Τον περασμένο μήνα είχα μια συνέντευξη στην τηλεόραση με τον αγαπητό μου φίλο Μακάριο Δρουσιώτη. Είχαμε κάποιες λογομαχίες στις σελίδες της εφημερίδας «Πολίτης» τα προηγούμενα χρόνια. Όμως, δεν επηρέασαν τη φιλία μας. Κατά την άποψή του, εμείς ασκούμε σκληρή αντιπολίτευση στην Τουρκία. Και έτσι δεν θα μπορούσαμε να φτάσουμε σε αποτέλεσμα. «Δεν ξέρετε να βγάζετε το φίδι από την τρύπα», μου είχε πει. Όμως, εμείς αυτό ακριβώς θέλαμε να κάνουμε, να βγάλουμε το φίδι από την τρύπα. Και νομίζω ότι τα καταφέραμε. Όταν βγάλαμε την εφημερίδα, το φίδι δεν φαινόταν καθόλου. Πάντα ήταν στην τρύπα. Σαν να μην υπήρχε σε καμία δουλειά που μας συνέβαινε. Εμείς οι Τουρκοκύπριοι χτυπιόμασταν μεταξύ μας στην αρένα σαν τους μονομάχους. Και εκείνος μας παρακολουθούσε μυστικά από τις εξέδρες. Δεν κατέβαινε καθόλου στην αρένα. Έπρεπε να τον σύρουμε στην αρένα και να κάνουμε την ουσιαστική πάλη μαζί του. Έπρεπε να εμφανιστεί το πραγματικό του πρόσωπο. Και εμφανίστηκε. Εξαντλήθηκε η υπομονή του όταν οι βολές μας πέτυχαν στόχο και μη μπορώντας να αντέξει, κατέβηκε στο πεδίο με τις αρβύλες. Στάθηκε απέναντί μας. Εξαφανίστηκαν τα πιόνια και μείναμε μόνοι μας πλέον. Δεν κέρδισαν εκείνοι σε αυτή τη μονομαχία. Εμείς κερδίσαμε. Ηττήθηκαν. Πλήρωσαν βαρύ τίμημα για το γεγονός ότι κατέβηκαν στην αρένα. Πνίγηκαν στη δολοπλοκία που μας έστησαν. Και άρχισαν αμέσως να παίρνουν μέτρα. Αποφάσισαν να μην ξαναβγούν στην αρένα. Το φίδι αποσύρθηκε ξανά στην τρύπα του. Αν δεν μας πρόδιδαν κάποιοι που έπρεπε να ήταν στις δικές μας τάξεις, αν δεν περνούσαν απέναντί μας στις δικές τους τάξεις, τώρα δεν θα ήταν έτσι τα πράγματα.

Σε αυτούς που η καρδιά τους δεν είναι άφοβη άρεσε πολύ να συμπεριφέρονται σαν να μην υπάρχει καθόλου αυτό το φίδι. Είπαν έχουμε δικό μας κράτος. Δέχτηκαν τη βουλή – μαριονέτα ως πραγματική βουλή και την κυβέρνηση – μαριονέτα ως πραγματική κυβέρνηση. Οι πρώτοι υποστηρικτές του κράτους – φάντασμα στον βορρά ήταν εκείνοι που έχουν στην τσέπη τους διαβατήριο της Κυπριακής Δημοκρατίας. Όταν είδα αυτή την κατάσταση θυμήθηκα τα λόγια του Γουίλιαμ Σάρογιαν. Ο γνωστός Αμερικανός, αρμενικής καταγωγής, είχε έρθει να δει το σπίτι του στην Τουρκία μετά από χρόνια. Αφού γύρισε τη γύρω περιοχή, είπε το εξής: «Δεν υπάρχει κάτι που μπορούμε να κάνουμε, τότε ας πιούμε».

Έγραψε σημαντικά βιβλία ο Μακάριος Δρουσιώτης. Έσπασαν ρεκόρ πωλήσεων τα βιβλία του. Τουλάχιστον έξι βιβλία του μεταφράστηκαν στα τουρκικά. Είναι καλός ερευνητής. Όμως, με εξέπληξε με αυτά που είπε στο πρόγραμμα. Στην Κύπρο δεν υπάρχει αμερικανικός δάκτυλος, λέει. Υπάρχει ρωσικός δάκτυλος! Οι Ρώσοι είναι αυτοί που προκάλεσαν ουσιαστικά αναταραχή στην Κύπρο, λέει! Μάλιστα ένιωσε περήφανος για τον εαυτό του λέγοντας «πρώτη φορά εγώ το λέω αυτό». Από πού έφτασε σε μια τέτοια άποψη; Πήγε στην Αμερική και μελέτησε όλες τις σημειώσεις και τις τηλεφωνικές συνομιλίες του Κίσινγκερ, λέει. Ο Χένρι Κίσινγκερ τα άφησε αυτά στο αμερικανικό κράτος για να δημοσιευθούν μετά τον θάνατό του. Όμως, το κράτος τα άνοιξε στο κοινό λέγοντας «αυτά δεν μπορούν να είναι ιδιωτικά πράγματα, μπορούν να τα δουν όλοι». «Ήταν τέσσερις χιλιάδες σελίδες, τις διάβασα όλες, έβγαλα φωτοτυπίες και έτσι έγραψα το τελευταίο μου βιβλίο», είπε ο Δρουσιώτης. Τι έγινε όμως; λέει. Σε όλα αυτά δεν συνάντησε απολύτως τίποτα αναφορικά με το ότι υπάρχει αμερικανικός δάκτυλος στα γεγονότα στην Κύπρο. Όταν είπαν στο Κίσινγκερ πως «οι Τούρκοι παίρνουν τη μισή Κύπρο», τους απάντησε: «Εμένα τι με νοιάζει;»

Ο Μακάριος Δρουσιώτης, ο οποίος είναι ενεργός υποστηρικτής της ένταξης της Κύπρου στο ΝΑΤΟ, συμμετέχει στις ευρωεκλογές. Είναι υποψήφιος με το κόμμα Volt. Στο τέλος του προγράμματος, του ευχήθηκα καλή επιτυχία…

Πηγή: Πολίτης