Του Κώστα Ράπτη

Η ισραηλινο-παλαιστινιακή σύγκρουση βαδίζει σταθερά προς την περιφερειακή της εξάπλωση, αν κρίνουμε από δύο κρίσιμες εξελίξεις των τελευταίων 24ώρων, ήτοι τη στοχοποίηση δύο συστοιχιών του αντιπυραυλικού συστήματος Iron Dοme του Ισραήλ από τη Χεζμπολάχ του Λιβάνου και την επίθεση των ανταρτών Χούθι της Υεμένης σε ακόμη δύο πλοία στην Ερυθρά Θάλασσα. Και στις δύο περιπτώσεις, ο εξελιγμένος οπλισμός που χρησιμοποιήθηκε ήταν ιρανικής προέλευσης.

Ο υπουργός Άμυνας των ΗΠΑ Λόιντ Όστιν ανακοίνωσε τη συγκρότηση ναυτικής αποστολής από 10 κράτη (άπαντα μέλη του ΝΑΤΟ, πλην Μπαχρέιν και Σεϋχελλών) για την εξασφάλιση της ελεύθερης ναυσιπλοϊας στην Ερυθρά Θάλασσα. Μένει να φανεί όμως τι επιχειρησιακές πρωτοβουλίες θα υπάρξουν, σε ένα τοπίο όπου η ασύμμετρη σύγκρουση κινδυνεύει να πλήξει το κύρος της Αμερικής ως θαλασσοκράτειρας. Μένει επίσης να φανεί πώς θα κινηθεί η Σαουδική Αραβία η οποία βρισκόταν στα πρόθυρα σύναψης συμφωνίας ειρήνης με την Υεμένη και πώς η Κίνα, όταν διακυβεύεται το εξωτερικό της εμπόριο (ο Πούτιν πάντως πρόλαβε να τοποθετηθεί υποστηρίζοντας ότι οι εξελίξεις αναδεικνύουν την αξιοπιστία της θαλάσσιας οδού της Αρκτικής για την οποία έχει μεγάλα σχέδια η χώρα του).

Όλα αυτά πάντως χρεώνονται ως αποτυχία στο Περιφερειακό Πρόγραμμα για την Ασφάλεια της Ναυσιπλοΐας στην Ερυθρά Θάλασσα, γνωστότερο ως Red Sea Project, το οποίο συγκροτήθηκε μόλις το 2020 (κατά το πρότυπο του Αρκτικού Συμβουλίου), με τη φιλοδοξία μάλιστα να δώσει αποκλειστικό λόγο για τα της περιοχής στις παράκτιες χώρες.

Οι ενδιαφερόμενοι για την Ερυθρά Θάλασσα είναι ουκ ολίγοι – και δεν περιορίζονται στις “παραδοσιακές” δυνάμεις. Λ.χ. η Κίνα διατηρεί την μοναδική παγκοσμίως στρατιωτική της βάση εκτός συνόρων, με περίπου 200 πεζοναύτες, στο Τζιμπουτί, στα στενά του Μπαμπ ελ Μαντέμπ, επικαλούμενη την ανάγκη καταπολέμησης της πειρατείας. Παραδόξως, το Τζιμπουτί φιλοξενεί επίσης αμερικανικές και γαλλικές δυνάμεις. Η δε στρατηγικής σημασίας νήσος του Σουακίν, στα ανοικτά του Σουδάν, είχε κινήσει το ενδιαφέρον της Τουρκίας, η οποία, πριν από την ανατροπή του Σουδανού ηγέτη Ομάρ αλ Μπασίρ, διαπραγματευόταν την πολυετή ενοικίασή της (την οποία έκτοτε φέρεται να επιδιώκει η Ρωσία).

Ποιοι είναι οι Χούθι

Αλλά ποιοι είναι οι παράτολμοι αυτοί αντάρτες που παρεμβάλλονται τόσο αποφασιστικά στην ισραηλινο-παλαιστινιακή σύγκρουση;

Η ονομασία “Χούθι” είναι ανακριβής. Περιγράφει με το επώνυμο της ηγετικής ευρύτερης οικογένειας την οργάνωση η οποία αυτοαποκαλείται “Ανσαρουλλάχ” (Υπερασπιστές του Θεού). Πρόκειται για την πολιτική έκφραση των Ζαϊδιτών του ορεινού ακρότατου Βορρά της Υεμένης, οι οποίοι ριζοσπαστικοποιήθηκαν μετά τη δολοφονία του ηγέτη τους το 2004. Ο Ζαϊδισμός, που παραδοσιακά κυριαρχεί στην περιοχή, αποτελεί μία εκδοχή Σιιτικού Ισλάμ (διακριτή πάντως από τον Δωδεκαδικό Σιιτισμό του Ιράν), όχι πολύ απομακρυσμένη από τον Σουνιτισμό, η οποία διακρίνεται κυρίως από την προβολή της εξέγερσης στην άνομη εξουσία ως θρησκευτικού καθήκοντος.  

Σε κάθε περίπτωση, η Υεμένη υπήρξε πάντοτε μια περιοχή με εμπειροπόλεμους και ατίθασους κατοίκους τους οποίους διαχρονικά οι εξωτερικές δυνάμεις δυσκολεύθηκαν να αντιμετωπίσουν.

Για τη συνέχεια Capital