ ετέρου δεν αιτιολογείται κάτι τέτοιο. Ούτε καν «τραβηγμένο απ’ τα μαλλιά».

– Δεν είναι γνωστό σε ποιο ίσως Μαντείο των Δελφών πήραν τέτοιους χρησμούς η Λευκωσία και η Αθήνα. Ούτε και σε κάποια από τις συνεντεύξεις του εξήγησε ο ΠτΔ από πού ακριβώς πηγάζει αυτή του η πεποίθηση, ή ήταν απλώς «απορία ψάλτου βηξ» και… τρέχα γύρευε!

ΠΛΑΝΩΝΤΑΙ πλάνην οικτράν, είναι μάλλον και πάλι, δυστυχώς, η πιθανότερη εξήγηση. Η Τουρκία παραμένει πεισμωδώς Τουρτζιά, «τζιαι τούτοι γιε μου κάμνουν με τον νουν τους παϋράμιν», καθώς έλεγαν και οι αείμνηστες Χωραΐτισσες γιαγιάδες των σημερινών παππούδων στα στενοσόκακα μεταξύ της παλιάς Αρχιεπισκοπής και του Ταχτακαλά στην εντός των τειχών Λευκωσία…