Δεν είναι ανάγκη να είναι κανείς φυσιογνωμιστής, μορφοψυχολόγος, για να ερμηνεύσει τα υποσυνείδητα μηνύματα που εκπέμπει το  βλέμμα του Ταγίπ Ερντογάν σε κάθε συνάντησή του με τον Κυριάκο Μητσοτάκη με αποκορύφωμα την τελευταία στην Άγκυρα (13/5/’24).

   Συνάντηση όπου το κλίμα ήταν ”φτιαχτά” εποικοδομητικό, (”καλό” για τα μάτια του κόσμου, σαν να λέμε), αφού το (πλάγιο) βλέμμα του Τούρκου Προέδρου άλλα μαρτυρούσε. Και αυτά τα άλλα δεν εξέπεμπαν διάθεση για συγκλίσεις και ”συμφιλίωση” παρεξηγημένων γειτόνων.

   Δεν εξέπεμπαν διάθεση για διατήρηση των ”ήρεμων νερών” στο Αιγαίο (όπως εύχεται διακαώς ο Έλληνας πρωθυπουργός),  αλλά διάθεση εκδήλωσης των πραγματικών του προθέσεων τις οποίες πιέζεται να κρύψει.

   Πιέζεται να τις κρύψει ο Ταγίπ Ερντογάν στο πλαίσιο της διπλωματικής ευελιξίας και προς ικανοποίηση Αμερικανών και Γερμανών (των κύριων τροφοδοτών των εξοπλιστικών ”προγραμμάτων εν αναμονή” της Τουρκίας), πράγμα που εξηγεί το βλέμμα του ”Πίσω έχει η αχλάδα την ουρά” της τουρκικής ηγεσίας.

   Βλέμμα βουλιμικό του… ”καζάν καζάν” στόχου του Ερντογάν για ακριβά ανταλλάγματα, που θα αποβούν μεσοπρόθεσμα και μακροπρόθεσμα σε βάρος μας, όπως συνέβη στην περίπτωση της  πρόσφατης εκλογής μας ως προσωρινού (μη-μόνιμου) μέλους του Συμβουλίου Ασφαλείας.

   Εκλογή που κατακτήσαμε με τη συγκατάθεσή της Τουρκίας, για να την ξεπληρώσουμε επώδυνα ψηφίζοντας ως Γ.Γ του ΟΑΣΕ (Οργανισμό Ασφαλείας και Συνεργασίας της Ευρώπης) τον μόνιμο εκπρόσωπό της Φεριντούν Σινιρίογλου, ένθερμο υποστηρικτή της τουρκικής εισβολής στην Κύπρο και της κατοχής επί μισό αιώνα του βόρειου τμήματος του νησιού.

   Βλέμμα… βουβής απάντησης στην αφελή προσδοκία μας περί ”ελληνοτουρκικής φιλίας”. Αφελή, γιατί – όσο ο Έλληνας πρωθυπουργός ονειρεύεται ξαναζέσταμα της ”ελληνοτουρκικής φιλίας”, που το εγκαινίασε… χορευτικά (ως ΥΠΕΞ) ο αλήστου μνήμης ΓΑΠ το 2001 (βλ. ζεϊμπέκικο για τα μάτια του Τούρκου ομολόγου του Ισμαήλ Τζεμ) – το ”Τουρκάκι από τον Πόντο”, που έγινε από πάμφτωχος κουλουρτζής στην Κωνσταντινούπολη… ”σουλτάνος”, γιγαντώνει την αμυντική βιομηχανία της χώρας του.

   Τη γιγαντώνει μετατρέποντας την Τουρκία σε εξαγωγό χώρα οπλικών συστημάτων, ενώ παράλληλα διευρύνει τα πυρηνικά της σχέδια σημαδεύοντας τις εκπροσώπους του Ελληνισμού στη Μεσόγειο (βλ. τροχοδρόμηση συμφωνίας Κίνας-Τουρκίας για τουρκικό πυρηνικό σταθμό στην Ανατολική Θράκη, μετά την ρωσοτουρκική συνεργασία, με τετελεσμένο ήδη τον πυρηνικό σταθμό στο Ακούγιου, απέναντι από την Κύπρο).

   Όσο ο Έλληνας πρωθυπουργός ονειρεύεται ξαναζέσταμα της ”ελληνοτουρκικής φιλίας”, ο ”δάκτυλος Ερντογάν” ωθεί τους τουρκόψυχους μειονοτικούς του υποψήφιου DEB (βλ. ΚΙΕΦ) στη Θράκη (οι οποίοι λόγω, αδράνειας των ελληνικών κομμάτων στις Ευρωεκλογές, ”έδωσαν έδαφος”  στην Τουρκία με την νίκη του μειονοτικού κόμματος) να θέτουν θέμα αναγνώρισης ”τουρκικής” μειονότητας. Κάτι που ζήτησε τελευταία και άλλος ”αγγελιοφόρος ” της  Άγκυρας στην Ελλάδα.

    Ο αποκαλούμενος ”Πρόεδρος του Συλλόγου Πολιτισμού και Αλληλεγγύης Τούρκων Ρόδου, Κω και Δωδεκανήσου” Μουσταφά Καϊμακτσί, ο οποίος δεν βρήκε… ρεαλιστικό τον όρο ”μουσουλμανική” μειονότητα στα λόγια του Έλληνα πρωθυπουργού απ’ τη στιγμή που ”δεν υπάρχουν Έλληνες μουσουλμάνοι στην Ελλάδα, αλλά πολιτιστικά Τούρκοι”!!!

    Δείγμα ότι η Τουρκία και οι κρυφοί ή φανεροί άνθρωποί της σε ελληνικό έδαφος απεργάζονται σχέδια αναθεωρητισμού σε Θράκη (όπου πιέζουν για αναγνώριση μειονότητας από κοινού με μουσουλμάνους της Δωδεκανήσου) και Αιγαίο (όπου ετοιμάζουν έρευνες με τα γεωτρύπανά τους σε Καστελόριζο και Κρήτη)) εκμεταλλευόμενοι την κατευναστική πολιτική μας που εκδηλώνεται σε μόνιμη βάση είτε δια της υποχώρησης είτε δια της σιωπής.

   Δια της αιδήμονος σιωπής η οποία τροχοδρομεί στις ράγες της πολιτικής της ηττοπάθειας και της μονόπλευρης υποχωρητικότητας (το casus belli δεν έπαψε να ισχύει), την οποία διοχέτευσαν δόλια στους Έλληνες οι ”Ανανιστές” και οι ”τουρκολάγνοι” της αθηναϊκής ”ελίτ”.

   Οι ευεπίφοροι ξένων επιρροών διπλωμάτες, σύμβουλοι και πολιτικοί, που – με τις ευλογίες των ξένων – πέρασαν στην Ελλάδα κολάρο απ’ το 1996 τον ”μινιμαλισμό” τους (βλ. ”Καστελόριζο πιο κοντά στην Τουρκία…”, ”συνεκμετάλλευση” στο Αιγαίου, ετοιμότητα παραχώρησης μικρονήσων στη Χάγη και λοιπές δηλώσεις εθνικά απαράδεκτες) πείθοντας τους κυβερνώντες ότι είναι… ”μαξιμαλισμός” η δικαιωματική διεκδίκηση εκ μέρους μας της επέκτασης των χωρικών μας υδάτων στα 12 νμ…

   Ηττοπαθής εξωτερική πολιτική υποχώρησης μέχρις εσχάτων, την οποία εκμεταλλεύεται φυσικά η πάντα ανικανοποίητη Τουρκία, γι’ αυτό και ο πήχυς των απαιτήσεών της από τον Ελληνισμό ανεβαίνει, κλιμακώνεται (βλ. ισλαμοποίηση Αγίας Σοφίας το ’20 Μονή της Χώρας το ’24) βλέποντας πως εμείς ”καθεύδουμε υπό μανδραγόρα”. Κοινώς, αγρόν αγοράζουμε.

   Και ο ύπνος συνεχίστηκε αδιατάρακτος, όταν ”βάφτισαν” οι Τούρκοι ερήμην μας το Αιγαίο ”Τουρκοαιγαίο”. Και πάλι όμως δεν ξυπνήσαμε. Και, αν ξυπνήσαμε, ξυπνήσαμε πιο ανέμελοι και ανεύθυνοι από πριν, έτοιμοι να δικαιολογηθούμε και για την περίπτωση ακόμα που θα βρεθούμε να έχουμε μια χώρα ακρωτηριασμένη…

   Έτσι εξηγείται γιατί πάντα πιάνει τόπο το παιχνίδι της ”στάχτης στα μάτια” που μας ρίχνει η Τουρκία παριστάνοντας το ”θηρίο” το οποίο τιθασεύσαμε και βάλαμε σε δρόμο… συμφιλίωσης και ειρήνης, ενώ στην πραγματικότητα δεν υποχώρησε σπιθαμή απ’ την αναθεωρητική στρατηγική του, όπως έδειξαν οι επιστολές της Τουρκίας στον ΟΗΕ.

   Επιστολές που διαπνέονται απ’ τις μαξιμαλιστικές ονειρώξεις ενός κακού γείτονα ο οποίος εποφθαλμιά τα ελληνικά νησιά του Βόρειου-Βορειοανατολικού Αιγαίου και όχι μόνο  – δια της εμμονής του στην αποστρατιωτικοποίησή τους – και την τουρκοποίησης όλης της Κύπρου (βλ. τουρκικό σχέδιο διχοτόμησης στο Κυπριακό).

   Ενός κακού γείτονα που αμφισβητεί το καθεστώς κυριαρχίας και τα κυριαρχικά δικαιώματα της χώρας μας:

• Την κήρυξη των ΕΧΥ στα 12 ν μ, δικαίωμα που μας δίνει η Σύμβαση για το Δίκαιο της Θάλασσας (1982).
• Την αρχή εσχάτως της μέσης γραμμής στις εκβολές του Έβρου (βλ. Πρωτόκολλο Αθηνών 1926),με αφορμή τις έρευνες του πλοίου R/V ALKYONπλησίον και ανοικτά των εκβολών του Έβρου και εντός των ελληνικών χωρικών υδάτων μέχρι τις 22 Ιουνίου με βάση δική μας NAVTEX, σε απάντηση της οποίας η Τουρκία εξέδωσε δική της για να τις μπλοκάρει
• Τη δυνατότητά μας να κλείσουμε τον ”δούρειο ίππο” της Τουρκίας στη Θράκη (βλ. Τουρκικό Προξενείο Κομοτηνής), πηγή προβοκάτσιας κάθε είδους και εθνικής τουρκικής επιρροής σε ελληνόψυχους μουσουλμάνους.
• Τη δυνατότητα να κάνουμε στρατιωτικές ασκήσεις (Έβρος-Αιγαίο) ή και επισκέψεις ακόμα (σε πολιτικό και στρατιωτικό επίπεδο) σε ακριτικά ελληνικά νησιά και όχι μόνο.
• Τη δυνατότητα να αποτρέπουμε την είσοδο σε ελληνικά χωρικά ύδατα (ΕΧΥ) τουρκικών αλιευτικών, ακταιωρών ή ερευνητικών σκαφών, όπως συνέβη στον τρέχοντα χρόνο με την προσέγγιση του τουρκικού ερευνητικού σκάφους”Tubitak Marmara” στα Ίμια για επιστημονικές και περιβαλλοντικές πρακτικές (με την αιτιολογία ότι ”Το Αιγαίο δεν ανήκει σε μία χώρα”), η αποστολή του οποίου ξεκίνησε από τις τουρκικές ακτές στις 20 Μαῒου και έληξε ήδη στις 15 Ιουνίου…
• Τη δυνατότητα να χαράξουμε θαλάσσια πάρκα σε Αιγαίο και Ιόνιο, όπως προανήγγειλε ο πρωθυπουργός τον περασμένο Απρίλιο με αφορμή την 9η Διεθνή Διάσκεψη ”Our Ocean Conference” που έγινε στην Αθήνα για την προστασία των ωκεανών.

   Δυνατότητα την οποία προτίθεται να αναστείλει επ’ αόριστον – ως φαίνεται – η Τουρκία, αν πιστέψουμε τις σχετικές διαρροές απ’ το υπουργείο Υποδομών και Μεταφορών της (βλ. σχετικό δημοσίευμα εφημερίδας ”Sabah”, σύμφωνα με το οποίο – κατ’ εντολή Ερντογάν – ”θα σχεδιαστούν τουρκικά πάρκα στις ίδιες περιοχές που προτείνει η Ελλάδα”…

   Δείγματα απύθμενης ζηλοφθονίας, διεκδικητικότητας και επιθετικότητας της Άγκυρας, που αποδεικνύουν πανηγυρικά (σε όσους δεν στρουθοκαμηλίζουν και δεν ελπίζουν στη διασφάλιση φιλειρηνικής προοπτικής εκ μέρους της με δικές μας υποχωρήσεις) πως έχει γράψει στα παλαιότερα των υποδημάτων της τα συμφωνηθέντα στη Διακήρυξη των Αθηνών (7/12/’23) απ’ τη στιγμή που αρνείται να εγκαταλείψει τη διεκδίκηση κυριαρχικών δικαιωμάτων της Ελλάδας τα οποία έρχονται κόντρα στο αναθεωρητικό δόγμα της. Το εθνικό τουρκικό δόγμα και όραμα της ”Γαλάζιας Πατρίδας”…

   Αυτό, προφανώς, δεν έχει αντιληφθεί ακόμα ο υπουργός Εξωτερικών Γιώργος Γεραπετρίτης, ο οποίος – αντί να λειτουργεί προληπτικά (από κοινού με τον ΥΠΕΘΑ Νίκο Δένδια) βάσει του κυρίαρχου διαχρονικά δόγματος ”Si vis pacem, para bellum” (”Αν θέλετε ειρήνη προετοιμαστείτε για πόλεμο”) – βλ. Vegetius (4ος αι. μ Χ), με έμπνευση από το έργο του Πλάτωνα ”Νόμοι” – δείχνει να τυρβάζει περί άλλων σε βάση… ελληνοτουρκικής προσέγγισης.

   Ο μόνος διορατικός στο θέμα των τουρκικών προθέσεων (και γι’ αυτό ιδιαίτερα ανήσυχος) φαίνεται να είναι ο Νίκος Δένδιας (από τη θέση του ΥΠΑΜ), ο οποίος – αντιλαμβανόμενος προφανώς το ”παιχνίδι” της τουρκικής επιρροής σε βάρος μας με την περικύκλωση της Ελλάδας δια του ”μουσουλμανικού τόξου” (βλ. αμφισβήτηση… ”συνεργατική” της ελληνικής κυριαρχίας από Αλβανία, Βόρεια Μακεδονία και Τουρκία) – εκδήλωσε πρόθεση να ενεργοποιήσει έστω και αργά τα αμυντικά αντανακλαστικά μας προωθώντας την ”προληπτική άμυνα” με την ίδρυση Ελληνικού Κέντρου Αμυντικής Καινοτομίας και επεκτείνοντας τις δυνατότητες της υπάρχουσας Ελληνικής Αμυντικής Βιομηχανίας (ΕΑΒ), ώστε να καλυφθούν οι ανάγκες των Ενόπλων Δυνάμεων.

   Ωραία ακούγονται όλα αυτά, αρκεί να μην αποδειχθούν σχέδια επί χάρτου όπως συμβαίνει συνήθως…

Κρινιώ Καλογερίδου