Στις 6 Ιουνίου του 1944 ξεκίνησε, με τεράστιες θυσίες, η απελευθέρωση της Δυτικής Ευρώπης. Σε μια τελετή 40 χρόνια αργότερα, ο Πρόεδρος Ρόναλντ Ρίγκαν, μιλώντας από έναν γκρεμό της Νορμανδίας, μας υπενθύμισε ότι “τα αγόρια στο ύψωμα του Pointe du Hoc” ήταν “ήρωες που βοήθησαν να τελειώσει o πόλεμος”. Αυτό θα πρέπει να το αναλογιστούμε γιατί κινδυνεύουμε να ξεχάσουμε γιατί έχει τόση σημασία.

Αμερικανοί στρατιώτες, ναύτες, αεροπόροι και πεζοναύτες ενώθηκαν με τους συμμάχους μας στον αγώνα κατά των δυνάμεων του Άξονα, όχι ως πρώτη αντίδραση, αλλά ως έσχατη λύση. Τελείωσαν τον πόλεμο επειδή προηγουμένως η αδράνεια που έδειξε ο ελεύθερος κόσμος δεν τους άφησε άλλη επιλογή από το να πολεμήσουν.

Πολλές γενιές υπερηφανεύονται για τον θρίαμβο της γενναιότητας και της εφευρετικότητας της Δύσης την περίοδο του πολέμου, από τις γραμμές παραγωγής μέχρι τις πρώτες γραμμές του πολέμου. Αναλογιζόμαστε λιγότερο συχνά το γεγονός ότι ο κόσμος βυθίστηκε στον πόλεμο και εκατομμύρια αθώοι πέθαναν επειδή η πρώτη απάντηση των ευρωπαϊκών δυνάμεων και των ΗΠΑ απέναντι στην άνοδο ενός αυταρχικού μιλιταριστή ήταν ο κατευνασμός ή -λόγω αφέλειας- η υποτίμηση του κινδύνου.

Ξεχνάμε πώς απομονωτιστές με μεγάλη επιρροή έπεισαν εκείνη την εποχή εκατομμύρια Αμερικανούς ότι η μοίρα των συμμάχων και των εταίρων μας δεν είχε μεγάλη σημασία για τη δική μας ασφάλεια και ευημερία. Λησμονούμε τις ισχυρές πολιτικές δυνάμεις που υποβάθμισαν τον αυξανόμενο κίνδυνο, αντιστάθηκαν στην παροχή βοήθειας σε συμμάχους και εταίρους και προσπάθησαν να περιορίσουν την ικανότητα της Αμερικής να υπερασπιστεί τα εθνικά της συμφέροντα.

Φυσικά, οι Αμερικανοί άκουσαν πολύ λιγότερα λόγια από τους ντροπιασμένους απομονωτιστές μετά την επίθεση στο Περλ Χάρμπορ.

Σήμερα, η Αμερική και οι σύμμαχοι μας αντιμετωπίζουμε μερικές από τις σοβαρότερες απειλές για την ασφάλειά μας από τότε που οι δυνάμεις του Άξονα βρέθηκαν να προελαύνουν σε όλη την Ευρώπη και τον Ειρηνικό. Και καθώς αυτές οι απειλές αυξάνονται, κάποιες από τις ίδιες δυνάμεις που μας εμπόδισαν τη δεκαετία του 1930 να απαντήσουμε, έχουν κάνει και πάλι την εμφάνιση τους.

Η Γερμανία είναι πλέον στενός σύμμαχος και εμπορικός εταίρος. Ωστόσο, αιφνιδιάστηκε από την άνοδο ενός νέου άξονα αντιδημοκρατικών καθεστώτων που αποτελείται από τη Ρωσία, την Κίνα, τη Βόρεια Κορέα και το Ιράν. Το ίδιο είχε συμβεί στις μεγάλες ευρωπαϊκές δυνάμεις που αργότερα ενώθηκαν για να νικήσουν τους Ναζί.

Όπως έκαναν κάποτε και οι ΗΠΑ, οι ευρωπαϊκές δυνάμεις απάντησαν στην επιθετικότητα της Ρωσίας στην Ουκρανία το 2014 με ευχολόγια. Η κακή κατάσταση των βιομηχανικών τους βάσεων σε στρατιωτικό και αμυντικό επίπεδο και η υπερβολική τους εξάρτηση από ενέργεια και τεχνολογία από ξένες πηγές, επιδεινώθηκαν περαιτέρω από τη δραματική κλιμάκωση της Ρωσίας το 2022.

Αντίθετα, η Ιαπωνία δεν χρειάστηκε πολύ για να θυμηθεί την απειλή από επιθετικούς γείτονες ή για να δει τους αυξανόμενους δεσμούς μεταξύ Ρωσίας και Κίνας. Όλο και περισσότερο, οι σύμμαχοι και οι εταίροι της Αμερικής στον Ινδο-Ειρηνικό λαμβάνουν σοβαρά υπόψη τις επείγουσες απαιτήσεις της άμυνας. Ευτυχώς, τα τελευταία δύο χρόνια, ορισμένοι από τους Ευρωπαίους συμμάχους μας έκαναν, έστω και με καθυστέρηση, βήματα προς την ίδια κατεύθυνση.

Στις ΗΠΑ έχουμε να αντιμετωπίσουμε τα δικά μας προβλήματα. Σε κάποιες γωνιές της αμερικανικής δεξιάς, στεντόρειες φωνές προσπαθούν να αναστήσουν την απαξιωμένη κληρονομία του προπολεμικού απομονωτισμού και να αρνηθούν την βασική αξία των συμμαχιών μας που διατήρησε τη μεταπολεμική ειρήνη. Αυτή η επικίνδυνη προσέγγιση ανταγωνίζεται την παραδοσιακή αλλεργία της αμερικανικής αριστεράς στις στρατιωτικές δαπάνες, στο να καταστήσει την Αμερική λιγότερο ασφαλή.

Δεν θα πρέπει να χρειαστεί άλλη μια καταστροφική επίθεση όπως στο Περλ Χάρμπορ για να βγουν οι απομονωτιστές του σήμερα από την αυταπάτη ότι οι περιφερειακές συγκρούσεις δεν έχουν συνέπειες για τo έθνος με τη μεγαλύτερη ισχύ και ευημερία στον κόσμο. Με την παγκόσμια δύναμη έρχονται επίσης παγκόσμια συμφέροντα και παγκόσμιες ευθύνες.

Ούτε θα πρέπει ο Πρόεδρος Μπάιντεν ή οι Δημοκρατικοί του Κογκρέσου να χρειαστούν μία ακόμη μεγάλη σύγκρουση για να αρχίσουν να επενδύουν σοβαρά στην σκληρή ισχύ των ΗΠΑ. 

Ο Πρόεδρος Μπάιντεν ξεκίνησε την φετινή ομιλία του για την Κατάσταση της Ένωσης με μία αναφορά στην προσπάθεια του Προέδρου Φράνκλιν Ρούσβελτ το 1941 να προετοιμάσει το έθνος για να αντιμετωπίσει την απειλή του Άξονα. Αλλά μέχρι ο αρχιστράτηγος των Ενόπλων Δυνάμεων της χώρας να φανεί πραγματικά διατεθειμένος να επενδύσει ουσιαστικά στην αποτρεπτική δύναμη της Αμερικής, αυτή η συζήτηση έχει μικρό ειδικό βάρος.

Το 1941, ο Πρόεδρος Ρούσβελτ υποστήριξε μια καθυστερημένη αύξηση των στρατιωτικών δαπανών στο 5,5% του ΑΕΠ. Στο δρόμο προς τη νίκη, αυτό το ποσοστό θα έφτανε το 37%. Η αποτροπή της σύγκρουσης σήμερα κοστίζει λιγότερο από τη μάχη του αύριο. 

Με ενθάρρυνε το σχέδιο που εκπόνησε πρόσφατα ο φίλος μου Ρότζερ Γουίκερ, υψηλόβαθμο μέλος της Επιτροπής Ενόπλων Υπηρεσιών της Γερουσίας. Το σχέδιο αυτό περιγράφει λεπτομερώς τις συγκεκριμένες ενέργειες που πρέπει να κάνουν ο Πρόεδρος και τα μέλη του Κογκρέσου για να προετοιμάσουν την Αμερική για έναν μακροπρόθεσμο στρατηγικό ανταγωνισμό.

Ελπίζω το έργο του συναδέλφου μου να οδηγήσει στην ανάληψη έστω και καθυστερημένης δράσης για την αντιμετώπιση των ελλείψεων στη ναυπήγηση πλοίων του Π.Ν. και στην παραγωγή όπλων μεγάλου βεληνεκούς και πυραυλικής άμυνας. Η ανοικοδόμηση του οπλοστασίου μας θα δείξει τόσο στους συμμάχους μας, όσο και στους αντιπάλους μας, ότι η δέσμευσή μας σε μια σταθερή τάξη παγκόσμιας ειρήνης και ευημερίας είναι απόλυτη. 

Τίποτα άλλο δεν θα είναι αρκετό. Ούτε μια απεγνωσμένη επιδίωξη πυρηνικής διπλωματίας με το Ιράν, το πιο ενεργό κράτος-χορηγό της τρομοκρατίας στον κόσμο. Ούτε οι υπουργικές δεξιώσεις στο Πεκίνο στην προσπάθεια να βρεθεί κοινό έδαφος για την κλιματική πολιτική. Ο τρόπος για να αποδείξουμε ότι η Αμερική εννοεί αυτό που λέει είναι να δείξουμε για τι είμαστε διατεθειμένοι να αγωνιστούμε.

Πριν από ογδόντα χρόνια, οι ΗΠΑ και οι σύμμαχοί μας πολεμήσαμε επειδή έπρεπε. Οι δυνάμεις που συγκεντρώθηκαν στη Μάγχη, στις 6 Ιουνίου του 1944, αντιπροσώπευαν τους καρπούς πολλών μηνών πυρετωδών σχεδιασμών. Και όταν η νίκη ήταν πλέον εξασφαλισμένη, οι ΗΠΑ ηγήθηκαν του σχηματισμού των συμμαχιών που στήριξαν την ειρήνη και την ασφάλεια στη Δύση. 

Σήμερα, η καλύτερη στρατηγική είναι να οικοδομήσουμε αξιόπιστες άμυνες πριν αυτές είναι απαραίτητες και να επιδείξουμε την αμερικανική ηγεσία προτού αμφισβητηθεί περαιτέρω.

*Ο Μιτς ΜακKόνελ είναι ηγέτης της μειοψηφίας των Ρεπουμπλικάνων στη Γερουσία

Αναδημοσίευση από το capital.gr