Αυτές οι διακοπές είναι πολύ αιματηρές Αϊσέ

Γράφει ο Σενέρ Λεβέντ

Οι νέοι έκαναν ένα τραγούδι. Πιο σωστά άλλαξαν τα λόγια του γνωστού τραγουδιού της Mary Hopkin «Those were the days». Δεν άλλαξαν τη μουσική. Και άρχισε να τραγουδιέται παντού. Ουσιαστικά αυτό το τραγούδι δεν είναι αγγλικό. Είναι ρωσικό τραγούδι και ο τίτλος του είναι «Μακρύς δρόμος». Τέλος πάντων. Δεν ξέρω αν άκουσε ποτέ αυτό το τραγούδι που τραγουδούν οι Κύπριοι νέοι. «Γύρνα σπίτι σου Αϊσέ». Θα γυρίσει; Της είπαμε έλα και ήρθε. Της είπαμε φύγε και δεν έφυγε. Δεν τέλειωσαν οι διακοπές της Αϊσέ.

Είναι καθηγήτρια του Τεχνικού Πανεπιστημίου Μέσης Ανατολής εδώ και 47 χρόνια. Ήταν 19 χρονών το 1974, λέει. Ο πατέρας της ήταν ο υπουργός Εξωτερικών της Τουρκίας Τουράν Γκιουνές. Τότε ήταν στη Γενεύη. Έστειλαν ένα μήνυμα στον Γκιουνές από την Τουρκία, λέει. «Να πάει διακοπές η Αϊσέ;» Και εκείνος απάντησε με κρυπτογράφημα: «Η Αϊσέ να πάει διακοπές». Μόλις πήρε αυτό το κρυπτογράφημα ο Ετζεβίτ έδωσε διαταγή στο γενικό επιτελείο: «Η επιχείρηση να αρχίσει το πρωί».

Τα μαθαίνουμε τώρα αυτά από την Αϊσέ, το όνομα της οποίας ταυτίστηκε με την Κύπρο. Είναι αλήθεια πως τα ξέραμε. Όμως, εκείνη πρώτη φορά τα διηγείται. Είναι αλήθεια πως το όνομά της είχε ταυτιστεί με την Κύπρο, όμως εδώ και πενήντα χρόνια δεν μίλησε καθόλου για την Κύπρο. Πάντα απέρριπτε τις προτάσεις των δημοσιογράφων για συνέντευξη, λέει. Διότι θεωρούσε τον εαυτό της σύμβολο αυτής της επιχείρησης και όχι ηρωίδα, λέει. Αναφέρει το εξής: «Ήρωές της είναι ο πατέρας μου Τουράν Γκιουνές, ο Μπουλέντ Ετζεβίτ και φυσικά οι τουρκικές ένοπλες δυνάμεις».

Η επιχείρηση για την οποία η κυρία Αϊσέ λέει πως ένιωσε περηφάνεια, είναι μια πλήρης τραγωδία στην ουσία. Είναι πιο αιματηρή από την πρώτη επιχείρηση. Ως κάποια που τα ξέρει όλα αυτά, μήπως δεν πρέπει να μας μιλά διαφορετικά, πιο ειρηνικά τώρα; Εκείνα τα μεγάλα εγκλήματα έγιναν κατά τη διάρκεια της δεύτερης επιχείρησης. Το νησί μετατράπηκε σε λίμνη αίματος. Το Βαρώσι βομβαρδίστηκε. Μετατράπηκε σε πόλη φάντασμα. Και εδώ και πενήντα χρόνια ζούμε ακόμα με αυτό το φάντασμα. Μετά από την Κερύνεια, οι Ελληνοκύπριοι εκδιώχθηκαν με τη βία των όπλων και από το Βαρώσι. «Νιώθω περηφάνια», λέει η κυρία Αϊσέ. Τι υπάρχει σε αυτό για να νιώθει περηφάνια κανείς;

Πέρασαν πενήντα χρόνια. Μισός αιώνας. Στην πλάτη μας υπάρχει το βάρος αυτών των ματωμένων χωμάτων. Αν υπάρχουν άγγελοι, οπωσδήποτε θα μας καταριόντουσαν. Έχουμε αγνοούμενους τους οποίους δεν μπορέσαμε να βρούμε ακόμα εδώ και πενήντα χρόνια. Χαίρεσαι επειδή κατέκτησες έδαφος. Έλα και ρώτα και όσους έχασαν το παιδί τους, τον αδελφό τους, τη μητέρα τους, τον πατέρα τους. Ρώτα τις γυναίκες που υπέστησαν βιασμό. Που δεν κλείνουν αυτές οι πληγές εδώ και πενήντα χρόνια. Εσύ λες εμβατήρια νίκης. Τα δικά τους είναι μοιρολόγια. Εσύ γιορτάζεις. Εκείνοι πενθούν. Αυτή είναι η επιχείρηση την οποία ονομάζεις «ειρηνευτική»; Τι υπάρχει για να νιώθει περήφανος κάποιος σε αυτή τη θάλασσα αίματος;

Εσύ λιώνεις το κεφάλι των Κούρδων για να μη μοιραστεί η χώρα σου. Και από την άλλη λιώνεις κεφάλια για να μοιράσεις τη δική μου πατρίδα. Λες για τη χώρα σου πως είναι μια αδιαίρετη ολότητα, ενώ σε εμένα αφήνεις μια διαιρεμένη χώρα. Εσύ δεν γίνεται να διαμελιστείς, όμως εγώ θα διαμελιστώ, έτσι δεν είναι; Ήρθες. Τη μοίρασες. Έμεινες. Τι είδους διακοπές είναι αυτές, Αϊσέ; Αποκαλούμε «μεγάλη αδελφή Αϊσέ» τις γυναίκες στη δική σου ηλικία. Εσύ δεν μπόρεσες να γίνεις «μεγάλη αδελφή μας».

Τώρα έρχεστε να γιορτάσετε επειδή δεν δώσατε πίσω έστω και μια πέτρα εδώ και πενήντα χρόνια από τα εδάφη που πήρατε με αίμα; Ελάτε. Έλα Αϊσέ, έλα και εσύ. Έλα και δες. Πέρνα και εσύ από αυτούς τους παλιόδρομους που περνάμε εμείς. Να σε προσκαλέσουμε στα σπίτια μας όπου κόβεται καθημερινά το ρεύμα μας. Να σε γυρίσουμε στα καζίνα μας, στα πανεπιστήμιά μας που έχουν μηχανισμούς πλαστών διπλωμάτων. Να κάνουμε μια στάση στα αμπέλια με τα εσπεριδοειδή μας που ξεράθηκαν. Αν δεν βιάζεσαι, να σε πάρουμε και στο φουγάρο χωρίς φίλτρο. Να πάμε στο Βαρώσι, στο Βαρώσι. Στην πόλη μας η οποία δολοφονήθηκε μόλις εσύ πήγες διακοπές. Αυτές οι διακοπές είναι πολύ αιματηρές Αϊσέ. Τι υπάρχει για να νιώθει περηφάνια κανείς σε αυτό; Αν υπάρχει κάτι για το οποίο να νιώθει περηφάνια κανείς, αυτό μήπως δεν είναι η ειρήνη σε αυτό τον κόσμο και όχι ο πόλεμος;

Πηγή: Πολίτης