Το ότι ζούμε στη χώρα της ατιμωρησίας και της επιβολής του “δίκιου” των μικρών, αλλά εξαιρετικά ηχηρών και παραβατικών, μειοψηφιών το έχουμε εμπεδώσει πλέον.

Διανύοντας την έκτη δεκαετία της ζωής και έχοντας βιώσει την ελληνική μεταπολιτευτική επικαιρότητα δεν μπορούμε παρά να θυμηθούμε την ντροπιαστική ομολογία -πρωτίστως για τον ίδιο- μεταπολιτευτικού πρωθυπουργού, ο οποίος μάλιστα από πολλούς θεωρείται και πετυχημένος, ότι “αυτή είναι η Ελλάδα”.

Καλές οι διαπιστώσεις από τους ιθύνοντες, πρωθυπουργούς, υπουργούς, πρυτάνεις, δικαστές, όμως εδώ μιλάμε για ένα τεράστιο έλλειμμα χρήσιμων και μια πληθώρα αρεστών ανθρώπων. Ανθρώπων που πήραν τα αξιώματα όχι μόνο για τις τιμές και τα προνόμια αλλά και για να προσφέρουν συγκρουόμενοι με κατεστημένα και πανίσχυρα συμφέροντα.

Θα θυμίσω μόνο μερικές εξαιρέσεις “χρήσιμων” που, απλώς, επιβεβαιώνουν τον κανόνα της ελληνικής μεταπολιτευτικής πραγματικότητας: Κωνσταντίνος Μητσοτάκης, Δημήτρης Κουλουριάνος, Στέφανος Μάνος, Τάσος Γιαννίτσης, Αλέκος Παπαδόπουλος, Σταύρος Κοντονής, Κωστής Χατζηδάκης, Γιώργος Φλωρίδης.

Και βεβαίως πολλοί άγνωστοι που παλεύουν καθημερινά στο μικρό ή μεγαλύτερο μετερίζι τους χαρακτηριζόμενοι ως “γραφικοί”. Για να απαριθμηθεί η άλλη λίστα, αυτή των “αρεστών” θα χρειαστεί να γράφουμε για καμιά εβδομάδα.

Η αποκλειστική είδηση του Capital.gr και του Παναγιώτη Στάθη ότι οι 8 ταραξίες που ταυτοποιήθηκαν, μετά από ενδελεχή έρευνα των αστυνομικών αρχών, και κατηγορήθηκαν για τη διαπόμπευση, το 2020, του πρύτανη του Οικονομικού Πανεπιστημίου Αθηνών, κρεμώντας του πλακάτ ωσάν να είναι Εβραίος επί ναζιστικής κατοχής, έπεσαν στα μαλακά.

Οι πέντε κατηγορούμενοι απηλλάγησαν πλήρως και οι υπόλοιποι τρεις θα δικαστούν για πλημμελήματα που επισύρουν ποινές “χάδια” με αναστολές, αν και εφόσον καταδικαστούν. Στην ποινική επιστήμη αυτό που διδάσκονται οι πρωτοετείς είναι ότι η πιο αποτελεσματική νομοθεσία δεν είναι η πιο αυστηρή. Είναι αυτή που είναι βέβαιο ότι θα εφαρμοστεί.

Ολόκληρη πολιτεία αποφεύγει συστηματικά να αναμετρηθεί και να επιβάλει το δίκαιο και το δημόσιο συμφέρον σε κάθε είδους μειοψηφίες και αυθαιρετούντες, φοβούμενη προκλήσεις και το λεγόμενο πολιτικό κόστος.

Το αποτέλεσμα είναι η συνεχής εφαρμογή ενός ιδιότυπου κατευνασμού, ο οποίος αντί να συμμορφώνει αποθρασύνει.

Χάλια στα δημόσια σχολεία επειδή κανείς δεν τολμά να κάνει πραγματική αξιολόγηση,  χάλια στα νοσοκομεία επειδή κανείς δεν τολμά να επιβάλλει πραγματικές μεταρρυθμίσεις εκσυγχρονισμού, χάλια στα πανεπιστήμια επειδή κανείς δεν τολμά να τα βάλει με τους μπαχαλάκηδες, βία και ατιμωρησία στα γήπεδα από “οργανωμένους” επειδή κανείς δεν τολμά να τα βάλει με συμφέροντα κ.ο.κ.

Για τη συνέχεια Capital