Τελικά το «κόλπο» πέτυχε παταγωδώς. Κομματάκια-κομματάκια ανομοιόμορφα ένα- ένα, με διαχρονικά ανυπέρβλητα αισθήματα ματαιωμένης εξουσίας, για μια φορά κατόρθωσαν να μη σκοτωθούν αναμεταξύ τους, να κορόιδεψαν κανονικά τους ψηφοφόρους παριστάνοντας για μερικές ώρες τους συμπαγείς υποψήφιους πρωθυπουργούς, μια στερεότητα (πολιτική) που ούτε στο όνειρό τους δεν διαθέτουν,

και κέρδισαν δήθεν τις εκλογές με ταχυδακτυλουργικές νομικές διαδικασίες έτσι ώστε να μη τις κερδίσει το πολυπληθέστερο, συνταγματικά νόμιμο, κόμμα που όμως δογματικά δεν είναι γι’ αυτούς politically correct.

Αν αυτή λέγεται και είναι Δημοκρατία, αν αυτός ο τρόπος να κάνουμε εκλογές είναι πραγματικά δημοκρατικός και δεν είναι καθαρότατα, το λιγότερο που μπορούμε να πούμε, αισχρός οπορτουνισμός και ψευτιά – ε, τότε εγώ είμαι ο αυτοκράτορας της Κίνας!

Πριν από μερικές μέρες ο Ρώσος ΥΠΕΞ Λαβρόφ είχε βρει τα σωστά λόγια για να χαρακτηρίσει τις πρόσφατες γαλλικές εκλογές: «Ο β’ γύρος στις εκλογές υπάρχει για να χειραγωγήσει τη βούληση των ψηφοφόρων»!

Και όντως, πολύ δημοκρατικά, σε τίποτα άλλο δεν χρησιμεύει ο β’ γύρος στις γαλλικές εκλογές παρά για να «διορθώσει», διάβαζε: «να αλλοιώσει» «τις λαϊκές επιλογές του πρώτου γύρου οι οποίες δεν αρέσουν στο Σύστημα» και επομένως «με κάποιο τρόπο πρέπει να ακυρωθούν»!

Μέσα σε αυτή την εντελώς διαστρεβλωμένη «λογική» βρίσκεται και η αριθμητική αναλογία των ψήφων.

Δηλαδή: πώς γίνεται στον β’ γύρο των εκλογών το RN των Λεπέν-Μπαρντελλά να έχει 10.110.088 ψηφοφόρους, τουτέστιν ψήφους και να είναι τρίτο, ενώ τα άλλα δύο κόμματα/συνασπισμοί αντίπαλοι του RN, δηλαδή το NFP, το σοσιαλιστικό-κομμουνιστικό με τα 7.005.499 ψηφοφόρους ήτοι ψήφους να βγαίνει πρώτο(!!) και το Ensemble pour la Republique με το απαξιωμένο κόμμα τιυ Μακρόν και με μόνο 6.314.609 ψηφοφόρους ήτοι ψήφους να γίνεται δεύτερο;;;!!!

Κάτι δεν πάει καλά με τη νομική βάση που «παράγει» τέτοια αποκρουστική διαστρέβλωση.

Δεν υπάρχουν λόγια για να καυτηριαστεί δεόντως αυτό το Σύστημα πλήρως κομπιναδόρικο, άδικο, αντιδημοκρατικό, τελικά απολύτως μαφιόζικο.

Ο Μακρόν, με την πονηράδα του παίχτη πόκερ, ήξερε ποια μονοπάτια θα περνούσε όταν προκήρυσσε πρόωρες εκλογές. Τα υπολόγισε μάλλον όλα όσα θα γινόντουσαν στον πρώτο γύρο και μετά στον δεύτερο, καταληκτικό, με την νομοθεσία που τα διέπει, γνώριζε από προηγούμενες συμφωνίες ποιον δρόμο θα ακολουθούσαν όλα ανεξαιρέτως τα κομματίδια για (με) μια έστω πλαστή συνοχή όντας όλα, από μόνα τους, τελείως ασήμαντα.

Υποθέτουμε πως κιόλας από τον πρώτο γύρω, μέσα στα σκοτεινά δωμάτια των κλέφτικων συμφωνιών, θα είχαν οριστικοποιήσει το μεγάλο παζλ που είχαν δημιουργήσει εσπευσμένα: τους δύο δήθεν δημοκρατικούς «συνασπισμούς» αντι-Εθνικής Συσπύρωσης,

ο ένας μια συρραφή τεσσάρων μικρών διαφορετικών πολιτικών παρατάξεων (Ανυπότακτη Γαλλία, Σοσιαλιστές, Οικολόγοι, Κομμουνιστές) με μια προσφιλή (πόσο παραπλανητικό!) ονομασία – Νέο Λαϊκό Μέτωπο – που αμυδρά παραπέμπει σε επαναστατικό πρόσημο, δήθεν αριστερής τάσης,

ο άλλος, με ονομασία που μπορεί να κάνει εντύπωση – Ensemble èpur la Republique, «Μαζί με την Δημοκρατία» – μια άλλη ακόμα μεγαλύτερη συρραφή από οκτώ (!) κομματίδια μέσης ως ελάχιστης πολιτικής εμβέλειας, δήθεν κεντρώας απόχρωσης(Αναγέννηση, Δημοκρατικό Κίνημα, Ορίζοντας, Ένωση των Δημοκρατικών και Ανεξαρτήτων, En Commun, Ομοσπονδία Προοδευτικών, Δημοκρατική Επανίδρυση),

αμφότεροι οι «συνασπισμοί» ψευδεπίγραφα συμπαγείς, μόνο και αποκλειστικά για τις λίγες ώρες της εκλογικής έκφρασης!

Τώρα, με το αποτέλεσμα της κάλπης στα χέρια, είναι δύσκολο, η μάλλον αδύνατον να δηλώσει κανείς ότι αυτές όλες οι πολιτικές κομπίνες, τα πολιτικά ακροβατικά με την ψεύτικη ευκαιριακή δήθεν σύμπνοια των πιο ετερόκλητων μικροκομματικών παρατάξεων είναι δείγμα δημοκρατίας!!

Κατά τα άλλα τα δεδομένα «επί του εδάφους» είναι αμείλικτα εις βάρος του Μακρόν ο οποίος στον β’ γύρο «εισπράττει» 94 έδρες, λιγότερες από όσες είχε πριν διαλύσει τη Βουλή, ενώ το RN της Λεπέν, αναλογικά, πήρε περισσότερους ψήφους απ’ όσους πήρε ο Στάρμερ που θριάμβευσε στη Μεγάλη Βρετανία!

Πάντως εάν στις ψήφους του RN προστεθούν εκείνες των κεντροδεξιών Γκολλικών, το αποτέλεσμα θα ήταν 188 έδρες, αρκετά περισσότερες από εκείνες του πρώτου «συνασπισμού» που «κέρδισε» τις εκλογές!!

Δύσκολο, αν όχι αδύνατον να πιστέψει κανείς ότι αυτός είναι ο καλός και σωστός τρόπος λειτουργίας της δημοκρατίας.

Οι καθόλα πλαστές εκλογές στη Γαλλία έδειξαν στον κόσμο όλο, και απέδειξαν το χειρότερο, πιο αντιδημοκρατικό πρόσωπό τους, μια άκρως οπορτουνιστική λοβιτουρίστικη/λαμογίστικη διαδικασία που με την δημοκρατική αλήθεια δεν έχει απολύτως τίποτα το κοινό.

Για να ξεφορτωθούν το κόμμα της Μαρίν Λεπέν και την πλειοψηφία των 10 εκατομμυρίων ψήφων, όλοι οι άλλοι, συνασπισμένοι σε δύο τυχοδιωκτικούς χωρίς πόδια και κεφάλι σχηματισμούς, το μόνο που κατόρθωσαν ήταν να ρίξουν τη Γαλλία σε μια επικίνδυνη ακυβερνησία. όταν οι όποιες «πλειοψηφίες» που θα μπορούσαν να εκμαιεύσουν είναι απολύτως παρά φύση, βαθειά παράταιρες και καταδικασμένες, τώρα ή λίγο αργότερα, να χρεοκοπήσουν ρίχνοντας πάλι τη Γαλλία σε ένα ατέρμονο αδιέξοδο.

Ο Mélanchon θέλει, λέει, «να κυβερνήσει». Και μάλλον το ίδιο θέλουν να κάνουν και οι άλλοι μαζεμένοι στο «Μαζί με την Δημοκρατία».

Με το αρρωστημένο εκλογικό σύστημα της Γαλλίας, οι εκλογές έδωσαν στον πρώτο 178 βουλευτές, ενώ στο δεύτερο 150 βουλευτές και στον τρίτο με τους σαφώς περισσότερους ψήφους μόνο 142 βουλευτές. Ειλικρινά, με αυτά τα δεδομένα, και ο πιο αισιόδοξος δεν μπορεί να «δει» με ποιον τρόπο μια κυβέρνηση-παλιάτσο θα μπορούσε να «στηθεί» χωρίς άλλες κομπίνες και λαμογιές.

Όλες αυτές οι ιδιόμορφες οργανικές πολιτικές διαφορετικότητες που συστεγάζονται αφύσικα και στους δύο «συνασπισμούς» που θέλουν να «κυβερνήσουν» για να αποκλείσουν μια κυβέρνηση του τρίτου ενιαίου κόμματος, δεν ξέρω κατά πόσο είναι διαθέσιμες να «εκλείψουν» ως σύνολο υποστηρίζοντας έναν εκ των συμμετεχόντων που θα αρθεί σε θέση κυβερνώντος για μια πενταετία ως άμεσος «αντιπρόσωπος» των ετέρων συμμετεχόντων.

Κανείς δεν ξέρει το κάθε «κομματάκι» που παίρνει μέρος στους δύο «συνασπισμούς», κατά πόσο δέχεται να «μείνει στο σκοτάδι» για να ευνοήσει ένα άλλο δίνοντάς του κυβερνητικό πρωτείο για ένα πρωθυπουργικό θώκο.

Η δήθεν Αριστερά δηλώνει πως αποκλείει όποια συνεργασία με τους μακρονιστές, οι οποίοι με τη σειρά τους αποκλείουν την συνεργασία τους με τον Mélanchon.

Όλα ετούτα είναι αντικειμενικά μη ρεαλιστικά, ενώ η σύγχυση μέσα σε καθένα από τους δύο «συνασπισμούς» μπορεί να λάβει ανεξέλεγκτες διαστάσεις και να προκαλέσει αλυσιδωτές συγκρούσεις.

Εκτός αυτού, δεν ξέρουμε και κατά πόσο ο ένας «συνασπισμός» με τα επιμέρους «κομματάκια» που τον απαρτίζουν δύναται να «συζητήσει» και να «συμπράξει» ως γενικό σύνολο με τον έτερο «συνασπισμό» ως γενικό σύνολο κι’ αυτό.

Ο Μακρόν – καλά τον λένε Μικρόν! – ή φέρθηκε ως αδέξιος μαθητευόμενος μάγος και τα έκανε θάλασσα ή έχει τόσο διαβολικό μυαλό που απ’ την αρχή τα έχει όλα λογαριάσει στην εντέλεια ώστε με διάφορες κομπίνες και τερτίπια να κατορθώσει να συγκροτήσει μια πλειοψηφία αναλαμβάνοντας τα ηνία του «συνασπισμού» όπου βρίσκεται το μειοψηφικό κόμμα του, καθοδηγώντας όλους τους 150 βουλευτές του και σε αυτούς προσθέτοντας όσους βουλευτές χρειάζεται από τον πρώτο σε βουλευτές «συνασπισμό» για να διαθέσει εντέλει τουλάχιστον το 50% +1 (289) βουλευτές στο σύνολο των 577 βουλευτών της Εθνικής Συνέλευσης.

Για να γίνει αυτό θα πρέπει να αποσπάσει από το «Νέο Λαϊκό Μέτωπο» τουλάχιστον 139 βουλευτές από τους 178 που διαθέτει, ή και λιγότερους εάν προσεταιριστεί τους Ρεμουμπλικάνους με τους 39 βουλευτές του . Και αν δεν μπορεί κι αυτό να συμβεί, υπάρχουν πάντα και οι μικρότερες «βουλευτικές πηγές» των ελασσόνων κομματικών σχηματισμών, πιο πρόθυμες για την «τιμή» μιας «κυβέρνησης»!

Σε αντίθετη περίπτωση, τότε πραγματικά θα τα έχει θαλασσώσει για τα καλά και η Γαλλία δεν θα ξέρει σε ποια βράχια θα πέσει. Το εκλογικό έγκλημα του Μακρόν θα μείνει στην Ιστορία της Γαλλίας ως ό, ότι χειρότερο μπορεί να σκαρφιστεί ένα εξασκημένο στις εξαπατήσεις μυαλό.

Μένει να δούμε ποια εγγύηση μακροζωίας μπορούν να δώσουν στον γαλλικό λαό οι δύο πρώτοι σε ψήφους «συνασπισμοί» τα μέλη τον οποίων άρχισαν από τώρα κιόλας τους διαπληκτισμούς και να κοιτάζει ο ένας τον άλλο βλοσυρά.

Μιλάμε για κάτι εξωφρενικές «λύσεις» όπως οη «μειοψηφική κυβέρνηση» ή η «προσωρινή κυβέρνηση» ή η «κυβέρνηση εθνικής ενότητας» που μόνο «ενότητα» δεν είναι, και άλλοι φαντασιόπληκτοι σχηματισμοί, όλοι βολικοί για την καλύυερη κοροϊδία των πολιτών.

Κρεσέντσιο Σαντζίλιο

Ελληνιστής

…………………………………………………………………………………….