του Παντελή Σαββίδη

 Η πλειοψηφία που τυραννεί τον κ. Μητσοτάκη

Μου προκαλεί τρόμο η ιδέα ότι οι πολιτικές ηγεσίες στην Ελλάδα και στην Ευρώπη δεν αντιλαμβάνονταν πως αυτό που άρχισε, μόλις, χθες θα ήταν η κατάληξη της πολιτικής που εφαρμόζουν εδώ και χρόνια.

Μιας πολιτικής αντίθετης προς την λαϊκή βούληση παρόλο που ο λαός ψήφιζε τα κόμματα και τις ηγεσίες που την εφαρμόζουν.

Το ερώτημα γιατί αυτή η αναντιστοιχία λαϊκής βούλησης και λαϊκής ψήφου μπορεί να απαντηθεί.

Οι άνθρωποι έχουν μια μεταφυσική σχέση με τις ομάδες που επιλέγουν να ενταχθούν. Είτε πρόκειται για πολιτική είτε, πολύ περισσότερο, για ποδόσφαιρο. Ακόμη και αν η επιλογή τους έρχεται σε άμεση και καθημερινή αντίθεση με το συμφέρον τους υπάρχει μια δύναμη αδράνειας μέχρι να το συνειδητοποιήσουν. Δεν αρκεί η απλή διαπίστωση.

Όταν, όμως, το συνειδητοποιήσουν, το ποτάμι δεν γυρίζει πίσω. Ο κ. Μητσοτάκης και η πολιτική του προκάλεσαν την κοινωνία μερικές φορές με ακραίο τρόπο. Και επέλεξαν την μέθοδο της χειραγώγησής της για να μην την χάσουν από εκλογική πελατεία. Αλλά η μέθοδος αυτή έχει τα όριά της. Χθες η κοινωνία έδειξε ότι τα όρια ξεπεράστηκαν.

Η κοινωνία δεν έστειλε, απλώς, μήνυμα. Κούνησε το μαντήλι. Δεν θα επιστρέψει ό,τι και να της προσφέρει από δω και πέρα ο κ. Μητσοτάκης. Είναι ο πολιτικός Ρουβίκονας. Ένα νέο πολιτικό σκηνικό βρίσκεται σε εξέλιξη. Η κοινωνία σήμανε την έναρξη της διαδικασίας διαμόρφωσής του. Τα πολιτικά κόμματα και οι πολιτικές προσωπικότητες θα το διαμορφώσουν.

Θα τα καταφέρουν;

Οι ενδείξεις δεν είναι ενθαρρυντικές. Λένε πως η Νέα Δημοκρατία σήμερα δεν έχει σχέση με την παραδοσιακή δεξιά. Και, όμως, έχει. Αν ξύσεις την επιφάνειά της θα δεις τις ίδιες σχέσεις εξάρτησης με το κεφάλαιο, την ίδια αίσθηση ιδιοκτησίας του κράτους, την ίδια αντίληψη κομματικού βολέματος των «δικών μας παιδιών».

Και στο ΠΑΣΟΚ η ομάδα και ο συγκεντρωτισμός είναι κυρίαρχο  χαρακτηριστικό. Μια παρέα συσπειρωμένη γύρω από τον αρχηγό του περιμένει το νεύμα για να αναλάβει την εξουσία. Δεν παράγει πολιτική, δεν έχει πολιτικό λόγο. Απλώς, περιμένει την σειρά της. Έχουμε το αποκορύφωμα αυτού που ο Ιγνάσιο Ραμονέ, διευθυντής της Le Monde Diplomatique είπε πριν αρκετά χρόνια: La pensée unique. Η μοναδική σκέψη. Όχι, μόνο, δεν υπάρχει διαφορετική πολιτική στα κόμματα αλλά σκέφτονται όλα με τον ίδιο τρόπο.

Η συριζαία αριστερά αναζητά την ιδιαιτερότητά της σε μια χαζοχαρούμενη συμπεριφορά (είναι με όλους και με όλα αρκεί να επιβιώσει) και έχει την αντίληψη πως αυτό θέλει η νέα γενιά που αποτελεί το νέο εκλογικό σώμα. Ίσως να μην έχει άδικο. Αλίμονο, όμως, αν έχει δίκαιο.

Και η άλλη αριστερά ψάχνει να βρει το νόημα του τι σημαίνει σήμερα να είσαι αριστερός.

Φθάσαμε, έτσι, στην ακροδεξιά και τα φαντάσματα που επαναφέρει στις γενιές που έχουν μνήμη ή στις άλλες που, απλώς, άκουσαν. Δυστυχώς, πολλά δείχνουν πως δεν θα είναι παρένθεση.

Τίποτα από όλα αυτά δεν αγγίζει τους νέους ανθρώπους από τα 18+ που πολλοί από αυτούς δεν γνώριζαν καν ότι χθες διεξάγονταν εκλογές.

Συμπεριλαμβάνεται σε αυτό το 60% που χθες απέρριψε όλους και τα πάντα.

Είναι οι άνθρωποι που δεν συμβιβάζονται με την σημερινή τραγική κατάσταση της χώρας και της κοινωνίας.

Απαιτούν, όταν αρρωσταίνουν αυτοί ή οι γονείς τους, να μην πεθαίνουν αν δεν έχουν χρήματα (φίλο μου δικηγόρο τον εγκατέλειψαν στην εντατική όταν διαπίστωσαν πως δεν είχε ταμείο). Είναι η γενιά που ενώ θέλει να ζήσει στον τόπο της διαπιστώνει πως για να βρει δουλειά πρέπει να ενταχθεί στην κομματική σειρά. Η γενιά που έχει τη δυνατότητα να φύγει στο εξωτερικό, να αναζητήσει εργασία και δεν την πειράζει αν έρχεται στον τόπο που γεννήθηκε για διακοπές. Η γενιά που έχει τη δυνατότητα να διαπρέψει στο εξωτερικό και το κάνει και αδιαφορεί για τον Μητσοτάκη, το σύστημά του και τα άλλα πολιτικά συμπληρώματα.

Όσο περνά ο καιρός το 60% θα μεγαλώνει. Διότι οι γενιές που προσέρχονταν στις κάλπες σιγά σιγά φεύγουν.

Αυτό που αποκαλείται ακροδεξιά ήρθε για να μείνει για μερικά χρόνια. Θα δοκιμασθεί όταν αναλάβει να διαχειρισθεί τις κοινωνικές υποθέσεις: μεταναστευτικό, το οποίο δήλωσε ως σημαία. Οικονομία, συνταξιοδοτικό, κοινωνική πολιτική, υγεία, οργάνωση του δημόσιου χώρου. Διεθνείς σχέσεις. Θα τα καταφέρει; 

Εκείνο, όμως, που θα προλάβει να αποδομίσει η ακροδεξιά, θα είναι, δυστυχώς, το πείραμα Ευρώπη. Η βασική πολιτική των ακροδεξιών κομμάτων είναι η επιστροφή στο εθνικό κράτος.

Η ενισχυμένη παρουσία της ακροδεξιάς στην Ευρώπη και η πιθανή ανάληψη της εξουσίας σε κράτη, όπως η Γαλλία, αρχίζει να αποδομεί ό,τι οικοδομήθηκε αν δεν υπάρξει αλλαγή πολιτικής.

Λόγω της πολιτικής των αποκαλούμενων συστημικών κομμάτων οι ευρωπαϊκές κοινωνίες άρχισαν να στέκονται επιφυλακτικές απέναντι στην Ευρώπη. ¨Ένα ευρωσκεπτικιστικό ρεύμα μπορεί να αναπτυχθεί και να πάρει διαστάσεις.

Η ευρωπαϊκή εξάρτηση από τις παρακμάζουσες ΗΠΑ οδήγησε την Ένωση σε μια καταστρεπτική επιλογή στην Ουκρανία. Και δεν εννοώ την απόλυτη καταδίκη της ρωσικής εισβολής που καλώς καταδικάστηκε. Εννοώ την πρόσκληση, αμερικανικής εμπνεύσεως, περικύκλωσης και γειτνίασης της δύσης με την Ρωσία που κατά τους σημαντικότερους διεθνούς αναλυτές των ΗΠΑ ήταν σίγουρο ότι θα προκαλούσε την ρωσική αντίδραση. Και, όμως, η ευρωπαϊκή ηγεσία συμπαρατάχθηκε με την αμερικανική πολιτική και συνεχίζει να συμπαρατάσσεται με την κλιμάκωση του πολέμου που μπορεί να οδηγήσει σε ανεξέλεγκτες εξελίξεις.

Το ίδιο και στη Γάζα. Η Ευρωπαϊκή Ένωση επικαλείται τις ανθρωπιστικές αρχές της αλλά πέρα από κάποιες δηλώσεις που γίνονται για επαγγελματικούς λόγους, επι της ουσίας ούτε κατήγγειλε ούτε ασκεί μια πολιτική να σταματήσει η γενοκτονία των παλαιστινίων στη Γάζα.

Όλα αυτά εισπράττονται από τις ευρωπαϊκές κοινωνίες και η αντίδραση ήταν αυτή που διαπιστώσαμε από τις χθεσινές εκλογές.

Για να επανέλθω στα δικά μας.

Ο,ΤΙ ΚΑΙ ΝΑ ΚΑΝΕΙ ΑΠΟ ΔΩ ΚΑΙ ΠΕΡΑ Ο Κ. ΜΗΤΣΟΤΑΚΗΣ, ΤΟ ΠΟΤΑΜΙ ΔΕΝ ΓΥΡΙΖΕΙ ΠΙΣΩ.

Ο κ. Μητσοτάκης και η ομάδα που κυβερνά έχουν ολοκληρώσει αυτό που θα μπορούσαν να δώσουν στην χώρα.

Το χθεσινό αποτέλεσμα δεν αμφισβήτησε, μόνο, την πολιτική Μητσοτάκη. Αμφισβήτησε το σύστημα. Σύστημα είναι η διαπλοκή πολιτικής και οικονομικής εξουσίας, η ταύτιση των Μέσων Ενημέρωσης με την σημερινή πολιτική και η απόλυτη αναπαραγωγή της, την οποία αμφισβήτησε ο λαός κατά την χθεσινή ψηφοφορία, η συμπόρευση με αυτήν την αναπαραγωγή της πνευματικής τάξης της χώρας, ο αποκλεισμός από τον δημόσιο λόγο κάθε φωνής αμφισβήτησης.

Το σύστημα αξιοποιεί και εκμεταλλεύεται τα πολιτικά πρόσωπα. Θα δούμε αν πήρε το μήνυμα από τον τρόπο που θα αντιμετωπίσει από δω και πέρα τον κ. Μητσοτάκη. Αναλυτές αναμένουν σταδιακή αποστασιοποίησή του από τις κυβερνητικές επιλογές και μια προσπάθεια διαμόρφωσης συνασπισμών που θα μπορούσαν να συγκυβερνήσουν. Το σημερινό πολιτικό φάσμα δεν εγγυάται μια σοβαρή εναλλακτική πολιτική λύση. Θα δούμε αν το σύστημα αναζητήσει προσωπικότητες με εκτόπισμα για κυβερνητική αλλαγή στις επερχόμενες εκλογές.

Σώφρων ενέργεια του συστήματος θα ήταν να ανοίξει τα μέσα ενημέρωσης σε έναν δημόσιο διάλογο από τον οποίο θα αναζητηθούν πρόσωπα και πολιτικές.

Και επειδή, μετά την επικράτηση των δυτικών δυνάμεων την δεκαετία του 1830 κάθε φορά που το εξαρτημένο, νεοδημιουργηθέν, κράτος αναζητούσε λύσεις απευθυνόταν στην εσπερία, θα δούμε αν τις αναζητήσει στην Ευρώπη ή στις ΗΠΑ. Και οι δύο είναι επικίνδυνες επιλογές αν δεν υπάρχει κάποιο εσωτερικό έρμα. Γι αυτό πρέπει να ιδωθεί από το σύστημα, όχι την κυβέρνηση Μητσοτάκη, το θέμα της Τουρκίας.

Η Διακήρυξη Φιλίας ήταν ένα νέο casus belli. Με το πρώτο η χώρα δεν επεκτείνει τα χωρικά της ύδατα. Με το δεύτερο δεν ασκεί και τα υπόλοιπα δικαιώματά της.

Εν αναμονή, λοιπόν, εξελίξεων.

ΠΗΓΗ: Anixneuseis.gr