Η μεταλλουργία ΛΑΡΚΟ, τα σωματεία της οποίας διοργανώνουν αύριο συλλαλητήριο στο Σύνταγμα, έξω από το υπ. Οικονομικών με αίτημα να συνεχίσει να τη χρηματοδοτεί ο προϋπολογισμός, συγκεντρώνει όλα εκείνα τα χαρακτηριστικά που οδήγησαν στη χρεοκοπία της Ελλάδας την προηγούμενη δεκαετία.

Ετήσια μπόνους παραγωγικότητας παρ’ ότι την τελευταία 25ετία, η εταιρεία «έγραφε» σχεδόν κάθε χρόνο ζημιές 50 – 60 εκατ. ευρώ, συνδιοίκηση συνδικαλιστών, αθέτηση διακανονισμών, απαρχαιωμένες εγκαταστάσεις, ανεξέλεγκτο κόστος παραγωγής, μόνιμα στα πρόθυρα της χρεοκοπίας.

Ενας θύλακας «ελληνικής σοβιετίας» που εθισμένος στα δισεκατομμύρια των κρατικών ενέσεων ζούσε πάντα με το χέρι απλωμένο, με τις κυβερνήσεις πάντα να ανταποκρίνονται.

Καθώς, η ΛΑΡΚΟ ελέγχει την εκλογή των βουλευτών τριών νομών, της Εύβοιας, της Καστοριάς και κυρίως της Φθοιώτιδας, ενώνει διαχρονικά πολιτικούς και υπουργούς όλων των κομμάτων που έχουν κυβερνήσει. Ελάχιστοι έκαναν κάτι για να ελαττώσουν τα βάρη στο φορολογούμενο. Αντιθέτως τα αύξαναν.

Η αιτία για το συλλαλητήριο της Πέμπτης είναι ότι την Κυριακή 31 Μαρτίου λήγουν οριστικά, σύμφωνα τουλάχιστον με κυβερνητικές πηγές, οι συμβάσεις ορισμένου χρόνου των 850 εργαζόμενων της ΛΑΡΚΟ, που εδώ και μια τετραετία πληρώνονται από το κρατικό προυπολογισμό, καθώς η λύση που επελέγη το 2020 ήταν καθεστώς «ειδικής εκκαθάρισης εν λειτουργία».

Το εργοστάσιο της Λάρυμνας έχει κλείσει ως μη βιώσιμο από τον Ιούλιο του 2022, όταν τα κόστη παραγωγής και το ενεργειακό κόστος είχαν εκτιναχθεί στα ύψη. Οι διεθνείς τιμές του νικελίου, στα 12-13.000 ευρώ / τόνο, δεν επαρκούσαν – ούτε και σήμερα επαρκούν – για να καλύψουν το κόστος παραγωγής της μονάδας, ύψους 15-16.000 δολαρίων / τόνος.

Έκτοτε, συνεχίζουμε να πληρώνουμε ως φορολογούμενοι για μισθοδοσία προσωπικού και λειτουργικές ανάγκες, ποσό 2- 2,2 εκατομμύρια ευρώ το μήνα, τα οποία θα έφταναν τα 5 εκατ. ευρώ αν συνέχιζε να λειτουργεί το εργοστάσιο, καθώς το business case είναι εντελώς απαγορευτικό από πλευράς κόστους – οφέλους.

Επιπλέον, πληρώνουμε για κάθε εξάμηνο που περνά χωρίς να ολοκληρώνεται η μεταβίβαση στον επενδυτή, πρόστιμο 4,5 εκατ. ευρώ στην Κομισιόν, καθώς επικρεμάται πάνω από την εταιρεία ως δαμόκλειος σπάθη, ποσό παράνομων κρατικών ενισχύσεων, που μαζί με τους τόκους, ανέρχεται πλέον στα 160 εκατ. ευρώ.

Στη πραγματικότητα, η έννοια της ζημιάς στη περίπτωση της ΛΑΡΚΟ έχει χάσει τη σημασία της και το νόημά της. Μόνο το δημοσιονομικό κόστος στήριξης από το 1989 μέχρι και το 2019, σύμφωνα με παλαιότερη μελέτη των καθηγητών Μπήτρου και Σαραβάκου, του Οικονομικού Πανεπιστημίου, είχε υπολογιστεί σε 5,77 δισ. ευρώ.

Σε αυτά θα πρέπει να αθροίσει κανείς τα περίπου 100 εκατ. ευρώ που έχει κοστίσει μέχρι σήμερα η 4ετής Ειδική Διαχείριση (2020-2024), τα πρόστιμα που έχουμε πληρώσει και συνεχίζουμε να καταβάλλουμε στην Κομισιόν, μαζί με τις κατά καιρούς διαγραφές χρεών.

Τα «κουρέματα» δανείων και άλλων υποχρεώσεων στις τρεις μέχρι τώρα διασώσεις, τα απλήρωτα ποσά προς τη ΔΕΗ, ύψους 350 – 400 εκατ. ευρώ που ρυθμίζονταν κάθε τρεις και λίγο, το κόστος των περιβαλλοντικών αποκαταστάσεων που θα κληθούμε αναπόφευκτα να πληρώσουμε. Κάποιοι θεωρούν συντηρητικό το ποσό των 6 δισ και ανεβάζουν το τελικό λογαριασμό, από τη δεκαετία του 1990 έως σήμερα, ακόμη και κοντά στα 10 δισ. ευρώ!

Η αλήθεια είναι ότι ουδείς μπορεί να πει με ακρίβεια πόσο μας έχει στοιχίσει μέχρι σήμερα η ΛΑΡΚΟ. Οι υπολογισμοί πιάνουν τη περίοδο από το 1989, οπότε και ολοκληρώθηκε η πρώτη εκκαθάριση μετά την ένταξή της το 1987 στον ν. 1386/1983 για τις προβληματικές επιχειρήσεις. Προτού μπει σε αυτές είχε χρέη 85 εκατ ευρώ..

για τη συνέχεια Liberal