Δυστυχώς για 50 τόσα χρόνια το ψυχοπλάκωμα ενός ολόκληρου λαού ούτε αντιμετωπίστηκε ούτε θεραπεύθηκε, ούτε και απασχόλησε με την απαιτούμενη σοβαρότητα που επιβάλλουν οι καταστάσεις σε μικρό νησί όπως το δικό μας στη συγκεκριμένη γεωστρατηγική θέση, που δεν επιτρέπει ούτε εφησυχασμό, ούτε αδιαφορία… Κι όμως αποτύχαμε ως λαός και ως ηγεσίες ακόμη και να πιστέψουμε ότι μπορούμε να αλλάξουμε τη μαύρη μοίρα μας. Η Τουρκία είναι ένας ισχυρότατος αντίπαλος  που κατά και στη Δύση και στην Ανατολή και καταφέρνει να εξασφαλίζει ανταλλάγματα διαχρονικά, σε καίριους σταθμούς της παγκόσμιας ιστορίας και όχι απλώς της γειτονιάς μας. Τα βόρεια σύνορα της με τη Σοβιετική Ένωση παλαιότερα και τώρα με τη Ρωσία αλλά και κράτη που προκαλούν αναστάτωση στο διεθνές σκηνικό όπως το Ιράν αποτελούν ισχυρό χαρτί που γνωρίζει πολύ καλά πώς να το εξαργυρώνει η τουρκική ηγεσία.

Προφανώς και δεν απασχολεί στο βαθμό που ίσως θάπρεπε αυτή η μαυρίλα του κόσμου, τις ηγεσίες που είναι υποτίθεται ταγμένες να δημιουργούν όραμα και ελπίδα για το αύριο. Για την ασφάλεια  για το μέλλον, για να κρατήσει αυτή η χώρα τους επιστήμονες που βγάζει στα πάτρια εδάφη. Και όχι απλώς να τους κρατήσει αλλά να τους δημιουργήσει τα δεδομένα προκειμένου να λειτουργήσουν αποδοτικά, αποτελεσματικά και δημιουργικά για την πατρίδα τους. Σήμερα τι κάνει;  Η Κυπριακή Πολιτεία απωθεί το νέο κόσμο να λειτουργήσει διαφορετικά από εκείνο που η κοινή γνώμη εδώ και χρόνια και απορρίπτει και αποδοκιμάζει  κατά τρόπο έντονο όταν αφορά τους άλλους… γιατί όταν αφορά τους ίδιους, ελάχιστοι είναι που απορρίπτουν προσεγγίσεις που προσμένουν ότι θα τους φέρουν πιο κοντά στις στοχεύσεις τους…

Το Κυπριακό πρόβλημα κούρασε τους ξένους που δεν δίνουν δεκάρα δεν ότι λέμε… παρά μόνο όταν θίγονται τα δικά τους συμφέροντα. Κούρασε με τον τρόπο που βγαίνει στο δημόσιο λόγο είτε επίσημα είτε ανεπίσημα… Κούρασε όμως και τον κόσμο… Πενήντα χρόνια μετά είναι πάρα πολλά για να μην έχουμε ένα μπούσουλα. Τι ζητάμε και πού πάμε… Πού πάμε για να μην χάσουμε και όσα σήμερα έχουμε. Γιατί με τα μυαλά που κουβαλάμε κι αυτά θα τα χάσαμε από δική μας υπαιτιότητα… Οι Τούρκοι ξέρουν να περιμένουν πότες θα τους σερβίρουμε σε ασημένιο δίσκο  όσα ζητούν και εμείς προτάσσουμε τα όχι…

Είναι γεγονός ότι η δική μας πλευρά δεν το έχει με τις διαπραγματεύσεις. Ούτε μια φορά δεν κατάφερε να διασφαλίσει κάτι που να λειτουργήσει εποικοδομητικά για τον κόσμο. Πουλούσε φύκια για μεταξωτές κορδέλες.  Η απαξίωση οικοδομήθηκε μαεστρικά από τις κατά καιρούς ηγεσίες  και οι ελάχιστες εξαιρέσεις που υπήρξαν, επισκιάστηκαν από τη μαυρίλα που όλοι οι άλλοι δημιούργησαν. Ο κόμπος έχει φτάσεις στο χτένι και δεν μπορεί το Κυπριακό να συντηρήσει μια ακόμη γενιά πολιτικών που στην μεγάλη πλειοψηφία της, διακρίνεται από απόλυτη κενότητα θέσεων… Και οι ρήξεις είναι απαιτούμενες, και οι τομές αναγκαίες.  Αναζητούνται όμως ηγέτες που θα τολμήσουν να σηκώσουν τον σταυρό, να ανεβούν το Γολγοθά και να οδηγήσουν ένα λαό ολόκληρο στην «ανάσταση».

Οι υποδείξεις Σαμαράκη πάντα επίκαιρες  στο δια ταύτα

«Ή θα διαλέξεις τη σιωπή για να μη χάσεις τη βολή σου, την ησυχία σου, ή θα αντιδράσεις, θα αντισταθείς, θα αγωνιστείς σε όλα αυτά τα αποτρόπαια, τα εφιαλτικά που γίνονται για σένα, υποτίθεται, αλλά χωρίς εσένα…

– Θα μιλήσω. Η σιωπή είναι φυγή, λιποταξία.

– Καλά πάμε. Η σιωπή, η αδιαφορία, η απάθεια αντίκρυ στη θέα του κόσμου μας δεν ταιριάζει σ’ ένα παιδί, σ’ έναν νέο όπως εσύ.

– Θα διαλέξω την ελευθερία να πω όχι, αρνούμαι θα πω σ’ αυτήν την απάνθρωπη ανθρωπότητα!»

Εμείς τι διάλεγουμε; Τι θέλουμε και πως το επικοινωνούμε σε όλους όσους την εξουσία στα χέρια τους μικρή ή μεγάλη για να λαμβάνουν αποφάσεις για εμάς;

Φιλελεύθερος