Η βλακεία κατάντησε τους δρόμους μας σφαγεία. Η αδυναμία γονικού ελέγχου μετέτρεψε το νυκτερινό σκοτάδι σε άσυλο διαφθορέων. Η ανικανότητα επιφυλακής κατέστησε τους δημόσιους χώρους αλώνια λαθρεμπορικής αυθαιρεσίας.

Οι ιδεολογικές εκριζώσεις απεγύμνωσαν τη νεολαία από τις ηθικές αντιστάσεις. Τα ναρκωτικά μολύνουν την ελπίδα. Το αλκοόλ μεθά την προσδοκία. Το κάπνισμα οδηγεί στα νεκροταφεία. Οι διαστροφές οργιάζουν και εκθεμελιώνουν την κοινωνία. Οι νεοφανείς μεσσίες με τις ασυγκράτητες φλυαρίες και επαναλήψεις, με τη φρενίτιδα προβολής από τα τηλεοπτικά παράθυρα, κουράζουν το Λαό και τον παρασύρουν σε αποχαύνωση. Και οι ορολογικές καινοτομίες περί «κομματικών πατριωτισμών» αποσπούν τον κόσμο από το έναντι της δύστυχης πατρίδας χρέος, σε μια απογοητευτική ατμόσφαιρα εννοιολογικών συγχύσεων, ιδεολογικών νεφελωμάτων, θεσμικών δολιοφθορών και πολιτικού μηδισμού.

Αυτά είναι μερικά από τα ηχηρά στοιχεία διαπιστώσεων που διογκώνουν τη χιονοστιβάδα των κινδύνων κι επισπεύδουν το χρόνο κατολίσθησης που θα καλύψει αφανιστικά τη ζωή σ΄ αυτό το τραγικό σταυροδρόμι του κόσμου, όπου πολύπλευρες δολιοφθορές γκρεμίζουν τα οχυρά των ψυχικών αντιστάσεων.

Στην περίπτωσή μας μπορεί να ισχύσει η διαπίστωση του David Ignatius στην «Washington Post» για τις ΗΠΑ: «Είμαστε μια χώρα που δεν επιλύει τα προβλήματά της, που δεν διαθέτει τη βούληση να σπάσει τα δεσμά τα οποία εδραιώνουν τα λάθη».

Λογομαχούμε από το ένα μέχρι το άλλο πρωΐ στην αντιμαχία της κομματικής κυριαρχίας, αλλά δεν προβληματιζόμαστε για την αντίσταση στην παρατεινόμενη κατοχή και τη συγκρότηση μετώπου απελευθερωτικής διεκδίκησης. Η υπογεννητικότητα μας συρρικνώνει πληθυσμιακά αλλά δεν μας απασχολεί η δημογραφική συμφορά. Νοιαζόμαστε για την αύξηση της κομματικής ψήφου αλλά δεν δίνουμε δεκάρα για την πληθυσμιακή διαφοροποίηση από τις εκατόν χιλιάδες ξένους και τις διακόσιες χιλιάδες εποίκων με την καλπάζουσα υπεργεννητικότητα. Βλέπουμε τους αλληλόκρουστους βράχους των Συμπληγάδων των ακραίων κομματισμών και δεν υπερφαλαγγίζουμε τις αρριβιστικές παγιδεύσεις της άκρατης δημαγωγίας. Αναγνωρίζουμε την παγίωση των συνεπειών από τη διασπορά της προσφυγιάς και τη διάσπαση της ομοιογένειας από την κατάρρευση του κοινωνικού ιστού, αλλά δεν απαιτούμε την κοινωνική επανασύνδεση του κόσμου, την αποκατάσταση των κοινωνικών θεσμών και την αναστήλωση των αδελφικών δεσμών. Υπομένουμε την αθλιότητα των προσφυγικών συνοικισμών, «δειλοί, μοιραίοι κι άβουλοι αντάμα» και δεν αντιδρούμε με ρωμαλέες αντιστάσεις και απαιτήσεις.

Η πιο θετική πρόβλεψη είναι εκείνη που επισημαίνει την επερχόμενη εξαφάνισή μας από τη χιονοστοιβάδα των λαθών τα οποία δεν αντιμετωπίζει η αβουλία μας. Η αβουλία μας είναι το τεκμήριο της ανικανότητας μας ν΄ αποφύγουμε την αυτοαναίρεση. Με την αποδοχή της απάθειας, σαν τρόπου συμπεριφοράς, ταυτιζόμαστε με την άποψη του Παναγιώτη Κονδύλη  ότι: «Οι Έλληνες βρισκόμαστε σε συλλογική αναζήτηση της ιστορικής ευθανασίας»! Και όμως εμφωλεύουν στα πρωτοκύτταρά μας οι αρχέγονες δυνάμεις των αντιστάσεων που μας κράτησαν όρθιους στους παρατεταμένους κλύδωνες των αιώνων.

Οι ηθικές υπαρξιακές αναγκαιότητες βοούν, σαν απάντηση στην εθνική και κοινωνική αγωνία. 

Προκύπτει όθεν η επανάληψη της αλήθειας: Η πατρίδα διατρέχει τον έσχατο κίνδυνο, η πολιτική κοιμάται τον νήδυμο, ενώ τα φίδια περικυκλώνουν την υποχώρηση και το κράτος αντί πολεμικής προπαρασκευής, ασφαλτοστρώνει τις λεωφόρους επέλασης του επιδρομέα. Και το κατάντημα ουρλιάζει. Όταν η Ελλάδα παρουσιάζει αύξηση στο 3% του αμυντικού προϋπολογισμοί, η Λιθουανία στο 2,34%, η απειλούμενη Κύπρος βεβαιώνει δια του Προέδρου της ότι ενεργεί χωρίς να φωνάζει! Και η διαβεβαίωση προσκομίζει τις αναγκαίες ελπίδες στα χρόνια της αγωνίας…

Το Ισραήλ ξεκίνησε την κρατική του υπόσταση με ένα εκατομμύριο πληθυσμού. Η Κύπρος με μισό εκατομμύριο. Μισό αιώνα μετά το Ισραήλ ανέρχεται στα 8 εκατομμύρια γηγενούς πληθυσμού και αναγνωρίζεται αμυντικά επαρκές αλλά η Κύπρος παραμένει στα ίδια ποσοστά γηγενών με επικίνδυνη όμως αύξηση του οργανωμένου παρακράτους, ‘’φιλοξενεί’’ μυριάδες υποσαχάριων μεταναστών (!) και άλλων μαύρων, κίτρινων και απροσδιόριστων που είναι δυνατόν να προβλεφθεί η Πέμπτη Φάλαγγα στην διακηρυσσόμενη επίθεση της Τουρκίας.

Η εγκυκλοπαίδεια του Ματάϊας φον Μπόξελ συμπληρώνεται με νέα δείγματα αυτοκαταστροφής. Ο εθνικός αυτοχειριασμός επιδεινώνεται.

Η υπομονή του κόσμου εξαντλείται. Πολύ φοβάμαι ότι η λογική αυτομηδενίζεται όπως τα γραπτά των μαθητών μας στις διεθνείς εξετάσεις. Το πρόβλημα όμως δεν περιορίζεται στην πολιτική εικόνα του μισού αιώνα. Διευρύνεται και καλύπτει όλο το φάσμα της ζωής και της ιστορικής, πολιτιστικής και πολιτικής ζωής μας. Και μετατρέπεται σε δραματικό υπαρξιακό ερώτημα: Πότε ο κόσμος θα νιώσει τους κινδύνους που τον περικυκλώνουν; Πότε θα αντιληφθεί την θανάσιμη απειλή που αδιάντροπα τον προκαλεί; Πότε θα καταλάβει ότι η ελληνική ύπαρξη σ’ αυτό το μοιραίο  σταυροδρόμι του κόσμου διατρέχει τον έσχατο κίνδυνο; Πότε θα παρέμβει για να ανακόψει την κατρακύλα στο χάος της ανυπαρξίας, στο μοιραίο τέλος μια ιστορικής διάρκειας και στο χάος μιας αιώνιας πνευματικής άνοιξης που επήλθε από την εγκατάλειψη από όσα ο Παντοδύναμος χάρισε σαν θεία κληρονομιά σε ένα τμήμα του Ελληνισμού που αποδεδειγμένα ευνοούσε η θεία Δημιουργία; Η Δημιουργία μας έδωσε τη δύναμη των αντοχών στις δυστυχίες, αλλά και τις ψυχικές δυνάμεις των αναστάσεων από τις εκάστοτε δοκιμασίες. Από τον θάνατο στην ζωή. Μισό αιώνα τώρα υφιστάμεθα τα πάνδεινα.

Ο λαός μας διέρχεται και πάλιν τους γνώριμους δρόμους των πόνων σε αραβικές επιδρομές, σε φράγκικες ληστρικές κατοχικές αρπαγές, σε πολυχρόνιες τουρκικές βαρβαρότητες, σε εγγλέζικες πλεκτάνες. Όμως ο Θεός μάς φώτισε και τις λεωφόρους της αντίστασης, μας δώρισε και τις δυνάμεις των αντιστάσεων και τις θελήσεις αγώνων για την επανάκτηση των ελευθεριών. Σ’ εμάς εναπόκειται να αποδειχθούμε ευγνώμονες στις Θείες Xάριτες και άξιοι των ευεργεσιών της Δημιουργίας. Και τα υποδείγματα βίου δεν κρύβονται στο μακρύ παρελθόν. Η διεκδίκηση αναμοχλεύει τη μνήμη το 1955. Και στεντόρεια βοά η φωνή των Ευαγόρων από τις αγχόνες και τις αντάρτικες σπηλιές.

* Πρόεδρος των Συνδέσμων Αγωνιστών της ΕΟΚΑ.