Ισχυρό κράτος σημαίνει ισχυρή δημοκρατία, και λογοδοσία, όχι κομματοκρατία των καφενείων και του Instagram

ΒΑΣΙΛΗΣ ΠΟΛΕΜΙΤΗΣ

Πρέπει, ίσως, να γίνει πλέον παραδεχτό από όλους μας ότι το κυπριακό κράτος, δηλαδή η θεσμική δημόσια διοίκηση του τόπου, που μετουσιώνει και οριοθετεί την ύπαρξη της πολιτείας μας, δεν μπορεί να λειτουργήσει όπως πρέπει, και τούτο αποτελεί κίνδυνο για τον τόπο και για όλους εμάς. Το κυπριακό Δημόσιο, φαίνεται, ότι δεν έχει ούτε τον τρόπο, ούτε τη δυνατότητα, ούτε την ισχύ, ούτε το στάτους, ούτε το σθένος και το θάρρος να ενεργήσει όπως θα άρμοζε σε μια σοβαρή κρατική γραφειοκρατία που έχει ταχθεί να υπερασπίζεται το καλό νοούμενο δημόσιο συμφέρον, την ευνομία και τη χρηστή διοίκηση τούτου του, υπό ξένη κατοχή και αμφισβήτηση, τόπου.

Η προαναφερθείσα διαπίστωση δεν αντλείται μόνο από τα όσα κατά καιρούς συμπεριλαμβάνονται ή δεν συμπεριλαμβάνονται στις εκθέσεις και τοποθετήσεις του οποιουδήποτε φορέα ελέγχου, αφού, πλέον, και εκείνοι (οι φορείς) δεν μπορούν να κρύψουν το υποκειμενικό και στρατευμένο πλαίσιο λειτουργίας τους όπως αποκαλύπτεται από τη σκόπιμη στόχευση συγκεκριμένων υποθέσεων αλλά, κυρίως, λόγω της ιδιάζουσας «αδιαφορίας» ενασχόλησής τους με κάποιες άλλες υποθέσεις κακοδιαχείρισης που βοούν.

Ακόμα, η διαπίστωση ότι η χώρα τείνει περίπου να μετεξελιχθεί σε «λατινοαμερικάνικη» δημοκρατία, δεν προκύπτει μόνο από τα όσα δημοσιοποιούνται συνεχώς γύρω από οτιδήποτε έχει να κάνει με την Εκκλησία της Κύπρου και τη σχέση της με τα χρήματα και με συγκεκριμένα μοναστήρια εκτός Κύπρου, γνωστά για τη σκιώδη δράση τους ή με ξένες εκκλησίες που δεν κρύβουν τον πολιτικό τους ρόλο, ή ακόμα και με πρόσωπα και δωρεές που δύσκολα εξηγούνται με όρους πίστεως και δημόσιας προσφοράς.

Η διαπίστωση, επίσης, δεν οφείλεται καν στην παρατηρούμενη συμπεριφορά των αρχών του τόπου μας απέναντι σε οτιδήποτε έχει να κάνει με ξένα χρήματα και που η όποια πηγή και προέλευσή τους απαιτεί πραγματική και ουσιαστική διερεύνηση. Φαίνεται ότι οι τράπεζες και οι αρμόδιες κρατικές ελεγκτικές και διωκτικές αρχές μας εξαντλούν τους ελέγχους τους στα επουσιώδη του «Know Your Client» που αφορούν έναν μισθωτό, έναν μικροεπιχειρηματία, έναν εργαζόμενο υπάλληλο. Μέχρι εκεί. Εκεί ξέρουν να ρωτούν και να διερευνούν πηγές εισοδημάτων και εμβασμάτων, επειδή ξέρουν ότι οι απαντήσεις που θα λάβουν θα είναι απλές και κατανοητές. Στα δύσκολα, κάνουν τα στραβά μάτια, φαίνεται, επειδή εκεί «φοβούνται» ότι θα μπλέξουν άσχημα, ίσως, αν ασχοληθούν περισσότερο από όσο πρέπει. Και δεν τους αδικεί κανείς για αυτό. Ειδικά αν υποψιαστεί ένας υπάλληλος, ποιοι ίσως να «κρύβονται» πίσω από αυτές τις «δουλειές» που απαιτούν τη διακίνηση ρευστού εκατομμυρίων ευρώ.

Η διαπίστωση ότι η κρατική μας λειτουργία είναι τραγικά και επικίνδυνα ελλειμματική δεν τελειώνει και δεν εξαντλείται στα πιο πάνω. Να θυμηθούμε το σύστημα αξιολόγησης των δημοσίων υπαλλήλων που κατέρρευσε πριν εφαρμοστεί; Να αναφερθούμε στις αερολογίες για τη διαχείριση του κυκλοφοριακού; Την εξάντληση της αυστηρότητάς μας στη μη μεταβολή των προστίμων από κάμερες που δεν έπρεπε να εγκατασταθούν πριν ρυθμιστούν τα φώτα τροχαίας; Την ανεπάρκεια επιβολής του νόμου και της τάξης κάθε φορά που μπαίνει κάπου μια βόμβα ή προκαλείται μια κακόβουλη πυρκαγιά; Να μην ξαναθυμηθούμε την υπό διερεύνηση, υποτίθεται, ιστορία με τις ελλειμματικές χειροβομβίδες του στρατεύματος που σκάνε κυριολεκτικά στα χέρια μας και που μόνο τρόμο θα έπρεπε να προκαλούσε η ύπαρξή τους στο οπλοστάσιό μας, αν σκεφτούμε τις απώλειες που θα προκαλούσαν στο δικό μας στράτευμα αντί σε εκείνο του εχθρού (sic); Μια ιστορία, που δεν έχει να ζηλέψει από μια παλαιότερη με κάτι τρύπια κράνη, ή με πολλές άλλες που αφορούν πολλά και διάφορα που δεν είναι της ώρας…

Η απουσία ισχυρού κράτους είναι η κοινή συνισταμένη των πιο πάνω. Και ισχυρό κράτος δεν σημαίνει απολυταρχικό κράτος. Ισχυρό κράτος σημαίνει ισχυρή δημοκρατία, και λογοδοσία, όχι κομματοκρατία των καφενείων και του Instagram. Σημαίνει κράτος με περήφανους θεσμούς. Με κρατικές υπηρεσίες με υψηλό φρόνημα, υψηλό αίσθημα ευθύνης, κύρος και ευθυκρισία και ικανότητα διαχείρισης των αναπόφευκτων πολιτικών και οικονομικών επιρροών που δύνανται να ασκηθούν πάνω της. Η διαχείριση όλων αυτών δεν είναι απλή υπόθεση και ούτε ζήτημα «μεταρρύθμισης» στα χαρτιά, επειδή οι θεσμοί φτιάχνονται από τους ανθρώπους που τους αποτελούν. Και από τη στιγμή που χάσαμε την ευκαιρία να δημιουργήσουμε ένα νέο κοινωνικό συμβόλαιο και να οργανώσουμε όπως πρέπει τη χώρα μας και τη δημόσια διοίκησή της, μάλλον κάθε άλλη συζήτηση περισσεύει…