ΔΕΝ πρέπει ποτέ να αφήσουμε τη μνήμη να ξεθωριάσει. Δεν μπορούμε ποτέ να ξεχάσουμε, τα κατεχόμενα εδάφη μας. Δεν ξεχνάμε και αγωνιζόμαστε για την πραγματική απελευθέρωση: Η Αμμόχωστος, η Κερύνεια, η Μόρφου, η Κυθρέα, η Καρπασία βρίσκονται υπό κατοχή εδώ και πενήντα ολόκληρα χρόνια. Υπό κατοχή το 37% του εδάφους μας.

ΠΕΝΗΝΤΑ χρόνια μετά βαθιά χαραγμένες είναι οι μνήμες. Ιούλιος και Αύγουστος του 1974, οι Τούρκοι διά της δύναμης των όπλων προχώρησαν και κατέκτησαν τη γη μας. Νεκροί, αγνοούμενοι, πρόσφυγες. Χιλιάδες άνθρωποι είχαν πάρει το δρόμο της προσφυγιάς. Η δεύτερη φάση της εισβολής, ήταν εξαρχής προδιαγραμμένη. Την σχεδίασαν και την υλοποίησαν.

Ο ΛΑΟΣ πολέμησε. Προδομένος δεν μπορούσε να συγκρατήσει τις δυνάμεις του εχθρού και υποχώρησε. Πέραν, όμως, από τον κυπριακό ελληνισμό, που όσο μπορούσε πολέμησε, καμία άλλη βοήθεια δεν υπήρξε. Ούτε αυτό μπορούμε να το ξεχάσουμε και θα το κουβαλούμε για πάντα.

ΤΟ σχέδιο είχε μπει σε τροχιά υλοποίησης. Υπήρξαν συνεννοήσεις. Κανείς δεν μπορεί πλέον να το αμφισβητήσει αυτό. Κανένας από τους διεθνείς παίκτες, τους τότε ισχυρούς του κόσμου,  δεν επιχείρησε να σταματήσει την Τουρκία να εισβάλει στην Κύπρο και να καταλάβει εδάφη. Η λεγόμενη διεθνής κοινότητα απούσα. ΟΛΑ αυτά τα χρόνια μόνο δηλώσεις και διακηρύξεις, που είναι πολλές, ακούμε.  Στην πράξη, όμως, τίποτε.  Η Κύπρος δεν είναι Ουκρανία.

ΚΑΠΟΙΕΣ διεθνείς δυνάμεις ενεθάρρυναν τότε  την Τουρκία, επικρότησαν παρασκηνιακά τις ενέργειες της. Για την ιστορία θα υπενθυμίσουμε και να επαναλάβουμε την αμερικανική στάση τότε και ειδικά το ρόλο του Χένρι Κίσιγκερ. Αλλά και το διαχρονικό ρόλο των βρετανών, που ως εγγυήτρια χώρα δεν έπραξε το παραμικρό για να αποτρέψει την τουρκική εισβολή. Δεν έπραξε τίποτε για να εγγυηθεί την ανεξαρτησία της Κυπριακής Δημοκρατίας, ως όφειλε. Η Κύπρος παραδόθηκε στο βάρβαρο Αττίλα. Άνθρωποι εκτελέστηκαν, άνθρωποι χάθηκαν. Καλοκαίρι του 1974: Θάνατος και καταστροφή τα βασικά χαρακτηριστικά μιας μαύρης επετείου για τον ελληνισμό της Κύπρου.

ΠΕΝΗΝΤΑ χρόνια μετά η υποκρισία των τρίτων παραμένει η ίδια. Πενήντα χρόνια μετά η τουρκική πολιτική δεν διαφοροποιείται. Παραμένει αναλλοίωτη. Αυτό δεν σημαίνει πως θα την παρακολουθούμε παθητικά. Δεν σημαίνει πως θα πρέπει να προσαρμοστούμε στις τουρκικές επιδιώξεις και στους σχεδιασμούς για να πεισθεί η Τουρκία να συνεργαστεί για λύση. Η τακτική αυτή έχει αποτύχει. Η τακτική αυτή έχει καταρρεύσει καθώς όχι μόνο δεν έχει «πείσει» την Τουρκία να συνεργαστεί αλλά την έχει αποθρασύνει. Ζητά συνεχώς κι άλλες υποχωρήσεις από την ελληνοκυπριακή πλευρά.

ΓΙΑ να έχει σημασία το «ΔΕΝ ΞΕΧΝΩ» θα πρέπει να αγωνιστούμε για να ανατρέψουμε τα κατοχικά δεδομένα. Με ρεαλισμό και χωρίς ηττοπάθεια.