Συστηματική καταστολή και άρνηση βασικών δικαιωμάτων από το Πακιστανικό κράτος! Αυτό το περιβάλλον φόβου καταπνίγει κάθε ουσιαστικό πολιτικό λόγο και διαιωνίζει έναν κύκλο καταπίεσης.

Το πρόσφατο περιστατικό στο κατεχόμενο από το Πακιστάν Κασμίρ (ΠΟΚ) όπου ένας αστυνομικός σκοτώθηκε και περισσότεροι από 100 πράκτορες επιβολής του νόμου τραυματίστηκαν κατά τη διάρκεια διαδηλώσεων κατά του πληθωρισμού και της έλλειψης ανέσεων χρησιμεύει ως μια ζοφερή υπενθύμιση των μακροχρόνιων παραβιάσεων των ανθρωπίνων δικαιωμάτων και αναταραχών στην περιοχή.

Από την βίαιη κατοχή του από το Πακιστάν το 1947, το ΠΟΚ έχει υποστεί συστηματική καταστολή και άρνηση βασικών δικαιωμάτων από το Πακιστανικό κράτος.

Αυτό το άρθρο εμβαθύνει στα στρώματα των πολιτικών, οικονομικών και κοινωνικών αδικιών που μαστίζουν το ΠΟΚ εδώ και δεκαετίες, υπογραμμίζοντας την επείγουσα ανάγκη για διεθνή προσοχή και παρέμβαση.

Το πέπλο της πολιτικής καταστολής
Η πολιτική καταστολή υπήρξε χαρακτηριστικό του ελέγχου του Πακιστάν στο ΠΟΚ. Η περιοχή στερείται αυτονομίας, με τη διακυβέρνηση να ελέγχεται σταθερά από το Ισλαμαμπάντ μέσω Διοικήσεων μαριονετών. Οι εκλογές συχνά νοθεύονται, η διαφωνία καταστέλλεται βίαια και οι πολιτικοί ακτιβιστές στοχοποιούνται συνήθως για σύλληψη ή εξαφάνιση.

Αυτή η έλλειψη πολιτικής ελευθερίας έχει τροφοδοτήσει ευρεία δυσαρέσκεια μεταξύ του τοπικού πληθυσμού.

Η ψευδαίσθηση των δημοκρατικών διαδικασιών διατηρείται από το Ισλαμαμπάντ, αλλά η πραγματικότητα είναι εντελώς διαφορετική. Ο λαός του ΠΟΚ δεν έχει λόγο στη διακυβέρνησή του και κάθε προσπάθεια αμφισβήτησης του status quo αντιμετωπίζεται με βάναυση καταστολή. Τα πολιτικά κόμματα που υποστηρίζουν την αυτονομία ή την ανεξαρτησία απαγορεύονται και οι ηγέτες τους αντιμετωπίζουν συνεχή παρακολούθηση, παρενόχληση και φυλάκιση. Αυτό το περιβάλλον φόβου καταπνίγει κάθε ουσιαστικό πολιτικό λόγο και διαιωνίζει έναν κύκλο καταπίεσης.

Οικονομική περιθωριοποίηση και παραμέληση
Επιπλέον, η ΠΟΚ έχει υποστεί παραμέληση και από την άποψη της κοινωνικοοικονομικής ανάπτυξης. Οι βασικές παροχές όπως η υγειονομική περίθαλψη, η εκπαίδευση και οι υποδομές είναι θλιβερά ανεπαρκείς, οδηγώντας σε εκτεταμένη φτώχεια και ανεργία. Οι οικονομικές πολιτικές ευνοούν το Ισλαμαμπάντ, με ελάχιστες επενδύσεις που κατευθύνονται προς την ανάπτυξη της περιοχής. Αυτή η οικονομική περιθωριοποίηση έχει επιδεινώσει περαιτέρω τα παράπονα του λαού του ΠΟΚ.

Η οικονομική ανισότητα είναι κραυγαλέα. Ενώ το υπόλοιπο Πακιστάν, ιδιαίτερα οι μεγάλες πόλεις του, είναι μάρτυρες της ανάπτυξης των υποδομών και της Οικονομικής Ανάπτυξης, το ΠΟΚ παραμένει κολλημένο σε μια χρονική στρέβλωση.

Οι δυνατότητες της περιοχής για τουρισμό, Γεωργία και υδροηλεκτρική ενέργεια παραμένουν ανεκμετάλλευτες, αγνοούμενες σκόπιμα από τους υπεύθυνους χάραξης πολιτικής του Ισλαμαμπάντ.

Αυτή η παραμέληση όχι μόνο εμποδίζει την οικονομική ανάπτυξη αλλά και διαιωνίζει έναν κύκλο φτώχειας που τροφοδοτεί περαιτέρω δυσαρέσκεια.

Φίμωση της διαφωνίας: ο αγώνας για την ελεύθερη έκφραση
Η ελευθερία της έκφρασης περιορίζεται σοβαρά στο ΠΟΚ. Δημοσιογράφοι, ακτιβιστές και διανοούμενοι αντιμετωπίζουν παρενόχληση, εκφοβισμό και βία επειδή τολμούν να επικρίνουν την πακιστανική κυβέρνηση. Η λογοκρισία και ο έλεγχος των μέσων ενημέρωσης εμποδίζουν τη διάδοση εναλλακτικών απόψεων, αποσιωπώντας αποτελεσματικά τις διαφωνούντες φωνές.

Το τοπίο των μέσων ενημέρωσης στο PoK είναι ζοφερό. Η ανεξάρτητη δημοσιογραφία είναι ουσιαστικά ανύπαρκτη, με το κράτος να ελέγχει αυστηρά την αφήγηση. Οι δημοσιογράφοι που τολμούν να αναφέρουν παραβιάσεις των ανθρωπίνων δικαιωμάτων ή διαφθορά συχνά απειλούνται, δέχονται επίθεση ή ακόμη και εξαφανίζονται.

Αυτή η λογοκρισία επεκτείνεται στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, όπου οι λογαριασμοί των ακτιβιστών συχνά αναστέλλονται ή απαγορεύονται από τη σκιά, καταπνίγοντας περαιτέρω κάθε προσπάθεια κινητοποίησης της κοινής γνώμης ενάντια στις αδικίες.

Παραβιάσεις ανθρωπίνων δικαιωμάτων: μια καθημερινή πραγματικότητα
Οι παραβιάσεις των ανθρωπίνων δικαιωμάτων στο ΠΟΚ είναι αχαλίνωτες και κατάφωρες. Οι αυθαίρετες συλλήψεις, οι εξωδικαστικές δολοφονίες, τα βασανιστήρια και οι εξαναγκαστικές εξαφανίσεις είναι συνηθισμένες. Οι δυνάμεις ασφαλείας λειτουργούν ατιμώρητα, στοχεύοντας τους διαφωνούντες και διαιωνίζοντας μια κουλτούρα φόβου και εκφοβισμού. Το πρόσφατο περιστατικό αστυνομικής βίας κατά τη διάρκεια των διαδηλώσεων είναι μόνο ένα παράδειγμα της ρουτίνας βίας που προκλήθηκε στους ανθρώπους του ΠΟΚ.

Οι ιστορίες εκείνων που υπέφεραν στα χέρια των πακιστανικών δυνάμεων ασφαλείας είναι οδυνηρές. Οι οικογένειες διαλύονται από την εξαφάνιση αγαπημένων προσώπων, που συχνά απάγονται μέσα στη νύχτα χωρίς καμία εξήγηση.

Τα βασανιστήρια χρησιμοποιούνται συνήθως για να αποσπάσουν ομολογίες ή να εκφοβίσουν ακτιβιστές, αφήνοντας σωματικές και ψυχολογικές ουλές που διαρκούν μια ζωή. Η έλλειψη λογοδοσίας για αυτές τις καταχρήσεις ενθαρρύνει μόνο τους δράστες, δημιουργώντας ένα περιβάλλον όπου τα ανθρώπινα δικαιώματα καταπατούνται ατιμώρητα.

Η άνοδος των Αυτονομιστικών κινημάτων
Οι κατασταλτικές πολιτικές του πακιστανικού κράτους έχουν τροφοδοτήσει πολλά αυτονομιστικά κινήματα. Πολλοί κάτοικοι υποστηρίζουν την ανεξαρτησία από το Πακιστάν, επικαλούμενοι Ιστορικά παράπονα και την άρνηση των βασικών δικαιωμάτων. Ωστόσο, αυτές οι φωνές συχνά περιθωριοποιούνται και οι αυτονομιστές ηγέτες αντιμετωπίζουν διώξεις και καταστολή.

Το αυτονομιστικό συναίσθημα στο ΠΟΚ έχει τις ρίζες του σε μια βαθιά αίσθηση ιστορικής αδικίας. Ο λαός του ΠΟΚ αισθάνεται προδομένος από τις αθετημένες υποσχέσεις του Πακιστάν για αυτονομία και ανάπτυξη. Η ξεχωριστή πολιτιστική και εθνοτική ταυτότητα της περιοχής τροφοδοτεί περαιτέρω την επιθυμία για ανεξαρτησία. Ωστόσο, κάθε προσπάθεια οργάνωσης ή κινητοποίησης γύρω από αυτά τα συναισθήματα αντιμετωπίζεται με γρήγορη και βάναυση καταστολή, ωθώντας το κίνημα υπόγεια αλλά ποτέ δεν το σβήνει.

Οι διαμαρτυρίες: ένα σύμπτωμα βαθύτερων παραπόνων
Οι πρόσφατες διαμαρτυρίες ενάντια στον πληθωρισμό και την έλλειψη ανέσεων είναι συμπτωματικές των βαθιών παραπόνων των ανθρώπων που ζουν υπό Πακιστανική κατοχή.

Οι εκκλήσεις για διεθνή παρέμβαση για την αντιμετώπιση της κατάστασης των ανθρωπίνων δικαιωμάτων στο ΠΟΚ έχουν αυξηθεί, με ακτιβιστές όπως ο Αμτζάντ Αγιούμπ Μίρζα να απευθύνονται στην ινδική κυβέρνηση για υποστήριξη.

Οι διαδηλώσεις που ξέσπασαν στις 10 Μαΐου, που ξεκίνησαν από την Επιτροπή δράσης Awami (AAC), καταδικάζοντας τον πληθωρισμό, προκάλεσαν μια γρήγορη καταστολή από τις δυνάμεις ασφαλείας. Ακολούθησε μια επίθεση με κλείστρο, συνοδευόμενη από την Αστυνομία που κατέφυγε σε βομβαρδισμούς δακρυγόνων. Διαδηλώσεις ξέσπασαν σε αρκετές περιοχές, συμπεριλαμβανομένων των Muzaffarabad, Sehnsa, Mirpur, Rawalkot, Khuiratta, Tattapani και hattian Bala. Σε απάντηση, η κυβέρνηση του ΠΟΚ επικαλέστηκε το άρθρο 144, κλείνοντας αποτελεσματικά εκπαιδευτικά ιδρύματα και γραφεία. Ανησυχητικά πλάνα που κυκλοφορούσαν στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης απεικόνιζαν την αστυνομία να χειρίζεται γκλομπ εναντίον διαδηλωτών, με αποτέλεσμα να τραυματιστούν περισσότεροι από εκατό άνθρωποι.

Ο αμτζάντ Αγιούμπ Μίρζα ισχυρίστηκε επίσης ότι οι πακιστανικές δυνάμεις άνοιξαν πυρ εναντίον άοπλων αμάχων, κλιμακώνοντας περαιτέρω τις εντάσεις. Ο Μίρζα προέτρεψε την ινδική κυβέρνηση να παρέμβει, επικαλούμενος την επιδείνωση της κατάστασης και υποστηρίζοντας την ανεξαρτησία όχι μόνο για το ΠΟΚ αλλά και για το Γκιλγκίτ Μπαλτίσταν.

Η ρητορική του Πακιστάν στο Κασμίρ
Η συνεπής ρητορική του Πακιστάν για την υπεράσπιση των δικαιωμάτων των Κασμίριων σε διεθνείς πλατφόρμες έρχεται σε πλήρη αντίθεση με τη δική του φρικτή μεταχείριση των Κασμίριων υπό τον έλεγχό του. Η κραυγαλέα υποκρισία της στάσης του Πακιστάν γίνεται εμφανής κατά την εξέταση των ενεργειών και των πολιτικών του στο PoK και το Gilgit Baltistan (GB).

Το Πακιστάν έχει από καιρό απεικονιστεί ως πρωταθλητής των δικαιωμάτων του Κασμίρ, θέτοντας τακτικά το ζήτημα του Κασμίρ σε διάφορα διεθνή φόρουμ. Έχει χρησιμοποιήσει πλατφόρμες όπως τα Ηνωμένα Έθνη για να τονίσει τις υποτιθέμενες παραβιάσεις των ανθρωπίνων δικαιωμάτων στο Κασμίρ, συγκεντρώνοντας διεθνή προσοχή και συμπάθεια για την κατάσταση των Κασμίριων. Ωστόσο, το ρεκόρ του Πακιστάν στο PoK και το GB λέει μια διαφορετική ιστορία.

Είναι επιτακτική ανάγκη η διεθνής κοινότητα να θεωρήσει το Πακιστάν υπεύθυνο για τις ενέργειές του και να πιέσει το Ισλαμαμπάντ να αντιμετωπίσει την κατάσταση των Κασμίριων υπό τον έλεγχό του. Οι πρόσφατες διαμαρτυρίες και οι εκκλήσεις για βοήθεια από ακτιβιστές στο ΠΟΚ ευθυγραμμίζονται με τη μακροχρόνια θέση της Ινδίας στην περιοχή, τονίζοντας τις επιθυμίες του λαού του Κασμίρ να ενσωματωθεί στην ινδική ένωση.

Η στάση της Ινδίας στο PoK: δέσμευση για κυριαρχία
Όταν η Ινδία αποφάσισε να καταργήσει το Άρθρο 370, μια διάταξη που παρέχει ειδικό καθεστώς στο Τζαμού και Κασμίρ, η αντίδραση του Πακιστάν δεν ήταν τίποτα λιγότερο από ταραχώδη, παρά το γεγονός ότι ήταν αναμφισβήτητα το εσωτερικό ζήτημα της Ινδίας.

Η κίνηση, με στόχο την ενσωμάτωση του Τζαμού και του Κασμίρ πιο στενά με την υπόλοιπη χώρα, έστειλε κύματα σοκ πέρα από τα σύνορα, προκαλώντας μια αναταραχή από ξέφρενους διπλωματικούς ελιγμούς και εμπρηστική ρητορική από το Ισλαμαμπάντ.

Η στάση της Ινδίας για το ΠΟΚ ήταν αποφασιστική και αδιαμφισβήτητη, με κορυφαίους αξιωματούχους να επιβεβαιώνουν τον ισχυρισμό της Ινδίας για την περιοχή και να εκφράζουν τη δέσμευσή της για την τελική ένταξή της στην ινδική ένωση.

Ο υπουργός Εσωτερικών Αμίτ Σαχ, σε μια τολμηρή ομιλία που εκφώνησε σε δημόσια συνάντηση στο Ραε Μπαρέλι του Ουτάρ Πραντές, υποστήριξε με έμφαση την κυριαρχία της Ινδίας επί του ΠΟΚ, απορρίπτοντας σθεναρά κάθε ιδέα παραίτησης από το έδαφος, ακόμη και ενόψει της κατοχής πυρηνικών δυνατοτήτων του Πακιστάν.

Τα λόγια του Σαχ ακούστηκαν με πεποίθηση καθώς έθεσε μια ρητορική ερώτηση στο συγκεντρωμένο πλήθος, “θέλω να σας ρωτήσω, αν το Πακιστάν έχει ατομικές βόμβες, πρέπει να φύγουμε από το ΠΟΚ;”

Η απάντησή του δεν άφησε περιθώρια αμφιβολίας καθώς δήλωσε: “Σας υπόσχομαι σήμερα, δεν φοβόμαστε τις ατομικές βόμβες, το PoK ανήκει στην Ινδία και κανείς δεν μπορεί να το πάρει μακριά από εμάς.”

Επαναλαμβάνοντας τα συναισθήματα του Σαχ, ο Υπουργός Εξωτερικών σ.Τζαϊσάνκαρ επανέλαβε τη θέση της Ινδίας κατά τη διάρκεια μιας αλληλεπίδρασης των μέσων ενημέρωσης στη Βομβάη, υποστηρίζοντας ότι η παράνομη κατοχή του ΠΟΚ θα τερματιστεί και η περιοχή αναπόφευκτα θα γίνει μέρος της Ινδίας. Ο τζαϊσάνκαρ τόνισε την σαφήνεια της Ινδίας στο θέμα, επικαλούμενος ένα κοινοβουλευτικό ψήφισμα που επιβεβαιώνει το ΠΟΚ ως αναπόσπαστο μέρος της επικράτειας της Ινδίας.

Η πορεία προς τα εμπρός
Αυτές οι δηλώσεις από βασικούς Ινδούς αξιωματούχους αντανακλούν όχι μόνο την σταθερή αποφασιστικότητα της Ινδίας σχετικά με το ΠΟΚ αλλά και τη δέσμευσή της στις φιλοδοξίες του λαού του Κασμίρ. Πρόσφατες διαμαρτυρίες και εκκλήσεις για βοήθεια από ακτιβιστές στο ΠΟΚ ευθυγραμμίζονται με τη μακροχρόνια θέση της Ινδίας στην περιοχή, τονίζοντας τις επιθυμίες του λαού του Κασμίρ να ενσωματωθεί στην ινδική ένωση.

Η διεθνής κοινότητα πρέπει να αναγνωρίσει την κατάσταση των ανθρώπων στο ΠΟΚ και το Γκιλγκίτ Μπαλτίσταν. Οι επίμονες παραβιάσεις των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, η οικονομική παραμέληση και η πολιτική καταστολή δεν μπορούν πλέον να αγνοηθούν. Εναπόκειται στους παγκόσμιους ηγέτες να λογοδοτήσουν στο Πακιστάν και να υποστηρίξουν τις νόμιμες φιλοδοξίες του λαού του ΠΟΚ για ελευθερία και δικαιοσύνη.

ΠΗΓΗ: The Citizen