Δυσκολεύονται να προφέρουν τη λέξη «τουρκοποίηση», τη θεωρούν ακραία, εθνικιστική πολλές φορές. Κατήργησαν το σύνθημα «έξω οι Τούρκοι από την Κύπρο», ήταν σοβινιστικό και ρατσιστικό. Δεν θέλουν να μιλάμε για «τουρκική κατοχή», παραλίγο να μας πουλήσουν και Γλωσσάρι για να μη λέμε «κατεχόμενα» και «κατοχικός στρατός». Ανεβαίνουν στα κάγκελα όποτε συζητήσουμε για την ισλαμοποίηση των κατεχομένων, τον εποικισμό, τα τετελεσμένα με την ανέγερση εκτρωμάτων από τους επιχειρηματίες, φίλους του Ερντογάν. Σε πιο χαλαρές φάσεις, αμολούν εξυπνάδες όπως «αντίπερα όχθη» ή «άλλη πλευρά» ή «ποτζιεί», για να μην πουν «κατεχόμενα» και βλάψουν το καλό κλίμα, να μην τους κατηγορήσουν για αδιαλλαξία. Προσπαθώντας να το παίξουν αντισυμβατικοί και προκλητικοί, γράφουν ή λένε ανιστόρητες βλακείες όπως «ελληνοκατεχόμενα» γιατί αν δεν αυτομαστιγωθούν δεν κοιμούνται τις νύχτες.

Αλλά έσπευσαν να στελεχώσουν την εμπροσθοφυλακή του υπουργού της κυβέρνησης Μητσοτάκη και να μας νουθετήσουν για τις αντιδράσεις. Με ύφος χιλίων καρδιναλίων και με περίσσια (και περιττή) αλαζονεία, έσπευσαν να μας… μάθουν τι συμβαίνει στα κατεχόμενα και πως η εξυπνοβλακίστικη φράση «η μισή Κύπρος είναι ήδη τουρκική» λέει αλήθειες που πονούν. Έσπευσαν σχεδόν πανηγυρίζοντες επειδή το λαμπρό αστέρι του πολιτικού εκσυγχρονισμού είπε τη σκληρή αλήθεια μέσα στη Βουλή των Ελλήνων και έπεσαν να τον φάνε οι… εθνικιστές. Έσπευσαν υπεροπτικά να κουνήσουν το δάκτυλο σε όσους αρνούνται να δεκτούν ότι η μισή Κύπρος είναι ήδη τουρκική, επειδή δεν πάνε στα κατεχόμενα ν’ ανοίξει το μάτι τους.

Ένας ψευτοδιανοούμενος έγραψε πως «όλοι αυτοί που μάχονται κατά της πραγματικότητας στο νησί φαγώθηκαν τα προηγούμενα χρόνια για να μην προσπαθήσει η Κύπρος να γίνει από κοινού ελληνοκυπριακή και τουρκοκυπριακή. Πολέμησαν λυσσαλέα κάθε προσπάθεια λύσης». Άλλη έγραψε πως ο Στυλιανίδης τους χάλασε τον ύπνο, ενώ κάποιος άλλος έγραψε πως το 2004 «ψηφίσαμε την ίδρυση τουρκικού κράτους στον βορρά». Και όχι μόνο αυτοί. Πολλοί άδραξαν την ευκαιρία να πουν τον πόνο τους είτε για το σχέδιο Ανάν είτε για τον Στυλανίδη, αυτό τον λαμπρό Ευρωπαίο που πρέπει να προσκυνάμε, όχι να καταγγέλλουμε. Τον πρώην κυβερνητικό εκπρόσωπο των Κληρίδη και Αναστασιάδη, τον φίλο του Σημίτη και άλλων φυσανέμηδων της ρεάλ πολιτίκ, που ήθελε -ο καημένος- να μας πει τι συμβαίνει στα κατεχόμενα και τον πιάσαμε απ’ τα μούτρα.

Εν ολίγοις, τα έκανε θάλασσα το αστέρι της νεοκυπριακής νομενκλατούρας, όπως τότε με τα χιόνια και την Αττική Οδό. Πήγε να τα διορθώσει κιόλας, μιλώντας για τους… γνωστούς του αγώνες, σφυρίζοντας αδιάφορα και θυμίζοντας διαγωνιζόμενους σε ριάλιτι που ζητούν ειρήνη στον κόσμο.

Άρα, περιττές οι αντιδράσεις για έναν ματαιόδοξο χαρτογιακά που μοιάζει σαν νεοφώτιστο νατουραλιζέ στην Εθνική Μπάσκετ και που αγωνίστηκε, μαζί με τους φίλους του, για να γίνει νόμιμη η τουρκοποίηση των κατεχομένων. Κι ας επιμένουν σε έναν ρεβανσιστικό οδυρμό, ενώ ξέρουν πολύ καλά τι κυοφορούσε εκείνος ο αγώνας τους. Ας επιμένουν ότι αυτοί θέλουν λύση κι οι υπόλοιποι δεν θέλουμε επειδή αρνούμαστε να συνηγορήσουμε στη διάκριση μεταξύ των προσφύγων, στην παραμονή στρατού και εποίκων, στη δημιουργία συνόρων μέσα στην πατρίδα μας. Οι υποκριτές.

Φιλελεύθερος