Με όλα τα «παράξενα» κενά πολιτικής που παρατηρούμε αυτά τα τελευταία χρόνια στά ελληνικά πολιτικά δρώμενα, θυμηθήκαμε μια πληροφορία που είχε κυκλοφορήσει στα μέσα περίπου του 2020, και μας εντυπωσίασε βαθιά, βάση της οποίας (δυσκολεύεται κανείς να το πιστέψει) η Ελλάδα ενδεχομένως να αναθέσει στην αμερικανική εταιρεία οικονομικών συμβούλων Mc Kinsey & Company ούτε λίγο ούτε πολύ. την διαχείριση της ελληνικής οικονομικής πολιτικής ή ένα μέρος αυτής.

Δεν ξέρουμε αν και αυτό ήταν έργο του πολυπράγμονα Αμερικανού πρέσβη Πάιατ, ο οποίος πανεύκολα, όπως είδαμε, για τα καλά αλυσόδεσε την Ελλάδα στο αμερικανικό άρμα καθιστώντας την παρία των ΗΠΑ ή είναι αυτούσια ιδέα, που θεωρεί ορθολογική, του πρωθυπουργού ή του οικονομικού επιτελείου του. Μη ξεχνάμε πως ο Κυριάκος Μητσοτάκης εκτέλεσε στο παρελθόν χρέη συμβούλου στην αμερικανική εταιρεία.

Πάντως το να αναλαμβάνει μια ξένη ιδιωτική εταιρεία το οικονομικό πρόγραμμα, ή έστω μέρος του, μιας χώρας το έχουμε δει να συμβαίνει ως επί το πλείστον στις μικρές λεγόμενες «χώρες-μπανανία» της Λατινικής νοτιο-κεντρικής Αμερικής όπου η αμερικανική διείσδυση αντιστοιχούσε (ή αντιστοιχεί ακόμη) με τον πλήρη έλεγχο της χώρας και παράλληλα την πλήρη παραίτηση αυτής από τα κυριαρχικά δικαιώματά της.

Δεν ξέρουμε επίσης αν σήμερα το ίδιο γίνεται (ακόμη) και στην Ελλάδα (καλά κρυμμένοι και αθέατοι μυστικοί Αμερικανοί οικονομικοί σύμβουλοι), αν και δυστυχώς διάφορες παράξενες «αγκυλώσεις» των ελληνικών κυβερνητικών συγκροτημάτων που «παραιτούνται» πολύ εύκολα και συνεχώς από τις πιο προφανείς δυνατότητες καίριας άσκησης εθνικών οικονομικών-στρατηγικών συμφερόντων παρουσιάζουν τραγικές ομοιότητες με καταστάσεις που παρατηρούνται σε εκείνες τις υπερατλαντικές μακρινές χώρες αμερικανοκρατούμενες. .

Αλήθεια ή ψέματα όλα αυτά πάντως, γενικά σε όλο το πλέγμα των διεθνών πολιτικών των σχετιζόμενων με την εθνική δικαιοδοσία και κυριαρχία η εντύπωση που προκύπτει είναι αληθινά αλγεινή:

πάρεξ μια ατελείωτη, στείρα πλημμυρίδα εκφράσεων και λογιδρίων σχετικά με τον «αταλάντευτο βηματισμό» της Ελλάδας μέσα σε μια «αφηρημένη» διεθνή νομιμότητα η οποία «είναι με το μέρος μας»,

υπάρχει μια τεράστια, κι αυτή ατελείωτη, έλλειψη πρακτικής εφαρμογής αυτού του διεθνούς δικαίου που αποδυναμώνει δραματικά τη διεθνή θέση της Ελλάδας, την διεθνή αξιοπιστία της και της αφαιρεί σημαντικότατη δύναμη πειθούς..

Στην ουσία η «πολιτική Ελλάδα» δεν πείθει! Δεν πείθει ότι είναι μια χώρα που έχει δικαιώματα και είναι δικαιώματα που δεν μένουν μόνο γραμμένα στις διεθνείς Συμβάσεις, πάνω σε μια πέτρα, ακίνητα αλλά συγκεκριμενοποιούνται σε πράξεις διεθνούς αξίας, αξιοπιστίας και εμβέλειας.

Ή μήπως περιμένει άλλοι – οι λεγόμενοι βέβαια «φίλοι και σύμμαχοι» – να «βγάλουν τα κάστανα απ’ τη φωτιά» για χάρη της; ή μήπως περιμένει αυτοί οι «άλλοι» να της δώσουν την «άδεια» για να ασκήσει τα δικαιώματά της, ωστόσο εντός των στενών πλαισίων που αυτοί οι «άλλοι» ορίζουν, και τίποτα παραπάνω;

Έντονη είναι και αυτή η υποψία, και κανείς κυβερνών δεν έπραξε ποτέ κάτι που να την διαψεύδει.

Η Ελλάδα δεν πείθει, δεν μπορεί να πείσει όταν λέει πως έχει δικαιώματα πολύ απλά γιατί ουδέποτε δεν έκανε πράξη την αφηρημένη έννοια αυτών των δικαιωμάτων που λέει πως κατέχει.

Ακριβώς το αντίθετο γίνεται με τη Τουρκία! Η Τουρκία δεν έχει διεθνώς κανένα δικαίωμα για ό, τι λέει και κάνει και πρεσβεύει, και επειδή πράξεις και λόγοι της δεν διαθέτουν καμία νομική διεθνή βάση, είναι τελείως «εκτός-νόμου», έστησε ένα ολόκληρο «τουρκικό διεθνές δίκαιο» όπως της συμφέρει και αγωνίζεται να το μετατρέψει και να το επιβάλει ωσάν «όντως διεθνές δίκαιο» που δήθεν της δίνει το δικαίωμα να πράττει ακριβώς εκείνο που της συμφέρει!

Πώς λοιπόν μπορεί μια χώρα να πείσει την διεθνή κοινότητα ότι είναι σοβαρή, πρώτα απ’ όλα με τον εαυτό της, αλλά προπαντός με όλα τα άλλα κράτη, όταν ποτέ δεν πραγματοποιεί εκείνο που εννοεί, εκείνο που λέει, ακατάπαυστα και κουραστικά, πως δικαιούται απ’ το διεθνές δίκαιο, και όντως αναμφισβήτητα το δικαιούται;!

Ασφαλώς και η Ελλάδα δεν μπορεί να πείσει όταν οικειοθελώς δέχεται να καταντάει να βρίσκεται σε πλήρη αδράνεια παραμένοντας εσαί όμηρος των «αγκυλώσεών» της στις ξένες προθέσεις και επιταγές, όσο και αν προσπαθεί να το κρύψει.

Και δεν πρόκειται ποτέ να ορθοποδήσει πολιτικά και οικονομικά διατηρώντας διαθέσεις τυφλής (ή περίπου) υπακοής και εξάρτησης από ξένες δικαιοδοσίες.

Η επ’ ίσοις όροις συνεργασία των κρατών είναι ό, τι καλύτερο για την καλύτερη και δικαιότερη εξέλιξή τους και για την αντίστοιχη ευτυχία των λαών τους. Όταν όμως η λέξη «συν-εργασία» μετατρέπεται στο ετεροβαρές διώνυμο επιβολή-υπόκυψη, τότε η ουσία των πραγμάτων αλλοιώνεται δραστικά Και κάτι τέτοιο διαπιστώνουμε πως συμβαίνει στην και με την Ελλάδα, όχι βέβαια μόνο επειδή το θέλουν οι «ξένοι ηγεμόνες», αλλά εξίσου επειδή το θέλουν προπαντός οι ντόπιοι φίλοι τους και υπάκουοι υπήκοοι.

Αυτή είναι η διάχυτη, εκ των διεθνών αποτελεσμάτων, εντύπωση που προκαλεί η ελληνική πολιτική «διαγωγή» ή, αν προτιμάτε, ο τρόπος άσκησης της διεθνούς ελληνικής πολιτικής.

Υπό τοιαύτες συνθήκες – επαναλαμβάνουμε – πώς μπορεί η Ελλάδα να πείσει ότι είναι χώρα-κράτος με διεθνή δικαιώματα αυτούσια και απαραβίαστα δικά της; Να πείσει πως είναι ικανή να μετουσιώσει αυτά τα διεθνή δικαιώματα, που διατυμπανίζει (έπη πτερόεντα😉 ότι διαθέτει, σε απτές πραγματικότητες θετικά εφαρμοσμένου διεθνούς δικαίου;

Είναι δύσκολο και δύστηνο να μιλάει κανείς αρνητικά για την συνεχώς ατυχή, υποκριτική και ατελέσφορη συμπεριφορά ενός κράτους, μιας κυβέρνησης που χρόνια επιμένει στην σταδιακή εθνική υποβάθμιση και αποδόμηση της χώρας και του έθνους της, στον απαράδεκτο αυτοευνουχισμό της. Και εξαιτίας αυτών είναι δύσκολο πράγματι να βλέπει κανείς όλη την επερχόμενη ή επελθούσα κατάπτωση και τους μοιραίους κινδύνους που δεν παύουν να παραμονεύουν.

Οι ειδήμονες που τα ξέρουν όλα και για όλα έχουν λόγο, ας μας πουν: απ’ το 1950 και μετά άλλαξε κάτι στον κυβερνώντα χώρο της Ελλάδας ως προς κάποιο θετικό προσανατολισμό πολιτικής απεξαρτοποίησης και αυτονομίας αποφάσεων εν σχέση με θεσμικές επιδράσεις;

Από πατέρα σε γιο μοιάζει να περνάει αυτό το «ναρκωτικό» της υποτέλειας, στα πολιτικά και στα συναφή οικονομικά, και απ’ αυτά με δυσάρεστες συνέπειες ειδικά στα στρατιωτικά και γεωστρατηγικά – από πατέρα σε γιο το ναρκωτικό δίχως δυνατότητα απεξάρτησης έως σήμερα.

Και ναι, υπάρχει ένα κενό, ναι, ένα διάχυτο κενό στην ελληνική γενικά πολιτειακή, αλλά και πολιτικο-κυβερνητική ζωή, ένας σχεδόν «θεσμός κενού» που εγκλωβίζει και συνάμα διαπερνά, με ελάχιστες, ασήμαντες και γι’ αυτό περιθωριοποιημένες εξαιρέσεις, τους ιστούς κάθε πολιτικού κατεστημένου ή «νομενκλατούρας», αν προτιμάτε.

Και τότε αντιλαμβανόμαστε πως ουσιαστικά το κενό που υπάρχει στα δρώμενα των κυβερνητικών/κρατικών παραγόντων παντός κομματικού χρωματισμού είναι πρώτα απ’ όλα ηθικό, και μετά είναι πολιτικό, είναι το βαθύ «ηθικό πρόβλημα κενού» που δημιουργεί και οριοθετεί το άλυτο «πολιτικό πρόβλημα κενού».

Είναι ένα κενό εθνικού ήθους το οποίο καλύπτει παντελώς και επιδρά αρνητικά σε όλο το φάσμα πράξεων και παραλήψεων πολιτικού περιεχομένου ελληνικών εθνικών συμφερόντων, απ’ τη μια μεριά, ενώ απ’ την άλλη αυτομάτως καθιστά τον εκάστοτε κυβερνώντα ενεργό εντολοδόχο μεταπρατικό μεταφραστή αλλότριων υποδείξεων, εντολών, παραινέσεων και τελικά καθεαυτού αλλότριων συμφερόντων.

Το άσχημο ως και τραγικό στην ορισμένη περίπτωση είναι το ότι οι αλλότριες υποδείξεις, εντολές, παραινέσεις αφορούν όλα τα μήκη συμφερόντων: βραχυπρόθεσμα, μεσοπρόθεσμα και, για τις πιο περίπλοκες και σημαίνουσες θεματολογίες, μακροπρόθεσμα, σε πολύ μεγάλο βάθος χρόνου γενιών.

Ένα τρομακτικό «δέσιμο» που κανένας, έστω και στο ελάχιστο, φίλος της πατρίδας του δεν θα μπορούσε να ανεχθεί για πολύ καιρό!

Και είναι ακριβώς στα γρανάζια αυτού του ατέρμονου «κενού εθνικού ήθους» που λέγαμε που, από το 1974 και μετά «κατασπαράσσονται», με ανείπωτη ζημιά για την Ελλάδα και αισχρό κέρδος των ξένων, οι κομματικοί αντίπαλοι του αθηναϊκού κράτους: «ο Ανδρέας Παπανδρέου εναντίον του Κωνσταντίνου Καραμανλή, ο Κωνσταντίνος Μητσοτάκης εναντίον του Ανδρέα Παπανδρέου, ο Γιώργος Α. Παπανδρέου εναντίον του Κώστα Καραμανλή, ο Αλέξης Τσίπρας εναντίον του Αντώνη Σαμαρά, ο Κυριάκος Μητσοτάκης εναντίον του Αλέξη Τσίπρα», κ.ο.κ.

Kαι τότε τί άλλο είναι πρωτίστως αν όχι ένα, εγκληματικό θα έλεγα, ηθικό κενό που τροφοδοτεί τις προσωπικές φιλοδοξίες και πάντα αρνητικά καθορίζει ό, τι «πολιτικό» και «οικονομικό» (ως και «κοινωνικό»!) συμβαίνει στην εθνική ζωή της Ελλάδας

και το οποίο κανένας κυβερνών και Σια δεν δείχνει ποτέ να θέλει να υπερβεί στο ύψος των «εθνικών φιλοδοξιών», εφόσον βεβαίως η προσωπική συνείδησή του είναι ικανή εκ της φύσης της να φτάσει σε αυτή την υπέρβαση με μόνο γνώμονα το αίσιο μέλλον της Πατρίδας

Και είναι αυτή η «ηθική κενότητα» που σε «βιομηχανική κλίμακα» μεταφράζεται σε «κενή λογοδιάρροια», όπου κάθε συνάντηση Ελλήνων υπουργών, ή και πρωθυπουργική, εξελίσσεται μετά, προς χρήση και «χώνεψη» του «ανίδεου» όχλου πολιτών, σε ποταμούς «σημαντικών αποφάσεων» χωρίς αντίκρισμα, σε συνεχώς «αναπτυσσόμενες στρατηγικές σχέσεις» που δεν κατασταλάζουν πουθενά, σε πάντα εξελικτικές «ενισχύσεις συνεργασίας» οι οποίες μένουν αυστηρά μόνο στα χαρτιά.

Ένα συνεχές ανενδοίαστο ρίξιμο στάχτης στα μάτια των Ελλήνων πολιτών!

Απέναντι απ’ τη Τουρκία, έτσι όπως παρουσιάζονται τα «πράγματα», βρίσκονται τρία ενδεχόμενα αλλά όντως δυνατά, ας τα ονομάσουμε, «επιχειρησιακά τρίγωνα»: το ένα με Ελλάδα-Ισραήλ-Αίγυπτο, το άλλο με Αίγυπτο-Ελλάδα-Κύπρο, το τρίτο με Ελλάδα-Κύπρο-Ισραήλ –

τρία »τρίγωνα» ικανά να μετεξελιχθούν σε ένα μεγάλο «τετράγωνο» με Ελλάδα-Ισραήλ-Κύπρο-Αίγυπτο, ένα «τετράγωνο» δυνητικά ακαταμάχητο, αν η εύνοια της αμερικανικής (δήθεν) υποστήριξης που φαίνεται να απολαμβάνουν και οι τέσσερις χώρες δεν έκρυβε υποκριτικά κάποια υπόγεια ωστόσο έντονη δυσφορία των Αμερικανών μη και η «τετραμερής περιφερειακή δύναμη» εδραιωθεί τόσο πολύ ώστε να μην έχει πια την «ανάγκη» τους ή να μη θέλει πια να υπάγεται στη «καλή διάθεσή» τους και γίνει «ανυπάκουη»!

Και τί συνεχίζουμε να βλέπουμε και να ακούμε;

Κανένα απ’ αυτά τα «τρίγωνα» ή «τετράγωνο», αλλά μόνο λόγια πολλά, άφθονα, για χαζούς, και τίποτα το ουσιαστικό, δηλαδή χειροπιαστό.

Και ποιο θα ήταν αυτό το ουσιαστικό, πέρα των ωραίων λόγων; Μα όλοι το ξέρουμε! Τίποτα άλλο παρά μια γεροδεμένη τετραμερής συνφωνία-σύνδεση στρατιωτικο-αμυντικής αλληλοπροστασίας και αλληλεγγύης – με απλά, καθαρά λόγια, μια ρεαλιστική, πραγματική σύνδεση των ενόπλων δυνάμεων αλληλοσυντονισμένων και αλληλοβοθούμενων για κοινή δράση προστασίας κοινών συμφερόντων ενάντια ενός κοινού εχθρού παραβάτη.

Τόσο απλό και κατανοητό!

Μία συμφωνία που θα καθιστά τις τέσσερις χώρες απολύτως άρχοντες ολόκληρης της ανατολικής λεκάνης της Μεσογείου.

Αυτό, και μόνον αυτό, είναι το ουσιαστικό που συνέχεια αποφεύγεται (!) στη δήθεν όλο και μεγαλύτερη (!) συνεργασία Ελλάδας-Ισραήλ-Αιγύπτου-Κύπρου.

Με την Τουρκία να αλωνίζει σε όλη την ανατολική Μεσόγειο, και τώρα να πηγαίνει και στην κεντρική, ακόμα εδώ κάθονται και αναλίσκονται στο να «μιλούν» για «ανάγκη» ενίσχυσης συνεργασίας μεταξύ τους – συνέχεια μένουμε κολλημένοι στη φάση της «ανάγκης» και δεν προχωράμε ποτέ! Απίστευτο και τρελό.

Τώρα αν από στρατιωτική άποψη Ελλάδα, Ισραήλ, Κύπρος και Αίγυπτος δεν είναι ικανοί να αντεπεξέλθουν στις απαιτήσεις μιας τέτοιας συνεργασίας, ε τότε ας πάψουν να μιλούν για αέρα κοπανιστό και ας κάτσουν να τους πατάνε οι Τούρκοι!

Αλλά είπαμε: αληθινός μάγκας (στη καλή έννοια της λέξης) δεν είναι ο φαφλατάς, αλλά ο σοβαρός με σοβαρές πράξεις μέσα στο δίκαιο του νόμου.

Η προς το λαλείν ακρασία κενόν τον λόγον ποιεί και ανόητον.

Κρεσέντσιο Σαντζίλιο

Ελληνιστής

………………………………………………………………………………

.