Μητσοτάκης, Γεραπετρίτης, Δένδιας, είναι εξίσου υπεύθυνοι για ό,τι συμβαίνει σήμερα στις σχέσεις της χώρας με την Τουρκία. Και ας ελπίσουμε ότι στην Αθήνα υπάρχουν δικαστές. Γιατί πολιτικοί δεν υπάρχουν.

του Παντελή Σαββίδη

Υπάρχει μια σειρά στοιχείων εξοργιστικής αδράνειας που δημιουργεί ερωτηματικά για την στάση της Αθήνας. Προκαλεί, κυρίως, το ερώτημα μήπως έχουμε παραδοθεί;

Ο αντίλογος των υποστηρικτών της κυβέρνησης είναι πως περιμένουμε να εξοπλισθούμε πριν αντιδράσουμε αλλά και η άλλη πλευρά δεν μένει αδρανής, Εξοπλίζεται και, μάλιστα, περισσότερο. Στο παρελθόν, μάλιστα, υπήρξαν περίοδοι που το εξοπλιστικό ισοζύγιο έγερνε υπέρ της Ελλάδας αλλά δεν έγινε τίποτε σε κρίσιμες στιγμές. Αντιθέτως, χάσαμε.

Όπως δήλωσε ο πρωθυπουργός πόλεμο δεν θέλουμε να κάνουμε, και δεν θα κάνουμε, με την Τουρκία. Επίπεδο πειστικής αποτροπής δεν μπορούμε να πετύχουμε, η αγορά πανάκριβων εξοπλισμών χρειάζεται αποφασιστικότητα χρησιμοποίησής τους για να είναι επιτυχής αλλά δηλώθηκε ότι δεν υπάρχει τέτοια διάθεση, άρα το ερώτημα είναι γιατί ξοδευόμαστε και, βεβαίως, πως θα προασπίσουμε την ύπαρξή μας.

Ούτε στο διπλωματικό και νομικό πεδίο η Αθήνα αναλαμβάνει κάποια πρωτοβουλία. Πιάστηκε στον ύπνο στην ανακήρυξη του τουρκολιβυκού μνημονίου, δεν προσέφυγε στο Διεθνές Δικαστήριο για την ακύρωσή του, δεν αντέδρασε κατά την κατάθεση σχετικών εγγράφων και χαρτών από την Τουρκία στον ΟΗΕ, δεν έκανε τίποτε για την κατάθεση των δικών της συντεταγμένων υφαλοκρηπίδας και ΑΟΖ στον ΟΗΕ, δεν χαράσσει τις γραμμές βάσης για τον ορισμό των θαλάσσιων ζωνών, δεν απάντησε, ακόμη, στον ισχυρισμό της Τουρκίας ότι η ελληνική κυριαρχία στ νησιά προϋποθέτει αποστρατιωτικοποίησή τους..

Το ερώτημα είναι γιατί αυτή η διστακτικότητα; Και που οδηγεί;

Αν σε όλα αυτά από το στρατό μέχρι τη διπλωματία και τις νομικές διεκδικήσεις η Αθήνα δεν κάνει τίποτε πως περιμένει να προασπίσει τα εθνικά συμφέροντα; Αλλά, κυρίως, το ερώτημα είναι γιατί δεν κάνουν τίποτε ο πρωθυπουργός και οι υπουργοί άμυνας και εξωτερικών;

Υπάρχει και μια τρίτη εκδοχή προάσπισης της χώρας. Η δουλική υποταγή στον προστάτη. Αλλά και ο προστάτης βαρέθηκε να κάνει αυτήν την δουλειά και έχει άλλα συμφέροντα.

Δεν είναι εύλογο, λοιπόν, το ερώτημα μήπως έχουμε παραδοθεί και, απλώς, δεν μας το ανακοίνωσαν ακόμη;

ΥΓ: Σε αντίθεση με όλες αυτές τις ανάγκες, η κυβέρνηση της Αθήνας επιφύλαξε επικριτική στάση στον κυβερνήτη της φρεγάτας Λήμνος Ιωάννη Σαλιάρη που προσπαθώντας να αποφύγει επιθετική κίνηση της τουρκικής ναυαρχίδας Kemal Reis την επακούμβησε και της προκάλεσε ελαφρές ζημιές στο πρυμναίο τμήμα. Ο έλληνας κυβερνήτης επικρίθηκε για την κίνησή του, προς μεγάλη ικανοποίηση της Τουρκικής ηγεσίας- και το μέλλον του είναι δυσοίωνο στο Πολεμικό Ναυτικό. Αναρωτιούνται, ύστερα, πολλοί γιατί τέτοια αδιαφορία απο νέα παιδιά για την στελέχωση των στρατιωτικών μονάδων. Γιατί δεν θέλουν να θεωρηθούν υπεύθυνοι παράδοσης της χώρας.

Μητσοτάκης, Γεραπετρίτης, Δένδιας, είναι εξίσου υπεύθυνοι για ό,τι συμβαίνει σήμερα στις σχέσεις της χώρας με την Τουρκία. Και ας ελπίσουμε ότι στην Αθήνα υπάρχουν δικαστές. Γιατί πολιτικοί δεν υπάρχουν.