Οι δοκιμασίες της ελληνοαιγυπτιακής συμφωνίας δεν έχουν τέλος. Και είμαστε μόνο στην αρχή της δεύτερης φάσης αμφισβήτησής της από την Τουρκία, γιατί – στην πρώτη (αρχές Αυγούστου του ’20) – αυτή έκανε επίδειξη απλά της ικανότητάς της να εκμεταλλεύεται ευκαιρίες στέλνοντας το Ορούτς Ρέις για τρίμηνη παραμονή του στα ΕΧΥ, 6-7 μίλια έξω απ’ το Καστελόριζο.

   ”Τώρα” (23/7/’24), τέσσερα χρόνια μετά – με πεδίο δράσης τη θαλάσσια περιοχή νότια της Κάσου (μεταξύ Κάσου-Καρπάθου, για την ακρίβεια) – η Τουρκία, γνωρίζοντας τον κατευναστικό χαρακτήρα της Εξωτερικής πολιτικής μας, ”έπαιξε μπάλα” ανεμπόδιστα με ορατά τα ”τρύπια δίχτυα” της ημιτελούς ελληνοαιγυπτιακής συμφωνίας και στόχο την αμφισβήτησή της δια της παραβίασης της μερικώς οριοθετημένης ΑΟΖ μεταξύ Ελλάδας-Αιγύπτου γύρω από το ιταλικής σημαίας πλοίο Ievoli Relume.

   Το ερευνητικό σκάφος που (αν και… ”προειδοποιήθηκε στις 22 Ιουλίου από το τουρκικό ΥΠΕΞ να μην εισέλθει στη θάλασσα δικαιοδοσίας της Τουρκίας”, στην Αποκλειστική Οικονομική Ζώνη της Ελλάδας, στην πραγματικότητα) προετοίμαζε το έδαφος για πόντιση υποβρυχίων καλωδίων στο πλαίσιο του έργου της ηλεκτρικής διασύνδεσης Κρήτης – Κύπρου, με βάση την ένταξή του στον κατάλογο των Έργων Κοινού Ενδιαφέροντος (Projects of Common Interest – PCI) της Ευρωπαϊκής Ένωσης. 

  Έτσι, τα ”τρύπια δίχτυα” της ελληνικής ΑΟΖ έγιναν μάρτυρες μιας αλήθειας, ενδεχομένως, που όλοι λίγο-πολύ φοβόμαστε να παραδεχτούμε: Ότι το αφήγημα, δηλαδή, της στασιμότητας των ”ήρεμων νερών” μεταξύ Ελλάδας-Τουρκίας χτίζεται μονόπλευρα χάρη στις δικές μας αποκλειστικά υποχωρήσεις.

  Υποχωρήσεις τις οποίες αρνιόμαστε πεισματικά (βλ. δηλώσεις Γεραπετρίτη για το συμβάν) και βεβαιώνουν – απ’ ό,τι φαίνεται – ότι τις εναλασσόμενες κατά το παρελθόν περιόδους αμοιβαίας εχθρότητας και συμφιλίωσης τις διαδέχθηκε σήμερα η ηθελημένη ή αναγκαστική υποκρισία με στόχο την αποκοίμηση του λαού μας σε δόσεις. 

   Υποχωρήσεις που πιστοποιούν ότι η Τουρκία επιδιώκει να παγιώσει τις μονομερείς εδαφικές διεκδικήσεις της σύμφωνα με το τουρκολιβυκό μνημόνιο του ’19, το οποίο κοινοποίησε στον ΟΗΕ τον Μάρτιο του ’20 ο (ανθέλληνας) πρώην μόνιμος αντιπρόσωπός της στα Ηνωμένα Έθνη    Φεριντούν Σινιρλίογλου, τον οποίο ψηφίσαμε ασυλλόγιστα ως Γ.Γ του Οργανισμού για την Ασφάλεια και τη Συνεργασία στην Ευρώπη (ΟΑΣΕ). 

   Η Τουρκία επιμένει να υπερασπίζεται τα ”κεκτημένα” του τουρκολιβυκού μνημονίου (το οποίο ακυρώσαμε στα λόγια, όπως αποδείχθηκε) και θα μας στέλνει τρεις και λίγο πολεμικά πλοία στην ελληνική ΑΟΖ με την Αίγυπτο επικαλούμενη ότι είναι περιοχή τουρκικής δικαιοδοσίας. 

  Όπερ σημαίνει ότι δεν αποκλείεται να την ξαναδούμε σε ελληνικά νερά  (από Σεπτέμβρη) να δηλώνει – στρεψόδικος ούσα – πως το πλοίο ή τα πλοία της, που κινούνται στο Αιγαίο με ομπρέλα δική της NAYTEX, βρίσκονται σε τουρκική υφαλοκρηπίδα.

   Δεν αποκλείεται και να ξανακούσουμε από το ΥΠΕΞ μας τα περί… ”αποτελεσματικής λειτουργίας των διαύλων επικοινωνίας με την Τουρκία, προς αποσυμφόρηση της έντασης”, το οποίο μεθερμηνευόμενον θα σημαίνει νέα υποχώρηση προ του κινδύνου έντασης που θα ταράξει τα ”ήρεμα νερά” στο Αιγαίο…

   Σημειωτέον ότι, στην περίπτωση των συμβάντων νότια της Κάσου, η ελληνική πλευρά (υδρογραφικός σταθμός Ηρακλείου) είχε δεσμεύσει τη θαλάσσια περιοχή μεταξύ Κάσου-Καρπάθου με NAVTEX μετά από συνεννόηση με τον υδρογραφικό σταθμό της Αιγύπτου στην Αλεξάνδρεια, γιατί μοιράζεται με αυτήν την περιοχή δικαιοδοσίας της σύμφωνα με την ελληνοαιγυπτιακή συμφωνία (2020).

   Άρα τόσο τα πέντε τουρκικά πλοία (Gokova, Goksu, Beykoz κλπ), όσο και το μη επανδρωμένο τουρκικό αεροσκάφος που ”κατέγραφε την παράβαση των Κανόνων Εναέριας Κυκλοφορίας στο FIR Αθηνών”, επιχειρούσαν παράνομα να δώσουν υπόσταση στο τουρκολιβυκό μνημόνιο (2019) με αφορμή τις προκαταρκτικές έρευνες του ιταλικού Levoli Relume  6 νμ νότια της        Κάσου για την μελλοντική πόντιση υποβρύχιου καλωδίου για την ηλεκτρική διασύνδεση Κρήτης-Κύπρου.

   Κι αυτόν τον ”αέρα” στους Τούρκους, που μας αναγκάζει μονίμως σε δουλοπρεπή αναδίπλωση και γελοίες δικαιολογίες περί ”διαύλων επικοινωνίας με την Τουρκία προς αποσυμφόρηση της έντασης”, το δώσαμε εμείς απ’ το ’20.

     Τον δώσαμε από τότε που υπογράψαμε βεβιασμένα με την Αίγυπτο (υπό την πίεση του τουρκολιβυκού μνημονίου του ’19) μια ημιτελή συμφωνία η οποία αφήνει εκτός ελληνικής επήρειας (άρα καθιστά διεκδικήσιμη απ’ τους Τούρκους στη Χάγη) τη θαλάσσια ζώνη ανατολικά του 25ου μεσημβρινού.

   Τη ζώνη όπου ανήκουν τα νησιά Ν. Ρόδος, νησιωτικό σύμπλεγμα Μεγίστης (Καστελόριζο, Ρω, Στρογγύλη), Κάσος, Κάρπαθος και Κρήτη. Νησιά που βρίσκονται, κατά την Τουρκία, στη λάθος πλευρά της μέσης γραμμής Τουρκίας-Ελλάδας και την εμποδίζουν να έχει το μισό Αιγαίο δικό της.

    Τη θαλάσσια έκταση, δηλαδή, πέραν των 6 ν.μ από τα νότια των ως άνω νησιών. Λόγος για τον οποίο είχε υπογράψει η Τουρκία το τουρκολιβυκό μνημόνιο (Νοέμβριος ’19), με σκοπό να καταστήσει ετσιθελικά την υφαλοκρηπίδα νότια της Ρόδου, της Μεγίστης/Καστελόριζου, της Κάσου, της Καρπάθου και  της Κρήτης δική της.

   Με σκοπό να διαλαλεί, με την παροιμιώδη θρασύτητα που τη διακρίνει, ότι έχει κυριαρχικά δικαιώματα σε Αιγαίο και Ανατολική Μεσόγειο βάσει του τουρκολιβυκού μνημονίου, έστω κι αν αυτό είναι άκυρο και ανυπόστατο νομικά…

   Ωστόσο, αν επιτρέψαμε προ ημερών – λόγω αδράνειας – την εδραίωση του τουρκολιβικού μνημονίου μεταξύ Κάσου-Καρπάθου, όπως ισχυρίζεται ο ΥΠΕΞ της Χακάν Φιντάν, τότε αυτό σημαίνει ότι μπήκαμε σε καθεστώς συγκυριαρχίας με το Αιγαίο.

 Σ’ αυτήν την περίπτωση, θα έπρεπε ήδη ο Έλληνας υπουργός Εξωτερικών  να έχει απομακρυνθεί από τη θέση του ως ακατάλληλος να εξυπηρετεί τα ελληνικά συμφέροντα, εκτός κι αν τοποθετήθηκε στη θέση αυτή με ειδικό ρόλο. Τον ρόλο του ”ψυχρού εκτελεστή” της επιθυμίας των ξένων για ”συνεκμετάλλευση” με την Τουρκία του Αιγαίου (λόγος για τον οποίο μένει αλώβητος, ενδεχομένως, απ’ τις επιθέσεις του  Ταγίπ Ερντογάν, ο οποίος έχει σαν μόνιμο στόχο τον Έλληνα ΥΠΕΘΑ Νίκο Δένδια)…

  Με δεδομένα αυτά, αποκτά ιδιαίτερη σημασία η απαράδεκτη δήλωση Γεραπετρίτη περί ”έλλειψης πολιτικής γενναιότητας της Λευκωσίας, για να κλείσει το Κυπριακό”. Αφήνει, ουσιαστικά, ορθάνοιχτες όλες της ερμηνείες (απ’ τη στιγμή που την ακολούθησε η ένοχη σιωπή του Μαξίμου), με κυρίαρχη αυτήν περί… ελληνοτουρκικής προσέγγισης και στο Κυπριακό (στο πλαίσιο της μυστικής διπλωματίας του Έλληνα πρωθυπουργού), η οποία ισοδυναμεί – ως φαίνεται – με πακέτο αποφάσεων για άτακτη υποχώρηση της Ελλάδας από εθνικές της θέσεις.

   Από τις εθνικές θέσεις της: 1. Στο Αιγαίο (η μακροπρόθεσμη πρόθεση επέκτασης των ΕΧΥ στα 12 νμ είναι παρελθόν, ήδη, και ετοιμαζόμαστε για ”συνεκμετάλλευση” με λύση των ελληνοτουρκικών διαφορών για την υφαλοκρηπίδα στη Χάγη, όπου θα καταλήξει και η ελληνο-τουρκική διεκδίκηση της θαλάσσιας ζώνης μεταξύ 28ου-32ου μεσημβρινού λόγω ημιτελούς ελληνοαιγυπτιακής συμφωνίας το ’20) και 2. Στο Κυπριακό, ακόμα κι αν γίνει δεκτή η πρόταση του ΟΗΕ την οποία βιαστήκαμε να αποδεχθούμε Ελλάδα και Κύπρος (Διζωνική Δικοινοτική Ομοσπονδία με πολιτική ισότητα, βρετανο-τουρκικό σχέδιο του ’57).

   Λύση που δεν αποκλείεται να δεχτεί η Τουρκία – σε μια (θεατρική) υποχώρησή της, αν προστεθεί στην πολιτική ισότητα της ΔΔΟ και στρατιωτική (όπως το επιθυμεί), με δεδομένη – βάσει του εν λόγω σχεδίου – τη διάλυση της Κυπριακής Δημοκρατίας και με προϋπόθεση την παραμονή στην βόρεια Κύπρο του τουρκικού στρατού κατοχής για ”προστασία” των Τουρκοκυπρίων…

  Σημειωτέον ότι η αμφιλεγόμενη στάση του Έλληνα ΥΠΕΞ στο Κυπριακό σκιάζει και τον ίδιο τον πρωθυπουργό που τον επέλεξε για τη θέση του επικεφαλής στο σπουδαιότερο υπουργείο της χώρας, όπου έχουν μαζευτεί πυκνά σύννεφα αμφισβήτησης της εθνικής στρατηγικής μας για την οποία θα έπρεπε ήδη να δώσει εξηγήσεις ο Κυριάκος Μητσοτάκης μετά και των επικών διαστάσεων εθνικό διασυρμό μας στα νερά της Κάσου.

   Πολύ περισσότερο όταν έχει προηγηθεί υπόμνηση-μήνυμα με πολλούς αποδέκτες από τον νυν ΥΠΕΘΑ Νίκο Δένδια στον υπουργό Εξωτερικών ότι και η ”μυστική διπλωματία” έχει τα όριά της (βλ. εφημ. ΕΣΤΙΑ). Και αυτά παραπέμπουν στο Ελληνικό Σύνταγμα του 1975…

 Πολύ περισσότερο όταν: 1. Εξακολουθούμε να έχουμε παρατεταμένο έλλειμμα πλοίων στο ΠΝ (σ.σ: το ”παιχνίδι” με την Τουρκία θα παιχτεί στο Αιγαίο), 2. Έχουμε αδειάσει τις αποθήκες από παρτίδες ειδικών πυρομαχικών των νησιών μας, για να τα στείλουμε – όχι στην Κύπρο – αλλά στην Ουκρανία (με την οποία υπογράψαμε ήδη διμερή συμφωνία στρατιωτικής συνεργασίας…) και 3. Επιτρέψαμε πρόσφατα στο γεωτρύπανο ”Αμπντουλχαμίντ Χαν” της τουρκικής κρατικής εταιρείας πετρελαίου (επένδυσης του Τούρκου μεγιστάνα Κοτς, όπως και το Ορούτς Ρέις) να πλέει ανεμπόδιστα στα 3νμ από την Λέσβο ως τη Σάμο (σε απόσταση ορατή από τους λουόμενους) με τη δικαιολογία ότι ο φίλος του Ερντογάν ιδιοκτήτης του έχει σπίτι και μαρίνα στη Σκάλα Ερεσού Λέσβου.

  Όλα αυτά επιβεβαιώνουν πανηγυρικά ότι η μυστική διπλωματία στην άσκηση Εξωτερικής πολιτικής έχει περάσει προ πολλού τα όρια ανοχής μας και δείχνει συμβολικά ότι κάποιοι στην κυβέρνηση θέλουν να κλείσουν όπως όπως το Κυπριακό (σε βάρος των εθνικών συμφερόντων της Κύπρου), καθώς το Ουκρανικό και το Μεσανατολικό είναι προτεραιότητα των ”συμμάχων” σε ΝΑΤΟ και Ε.Ε.

   Θέλουν να κλείσουν όπως όπως και τις ελληνοτουρκικές διαφορές στο Αιγαίο με το να κάνουν το λαό μας να αντιμετωπίζει σαν κανονικότητα τα σούρτα φέρτα στα ελληνικά νερά όχι μόνο τουρκικών κρουαζιερόπλοιων, αλλά και ερευνητικών γεωτρύπανων, με σκοπό να τον εξοικειώσουν – δια του Μιθριδατισμού – στην ιδέα της συνεκμετάλλευσης με τους Τούρκους του φυσικού πλούτου του Αιγαίου…

Κρινιώ Καλογερίδου