Στην Κύπρο και στην Ελλάδα, έχουν την ψευδαίσθηση ότι θα συνεχίσουν να κυβερνούν

Καταρρέει το κομματικό σύστημα, αλλά δεν καίγεται καρφί σε κανέναν. Διότι, και στην Κύπρο και στην Ελλάδα, έχουν την ψευδαίσθηση ότι θα συνεχίσουν να κυβερνούν. Αυτή, όμως, η κατάρρευση πλακώνει κι εμάς. Και ως πολίτες και ως κράτη. Ως έθνος. Τα άλυτα καθημερινά προβλήματα και η Τουρκία καλπάζουν. Και όταν τα κράτη είναι της πλάκας, καταδικάζουν εαυτούς σε τραγωδίες…

Όταν ένα κομματικό και πολιτικό σύστημα είναι απαξιωμένο από τους πολίτες του, πώς να γίνει σεβαστό διεθνώς; Και δη από τον κατακτητή του. Τόσο στην Κύπρο όσο και στην Ελλάδα οι κυβερνήσεις και τα κόμματα που τις στηρίζουν έπαθαν συντριβή. Η ΝΔ από 41% έχει κατρακυλήσει στο 28,31% και στην Κύπρο, τα κόμματα που υποστηρίζουν το Πρόεδρο, μετά βίας συγκεντρώνουν 15,5%, ενώ ο Φειδίας μόνος του φτάνει σχεδόν το 20%. Τα χάλια της δημοκρατίας μας δεν τελειώνουν εδώ. Έχουν και συνέχεια, αφού ούτε αντιπολίτευση υπάρχει. Το ΑΚΕΛ καταρρέει. Κατά μίαν άποψη, εάν δεν κουβαλούσε τους Τουρκοκύπριους στις Ευρωεκλογές, θα ήταν βραχεία κεφαλή η διαφορά του με τον Φειδία, ενώ ο ΣΥΡΙΖΑ στην Ελλάδα δεν πείθει. Μετά βίας έφτασε στο 15%. Όσο, δε, για τον ΔΗΣΥ, επειδή ήρθε πρώτο κόμμα πανηγυρίζει μεν, αλλά συνεχίζει να ζει στον κόσμο του. Στις τραγικές πλάνες του.

Υπάρχει δημοκρατικό έλλειμμα, το όποιο μεγαλώνει, διότι δεν δίνονται λύσεις. Ούτε στα καθημερινά προβλήματα, ούτε στα εθνικά θέματα. Η σοβαρότητα και ο ορθολογισμός, καθώς και οι πολιτικές θέσεις έχουν ηττηθεί κατά κράτος, από τη δημαγωγία του φαιδρού συστήματος, που θριαμβεύει μέσα από τις ήττες του. Και δημιουργεί μια κοινωνία αδιάφορων, οργισμένων και «απολιτίκ», έχοντας την ψευδαίσθηση ότι θα τους χειραγωγήσει και θα την βγάλει καθαρή. Και συνεχίζει να στρουθοκαμηλίζει. Οι ηγέτες του κομματικού κατεστημένου εκτιμούν ότι η κατραπακιά των ευρωεκλογών είναι άλλη μια μπόρα, που θα περάσει. Και δεν θέλουν οι ανεκδιήγητοι να κατανοήσουν ότι δεν μπορούν. Ότι η δημοκρατία βουλιάζει και μαζί της ένα σύστημα αρχών και αξιών. Οδήγησαν τον κόσμο ν’ αντιμετωπίζει την πολιτική ως χαβαλέ, αφού οι ίδιοι έχουν μετατρέψει την Πολιτεία μας σε κράτος της πλάκας. Της «ορκής του Θεού», όπως σοφά έλεγε ο διαχρονικός Θεμιστοκλής Δέρβης, ο οποίος ανέφερε και κάτι άλλο: Μας αποκαλούσε «ζοππόβορτους». Ασχέτως εάν είμαστε ή όχι, έτσι μας συμπεριφέρεται επί χρόνια το σύστημα. Γιατί, άραγε; Μήπως γιατί έχουμε χαρακτηριστικά «ζοππόβορτου» ή επειδή τους επιτρέπουμε να μας θεωρούν ως τέτοιους; Το κράτος της «ορκής του Θεού» και οι «ζοππόβορτοι» δεν απέφυγαν την τραγωδία που ερχόταν και επεσυνέβη το 1974. Εμείς πώς θα την αποφύγουμε, άραγε, με το διεφθαρμένο κράτος της πλάκας;