Είναι, ίσως, το πιο δύσκολο νομικό, ηθικό και πολιτισμικό πρόβλημα: πού σταματάνε τα δικαιώματα του γονέα στην εκπαίδευση του παιδιού και πού αρχίζουν αυτά της Πολιτείας. Και, κυρίως, τι κάνουμε όταν οι κοσμοθεωρίες αυτών των δύο συν-κηδεμόνων διίστανται.

Η δημόσια εκπαίδευση είναι ένας πολύ πρόσφατος θεσμός στην ιστορία της ανθρωπότητας. Για χιλιάδες χρόνια, οι γονείς είχαν το αποκλειστικό δικαίωμα και την ευθύνη γι’ αυτή. Δημόσια σχολεία άρχισαν να ιδρύονται όταν οι κοινωνίες, όχι μόνο εξασφάλισαν πόρους για τη χρηματοδότησή τους, αλλά απέκτησαν επαρκή ομοιογένεια, ώστε να συμφωνούν σε ένα περιεχόμενο σπουδών γενικώς αποδεκτό. Πάντα, όμως, υπάρχουν “γκρίζες” περιοχές: μαθήματα και εκπαιδευτικές δραστηριότητες, που κάποια κοινωνική ομάδα τα θεωρεί απαραίτητα και κάποια άλλη όχι. Αυτές οι διαφορές απόψεων διευθετούνται στον πολιτισμένο κόσμο με τη νομοθέτηση του προαιρετικού. Δεν θες το παιδί σου να παρακολουθεί θρησκευτικά; Κάνεις μια δήλωση και απαλλάσσεται από το μάθημα. 

Τι γίνεται όμως όταν δεν θες καν να πηγαίνει στο σχολείο; Στην Αγγλία, τον Καναδά, την Αυστραλία, τη Νέα Ζηλανδία και τις ΗΠΑ, αυτό επιτρέπεται σε ευρεία μορφή. Το homeschooling, η διδασκαλία κατ’ οίκον, είναι μια εναλλακτική μέθοδος, η οποία, αξιοποιώντας (και) το διαδίκτυο, λύνει κάποια προβλήματα που συνδέονται με τη φυσική παρουσία, μολονότι δημιουργεί άλλα, με πιο σημαντικό το έλλειμμα κοινωνικοποίησης. Εκτιμάται ότι το 2022, στις ΗΠΑ, 3.135.000 παιδιά διδασκόντουσαν στο σπίτι, το 6% περίπου του συνόλου.

Υπάρχει ωστόσο μία κοινότητα στις ΗΠΑ, στην οποία το homeschooling κάνει θραύση, φτάνοντας το 40% μεταξύ των κοριτσιών δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης. Είναι, φυσικά, η ισλαμική.

Πληκτρολογήστε muslim homeschooling και θα ανακαλύψετε ένα απέραντο οικοσύστημα που προωθεί την ισλαμική κατ’ οίκον διδασκαλία ως αντίδοτο στην άθρησκη Δύση και ως τον μόνο τρόπο που ικανοποιεί τον “ολιστικό” προορισμό της ισλαμικής εκπαίδευσης, έτσι όπως τον ορίζουν τα “ιερά βιβλία”: τη διαμόρφωση πιστών αφοσιωμένων στον Αλλάχ.

Ως αποτέλεσμα, οι μουσουλμανικοί πληθυσμοί των ΗΠΑ αποκόπτονται πολιτισμικά από τον υπόλοιπο κόσμο, δημιουργώντας ένα κράτος εν κράτει, που, παρά το μικρό του “μέγεθος” (οι μουσουλμάνοι στις ΗΠΑ είναι “μόνο” το 1% του συνολικού πληθυσμού), ασκεί δυσανάλογα ισχυρή επιρροή στη δημόσια ζωή, καθώς το 82% από αυτούς έχουν αμερικανική υπηκοότητα και, φυσικά, το δικαίωμα του εκλέγειν και εκλέγεσθαι.

Στην Ευρώπη, τα ποσοστά είναι διαφορετικά. Διαφορετικοί είναι και οι μηχανισμοί δράσης. Το παράδειγμα της Γαλλίας είναι χαρακτηριστικό. Το 10% των 67 εκατομμυρίων Γάλλων είναι μουσουλμάνοι. Η Γαλλία επέτρεπε την κατ’ οίκον διδασκαλία μέχρι πρόσφατα. Διαπίστωσε όμως ότι η “αξιοποίηση” του θεσμού από τους μουσουλμάνους παρήγαγε νέες γενιές εξτρεμιστών, σε ποσοστό διπλάσιο από τους γονείς τους. Και ψήφισε τον Νόμο 2021-1109 της 24ης Αυγούστου 2021 “για την ενίσχυση του σεβασμού των αρχών της Δημοκρατίας” που κατάργησε το homeschooling και το επιτρέπει μόνο για σοβαρούς λόγους υγείας. Έτσι, ο “κόμπος” του, εντελώς ασύμβατου με τον δυτικό πολιτισμό, ισλαμικού σύμπαντος, που επί δεκαετίες κρυβόταν κάτω από το χαλί της κατ’ οίκον διδασκαλίας, έφτασε στο χτένι.

Οι μουσουλμάνοι μαθητές πρέπει πλέον να ακούν “βλάσφημες” επιστημονικές διδασκαλίες, όπως το πώς δημιουργήθηκε η γη (σύμφωνα με το Ισλάμ, ο Αλλάχ πρώτα δημιούργησε τον θρόνο του πάνω από το νερό, μετά τη γη και τον ουρανό και μετά… μία πένα που τη διέταξε να γράψει “εντολές” για όλα τα υπόλοιπα), να υπομένουν πρακτικές “χαράμ” απαγορευμένες από τη Σαρία, όπως η συνύπαρξη αγοριών και κοριτσιών στην ίδια τάξη, να μην μπορούν να προσευχηθούν τις προβλεπόμενες ώρες και, βεβαίως, οι κοπέλες να μη φορούν μαντίλα όσον χρόνο βρίσκονται στο σχολείο.

Επειδή οι μουσουλμάνοι, προς το παρόν, δεν μπορούν να αλλάξουν τη νομοθεσία (θα μπορέσουν όταν αποκτήσουν πλειοψηφία στα θεσμικά όργανα) έχουν στρέψει όλα τα όπλα τους στο πεδίο εφαρμογής αυτών των κανόνων, στο σχολείο και κυρίως στον δάσκαλο, προσπαθώντας να τους ακυρώσουν στην πράξη.

Κι επειδή η Σαρία προβλέπει μία και μοναδική ποινή για τη βλασφημία, οι απειλές έχουν συγκεκριμένο περιεχόμενο: δάσκαλε, θα πεθάνεις! Ήδη, σε δύο περιπτώσεις Γάλλων καθηγητών Λυκείου, οι απειλές πραγματοποιήθηκαν: ο Samuel Paty το 2020 και ο Dominique Bernard το 2023, δολοφονήθηκαν από ισλαμιστές. 

Ο διευθυντής του Λυκείου Maurice Ravel δεν ήθελε να είναι ο τρίτος. Και όταν οι απειλές για τη ζωή του έγιναν χιονοστιβάδα, παραιτήθηκε και αναγκάστηκε να κρύβεται για να γλυτώσει από τους διώκτες του. Το “έγκλημά” του ήταν ότι ζήτησε από τρεις μουσουλμάνες μαθήτριες να βγάλουν τη μαντίλα μπαίνοντας στο σχολείο. Οι δύο υπάκουσαν. Η τρίτη αρνήθηκε και τον κατάγγειλε στα ισλαμικά κοινωνικά δίκτυα, προσθέτοντας, ψευδώς, όπως αποδείχθηκε από την έρευνα που επακολούθησε, ότι τη χτύπησε στο χέρι. Η υπόθεση αυτή έβγαλε στην επιφάνεια το κλίμα τρομοκρατίας μέσα στο οποίο αναγκάζονται να λειτουργούν οι Γάλλοι εκπαιδευτικοί. Ουσιαστικά, βρίσκονται υπό ομηρία.

Μουσουλμάνοι μαθητές και γονείς καραδοκούν για να επισημάνουν την παραμικρή απόκλιση ενός δασκάλου από την ισλαμική θρησκευτική ορθότητα, ώστε να πυροδοτήσουν ένα μπαράζ επιθέσεων και απειλών στα κοινωνικά δίκτυα. Τα περιστατικά είναι καθημερινά, τόσο που πλέον δεν αποτελούν είδηση! Οι εκπαιδευτικοί αναγκάζονται να αυτολογοκρίνονται, να περιορίζουν την θεματολογία τους σε πεδία συμβατά με την ισλαμική παράδοση, αποφεύγουν να δείχνουν έργα τέχνης που παρουσιάζουν ακάλυπτο το γυναικείο σώμα, και, συχνά, υποκύπτουν στις πιέσεις και ανέχονται την παραβίαση της αρχής της laicité – του κοσμικού χαρακτήρα του γαλλικού κράτους και της γαλλικής εκπαίδευσης.

Σύμφωνα με νόμο του 2004, όλα τα εξωτερικά και ορατά σημάδια θρησκευτικής ταυτότητας (χιτζάμπ, σταυροί, κιπά, τουρμπάν κ.λπ.) απαγορεύονται στα κρατικά σχολεία. Ο διευθυντής του λυκείου Ravel απλώς εφάρμοσε τον νόμο, όπως ήταν υποχρεωμένος να κάνει. Πόσοι όμως θα κάνουν το ίδιο, όταν ξέρουν τι θα επακολουθήσει;

Φανταστείτε να είστε στη θέση ενός εκπαιδευτικού, που θα πρέπει να πει σε μια ριζοσπαστικοποιημένη μαθήτρια να βγάλει το χιτζάμπ της και να ξέρετε ότι θα αντιμετωπίσετε την οργή ενός μουσουλμάνου άντρα της οικογένειας, που θα δημοσιεύσει απειλή θανάτου στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, καλώντας τους ομοθρήσκους του να εκδικηθούν την τιμή του κοριτσιού, θα εμφανιστεί μπροστά σας στο σχολείο σηκώνοντας τη γροθιά του ή στον δρόμο κραδαίνοντας το μαχαίρι και θα σας τρομοκρατεί για να μην εφαρμόσετε αυτό που ο νόμος απαιτεί. Τι θα κάνατε; Φανταστείτε να είστε στη θέση της καθηγήτριας του Λυκείου Michel-Ange και να ακούτε, μέσα στην τάξη, μια ξαναμμένη μουσουλμάνα μαθήτρια να παραληρεί: “με εξοργίζει αυτή η σκύλα”, “στο όνομα του υπέρτατου Αλλάχ θα τη σκοτώσω”.

Όλο και περισσότεροι μουσουλμάνοι μαθητές αντιδρούν βίαια, αντιλαμβανόμενοι την κριτική στη θρησκεία τους ή τον περιορισμό της δημόσιας έκφρασής της ως επίθεση στην ταυτότητα και τα δικαιώματά τους. Και είναι “λογικό” από την πλευρά τους, διότι η ανεξιθρησκία και η έννοια του κοσμικού κράτους πάνω στην οποία βασίζεται η λειτουργία των Δυτικών κοινωνιών, στο Ισλάμ δεν ισχύει. Το Ισλάμ είναι ένα ενιαίο και αδιαίρετο σύστημα κανόνων που διέπουν και την ατομική και την κοινωνική και την κρατική συμπεριφορά.

Για το Ισλάμ το κράτος είναι μόνο θεοκρατικό. Ο πολίτης είναι και πιστός. Δεν γίνεται να είναι αλλιώς. Η ισλαμική “ηθική” δεν θεωρεί τη δολοφονία των καθηγητών έγκλημα, αλλά “δίκαιη τιμωρία” όσων “βεβηλώνουν” την ιερότητα του Αλλάχ. (Ο Samuel Paty, στο πλαίσιο μαθήματος για την ελευθερία του λόγου, είχε δείξει στην τάξη σκίτσα του Μωάμεθ, δίνοντας μάλιστα την άδεια σε όσους μουσουλμάνους μαθητές δεν ήθελαν να τα δουν, να αποχωρήσουν.)

Κατά τη διάρκεια του ενός λεπτού σιγής που τηρήθηκε στα Γαλλικά σχολεία στη μνήμη του, καταγράφηκαν 800 περίπου αναταραχές και διαμαρτυρίες από μουσουλμάνους μαθητές! Το ίδιο συνέβη στην αντίστοιχη εκδήλωση τιμής για τον Dominique Bernard. Εκδήλωση τιμής στους απίστους; Απαράδεκτο!

Για τη συνέχεια Capital