Πού βαδίζει η ανθρωπότητα;

Του Hal Brands

Οι αναλυτές της εξωτερικής πολιτικής ανησυχούν εδώ και δεκαετίες για έναν δεύτερο Πόλεμο της Κορέας. Κανείς δεν φαντάστηκε ποτέ τι θα συνέβαινε στην Ουκρανία.

Σήμερα, η Σεούλ και η Πιονγκγιάνγκ διεξάγουν τον επί δεκαετίες αγώνα τους στα ουκρανικά πεδία μάχης. Είναι ένας μικρόκοσμος του παγκόσμιου πολέμου δι’ αντιπροσώπων που βρίσκεται σε εξέλιξη.

Από το 2022, οι δύο Κορέες βρέθηκαν στο επίκεντρο ενός πολέμου που μαίνεται στην Ευρώπη. Η Νότια Κορέα έδωσε έμμεσα στην Ουκρανία μια βοήθεια πυρομαχικών πυροβολικού, που είναι υπερπολύτιμα σε έναν παρατεταμένο χερσαίο πόλεμο. Η Βόρεια Κορέα έχει χρησιμεύσει ως οπλοστάσιο του Ρώσου προέδρου Βλαντίμιρ Πούτιν, προμηθεύοντας βαλλιστικούς πυραύλους που χρησιμοποιούνται για να καταστρέψουν τις πόλεις της Ουκρανίας και βλήματα πυροβολικού που χρησιμοποιούνται για να σφυροκοπούν τα ουκρανικά στρατεύματα. Και οι δύο χώρες, εξάλλου, αποτελούν μέρος συγκρουόμενων συνασπισμών που έχουν μετατρέψει τη μάχη μεταξύ Ουκρανίας και Ρωσίας σε μια ευρύτερη, πιο περιεκτική δοκιμασία δύναμης.

Η ιδέα ότι ο πόλεμος στην Ουκρανία είναι πόλεμος δι’ αντιπροσώπων δεν είναι φυσικά καινούργια. Από την αρχή, αξιωματούχοι του Κρεμλίνου ισχυρίστηκαν ότι οι ΗΠΑ χρησιμοποιούν την Ουκρανία ως πολιορκητικό κριό κατά της Ρωσίας. Πριν από δύο χρόνια, εξηγούσα ότι είχαν κατά βάση δίκιο: Βοηθώντας την Ουκρανία να υπερασπιστεί τον εαυτό της, η Αμερική πλήττει έναν από τους πιο σφοδρούς εχθρούς της. Αυτό που έχει αλλάξει από το 2022 είναι ότι ο πόλεμος δι’ αντιπροσώπων έχει επεκταθεί και έχει ενταθεί πλήρως και από τις δύο πλευρές.

Ο πόλεμος δι’ αντιπροσώπων της Ουάσινγκτον

Κατά τη διάρκεια του πρώτου Ψυχρού Πολέμου, οι συγκρούσεις δι’ αντιπροσώπων ήταν πανταχού παρούσες. Οι υπερδυνάμεις μονομαχούσαν έμμεσα επειδή η άμεση αντιπαράθεση ήταν πολύ επικίνδυνη στην πυρηνική εποχή.

Η Μόσχα και η Ουάσινγκτον υποστήριξαν τοπικούς εταίρους στις συγκρούσεις που κατέστρεφαν τον Παγκόσμιο Νότο. Οι πόλεμοι της αποαποικιοποίησης στην Αφρική και την Ασία, οι εξεγέρσεις και οι εμφύλιοι πόλεμοι στη Λατινική Αμερική και οι σκληρές μάχες στην Κορέα και το Βιετνάμ έγιναν αρένες στις οποίες οι υπερδυνάμεις έκαναν ελιγμούς για να αποκτήσουν πλεονεκτήματα. Τώρα, ο πόλεμος στην Ουκρανία υπογραμμίζει έναν άλλο αγώνα για τον καθορισμό των όρων της παγκόσμιας τάξης και φέρνει αντιμέτωπους τους αντίπαλους συνασπισμούς – προηγμένες δημοκρατίες και ευρασιατικές απολυταρχίες – ο ένας εναντίον του άλλου.

Για να είμαστε σαφείς, ο πόλεμος στην Ουκρανία δεν ήταν να εξελιχθεί σε έναν εκτεταμένο πόλεμο δι’ αντιπροσώπων, επειδή δεν σχεδιαζόταν να είναι καν πόλεμος. Όταν οι δυνάμεις του Πούτιν εισέβαλαν στην Ουκρανία τον Φεβρουάριο του 2022, περίμεναν να καταλάβουν το Κίεβο μέσα σε λίγες ημέρες και να αποτελειώσουν την υπόλοιπη αντίσταση μέσα σε εβδομάδες. Ο Πούτιν ήλπιζε ότι μια αδύναμη, διχασμένη Δύση θα συναινούσε σε αυτή την επίδειξη δύναμης. Αλλά η ουκρανική άμυνα, σε συνδυασμό με τα μεγάλα ρωσικά λάθη, οδήγησε σε μια πιο βρώμικη, πιο παρατεταμένη σύγκρουση, η οποία γρήγορα διεθνοποιήθηκε.

Πρώτοι μπήκαν οι ΗΠΑ και οι σύμμαχοί τους, οι οποίοι έσπευσαν να στηρίξουν την Ουκρανία, αφού απέτυχαν να αποτρέψουν την επίθεση της Ρωσίας. Μια ρωσική νίκη, φοβήθηκαν, θα υπέβαλλε μια ευάλωτη δημοκρατία σε κατάκτηση και θηριωδία, ενώ παράλληλα θα διέλυε την ισορροπία δυνάμεων στην Ανατολική Ευρώπη και θα ενεργοποιούσε επικίνδυνους επιτιθέμενους παντού. Έτσι έσπευσαν να παράσχουν οικονομική βοήθεια, υποστήριξη από τις μυστικές υπηρεσίες και όπλα για να βοηθήσουν την Ουκρανία να αντέξει.

Πρόκειται για έναν πολύ μεγάλο συνασπισμό. Η Γερμανία, η Γαλλία, η Βρετανία και άλλες ευρωπαϊκές χώρες παρείχαν βοήθεια και όπλα. Αλλά και οι σύμμαχοι στην άλλη άκρη του κόσμου έβαλαν το λιθαράκι τους, με την Αυστραλία, την Ιαπωνία, τη Νότια Κορέα και άλλες χώρες να παρέχουν -απευθείας ή μέσω των ΗΠΑ- χρήματα και στρατιωτικό εξοπλισμό. Ο πόλεμος ένωσε έτσι την κοινότητα των προηγμένων δημοκρατιών.

Από νωρίς, μάλιστα, ο πόλεμος εξυπηρετούσε διάφορους δυτικούς σκοπούς. Τόνωσε την αύξηση των αμυντικών δαπανών στο πλαίσιο του ΝΑΤΟ, το οποίο επωφελήθηκε από την ένταξη της Φινλανδίας και της Σουηδίας στις τάξεις του. Οι φοβισμένες δημοκρατίες στον δυτικό Ειρηνικό άρχισαν να ενισχύουν την άμυνά τους έναντι της Κίνας. Ακόμη, ο πόλεμος μείωσε την εξάρτηση της Ευρώπης από τη ρωσική ενέργεια.

Η επίθεση του Πούτιν αποκάλυψε επίσης την ευπάθεια της δυτικής αμυντικής βιομηχανικής βάσης και προσέφερε μια ευκαιρία (που δεν έχει ακόμη αξιοποιηθεί πλήρως) για την ενίσχυσή της. Επίσης σημαντικό είναι το ότι η σύγκρουση έδωσε στις δημοκρατίες την ευκαιρία να αρχίσουν να αποδυναμώνουν με κάθε μέσο τη Ρωσία, η οποία έχει πλέον επιβεβαιωθεί ως ένα βίαιο κράτος κακοποιός.

“Θέλουμε να δούμε τη Ρωσία αποδυναμωμένη”, δήλωσε ο υπουργός Άμυνας των ΗΠΑ Λόιντ Όστιν, ώστε “να μην μπορεί να κάνει τα πράγματα που έκανε με την εισβολή στην Ουκρανία”. Άλλοι Αμερικανοί αξιωματούχοι προανήγγειλαν τις κυρώσεις που αποσκοπούν στην εξόντωση της ρωσικής οικονομίας. Με τον κλασικό τρόπο του πολέμου δι’ αντιπροσώπων, οι ΗΠΑ και οι σύμμαχοί τους επιδίωκαν τη δική τους ασφάλεια βοηθώντας την Ουκρανία να σπείρει τον όλεθρο σε έναν επιθετικό εχθρό. Πράγματι, αυτό ήταν κεντρικό στοιχείο της παγκόσμιας στρατηγικής της Αμερικής.

Η Εθνική Αμυντική Στρατηγική του Προέδρου των ΗΠΑ Τζο Μπάιντεν για το 2022 βασίστηκε στην ιδέα ότι το Πεντάγωνο πρέπει να παραμείνει σε μεγάλο βαθμό επικεντρωμένο στην Κίνα, οπότε δεν πρέπει να αναπτύξει, σε μόνιμη βάση, σημαντικές νέες δυνάμεις στην Ευρώπη. Αυτό καθιστούσε ζωτικής σημασίας να αποτύχει η Ρωσία στην Ουκρανία και να βγει από τη σύγκρουση αποδυναμωμένη, οικονομικά και στρατιωτικά. Όσο πιο αποτελεσματικός, όσο πιο αδίστακτος ο πόλεμος δι’ αντιπροσώπων, τόσο μεγαλύτερη ασφάλεια θα αγόραζαν οι ΗΠΑ για μια δημοκρατική κοινότητα που αντιμετωπίζει πολλές απειλές.

Οι φίλοι του Πούτιν αντεπιτίθενται

Αυτό ήταν που ανησύχησε τους ηγέτες της Κίνας, του Ιράν και της Βόρειας Κορέας – μέλη του αυταρχικού μπλοκ που σύντομα θα συσπειρωνόταν πίσω από τον Πούτιν. Αυτοί οι ηγέτες πιθανότατα δεν ενδιαφέρονται ιδιαίτερα για τη σύγκρουση της Ρωσίας με την Ουκρανία. Δεν ήταν πάντα ευχαριστημένοι με τα αποτελέσματα του πολέμου. Αλλά ανησύχησαν ότι η Ρωσία θα μπορούσε να χάσει με ταπεινωτικό τρόπο, όπως φάνηκε πιθανό όταν η προέλαση του Πούτιν σταμάτησε και οι στρατοί του απωθήθηκαν στα τέλη του 2022. Μια αποφασιστική νίκη της Ουκρανίας και των δυτικών υποστηρικτών της θα μπορούσε να έχει παγκόσμιες επιπτώσεις, παραλύοντας τη Ρωσία και αφήνοντας τους εναπομείναντες πιο εκτεθειμένους. Έτσι άρχισε να ρέει η βοήθεια που η Μόσχα χρειαζόταν απεγνωσμένα.

Το Ιράν παρείχε στον Πούτιν χιλιάδες εκρηκτικά drones Shahed και βαλλιστικούς πυραύλους για να χρησιμοποιηθούν εναντίον των πόλεων και των υποδομών της Ουκρανίας. Η Τεχεράνη έστειλε ακόμη και συμβούλους για να εκπαιδεύσουν τις ρωσικές δυνάμεις στη χρήση αυτών των drones και βοήθησε τη Ρωσία να τα κατασκευάσει στο έδαφός της.

Η Βόρεια Κορέα έχει πουλήσει στη Μόσχα από 1 έως 3 εκατ. βλήματα πυροβολικού – σε σύγκριση με τα περίπου 2 εκατ. βλήματα πυροβολικού 155 χιλιοστών που έχουν στείλει στην Ουκρανία η Αμερική και όλοι οι σύμμαχοί της μαζί. Οι βορειοκορεατικοί πύραυλοι στηρίζουν επίσης την πολεμική προσπάθεια του Πούτιν- τα συντρίμμια τους έχουν βρεθεί στον τόπο των ρωσικών επιθέσεων. Η Τεχεράνη και η Πιονγκγιάνγκ παρέχουν στη Μόσχα τη δυνατότητα να διεξάγει έναν παρατεταμένο πόλεμο.

Η Κίνα δεν έχει κάνει τόσα πολλά. Οι απειλές κυρώσεων από τις ΗΠΑ και την Ευρώπη την εμπόδισαν να μεταφέρει όπλα. Αλλά η Κίνα έχει παράσχει στη Μόσχα εξαρτήματα – από μικροτσίπ έως εργαλειομηχανές – που απαιτούνται για την κατασκευή όπλων και την ανοικοδόμηση της αμυντικής βιομηχανικής βάσης της Ρωσίας που έχει υποστεί αυστηρές κυρώσεις. Ευρύτερα, η Κίνα έγινε η οικονομική ενδοχώρα της Ρωσίας, στηρίζοντας το εμπόριό της, βοηθώντας τις επιχειρήσεις της να αντλήσουν κεφάλαια και μετριάζοντας την επίδραση των δυτικών κυρώσεων. Οι στρατιωτικοί, οικονομικοί και τεχνολογικοί δεσμοί της σινορωσικής σχέσης είναι ισχυρότεροι από ποτέ. Η στενή ευθυγράμμιση με τη Μόσχα, όπως ανακοίνωσε ο πρόεδρος Σι Τζινπίνγκ το 2023, ήταν “στρατηγική επιλογή” της Κίνας.

Τίποτα από αυτά δεν ήταν φιλανθρωπία. Οι δεσμοί μεταξύ της Ρωσίας και των συμμαχικών απολυταρχιών είναι άκρως συναλλακτικοί. Η Βόρεια Κορέα αντάλλαξε όπλα με την υποστήριξη της Ρωσίας για να αποφύγει τον έλεγχο των Ηνωμένων Εθνών και, ίσως, για να προωθήσει τα προγράμματα πυραύλων και προηγμένων όπλων της Πιονγκγιάνγκ. Το Ιράν αποκτά υπερσύγχρονα ρωσικά αεροσκάφη και αεράμυνα. Η Κίνα εδραιώνει ισχυρότερη επιρροή στη ρωσική οικονομία και τον τεχνολογικό τομέα- αποκομίζει τα κέρδη από σκοτεινές συμφωνίες στρατιωτικής συμπαραγωγής. Όπως χλεύασε ο διευθυντής της Κεντρικής Υπηρεσίας Πληροφοριών Γουίλιαμ Μπερνς, η Ρωσία “κινδυνεύει να γίνει μια οικονομική αποικία της Κίνας με την πάροδο του χρόνου”.

Όποιο κι αν είναι όμως το τίμημα, οι σχέσεις αυτές βοήθησαν τη Ρωσία να παραμείνει στο “παιχνίδι” όταν η πολεμική της προσπάθεια αποτύγχανε και τη βοήθησαν να ανακτήσει την πρωτοβουλία των κινήσεων μετά την αποτυχία της επίθεσης της Ουκρανίας στα μέσα του 2023. Ένας εντυπωσιακά αποτελεσματικός καταμερισμός εργασίας – η Βόρεια Κορέα και το Ιράν παρέχουν στρατιωτική υποστήριξη, ενώ η Κίνα παρέχει οικονομική στληριξη – άλλαξε την πορεία του πολέμου. Άρχισε επίσης να επιβαρύνει με κόστος τη Δύση.

Παρατείνοντας τις μάχες στην Ουκρανία, η αυταρχική συμμαχία κρατά τις ΗΠΑ επικεντρωμένες στην Ευρώπη, σε ένα στρατηγικό πλεονέκτημα για την Κίνα, τη Βόρεια Κορέα και το Ιράν. Η Πιονγκγιάνγκ, για παράδειγμα, δοκιμάζει πυραύλους με ρυθμό σχεδόν ρεκόρ, κάτι που θα συγκέντρωνε πολύ μεγαλύτερη προσοχή από τις ΗΠΑ, αν δεν υπήρχαν οι συνεχιζόμενες μάχες σε άλλες περιοχές. Το Ιράν και οι πληρεξούσιοί του εκμεταλλεύονται την αμερικανική απόσπαση της προσοχής για να αναστατώσουν βίαια τη Μέση Ανατολή.

Ο πόλεμος ανάγκασε επίσης το Πεντάγωνο να χρησιμοποιήσει αποθέματα υπό έλλειψη όπλων, όπως οι πύραυλοι Patriot, παρά το ότι αύξησε την παραγωγή άλλων, όπως τα βλήματα πυροβολικού. Επίσης σημαντικό είναι το ότι η σύγκρουση ενθάρρυνε τις απολυταρχίες να επενδύσουν σε εμπορικές οδούς -όπως ο διάδρομος της Κασπίας που συνδέει τη Ρωσία και το Ιράν- που είναι απρόσβλητες από κυρώσεις ή δυτικές στρατιωτικές πιέσεις, και βοήθησε στην εδραίωση των στρατηγικών συνεργασιών που μπορεί να χρειαστούν η Κίνα, το Ιράν και η Βόρεια Κορέα στις δικές τους αναμετρήσεις με μια υπερδύναμη κάποια μέρα.

Η μάχη δι’ αντιπροσώπων στην Ουκρανία βοηθά την προσπάθεια των απολυταρχιών να ανατρέψουν τους παγκόσμιους κανόνες.

“Μια μάχη μεταξύ δημοκρατίας και απολυταρχίας”

Οι αξιωματούχοι του ελεύθερου κόσμου επιμένουν εδώ και καιρό ότι αυτός ο πόλεμος δεν αφορά μόνο την Ουκρανία ή την ισορροπία δυνάμεων στην Ευρώπη: αφορά τους κανόνες που διέπουν τις παγκόσμιες υποθέσεις. Αν ο Πούτιν μπορεί να καταστρέψει μια δημοκρατία, άλλοι παράγοντες θα το λάβουν ως πράσινο φως για επιθετικές ενέργειες. Αν μπορεί να διαπράξει συγκλονιστικές φρικαλεότητες, τέτοια εγκλήματα θα πολλαπλασιαστούν σε όλο τον κόσμο.

Αυτός ο πόλεμος, είπε ο Μπάιντεν, είναι “μια μάχη μεταξύ δημοκρατίας και απολυταρχίας, μεταξύ ελευθερίας και καταστολής, μεταξύ μιας τάξης που βασίζεται σε κανόνες και μιας που διέπεται από ωμή βία”. Ακόμα και μακρινές δημοκρατίες συμφωνούν.

“Η Ουκρανία του σήμερα μπορεί να είναι η Ανατολική Ασία του αύριο”, δήλωσε ο πρωθυπουργός της Ιαπωνίας, Φούμιο Κισίντα, σε πρόσφατη ομιλία του στο Κογκρέσο των ΗΠΑ. Ένας κόσμος που θα αναδιαμορφωθεί από τη νίκη της Ρωσίας θα είναι ένας κόσμος στον οποίο οι περισσότερες δημοκρατίες δεν θέλουν να ζήσουν, αλλά που θα βόλευε τις ευρασιατικές απολυταρχίες.

Η Ρωσία, η Κίνα, το Ιράν και η Βόρεια Κορέα έχουν τις διαφορές τους- οι φιλοδοξίες τους, σε περιοχές από την Αφρική έως την Αρκτική, μπορεί τελικά να συγκρουστούν. Αλλά προς το παρόν, όλοι μοιράζονται το στόχο της δημιουργίας ενός κόσμου προς αρπαγή, επειδή αυτός είναι ο μόνος τρόπος για να υποτάξουν τις χώρες γύρω τους και να αποκτήσουν τις σφαίρες επιρροής που επιθυμούν. Έτσι, όλοι τους θα επωφεληθούν από έναν κόσμο στον οποίο ο εξαναγκασμός και η επιθετικότητα θα διευκολύνονται.

Οι ευρασιατικές δυνάμεις δεν το λένε αυτό ρητά, αλλά δεν είναι δύσκολο να αντιληφθεί κανείς αυτό το συναίσθημα. Ο ανώτατος ηγέτης του Ιράν, Αγιατολάχ Χαμενεΐ, έχει χαρακτηρίσει τον πόλεμο του Πούτιν απολύτως δικαιολογημένο, ως απάντηση στην κακόβουλη ηγεμονία του ΝΑΤΟ – ενός “επικίνδυνου πλάσματος” – και των ΗΠΑ. Ήδη από το 2010, ο τότε υπουργός Εξωτερικών της Κίνας Yang Jiechi απαξιωτικά απαίτησε σεβασμό από 10 κράτη της Νοτιοανατολικής Ασίας, λέγοντάς τους: “Η Κίνα είναι μια μεγάλη χώρα και εσείς είστε μικρές χώρες, και αυτό είναι γεγονός”. Το 2023, ένας άλλος Κινέζος διπλωμάτης επανέλαβε τις δηλώσεις του Πούτιν λέγοντας ότι οι χώρες της πρώην Σοβιετικής Ένωσης δεν είναι στην πραγματικότητα καθόλου κυρίαρχα κράτη.

Η δημιουργία των σύγχρονων αυτοκρατοριών απαιτεί την καταστροφή της αυτοδιάθεσης. Αυτό το μέρος του σχεδίου του Πούτιν ενώνει τις ευρασιατικές αυτοκρατορίες, είτε το παραδέχονται είτε όχι.

Ο ρόλος του Παγκόσμιου Νότου

Ο πόλεμος στην Ουκρανία έχει πολώσει την παγκόσμια πολιτική περισσότερο από κάθε άλλη φορά μετά τον Ψυχρό Πόλεμο. Και όπως και οι συγκρούσεις δι’ αντιπροσώπων εκείνης της προηγούμενης εποχής, έτσι και αυτή έχει επηρεάσει μια σειρά άλλων χωρών σε όλο τον κόσμο.

Ο Παγκόσμιος Νότος ταλανίστηκε οικονομικά, καθώς ο πόλεμος διατάραξε τις παγκόσμιες αγορές τροφίμων και ενέργειας. Αναπροσανατολίζοντας το ρωσικό εμπόριο από την Ευρώπη στην Ασία, οι συγκρούσεις άλλαξαν τα πρότυπα του εμπορίου σε επική κλίμακα. Ορισμένες χώρες προσπάθησαν να αποφύγουν τη σύγκρουση- άλλες, όπως η Τουρκία και τα Ηνωμένα Αραβικά Εμιράτα, παίζουν και με τις δύο πλευρές. Όλο αυτό το διάστημα, οι βασικοί παίκτες στην Ουκρανία προσπαθούν να προσελκύσουν νέα μέλη στις αντίστοιχες ομάδες τους – ενώ οι αντίπαλοί τους προσπαθούν να τους κρατήσουν έξω.

Πρόκειται για απλή στρατιωτική αριθμητική: σε έναν πόλεμο φθοράς, κερδίζει η πλευρά με τη μεγαλύτερη αντοχή και τους περισσότερους πόρους. Έτσι, οι ΗΠΑ, καθώς και βασικές ευρωπαϊκές χώρες όπως η Τσεχία, “ψάχνουν” ανά τον κόσμο για πυρομαχικά πυροβολικού και άλλα υλικά. Η Μόσχα κάνει το ίδιο.

Στις αρχές του 2024, οι ΗΠΑ έπεισαν τον Ισημερινό να μεταφέρει ρωσικής κατασκευής ελικόπτερα και συστήματα αεράμυνας στην Ουκρανία, μέχρι η Μόσχα να σταματήσει να αγοράζει μία από τις κορυφαίες εξαγωγές του Ισημερινού, τις μπανάνες. Πριν από αυτό, η Αίγυπτος είχε συμφωνήσει να στείλει στη Ρωσία 40.000 πυραύλους καθώς και πυρομαχικά πυροβολικού και φορητών όπλων, προτού η Αμερική, ο κύριος στρατιωτικός προστάτης του Καΐρου, την παρακινήσει να παραδώσει πυροβολικό στο Κίεβο αντ’ αυτού.

Ομοίως, η φημολογούμενη προμήθεια νοτιοαφρικανικών όπλων στη Ρωσία προκάλεσε την οργισμένη δημόσια αντίδραση του πρέσβη των ΗΠΑ. Η εμπλοκή του Πακιστάν στον πόλεμο καλύπτεται από μυστικότητα, γεγονός που μαρτυρά τις πιέσεις που αντιμετωπίζουν τα τρίτα μέρη. Όσο περισσότερο διαρκεί η σύγκρουση, τόσο πιο ζωτικής σημασίας γίνεται η διεύρυνση του συνασπισμού του καθενός – και ο περιορισμός του αντιπάλου -.

Παγκόσμιος Πόλεμος

Για ένα διάστημα, φαινόταν ότι η Ουκρανία και οι σύμμαχοί της κέρδιζαν τη μάχη. Αυτές τις μέρες, αυτό δεν είναι τόσο ξεκάθαρο. Η Ρωσία έχει την πρωτοβουλία στο πεδίο της μάχης- οι δυνάμεις της κερδίζουν σιγά-σιγά εδάφη. Αμερικανοί αξιωματούχοι έχουν απογοητευτεί από το πόσο η κινεζική υποστήριξη βοήθησε τη Μόσχα να αυξήσει τη στρατιωτική παραγωγή. Το πακέτο βοήθειας ύψους 61 δισ. δολαρίων που ενέκρινε πρόσφατα το Κογκρέσο, μετά από έξι μήνες θανάσιμης καθυστέρησης, αναμένεται να βοηθήσει να διασφαλιστεί ότι η Ουκρανία δεν θα χάσει φέτος. Αλλά το ποιος μαχητής και ποια συμμαχία θα κερδίσει τελικά παραμένει ερωτηματικό.

Η απάντηση θα εξαρτηθεί από το ποιος συνασπισμός θα επιδείξει μεγαλύτερη αντοχή και ποιος θα είναι πιο αποτελεσματικός στον εξαναγκασμό ή την υπονόμευση της άλλης πλευράς.

Οι ΗΠΑ χρησιμοποιούν επί του παρόντος την απειλή κυρώσεων για να αποθαρρύνουν τις κινεζικές τράπεζες από το να διευκολύνουν το εμπόριο με τη Ρωσία- πρόσφατα έπληξαν περισσότερες από δώδεκα κινεζικές επιχειρήσεις. Τον περασμένο μήνα, ο υπουργός Εξωτερικών των ΗΠΑ Άντονι Μπλίνκεν μετέφερε αυτό το μήνυμα απευθείας στον Σι. “Η Ρωσία θα δυσκολευόταν να διατηρήσει την επίθεσή της στην Ουκρανία χωρίς την υποστήριξη της Κίνας”, δήλωσε ο Μπλίνκεν μετά τη συνάντηση με τον Σι. “Αν η Κίνα δεν αντιμετωπίσει αυτό το πρόβλημα, θα το κάνουμε εμείς”.

Η Ρωσία, εν τω μεταξύ, πιθανώς θα χρησιμοποιήσει τα δικά της εργαλεία – πολιτική ανάμειξη, κυβερνοεπιθέσεις, παραπληροφόρηση, σαμποτάζ – για να επηρεάσει τις εκλογές που θα διεξαχθούν φέτος σε όλη τη διατλαντική συμμαχία ή να αποδυναμώσει με κάποιον άλλο τρόπο τη δυτική υποστήριξη προς το Κίεβο. Μια σειρά μυστηριωδών περιστατικών που αφορούν ευρωπαϊκά εργοστάσια όπλων και σιδηροδρόμους δείχνει ότι η εκστρατεία αυτή έχει ήδη ξεκινήσει. Ο Πούτιν προχώρησε επίσης σε νέες πυρηνικές απειλές για να αποθαρρύνει τη Δύση από το να παράσχει πυραύλους μεγαλύτερου βεληνεκούς στην Ουκρανία – ή να επιτρέψει στο Κίεβο να χρησιμοποιήσει αυτά τα όπλα για πλήγματα εντός της ίδιας της Ρωσίας.

Η δραστηριότητα αυτή θα είναι έντονη επειδή οι επιπτώσεις του πολέμου είναι πολύ εκτεταμένες. Οι δημοκρατίες και οι απολυταρχίες σε όλη την Ευρασία γνωρίζουν ότι το αποτέλεσμα στην Ουκρανία είτε θα επιβεβαιώσει είτε θα διαβρώσει τη φιλελεύθερη τάξη πραγμάτων. Θα διαμορφώσει την ισορροπία των πλεονεκτημάτων στον ευρύτερο παγκόσμιο αγώνα.

Ό,τι συμβαίνει σε ένα σημείο ενός διασυνδεδεμένου κόσμου δεν μπορεί παρά να επηρεάσει τα άλλα μέρη. Αυτή τη στιγμή, η Ουκρανία είναι το σημείο όπου η σύγκρουση μεταξύ των προηγμένων δημοκρατιών και των ευρασιατικών απολυταρχιών είναι πιο έντονη: Η Αμερική και οι σύμμαχοί της δεν θα ευημερήσουν αν χάσουν εκεί.

Ωστόσο, αξίζει επίσης να θυμόμαστε ότι η νίκη σε έναν αγώνα δι’ αντιπροσώπων μπορεί να συμβεί σε δύο επίπεδα. Είναι ένα ζήτημα το ποιος κερδίζει τον πόλεμο στο πεδίο. Αλλά είναι επίσης ζήτημα το ποιος συνασπισμός χρησιμοποιεί καλύτερα αυτή τη σύγκρουση, παίρνοντας τα σχετικά στρατιωτικά μαθήματα, ενισχύοντας τους δεσμούς μεταξύ των μελών του και χρησιμοποιώντας αυτόν τον πόλεμο για να δημιουργήσει τις ικανότητες που απαιτούνται για να ετοιμαστεί για ό,τι έρθει στη συνέχεια. Επομένως, τα γεγονότα στην Ουκρανία θα διαμορφώσουν το μέλλον. Ο πόλεμος της Ουκρανίας έχει γίνει και παγκόσμιος πόλεμος.

Απόδοση – Επιμέλεια: Σ. Κετιτζιάν

Αναδημοσίευση από το capital.gr