Κάποτε  μας παρηγορούσε η σκέψη ότι στα θέματα μεν της Εσωτερικής πολιτικής μπορεί να μην τα πηγαίναμε καλά, αλλά στα θέματα της Εξωτερικής τα πηγαίναμε ικανοποιητικά, έστω και σε επίπεδο κινητικότητας.

   Γι’ αυτό και ακούγαμε απλούς πολίτες να λένε το γνωστό ευχολόγιο (αγνοώντας, φυσικά, ότι Εξωτερική πολιτική με ευχολόγια δε γίνεται): ”Ψωμί και ελιά να τρώμε, αρκεί να έχουμε εξασφαλισμένη την εθνική μας ασφάλεια και προστατευμένο τον Ελληνισμό μέσα και έξω απ’ τα σύνορά μας (Κύπρο, ελληνικές μειονότητες)”.

   Τώρα όμως δεν μπορούμε να κοιμόμαστε ήσυχοι για κανένα από αυτά, γιατί η Εξωτερική μας πολιτική χωλαίνει και δεν τα διασφαλίζει. Αποδείχθηκε αυτό στο θέμα της Θράκης, όπου (στις Ευρωεκλογές) επιτρέψαμε – διακομματικά – να βγει πανηγυρικά το φιλοτουρκικό DEB (ΚΙΕΦ, ελληνιστί) κάνοντας τον Τούρκο εξ Ανατολών να τρίβει τα χέρια του δια του – αντ’ αυτού – Τουρκικού Προξενείου Κομοτηνής.

    Να τρίβει τα χέρια του και να αναπτερώνει τις ελπίδες του ότι είναι θέμα χρόνου  να βάλλει πόδι στη ”Δυτική Θράκη” (όπως την αποκαλεί) και να καταστήσει επιτακτικό (με τις διπλωματικές του ικανότητες) το διαχρονικό αίτημα μερίδας μουσουλμάνων μειονοτικών για αναγνώριση ”τουρκικής” μειονότητας στην Ελλάδα (Θράκη-Δωδεκάνησα).

     Κερκόπορτα καταστροφική για μας, γιατί αν γίνει πραγματικότητα ο μύχιος αυτός πόθος των τουρκόψυχων μειονοτικών της Θράκης (”αγγελιοφόρων” της Άγκυρας στην πλειοψηφία τους), τότε θα πάμε ραγδαία στο επόμενο βήμα: το αίτημα αυτονομίας και ανεξαρτησίας, με στόχο την ένωση της Δυτικής με την Ανατολική (υπό τουρκική κυριαρχία) Θράκη. Άρα την προσάρτηση της Δυτικής Θράκης στην Τουρκία…

   Η αδυναμία (διπλωματικού επιπέδου) της Εξωτερικής μας πολιτικής αποδείχθηκε και στο θέμα του Βορειοηπειρώτη Φρέντυ  Μπελέρη, όπου η εταίρος της Ε.Ε Ελλάδα (Ελλάδα του Ευρωπαϊστή φιλελεύθερου Κυριάκου Μητσοτάκη) γνώρισε – στο πρόσωπο του εκλεγμένου τον  Μάιο του ’23 και φυλακισμένου για δυο χρόνια (μέχρι τον Οκτώβριο του ’24) με την κατηγορία ”ενοχής για εξαγορά ψήφων” δημάρχου Χιμάρας – πρωτοφανή και ντροπιαστική ήττα από την εκτός Ευρωπαϊκής Ένωσης Αλβανία του ”σοσιαλιστή” Έντι Ράμα.

   Ήττα με αντίκτυπο ευρωπαϊκό. Κι αυτό γιατί – πέραν του ότι η υπερπροσπάθεια που καταβάλαμε για την αποφυλάκιση Μπελέρη  ΔΕΝ είχε κανένα αποτέλεσμα και λοιδορήθηκε επανειλημμένα από τον Αλβανό πρωθυπουργό και την ποδηγετούμενη απ’ αυτόν αλβανική δικαιοσύνη – ΔΕΝ είχαμε τη διορατικότητα να καταλάβουμε – ως ΥΠΕΞ και Μαξίμου – ότι ο Ράμα ”κελαηδάει” με τις πλάτες των Ιταλών και των Γερμανών ”προστατών” του στην Ε.Ε και όχι μόνο.

   Και όχι μόνο, γιατί είναι γνωστή η επιρροή της Τουρκίας στην Αλβανία. Όσο για τον δυσμενή ευρωπαϊκό αντίκτυπο σε βάρος μας στην περίπτωση Μπελέρη, αυτός έχει να κάνει με την ήττα εθνικών διαστάσεων της ΝΔ στο Ευρωπαϊκό Λαϊκό Κόμμα (ΕΛΚ), όπου δεν επετράπη στον εκλεγμένο δήμαρχο Χειμάρρας και δικό της Ευρωβουλευτή να ψηφίσει στις ἐσωκομματικές ἐκλογές γιά τήν ἀνάδειξη ἀντιπροέδρων τοῦ Εὐρωπαϊκοῦ Λαϊκοῦ Κόμματος.

  Κάτι που επιβεβαιώνει και την εκτίμηση του Αμερικανού αναλυτή Μάικλ Ρούμπιν ότι ”Ο Ράμα κάνει ό,τι του λέει ο Τούρκος (Ταγίπ Ερντογάν)”. Ο Τούρκος που έχει ισχυρότερο λόγο από εμάς στην ΕΕ, όπως αποδείχθηκε, κι ας μην είναι μέλος της η Τουρκία. Γι’ αυτό και ο εκλεγμένος δήμαρχος Χειμάρρας παραμένει στη φυλακή (με ευθύνη και των ΗΠΑ, κατά τον Ρούμπιν),  ”προκειμένου να μην χαλάσουν τα σχέδια του πρωθυπουργού της Αλβανίας…”.

   Τετελεσμένο που το επιβαρύνει ακόμα περισσότερο το γεγονός ότι  – μετά την τελεσίδικη απόφαση σε βάρος του Φ. Μπελέρη από το Ειδικό Εφετείο [για την Καταπολέμηση της Διαφθοράς και του Οργανωμένου Εγκλήματος (GJKKO) ]της Αλβανίας – ο Δήμος Χειμάρρας οδεύει προς νέες εκλογές κατ’ απαίτηση της Κεντρικής Εκλογικής Επιτροπής (KQZ), η οποία έχει ζητήσει και την λήξη της θητείας του εκλεγμένου δημάρχου και Ευρωβουλευτή πλέον της ΝΔ…

   Η αδυναμία άσκησης στοιχειωδώς περήφανης Εξωτερικής πολιτικής από την χώρα μας αποδείχθηκε και στο θέμα των Σκοπίων, όπου φτάσαμε στο σημείο να παρακαλάμε την νέα (εθνικιστική) ηγεσία των εκπροσώπων του βαλκανικού αλυτρωτισμού και μικρο-μεγαλισμού (πρόεδρο Γκορντάνα Σιλιάνοφσκα  και πρωθυπουργό Χρίστιαν Μίτσκοσκι (αρχηγό του δεξιού VMRO-DPMNE) να τηρήσουν τα συμφωνηθέντα στη ”Συμφωνία των Πρεσπών”, την οποία ο νυν Έλληνας πρωθυπουργός είχε χαρακτηρίσει ”εθνικά ασύμφορη” μετά την υπογραφή της από Κοτζιά-Τσίπρα τον Ιούνιο του 2018.

    Ο πρωθυπουργός, ωστόσο, της ”Βόρειας Μακεδονίας – μετά την νίκη του εθνικιστικού  VMRO-DPMNE  επί του σοσιαλδημοκρατικού SDSM  – σφυρίζει αδιάφορα πιπιλίζοντας αλαζονικά το όνομα ”Μακεδονία” αντί του ”Βόρεια Μακεδονία”, το οποίο χαρίσαμε στους Σκοπιανούς απ’ το αίμα των θυσιών  μας (κατά παράβαση της ιστορικής αλήθειας) με, επιπλέον, προίκα τη γλώσσα και την ”μακεδονική” ταυτότητα (17 Ιουνίου 2018).

   Σαν να μην έφτανε αυτό, ο Σκοπιανός Μίτσκοσκι απάντησε προσβλητικά και με πρωτοφανή έπαρση στη δήλωση του (ευρισκόμενου στο Λουξεμβούργο για το Συμβούλιο Εξωτερικών Υποθέσεων της ΕΕ) Έλληνα ΥΠΕΞ Γιώργου Γεραπετρίτη (”Η χρήση του ονόματος ‘Βόρεια Μακεδονία’ πρέπει να είναι ενιαία και όχι επιλεκτική) ότι  ”O άνθρωπος είτε δεν ξέρει τη Συμφωνία των Πρεσπών, είτε δεν την καταλαβαίνει…”.

   Παρόμοιες και χειρότερες προσβολές ακούμε και εξ Ανατολών καιρό τώρα μετά τη ”Διακήρυξη των Αθηνών Περί Σχέσεων Φιλίας και Καλής Γειτονίας” της 7ης Δεκεμβρίου 2023 , χωρίς να τολμάμε να κάνουμε ”κιχ” (βλ. ελληνικό σιωπητήριο στην νέα ρητορική προκλήσεων του κυβερνητικού εταίρου του Ερντογάν Ντεβλέτ Μπαχτσελί, που ονειρεύεται την ”προσάρτηση της Θεσσαλονίκης, της Δυτικής Θράκης και των νησιών μας στα τουρκικά σύνορα”, επικαλούμενος σχετική φράση του – γενοκτόνου του Ποντιακού Ελληνισμού – Κεμάλ Ατατούρκ).

   Τα δεδομένα αυτά δεν αποτελούν, φυσικά, τεκμήρια ορθής Εξωτερικής πολιτικής μας όσες ”Διακηρύξεις” και ”Συμφωνίες” κι αν υπογράψουμε – εν τη αφελεία ή καθ’ υπόδειξη  των ”προστατών”-τυράννων μας – με την αφερέγγυα Τουρκία.

   Την Τουρκία που δεν πρέπει να τη βλέπουμε σαν ”σύμμαχό μας στο ΝΑΤΟ”, αλλά σαν δολοπλόκο υπονομευτή των εθνικών συμφερόντων του Ελληνισμού σε Ελλάδα, Βόρειο Ήπειρο και Κύπρο, όπου οργιάζει ο τουρκικός εποικισμός, ο πολλαπλασιασμός τουρκικών βάσεων, η αυθαίρετη παρεμβατικότητα στην κυπριακή  ΑΟΖ από την Τουρκία και η προπαγάνδα υπέρ της διχοτόμησης της Μεγαλονήσου.

    Της διχοτόμησης άμεσα ή έμμεσα δια της ΔΔΟ, την οποία βιαστήκαμε να υιοθετήσουμε Ελλάδα και Κύπρος, για να φανούμε ”νομοταγείς” στον ΟΗΕ που πρότεινε ως λύση στο Κυπριακό τη Διζωνική Δικοινοτική Ομοσπονδία με  πολιτική ισότητα, αν και ξέραμε ότι ήταν βρετανοτουρκικό σχέδιο του ’57 το οποίο γέρνει μεροληπτικά προς τα συμφέροντα της Τουρκίας…

   Δεν πρέπει να βλέπουμε την Τουρκία σαν ”σύμμαχό μας στο ΝΑΤΟ” και στο Σκοπιανό, δεδομένου ότι ο Τ. Ερντογάν δεν έπαψε να αποκαλεί ”Μακεδονία” την ”Βόρεια Μακεδονία” μετά τη ”Συμφωνία των Πρεσπών” τροφοδοτώντας τον εθνικισμό των βορείων γειτόνων μας. Κάτι που κάνει εξακολουθητικά και με τους αλυτρωτιστές Τσάμηδες των Τιράνων, οι οποίοι ονειρεύονται την Μεγάλη Αλβανία σε βάρος ελληνικών εδαφών (της Ηπείρου και της Δυτικής Μακεδονίας).

   Και σαν να μην έφταναν αυτά τα κραυγαλέα παραδείγματα εθνικής υπονόμευσης από τη γείτονα ”φίλη” με την οποία εξασφαλίσαμε ”ήρεμα νερά” (υπό το… σύνδρομο της αυταπάτης), ήρθε η τρομοκρατική απειλή της Χεζμπολάχ από λιβανέζικο έδαφος (με ιθύνοντα νου την Τουρκία) κατά της Κύπρου σε μια αήθη επιχείρηση των Παλαιστινίων τρομοκρατών να την εμπλέξουν στον πόλεμο του Ισραήλ με τις τρομοκρατικές οργανώσεις Χαμάς-Χεζμπολάχ.

   Ο ιθύνων νους (Τουρκία) αυτοαποκαλύφθηκε, άλλωστε, μετά την παρέμβαση του υπουργού Εξωτερικών της Χακάν Φιντάν, ο οποίος μάλιστα – πέραν του ότι επικρότησε τις απειλές της τελευταίας (δια του ηγέτη της Χασάν Νασράλα) κατά της Κύπρου – επιχείρησε (σε συνέντευξή του στο ”Χαμπέρ Τουρκ”) να εμπλέξει και την Ελλάδα προκαλώντας την έντονη αντίδραση της Αθήνας.

   Τα δεδομένα αυτά, στα οποία πρέπει να προσθέσουμε και τις επανειλημμένες τουρκικές παρεμβάσεις είτε στις περιπτώσεις επισκέψεων Ελλήνων πολιτικών, πολιτειακών και στρατιωτικών Αξιωματούχων στα ”γκριζαρισμένα” από την Τουρκία νησιά μας είτε για παρεμπόδιση τέλεσης ελληνικών στρατιωτικών ασκήσεων στη Θράκη (με επίκεντρο την Αλεξανδρούπολη) και τα νησιά μας (βλ. τελευταία τουρκική  NAVTEX που δεσμεύει την περιοχή μεταξύ Ρόδου και Κρήτης), μας υποχρεώνουν να επανεξετάσουμε το θέμα των ελληνοτουρκικών σχέσεων.

   Να το επανεξετάσουμε όχι υπό το πνεύμα ”κατευνασμού” που τείνει να μας οδηγήσει σε νέα ”Ίμια” (απώλεια μέρους της εθνικής μας κυριαρχίας, 1996) – και ακόμα χειρότερα λόγω σιωπηρής αποδοχής εκ μέρους μας στρατηγικών τετελεσμένων της Τουρκίας (βλ. τουρκολιβυκό μνημόνιο και 12 νμ) – αλλά υπό το πνεύμα Εξωτερικής πολιτικής σε βάση αποτροπής του μέγιστου των κινδύνων τον οποίο αντιμετωπίζει η Ελλάδα σήμερα και ακούει στο όνομα ”Τουρκία”…

Κρινιώ Καλογερίδου