Ανδρέας Μ. Βασιλείου

Ο μήνας Νοέμβριος είναι γεμάτος από πληθώρα επετείων, που με την ευκαιρία τους οργανώνονται διάφορες εκδηλώσεις, όπως η «επέτειος» της ανακήρυξης της ούτω καλούμενης «Τουρκικής Δημοκρατίας της Βόρειας Κύπρου» – το αποκαλούμενο ως «ψευδοκράτος» – η επέτειος του Πολυτεχνείου και άλλες ήσσονος σημασίας, τις οποίες δεν προτίθεμαι να απαριθμήσω.

Εφέτος έχουμε και το ανέμισμα σημαιών της Παλαιστίνης προς ένδειξη συμπαράστασης προς τους σκληρά δοκιμαζομένους γείτονές μας, που και αυτοί από φυλακής πρωΐας μέχρι νυκτός… διαδηλώνουν ανεμίζοντες κυπριακές σημαίες και αξιούντες τερματισμό της τουρκικής κατοχής (γελάστε παρακαλώ)!

Δεν με εκπλήττουν όλα αυτά αφού η Κύπρος έχει γίνει ένα απέραντο, θα έλεγε κανείς, φρενοκομείο με όσα συμβαίνουν σε όλους τους τομείς, που δεν πρόκειται να απαριθμήσω αφού τα ζούμε καθημερινά. Θα αναφερθώ μόνο σε δύο εξελίξεις που άμεση σχέση έχουν με το Κυπριακό.

Γίνεται καθημερινά λόγος για διορισμό ειδικού απεσταλμένου του Γεν. Γραμματέα, Αντώνιο Γκουτέρες. Καθημερινά γίνεται λόγος για κάποιο διπλωμάτη. Αλλά ο κατοχικός «ηγέτης», Ερσίν Τατάρ, με κάποια δικαιολογία τον απορρίπτει. Προφανώς αναμένει να διοριστεί ο Πρόεδρος του Αζερμπαϊτζάν, Αλίγιεφ.

Μα όταν ο Τατάρ διακηρύττει ότι συζητά μόνο για δύο «κράτη» και «διεθνή αναγνώριση», τι περιμένουμε να πράξει ο απεσταλμένος αυτός; Τα περί «συμφωνημένης βάσης», από εκεί που έμειναν οι συνομιλίες «Κραν Μοντανά», «Μον Πελεράν» και όλα είναι για εμπαιγμό, κοροϊδία και… περιπαίξιμο.

Η Τουρκία έχει χαράξει τα ούτω καλούμενα σύνορα της «γαλάζιας πατρίδας» – όπως τα αποκαλεί – και εμείς ονειρευόμαστε «απελευθέρωση» και «επανένωση» και μάλιστα στο πλαίσιο της ούτω καλούμενης «Διζωνικής Δικοινοτικής Ομοσπονδίας», που πανηγυρικώς απέρριψε στο δημοψήφισμα για το βρετανοτουρκικό Σχέδιο Ανάν ο κυπριακός λαός.

Εμείς οι ίδιοι με τις ούτω καλούμενες «συμφωνίες υψηλού επιπέδου» (γνωστές ως «συμφωνίες κορυφής») απενοχοποιήσαμε την Τουρκία και από πρόβλημα εισβολής και κατοχής το μετατρέψαμε σε «διακοινοτική διαφορά» και στη συνέχεια με την υποβολή χάρτου για το εδαφικό δεχτήκαμε και τη διχοτόμηση.

Ειρήσθω εν παρόδω κάποιος δεν ήξερε πού είναι το Μαρί και κάποιος άλλος διερωτάτο αν το Ακάκι είναι κατεχόμενο!

Έγινε και γίνεται τώρα λόγος για την Πύλα και δρόμο που να την ενώνει με το κατεχόμενο Άρσος.

Διαβουλεύσεις, συναντίληψη, άλλα λόγια του αέρα (και έπεα πτερόεντα) και κανείς δεν μας λέγει πού έχουν καταλήξει.

Δεν αντιλαμβάνονται οι πολιτικοί ηγέτες και ηγετίσκοι μας και οι κατά καιρούς ύπατοι ανθύπατοι και… απόπατοι, θα έλεγε και ο αείμνηστος με τα γνωστά, σκωπτικά και γεμάτα βωμολοχίες ευφυολογήματά του, ότι οι Τούρκοι τίποτε δεν αποδέχονται εάν δεν εδραιώνει τα τετελεσμένα της εισβολής, τη διχοτόμηση και προωθούν τα σχέδιά τους για ολοκληρωτικό έλεγχο της Κύπρου και ενσωμάτωσή της στην Τουρκία.

Ως έγραψα πλειστάκις, δηλαδή μετατροπή της σε περιοχή επαρχίας (τουρκικό βιλαέτι και τους Έλληνες της Κύπρου σε ραγιάδες).

Ας μας πουν λοιπόν ποια κατάληξη έχουν οι διαβουλεύσεις και η «συναντίληψη» για το θέμα της Πύλας.

Όταν ο Μακάριος μετά την υπογραφή των επάρατων συμφωνιών Ζυρίχης-Λονδίνου ανεφώνησε το «Νενικήκαμεν» και διακήρυξε ότι θα δημιουργήσουμε ένα «κράτος του Θεού», ο μακαρίτης ο Θεμιστοκλής Δέρβης τού απήντησε «κράτος της ορκής του Θεού».

Με όλα αυτά που συμβαίνουν, ποιος άραγε έχει δικαιωθεί;

1. Απόπατος: αρχαιοελληνική λέξη που μεταφέρθηκε αυτούσια στην κυπριακή διάλεκτο, την χρησιμοποιήσαμε πρώτοι, με την έννοια των λέξεων τουαλέτα και αποχωρητήριο.
2. Βιλαέτι: μεγάλη διοικητική περιοχή της οθωμανικής αυτοκρατορίας (vilâyet).
3. Ραγιάς (raya) υπόδουλος υπήκοος στον σουλτάνο χριστιανός.

*Πρώην συνδικαλιστής