Η κατάρρευση της δικτατορίας στην Ελλάδα μετά το χουντικό πραξικόπημα και την επακολουθήσασα τουρκική εισβολή, επικράτησε να αποκαλείται μεταπολίτευση. Κακώς κατά τη γνώμη μου. Θα ήταν πιο δόκιμος όρος η επιστροφή στη  δημοκρατία ή στο δημοκρατικό πολίτευμα.

Ιδιαίτερα η πρώτη χρονική περίοδος μετά την πτώση της χούντας υπήρξε συγκλονιστική. Η έντονη πολιτικοποίηση πρωτοφανής, με επικεφαλής τη νεολαία. Μαζί με το αίτημα για μια ριζοσπαστική αλλαγή του πολιτικού συστήματος με μη επιστροφή σε μια δημοκρατία τύπου προ  του 1967. Με σαφή προσανατολισμό σε μια ριζοσπαστική ανανέωση του πολιτικού βίου και με έλευση στην εξουσία νέων πολιτικών δυνάμεων που να μη σχετίζονται με όσα εφιαλτικά διαδραματίστηκαν στην προ της χούντας περίοδο με τις συνωμοσίες του παλατιού και τις κυβερνήσεις των αποστατών.

Από την άλλη ο υποβόσκων φόβος παλινόρθωσης της  δικτατορίας σε ευρύτατα στρώματα της κοινωνίας, δεν επέτρεψε μια τέτοια  ριζοσπαστική εξέλιξη.

Η γνωστή ρήση του Μίκη Θεοδωράκη στις πρώτες εθνικές εκλογές «Καραμανλής ή τανκς», αποτύπωσε με τον πιο παραστατικό τρόπο το φοβικό δίλημμα που τέθηκε ενώπιον των ψηφοφόρων. Όμως αυτό δεν σήμαινε μια εσαεί προσαρμογή σε συντηρητικές επιλογές. Η Ελληνική κοινωνία εγκυμονούσε το καινούργιο, προσβλέποντας σε εντελώς  νέες πολιτικές δυνάμεις. Κάτι που επιβεβαιώθηκε σε λίγα χρόνια με την πανηγυρική ανάδειξη του ΠΑΣΟΚ στην εξουσία. Με τις βαθιές κοινωνικές και πολιτικές τομές που εισήχθησαν επί της πρωθυπουργίας Ανδρέα Παπανδρέου. Βέβαια, για να είμαστε δίκαιοι με την ιστορία, δεν πρέπει να παραβλέψουμε και τα σημαντικά βήματα σταθεροποίησης της δημοκρατίας επί  της πρώτης μεταπολιτευτικής κυβέρνησης του Κωνσταντίνου Καραμανλή.

Η διενέργεια δημοψηφίσματος για  την μορφή του πολιτεύματος και η  αλλαγή του σε προεδρευομένη κοινοβουλευτική δημοκρατία. Ο περιπετειώδης και  εν πολλοίς επιζήμιος θεσμός της βασιλείας τερματίστηκε.

Θα πρέπει επίσης να αναφερθεί η νομιμοποίηση του κομμουνιστικού κόμματος της Ελλάδας και άλλων αριστερών κομμάτων (Κ.Κ.Ε εσωτερικού – ΕΚΚΕ κ.α). Είχα την τύχη να ζήσω εκ του σύνεγγυς στην Αθήνα τις ραγδαίες πολιτικές εξελίξεις και την έντονη ζύμωση ιδεών, και ιδεολογιών. Την αναζήτηση της μελλοντικής πορείας ύστερα από το σκοτάδι που σκέπασε για εφτά χρόνια τον Ελληνικό λαό. Τον οποίο οφείλουμε ως Κυπριακός Ελληνισμός καθηκόντως να ευγνωμονούμε για την θερμή αδελφική του στήριξη τις τραγικές στιγμές που ακολούθησαν την τουρκική εισβολή.

Ανεξάρτητα από το δικαιολογημένο παράπονο για την απουσία στρατιωτικής συνδρομής προς  την Κύπρο  για την αντιμετώπιση της εισβολής, που αφορά την τότε ηγεσία και τις τότε αιτιάσεις της, η πραγματικότητα είναι ότι ο Ελληνικός λαός έμπρακτα και ολόψυχα στάθηκε δίπλα στην Κύπρο. Οι πρώτες συναυλίες για ενίσχυση των προσφύγων της Κύπρου – μία στη Λεωφόρο Αλεξάνδρας και δύο στο γήπεδο Καραϊσκάκη – υπήρξαν μεγαλειώδη συλλαλητήρια για την Κύπρο.

Ως στέλεχος του Κυπριακού δημοκρατικού φοιτητικού κινήματος, είχα την ευθύνη της κινητοποίησης για τις πορείες – συγκεντρώσεις  για την Κύπρο. Με μερικά μόνο τηλεφωνήματα προς τις ηγεσίες των Ελληνικών φοιτητικών παρατάξεων είχαμε συμμετοχές δεκάδων χιλιάδων Ελλήνων φοιτητών.

Η «μεταπολίτευση» έκλεισε τον κύκλο της.

50 χρόνια μετά τα δραματικά γεγονότα της Κύπρου – πραξικόπημα και εισβολή – η πληγή για ολόκληρο τον Ελληνισμό παραμένει ανεπούλωτη. Και η δημοκρατία στην Ελλάδα, που επανήλθε μετην πολυαίμακτη θυσία της Κύπρου, έχει την αυτονόητη εθνική ευθύνη να μην επαναλάβει τις αιτιάσεις που προβλήθηκαν το 74 και  να  αντιμετωπίσει το Κυπριακό ως πρώτιστο εθνικό θέμα. Θέμα ολόκληρου του Έθνους. Διακαής προσδοκία και ευχή μας οι διαβεβαιώσεις του Έλληνα Πρωθυπουργού κατά την  επίσκεψη του στην Κύπρο  στις 20 Ιουλίου να υλοποιηθούν.

Άλλωστε είναι πλέον «ηλίου φαεινότερον» ότι η επιτυχία των  τουρκικών σχεδιασμών στην Κύπρο,  θα οδηγήσει σε νέες περιπέτειες τον Ελληνισμό. Στο Αιγαίο, στην Θράκη, στα νησιά.

*Πρώην Πρόεδρος της Βουλής των Αντιπροσώπων