Η καταδίκη του Αμερικανού γερουσιαστή Ρόμπερτ Μενέντεζ είναι για την Κύπρο και την Ελλάδα μεγάλο πλήγμα. Όπως και για τους Αρμένιους, τους Κούρδους και όσους άλλους αντιμετωπίζουν τη βαναυσότητα της τουρκικής επιθετικότητας.

Αλλά, πολύ πιο μεγάλο πρόβλημα είναι όσοι Ελλαδίτες και Ελληνοκύπριοι επιχαίρουν για την καταδίκη του. Κάνουν ως να αγαλλίασε η ψυχή τους. Ακατανόητο. Σχιζοφρενικό. Γιατί ό,τι και να συμβαίνει στη δικαστική διαδικασία στις ΗΠΑ, ο Μενέντεζ ήταν ένα σημαντικό στήριγμα για τα δίκαια μας. Και είναι προφανές ότι θα το χάσουμε, αφού ακόμα κι αν δεν πάει φυλακή, η παραίτησή του είναι βέβαιη.

Οι «δικοί μας», όμως, γιατί χαίρονται, γιατί απολαμβάνουν αυτή την εξέλιξη; Αυτό είναι ένα μυστήριο που πρέπει να εξετάσει η νευροεπιστήμη της Μαρία Άνχελα Ολγκίν, για να δούμε πώς λειτουργεί ο εγκέφαλός τους.

Ο Μενέντεζ ως πρόεδρος της πανίσχυρης Επιτροπής Εξωτερικών Υποθέσεων της Γερουσίας των ΗΠΑ, έδωσε μάχες, ιστορικές, ενάντια στην Τουρκία και υπέρ της Κύπρου και της Ελλάδας. Μπορεί να μην υπάρξει άλλος Αμερικανός γερουσιαστής να μας στηρίξει τόσο πολύ. Η Τουρκία πέτυχε να αποκτήσει τα μαχητικά F-16, μόνο όταν ο Μενέντεζ αποχώρησε από την προεδρία της Επιτροπής. Αυτό λέει πολλά.

Δεν ήταν μόνο αυτό. Σε κάθε ζήτημα που εγειρόταν με την Τουρκία αυτός ο γερουσιαστής ήταν δίπλα μας. Ακόμα και για την μετατροπή της Αγίας Σοφίας σε Τζαμί, ο Μενέντεζ ζητούσε από την αμερικανική κυβέρνηση την επιβολή κυρώσεων σε βάρος της Τουρκίας.

Αν δεν τα κατάφερε δεν σημαίνει ότι απέτυχε. Διότι με όσα έκανε επηρέαζε κι άλλους στην ηγεσία των ΗΠΑ. Για πρώτη φορά στην ιστορία του Κυπριακού, ένας μόνο γερουσιαστής είχε τόσο θετική για εμάς επίδραση στα κέντρα αποφάσεων της Ουάσιγκτον. Δεν είναι άσχετο το ότι φτάσαμε στην άρση του εμπάργκο πώλησης όπλων προς την Κύπρο.

Οι σχέσεις του με την ελληνοαμερικανική κοινότητα και με Κύπριους παράγοντες των αποδήμων ήταν στενότατες. Τον στήριζαν προφανώς, ίσως να χρηματοδοτούσαν νόμιμα και τις προεκλογικές του εκστρατείες, αλλά έτσι συμβαίνει, δεν είναι παράδοξο αυτό. Άλλωστε στήριζε κι ο ίδιος τα αιτήματά τους.

Να θυμίσω μόνο ότι ήρθε στην Κύπρο και πήγε στα κατεχόμενα, όπου είδε επί τόπου την βαρβαρότητα της κατοχής πολλά χρόνια πριν ανοίξουν τα οδοφράγματα. Μαζί με τον φίλο του Τάσο Ζαμπά, παράγοντα της ομογένειας, πήγαν στο σπίτι του στο Πραστειό Μόρφου.

Δεν μπορεί να μην έπαιξε ρόλο στη στήριξή του προς την Κύπρο το ότι μπήκε μαζί με τον Τάσο Ζαμπά στην εκκλησία του Αγίου Γεωργίου στο Πραστειό και αντίκρυσε κατεστραμμένες τοιχογραφίες, εξαφανισμένες εικόνες κι ένα μπιλιάρδο στη μέση του ναού. Ούτε το ότι πήγαν στο σπίτι του Ζαμπά και δεν τους άφηναν να μπουν για να μην ενοχλήσουν αυτούς που έμεναν εκεί…

Η στήριξη του στην Κύπρο και οι συνεχείς τοποθετήσεις του για απαλλαγή από την κατοχή, αποδείχτηκε γνήσια. Διότι, στις έρευνες εναντίον του έγιναν πολλές προσπάθειες να βρουν κάτι μεμπτό στους δεσμούς του με Έλληνες και Ελληνοκύπριους της κοινότητας των αποδήμων, αλλά δεν βρήκαν τίποτε απολύτως.

Το ότι μετέφερε τις θέσεις του υπέρ της απαλλαγής της Κύπρου από το στρατό κατοχής της Τουρκίας στο κέντρο των αποφάσεων των ΗΠΑ, ως γερουσιαστής αλλά ιδίως ως πρόεδρος της Επιτροπής Εξωτερικών Υποθέσεων της Γερουσίας, ήταν καθοριστικά για να δούμε σήμερα μια στροφή στην αμερικανική πολιτική. Που φυσικά επηρεάζεται και από πολλούς άλλους παράγοντες, αλλά οι παρεμβάσεις του Μενέντεζ ήταν βοηθητικές όσο κανενός άλλου Αμερικανού πολιτικού.

Για όλα αυτά, η σημερινή εξέλιξη η οποία πιθανότατα θα βάλει τέλος στην πολιτική του σταδιοδρομία, μόνο θλίψη μπορεί να μας προκαλεί. Στεναχώρια. Απογοήτευση. Αυτό λέει η λογική. Και γι΄ αυτό είναι αδύνατο να κατανοήσουμε πώς σκέφτονται όσοι στον ελληνικό χώρο δείχνουν με τις αντιδράσεις τους να απολαμβάνουν την καταδίκη του. Ούτε οι Τούρκοι δεν το απολαμβάνουν τόσο!

Υ.Γ. Άλλο να του ασκεί κάποιος κριτική (υποκειμενικά πάντα) για όσα έκανε ή δεν έκανε, είτε για την Κύπρο, είτε για όσα τον εμπλέκουν σε υπόθεση διαφθοράς, κι άλλο να πανηγυρίζει επειδή απογοητεύονται όσοι από εμάς τον θεωρούμε στήριγμα του αγώνα μας για δικαίωση. Αποδεικνύει ότι ο εγκέφαλος του δεν θέλει να υπάρχει τέτοιο στήριγμα, ούτε τέτοιος αγώνας.

Φιλελεύθερος