Στο άρθρο του το περιοδικό αναφέρει πως η Ρωσία προετοιμάζεται για μια μεγάλη επίθεση η κατά μήκος μιας μεγάλης γραμμής μετώπου, προσδιορίζοντας το χρόνο την άνοιξη προς το καλοκαίρι 

Όπως επισημαίνεται, «αφού στεγνώσει η λάσπη που διαδέχεται το χιόνι κάθε άνοιξη υπάρχουν φόβοι ότι η Ρωσία θα πραγματοποιήσει μια νέα μεγάλη επίθεση, όπως έκανε πέρυσι, ενώ η ικανότητα της Ουκρανίας να τη συγκρατήσει αυτή τη φορά φαίνεται πολύ λιγότερο σίγουρη από ό,τι τότε». «Για αυτό χρειάζεται επειγόντως να κινητοποιήσει περισσότερα στρατεύματα και να δημιουργήσει πιο ισχυρή πρώτη γραμμή άμυνας», σημειώνει.

Προσθέτει δε ότι η καθυστέρηση στην παροχή της απαραίτητης στρατιωτικής βοήθειας από τις Ηνωμένες Πολιτείες και την Ευρώπη εγκυμονεί κινδύνους, καθώς η Ρωσία μπορεί να «σπάσει τις ανεπαρκείς αμυντικές γραμμές της Ουκρανίας».  

«Ωστόσο, η Ουκρανία δεν πρέπει να κατηγορήσει μόνο τους συμμάχους της. Έκανε και η ίδια λάθη. Το ένα ήταν η αποτυχία της στο ανθρώπινο δυναμικό. Η Ρωσία προετοιμάζεται για ένα ακόμη κύμα επιστράτευσης, με το βλέμμα στην επόμενη μεγάλη προώθησή της επί ουκρανικό εδάφους» αναφέρει το The Economist και συμπληρώνει:

«Η τρομοκρατική επίθεση σε αίθουσα συναυλιών της Μόσχας στις 22 Μαρτίου μπορεί πραγματικά να το κάνει πιο εύκολο για τον Βλαντιμίρ Πούτιν, ο οποίος τη χρησιμοποιεί για να ισχυριστεί ότι η Ρωσία πρέπει να είναι ισχυρή απέναντι σε αιμοδιψείς εχθρούς. Ομως, στην Ουκρανία, οι απόπειρες νέων στρατολογήσεων εξακολουθούν να είναι κολλημένες στα πλέγματα της δημοκρατικής διαδικασίας».

Επίσης, «περισσότερες από 1.000 τροπολογίες φέρεται να έχουν κατατεθεί σε νομοσχέδιο στη Βουλή που θα έδινε στην κυβέρνηση περισσότερα περιθώρια για να αυξήσει τον στρατό που χρειάζεται. Χωρίς χρήματα και φοβούμενος τη δημοτικότητά του, ο Πρόεδρος Βολοντίμιρ Ζελένσκι δυσκολεύεται πολύ να κάνει αυτό που πρέπει».

Στο σημείο αυτό αναφέρει ότι η Ουκρανία «αργεί πολύ να ενισχύσει τις δικές της αμυντικές θέσεις» και  ότι «η κυβέρνηση εξακολουθεί να ονειρεύεται μια νέα αντεπίθεση και φοβάται στην ιδέα η τρέχουσα πρώτη γραμμή  του μετώπου να παγιωθεί σε κάτι σαν σύνορο».

«Η ιδέα ότι αυτή η γραμμή μπορεί να γίνει η βάση για μια μελλοντική ειρηνευτική διαπραγμάτευση είναι ακριβώς αυτό που ήθελε να αποφύγει ο κ. Ζελένσκι. Αλλά οι κίνδυνοι είναι τώρα τόσο μεγάλοι που είναι η λιγότερο κακή επιλογή», γράφει ο Economist.

liberal.gr