Τη Δευτέρα 10 Ιουνίου 2024 γράφτηκε ιστορία. Ο Δημήτρης Μελισσανίδης, μετά από 11 χρόνια παρουσίας στα διοικητικά της ΑΕΚ, στην τρίτη του θητεία ως παράγοντας της ομάδας, παρέδωσε τα ηνία στον εφοπλιστή Μάριο Ηλιόπουλο. Ήταν μία εξέλιξη που ο ίδιος ο εμβληματικός πλέον πρόεδρος της Ένωσης είχε προαναγγείλει καιρό πριν, δεσμευόμενος, ότι όταν έρθει η ώρα και η στιγμή θα παρέδιδε την ομάδα υγιή, με γήπεδο και με προοπτικές για τον επόμενο.

Ο Μελισσανίδης τήρησε τις υποσχέσεις του, μέσα από ένα ταξίδι που είχε και λύπες και χαρές, όπως έτσι είναι η ζωή άλλωστε, η οποία σαν καρδιογράφημα, δεν δείχνει ποτέ ευθεία γραμμή, μία κάτω μία πάνω. Σε αυτό το κείμενο θα προσπαθήσουμε να καταγράψουμε επιγραμματικά περισσότερο τις θετικές στιγμές και θα αφήσουν τις αρνητικές σαν ένα μάθημα για το μέλλον.

Από τα χωράφια στο Κύπελλο Ελλάδας

Ο «Τίγρης» επέστρεψε σε μία χρονική συγκυρία που η ομάδα παραίπεε και βίωσε τον πρώτο υποβιβασμό στην ιστορία της. Η διαδικασία αναγέννησης στην οποία ήταν αναγκαίο να υποβληθεί είχε και πιο κάτω. Για τον Ενωσίτη όμως το «όπου και αν παίζεις πάντα θα σ’ακολουθώ» είναι σύνθημα ζωής, το οποίο δεν μπορούσε να μην εφαρμόσει στα χωράφια της Γ’ Εθνικής, όσο επίπονο και αν ήταν.

Η επιστροφή στη Super League τη σεζόν 2015-2016 ήταν ένα πολύ δυνατό σημείο στη γραμμή ( timeline) της ιστορίας. Αγωνιστικά η ομάδα έψαχνε να βρει τον εαυτό της, στο τέλος της χρονιάς όμως κατάφερε να κατακτήσει το Κύπελλο Ελλάδας, νικώντας 2-1 τον Ολυμπιακό και να δώσει γλυκιά γεύση σε αυτό το come back. Παράλληλα με την αγωνιστική άνοδο της ομάδας, στο γηπεδικό ζήτημα, η ΑΕΚ δεν βρήκε ανοιχτούς δρόμους.

Η ανοικοδόμηση του γηπέδου και το πρώτο πρωτάθλημα

Έπρεπε να παλέψει με θεούς και δαίμονες για τέσσερα χρόνια η ΑΕΚ, μέχρι να πάρει την τελική άδεια και να μπούνε το καλοκαίρι του 2017 οι μπουλντόζες που θα σήμαναν την αρχή της ανοικοδόμησης αλλά και της αντίστροφης καταμέτρησης για την επιστροφή στη Νέα Φιλαδέλφεια. Η συγκυρία όμως επεφύλαξε πολλές συγκινήσεις. Μετά από 24 χρόνια, το καλοκαίρι του 2018, ύστερα από μια χρονιά που η ομάδα έδειξε τα διαπιστευτήριά της σε Ελλάδα και Ευρώπη, πανηγυρίστηκε δεόντως το πρωτάθλημα (της σεζόν 2017-2018) έξω από το εργοτάξιο της «Αγιάς Σοφιάς», με τον Δημήτρη Μελισσανίδη να σηκώνει το τρόπαιο από το μπαλκόνι του κτιρίου στη γωνία Φωκών και Δεκελείας μπροστά σε δεκάδες χιλιάδες κόσμο που είχε κατακλύσει την περιοχή.

Απόλυτη στιγμή χαράς και συγκίνησης η επιστροφή

Η απόλυτη στιγμή χαράς και συγκίνησης ήρθε το φθινόπωρο του 2022. Η ΑΕΚ επιστρέφει μετά από 19 χρόνια στη Νέα Φιλαδέλφεια. Τα εγκαίνια που πραγματοποιήθηκαν τέλη Σεπτεμβρίου ποσέφεραν ένα φαντασμαγορικό θέαμα, με σεβασμό στην ιστορία της ομάδας, στις ρίζες της και στους ανθρώπους που την υπηρέτησαν πιστά και έγραψαν τις δικές τους χρυσές σελίδες σε αυτήν τη γραμμή του χρόνου. Οι εικόνες από το νεόδμητο γήπεδο έκαναν τον γύρο του κόσμου. Τα ντεσιμπέλ που παρήγαγε το κτίριο εκείνη την ημέρα ήταν τόσο εκκωφαντικά που έδωσαν μια ιδέα για το τι θα ακολουθούσε στη συνέχεια.

Η ομάδα υπό τις οδηγίες του Ματίας Αλμέιδα (μετά από 5 βασανιστικά αγωνιστικά χρόνια) έλαβε τόσο μεγάλη θετική ενέργεια που απογειώθηκε αγωνιστικά. Άρχισε να παίζει διαστημικό ποδόσφαιρο και να διεκδικεί τον τίτλο μέχρι τέλους, τον οποίο και κατέκτησε, με το Κύπελλο Ελλάδας να είναι το κερασάκι στην τούρτα στην αυλαία της σεζόν 2022-2023, η οποία έκλεισε με το ιστορικό νταμπλ που ήρθε μετά από 45 έτη.

Την επόμενη χρονιά ήρθε και η επιστροφή στην Ευρώπη, στην οποία η ΑΕΚ αδίκησε τον εαυτό της, γιατί ξεκίνησε πολύ δυνατά (με διπλό στο Μπράιτον), αλλά η απειρία της και κάποιες αγωνιστικές αδυναμίες της στέρησαν τη δυνατότητα να προχωρήσει περισσότερο και να κάνει μια πορεία, η οποία θα αποκτούσε συμβολικές προεκτάσεις λόγω των εορτασμών του εκατοντάχρονου ιωβηλαίου της ομάδας, η οποία εν τέλει δεν κατάφερε να κερδίσει ούτε τον τίτλο.

Τα τρία παιδιά του Μελισσανίδη

Οι επιτυχίες δίνουν χαρές. Όμως, το μεγαλύτερο επίτευγμα της εποχής Μελισσανίδη δεν ήταν τα πρωταθλήματα και τα κύπελλα. Έχουν βεβαίως και αυτά μεγάλη αξία και ανεβάζουν το πρεστίζ της ομάδας. Η πιο τρανή προσφορά του ανθρώπου αυτού είναι ότι αφήνει περιουσιακά στοιχεία στην ΑΕΚ. Ομάδα χωρίς γήπεδο δεν έχει λόγο ύπαρξης. Η Ένωση απέκτησε ξανά το δικό της σπίτι και αφού έβαλε τόσα χρόνια σε τάξη τα οικονομικά της, θα καταφέρει να αξιοποιήσει και να δημιουργήσει μεγαλύτερα έσοδα.

Η δημιουργία των δύο μουσείων, του Προσφυγικού Ελληνισμού και της Ιστορίας της ΑΕΚ δίνουν στο γήπεδο μνημειακό χαρακτήρα, δένουν την ομάδα με τις ρίζες και το παρελθόν της και αποτελούν σημεία… προσηλυτισμού για τη δημιουργία νέων οπαδών. Αυτά τα τρία κτίρια είναι τρία παιδιά του Μελισσανίδη, τα οποία τον καταστούν πλέον πατριάρχη των προέδρων της ΑΕΚ, καθώς με την προσφορά του ξεπερνά και τον Λουκά Μπάρλο. Δεν πρέπει να ξεχνάμε φυσικά την αναβάθμιση του προπονητικού κέντρου, με τη δημιουργία τρίτου γηπέδου με πλαστικό χλοοτάπητα, πολύ περισσότερο όμως με την ανέγερση του «Σεραφίδειου», το οποίο είναι η έδρα της Β’ ομάδας.

Ως Ενωσίτης δεν μπορώ παρά να είμαι ικανοποιημένος από την εποχή Μελισσανίδη και δεν νομίζω να υπάρχει οπαδός της ΑΕΚ που να έχει παράπονο. Ο άνθρωπος εκπλήρωσε μέχρι κόμματος και τελείας, ό,τι υποσχέθηκε. Ως Πόντιος νιώθω υπερήφανος που ένας συμπατριώτης κατέστη πρόεδρος των προέδρων στην ομάδα που αγαπώ. Ως άτομο, δεν μπορώ παρά να νιώθω ευγνωμοσύνη, γιατί παρέδωσε (συγκινημένος ων) την Ένωση σε πρόσωπο εμπιστοσύνης του.

Αρχιστράτηγος στη μάχη

Ο Δημήτρης Μελισσανίδης περιέγραψε τον Μάριο Ηλιόπουλο οικονομικά ισχυρό, επιτυχημένο, φιλόδοξο, αλλά και εγωιστή. Ο νέος ηγέτης της ΑΕΚ στην πρώτη γνωριμία που είχε με τους εκπροσώπους του Τύπου έδειξε επιγραμματικά που θα δώσει βάση, χωρίς να δεχτεί ερωτήσεις. Δεσμεύτηκε να ολοκληρώσει το προπονητικό κέντρο με την κατασκευή ξενοδοχείου, ενώ φανέρωσε τις προθέσεις του για επενδύσεις στις Ακαδημίες, όπου η Ένωση χρειάζεται μια γερή ώθηση για την παραγωγή ταλέντων.

Δεν θέλω να γράψω για οικονομικά (πόσο έκλεισε το ντιλ) και για τα μεταγραφικά. Τα νούμερα έχουν το ενδιαφέρον τους και θα τα διαβάσετε σε πολύ καλά ενημερωμένα ρεπορτάζ εδώ στο Sportdog. 

Κρατώ ορισμένες ατάκες του Μάριου Ηλιόπουλου που μου έκαναν εντύπωση και μου δείχνουν μια εικόνα για το τι θα δούμε στο μέλλον:

Επεδίωκα πάντα τον τίτλο και την επιδίωξη του οράματος.

Δεν με ενδιαφέρει η καρέκλα αλλά να είμαι αρχιστράτηγος στη μάχη

Δίνω ψυχή, μυαλό και αντίληψη

Έχω έρθει και σε κόντρες

​