Αυτή η υποστήριξη προς την τρομοκρατία είναι ο κανόνας και όχι η εξαίρεση. Ο Ερντογάν μετέφερε όπλα σε φατρίες της Αλ Κάιντα στη Συρία και παρείχε στήριξη στο Ισλαμικό Κράτος. Η Τουρκία μετέφερε Σύρους και Λίβυους μισθοφόρους στο Ναγκόρνο-Καραμπάχ κατά τη διάρκεια της εκστρατείας εθνοκάθαρσης του Αζερμπαϊτζάν και της Τουρκίας εναντίον των γηγενών Αρμενίων χριστιανών της περιοχής. Παράλληλα, η Τουρκία έχει μετατραπεί στον μεγαλύτερο δεσμοφύλακα δημοσιογράφων παγκοσμίως και σε έναν από τους χειρότερους καταπατητές της θρησκευτικής ελευθερίας. Κάθε τέτοιο μεμονωμένο γεγονός θα καταδίκαζε τις σχέσεις των ΗΠΑ με μια «κανονική» χώρα, αλλά η Τουρκία έχει έναν άσο στο μανίκι της: την αεροπορική βάση του Ιντσιρλίκ. Ενώ η βάση δεν εξυπηρετεί πλέον τον στρατηγικό σκοπό που υπηρετούσε στο απόγειο του Ψυχρού Πολέμου, η Πολεμική Αεροπορία των ΗΠΑ δεν επιθυμεί να εγκαταλείψει κανένα περιουσιακό στοιχείο.

Οταν η συμπεριφορά του Ερντογάν κάνει την Τουρκία αντικείμενο συζήτησης στο Συμβούλιο Εθνικής Ασφάλειας, ο υπουργός Αμυνας συχνά αμβλύνει κάθε ενέργεια που θα αναστάτωνε την Τουρκία και θα μπορούσε να επηρεάσει την αμερικανική δυνατότητα πρόσβασης στη βάση. Στην πραγματικότητα, το Ιντσιρλίκ έχει γίνει το ελευθέρας της Τουρκίας από τη φυλακή. Είναι μια συμφωνία του διαβόλου: Φιλοξενεί τον αμερικανικό στρατό για να κερδίσει ασυλία από την αμερικανική πίεση. Μπορεί η Τουρκία να είναι εκείνη που ανέπτυξε αυτή τη στρατηγική, αλλά τώρα την έχουν υιοθετήσει και άλλοι. Μετά τις τρομοκρατικές επιθέσεις της 11ης Σεπτεμβρίου 2001, οι Ηνωμένες Πολιτείες άρχισαν να χρησιμοποιούν την αεροπορική βάση Αλ Ουντεΐντ του Κατάρ. Για το Πεντάγωνο, ήταν το κατάλληλο δώρο την κατάλληλη στιγμή. Τα φώτα που ήταν στραμμένα στον Μπιν Λάντεν και στο εσωτερικό εξτρεμιστικό πρόβλημα της Σαουδικής Αραβίας οδήγησαν τη σαουδαραβική κυβέρνηση να δείξει στον αμερικανικό στρατό την πόρτα της εξόδου. Το Κατάρ έστρωσε κόκκινο χαλί. Ανακαίνισε τη βάση για να φιλοξενήσει καλύτερα τις αμερικανικές δυνάμεις και επιδοτεί μεγάλο μέρος της αμερικανικής παρουσίας.

Τις τελευταίες δύο δεκαετίες, η χρηματοδότηση τρομοκρατικών ομάδων και ισλαμιστικών κινημάτων από το Κατάρ αυξήθηκε αναλογικά με την αμερικανική παρουσία στο έδαφος του μικροσκοπικού γίγαντα του φυσικού αερίου. Ο εμίρης του Κατάρ έμαθε γρήγορα ότι μπορούσε να υποστηρίξει και να χρηματοδοτήσει ακόμη και ομάδες που σκοτώνουν Αμερικανούς χωρίς να υποστεί καμία συνέπεια, εφόσον φιλοξενεί το Πεντάγωνο. Το Κατάρ μπορεί να πληροί όλες τις προϋποθέσεις για να χαρακτηριστεί κράτος χορηγός της τρομοκρατίας, αλλά οι διαδοχικοί υπουργοί Αμυνας βλέπουν το δέντρο και όχι το δάσος. Δίνουν προτεραιότητα στην προστασία των περιουσιακών στοιχείων που ελέγχουν έναντι της ευρύτερης αναγνώρισης της αμερικανικής εθνικής ασφάλειας. Η Αλβανία ίσως είναι σήμερα η τελευταία χώρα που αγκαλιάζει αυτή τη στρατηγική. Υπό τον πρωθυπουργό Εντι Ράμα, η Αλβανία έχει απομακρυνθεί από τη δημοκρατία. Ο Ράμα φυλακίζει πολιτικούς όπως ο Φρέντης Μπελέρης επειδή στέκεται εμπόδιο στα δικά του σχέδια διαφθοράς, ανατρέπει επίσης τα αμερικανικά προγράμματα κατά της διαφθοράς για να παραγκωνίσει αντιπάλους όπως ο Αρμπέν Αχμετάι, ένας πρώην αναπληρωτής πρωθυπουργός του οποίου το άστρο άρχιζε να ενοχλεί. Εάν αφαιρέσουμε την ισλαμιστική ιδεολογία του Ερντογάν, ο Ράμα είναι ένας πολιτικός σωσίας.

Ο Ράμα κυριαρχεί στην Αλβανία για πάνω από μια δεκαετία και φαίνεται να επιθυμεί να παραμείνει άλλες δύο, ανεξάρτητα από τη βούληση του αλβανικού λαού. Ισως αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο αναπαράγει τώρα τη στρατηγική των βάσεων της Τουρκίας και του Κατάρ. Στις 4 Μαρτίου 2024, η Αλβανία επαναλειτούργησε επίσημα την αεροπορική βάση της Κουτσόβα, 85 χιλιόμετρα νότια των Τιράνων, για να αποτελέσει κόμβο διοικητικής μέριμνας και αεροπορικών επιχειρήσεων του ΝΑΤΟ. Μετά το επίσημο άνοιγμα της βάσης από τον Ράμα, δύο αμερικανικά F-16 και δύο F-35 πραγματοποίησαν τελετουργική υπερπτήση εκεί. Με τη Ρωσία να βρίσκεται σε πολεμική τροχιά στην Ουκρανία και να απειλεί τη Μολδαβία, και με τον Αλεξάνταρ Βούτσιτς της Σερβίας να διεκδικεί τον ρόλο ενός δεύτερου Αλεξάντερ Λουκασένκο, είναι κατανοητό ότι το ΝΑΤΟ επιθυμεί μια βάση στην περιοχή. Αλλά θα πρέπει να το σκεφτεί προσεκτικά: Δικαιολογεί η παροχή πρόσβασης των ΗΠΑ και του ΝΑΤΟ στην Κουτσόβα, την επικύρωση ενός δεύτερου Ερντογάν και την αδιαφορία μπροστά στην απομάκρυνση της Αλβανίας από τη δημοκρατία;

*Ο κ. Μάικλ Ρούμπιν είναι διευθυντής ανάλυσης πολιτικής στο Middle East Forum και ανώτερος συνεργάτης στο Ινστιτούτο American Enterprise.

Πηγή: ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ