Εδώ που φτάσαμε τα πιο εξωφρενικά μπορεί και να φαίνονται νορμάλ. Συνηθίσαμε. Γιατί να αντιδρούμε, ας το πάρουμε απόφαση, αυτό είναι το περιβάλλον μας.

Πάει ο Τατάρ να συναντήσει την Ολγκίν, ελπίζοντας (όσοι ελπίζουν) ότι θα γίνει κάποιο θαύμα να σπάσει το αδιέξοδο, και πριν πάει ανακοινώνει ότι αυτό που θα της πει είναι πως πρέπει να ανοίξει το οδόφραγμα της Μιας Μηλιάς. Όχι γιατί φωνάζουν οι Τ/κ καταστηματάρχες ότι θέλουν το οδόφραγμα για να ανοίξουν οι δουλειές τους, αλλά γιατί «θα αρχίσουν να πηγαινοέρχονται περισσότερα άτομα», λέει, και «οι επαφές θα συμβάλλουν στην ανάπτυξη των σχέσεων μεταξύ των δύο κοινοτήτων».

Κατάλαβες; Θέλεις και ο Τατάρ την ανάπτυξη των σχέσεων. Οι οποίες εμποδίζονται επειδή «ειδικά στον Άγιο Δομέτιο, υπάρχει συμφόρηση» και «εάν οι διελεύσεις αυτοκινήτων γίνονται από τη Μια Μηλιά», θα αποσυμφορηθεί ο Άγιος Δομέτιος και «η αύξηση του αριθμού των οδοφραγμάτων είναι επωφελής και για τις δύο πλευρές. Είναι ωφέλιμο τόσο από οικονομικής άποψης, όσο και από πλευράς προσέγγισης των δύο κοινοτήτων».

Αυτά, την επόμενη μέρα, που με άλλες δηλώσεις καλούσε τον Πρόεδρο Χριστοδουλίδη να λάβει υπόψη τις προειδοποιήσεις και την έκκληση του Τούρκου υπουργού Εξωτερικών Χακάν Φιντάν να μην χρησιμοποιηθεί η Κύπρος. Τις δηλώσεις του Φιντάν που έβαζαν την Κύπρο στο στόχαστρο της Χεζμπολάχ. Συμφωνούσε μαζί του, συμφωνούσε με τα παράλογα τουρκικά σχέδια να ωθήσει τον Νασράλα να κτυπήσει την Κύπρο, κατηγορώντας τον εν δυνάμει συνομιλητή του, τον ε/κ ηγέτη, ότι «για ν΄ αποκτήσει πολιτικά οφέλη από τον συνεχιζόμενο κύκλο βίας στην περιοχή μας και την ανθρώπινη τραγωδία που αυτός προκαλεί, εμπλέκεται σε ανεύθυνες δραστηριότητες και αποτελεί μέρος της πλευράς που ασκεί βία». Οι ανεύθυνες δραστηριότητες είναι η ανθρωπιστική βοήθεια από τη Λάρνακα, που οι Τούρκοι παρουσιάζουν ως οδό προμήθειας όπλων στο Ισραήλ και κουρδίζουν τους ισλαμοφασίστες. Ακόμα και ο Κύπριος Τατάρ προσπαθεί (άσχετα αν μόνο ο ίδιος λαμβάνει υπόψη όσα λέει) να ενισχύσει το σχέδιο της Τουρκίας να ενοχοποιηθεί η Κύπρος ως εμπλεκόμενη στο πλευρό του Ισραήλ, για να βρει αφορμή ο άλλος ανισόρροπος απέναντι στο Λίβανο, να προκαλέσει κι εδώ αιματοχυσία.

Να ήταν μόνο αυτά! Από τότε που ανέλαβε να εκπροσωπεί τους Τουρκοκύπριους, ούτε μία στιγμή, ούτε μία, δεν άφησε περιθώριο να ελπίζουμε ότι θα μπορούσαμε, έστω και με νέες υποχωρήσεις (λέμε τώρα, διότι στην πραγματικότητα τις κάναμε όλες όσες ήταν δυνατό να γίνουν κι ακόμα παραπάνω), να βρούμε μια κοινή συνισταμένη για να μιλήσουμε για συμβιβασμό και συμφωνία.

Ανεξάρτητα, δηλαδή, από τους όρους που θέτει (στηριζόμενος πάντα από την Άγκυρα) για να κάτσει σε συνομιλίες -τα δύο κράτη, η κυριαρχική ισότητα κ.λπ.- η όλη φιλοσοφία του, σε πολιτική αλλά και ανθρώπινη διάσταση, δεν επιτρέπουν καμιά προσδοκία. Ακόμα κι αν πεισθεί να ξεκινήσει διαπραγματεύσεις είναι σίγουρο ότι θα τις σαμποτάρει, δεν πρόκειται να επιτρέψει να οδηγήσουν σε αποτέλεσμα. Είναι ουτοπία να πιστεύει κάποιος το αντίθετο.

Επομένως, παραμένει ακατανόητη η επιμονή της πολιτικής ηγεσίας μας –όχι τώρα που βρίσκεται σε εξέλιξη η προσπάθεια Ολγκίν, αλλά πολύ νωρίτερα- να εκλιπαρεί συνομιλίες με τον Τατάρ. Με τον Τατάρ! Εκτός φυσικά αν οι συνομιλίες είναι αυτοσκοπός και όχι πραγματική οδός προς τη λύση. Να γίνονται συνομιλίες για να γίνονται και στο μεταξύ, παράλληλα, η Τουρκία να εδραιώνει τα τετελεσμένα χρησιμοποιώντας τις συνομιλίες ως άλλοθι.

Δεν θα ήταν παλικαριά, ούτε σοφή πολιτική να απορρίπτουμε τις συνομιλίες. Τι άλλο μπορούμε άλλωστε! Αλλά, ακόμα και σήμερα (παρότι από καιρό θα έπρεπε), θα ήταν περισσότερη η ελπίδα μας αν θέταμε ενώπιον των μεσολαβητών τις πολιτικές που μηδενίζουν τον όποιον συμβιβασμό. Και ενώπιον της ΕΕ, φυσικά. Υποδεικνύοντας το προφανές. Ότι δεν είναι δυνατό να συνομιλήσουμε υπό αυτές τις συνθήκες, με αυτούς τους ανθρώπους. Τους ανισόρροπους. Και οφείλουν αυτοί να ξεκαθαρίσουν το τοπίο. Πώς να συνομιλήσουμε και με ποιο στόχο, όταν βρίσκονται σε απόλυτη και μετωπική σύγκρουση με το πλαίσιο διαπραγμάτευσης που υιοθετούν τα Ηνωμένα Έθνη, η Ευρωπαϊκή Ένωση, τα πέντε μόνιμα μέλη του Συμβουλίου Ασφαλείας; Και όχι μόνο αυτό, αλλά καθημερινά απειλούν τους συνομιλητές τους, ακόμα και με νέα εισβολή.

Να ανοίξουμε νέα οδοφράγματα, λοιπόν, για να πετύχουμε τι; Την επαφή δήθεν των κοινοτήτων ή την ενίσχυση της οικονομίας του κατοχικού καθεστώτος για να συνεχίσει ακόμα πιο επίμονα ο Τατάρ την πολιτική των δύο κρατιδίων; Η αξία των εμπορικών συναλλαγών με τον Κανονισμό της Πράσινης Γραμμής έφτασε τα €16 εκατομμύρια το 2023. Γιατί να μην θέλει να ανοίξει και η Μια Μηλιά ο Τατάρ; Αλλά, όχι να κοροϊδεύουμε κι εμείς τους εαυτούς μας!

Πηγή: Φιλελεύθερος