«32 ΜΟΙΡΑ ΚΑΤΑΔΡΟΜΩΝ ΑΠΟΣΤΟΛΗ ΚΑΙ ΔΡΑΣΗ ΤΗΣ ΣΤΟ ΜΑΥΡΟ ΚΑΛΟΚΑΙΡΙ ΤΟΥ 1974 – ΑΥΘΕΝΤΙΚΕΣ ΜΑΡΤΥΡΙΕΣ»

Λάζαρος Α. Μαύρος

ΠΡΟΧΘΕΣ Παρασκευή στην κατάμεστη από ασπρομάλληδες πλέον επιζώντες πολεμιστές του 1974, κατά το πλείστον Λοκατζήδες, στην αίθουσα τελετών ΑΡΧΑΓΓΕΛΟΣ της Ιεράς Μονής Κύκκου, πραγματοποιήθηκε η παρουσίαση ενός πολύ σπουδαίου βιβλίου που μόλις εκδόθηκε στη Λευκωσία. Τίτλος του βιβλίου «32 ΜΟΙΡΑ ΚΑΤΑΔΡΟΜΩΝ ΑΠΟΣΤΟΛΗ ΚΑΙ ΔΡΑΣΗ ΤΗΣ ΣΤΟ ΜΑΥΡΟ ΚΑΛΟΚΑΙΡΙ ΤΟΥ 1974 – ΑΥΘΕΝΤΙΚΕΣ ΜΑΡΤΥΡΙΕΣ».

Συγγραφέας ο εκ των πολεμιστών της 32 Μ.Κ. 20χρονος τότε ανθυπολοχαγός Σωτήρης Καϊττάνης από το σκλαβωμένο Πατρίκι της Καρπασίας, πτυχιούχος Νομικής του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης, με μεταπτυχιακό Θεολογίας του Πανεπιστημίου Νεάπολης, αφυπηρετήσας από το Τμήμα Τελωνείων και ήδη παππούς πέντε εγγονών.

ΣΤΗΝ ΤΕΛΕΤΗ μίλησαν, ο Υπουργός Άμυνας Μιχάλης Γιωργάλλας, ο ταξίαρχος εν αποστρατεία Μιχάλης Μακρής πρώην Διοικητής της Διοίκησης Καταδρομών Κύπρου, και ο Ματθαίος Οικονομίδης Πρόεδρος του Παγκυπρίου Συνδέσμου Εφέδρων Καταδρομέων. Το βιβλίο παρουσίασαν, ο Ιστορικός Χάρης Αλεξάνδρου και ο Ευρωβουλευτής Κώστας Μαυρίδης ο οποίος είχε και του λόγου του υπηρετήσει την στρατιωτική του θητεία ως Καταδρομέας.

Μίλησε τέλος και εκ βάθους καρδίας ο συγγραφέας Σωτήρης Καϊττάνης, ο οποίος με τη συνδρομή των συνεργατών του κατάφερε να καταγράψει εννέα και πλέον δεκάδες αυθεντικές μαρτυρίες από επιζήσαντες του Ολέθριου 1974 συμπολεμιστές λοκατζήδες και πεζικαρίους που βρέθηκαν μαζί στα διάφορα πεδία των μαχών στις προδομένες από τη Χούντα κυπριακές Θερμοπύλες και στις δραματικές επιχειρήσεις, απόκρυψης και διαφυγής από τις περιοχές της πατρίδας που σκλάβωσαν τον Αύγουστο του 1974 οι δυνάμεις του τουρκικού στρατού εισβολής.

– Μέχρι και την τελευταία ηρωική μάχη της 5^ης Σεπτεμβρίου 1974 στο σκλαβωμένο χωριό Φλαμούδι όπου θυσιάστηκαν μαχόμενοι, καλύπτοντας τη διαφυγή των συμπολεμιστών τους, ο Καταδρομέας της 32ΜΚ Αυξέντης Κώστας από την Αχερίτου και ο Πεζικάριος στρατιώτης του 241ΤΠ Κούλλης Δημητρίου από το Καϊμακλί.

ΤΟ ΒΙΒΛΙΟ με εξαντλητικές λεπτομέρειες και βιωμένα από τους λοκατζήδες της 32ΜΚ γεγονότα, καλύπτει σε διαδοχικά κεφάλαια την περίοδο 1972-1974, την περίοδο πριν από το προδοτικό Πραξικόπημα, τη συμμετοχή της 32ΜΚ την αποφράδα 15^η Ιουλίου 1974 στις επιχειρήσεις του Πραξικοπήματος, την τουρκική Εισβολή την 20^η Ιουλίου 1974, την κατάληψη των τουρκικών οχυρών στην Άσπρη Μούττη, τη διαταγή εγκατάλειψης τους, τη μάχη της Αλωνάγρας, τις μετακινήσεις, αποστολές και επιχειρήσεις των τμημάτων της Μοίρας κατά την περίοδο της εκεχειρίας 23/7-13/8/1974, τη μάχη που έδωσαν οι Καταδρομείς μαζί με άλλες μονάδες στον Παχύαμμο – Άγιο Επίκτηρο της Κερύνειας 14^η Αυγούστου 1974, τις συνθήκες που προκάλεσαν τον εγκλωβισμό εννέα δεκάδων πολεμιστών στα βουνά του Πενταδακτύλου, όταν οι τουρκικές δυνάμεις προέλασαν από τη Μιά Μηλιά μέχρι και την Αμμόχωστο και τις σκληρές συνθήκες απόκρυψης, διαβίωσης και καθ’ ομάδας διαφυγής προς τις ελεύθερες περιοχές μέχρι τον Σεπτέμβριο 1974.

– Με λεπτομερή αναφορά στις απώλειες θυσιασθέντων στις μάχες συμπολεμιστών, τους τραυματισμούς και την αιχμαλωσία άλλων, περιλαμβανομένων και των αφηγήσεων απελευθερωθέντων εν τέλει Καταδρομέων.

– Με την τραγική μεγάλη συγγνώμη και ανεπούλωτη πίκρα την οποία οι επιζήσαντες κατέθεσαν για όσους συμπολεμιστές τους, νεκρούς και τραυματίες, δεν μπόρεσαν μέσα στον χαλασμό των πυρών να μεταφέρουν και τους εγκατέλειψαν στα πεδία των μαχών.

ΣΤΟΝ ΤΙΤΛΟ του κειμένου μας η 32 Μοίρα Καταδρομών καταγράφεται ως η τραγικότερη. Και αυτό είναι η πιο πικρή αλήθεια. Επειδή: Στη διεξαγωγή του Προδοτικού Πραξικοπήματος που διέταξε η ανθελληνική Χούντα των Αθηνών κατά του Προέδρου Αρχιεπισκόπου Μακαρίου Γ΄ άνδρες της 32ΜΚ διατάχθηκαν και επιτέθηκαν στο Προεδρικό Μέγαρο, στο οποίο αμύνοντο μαζί με τους Αστυνομικούς της Προεδρικής Φρουράς και οι Καταδρομείς της 32ΜΚ που συγκροτούσαν την από χρόνια εδρέουσα στο Προεδρικό Τιμητική Φρουρά Λοκατζήδων.

– Πλήρης εκεί η Αδελφοκτόνος Πανούκλα την 15^η Ιουλίου 1974. Το βιβλίο του Καϊττάνη, ο οποίος και ταυματίστηκε στο Προεδρικό, περιλαμβάνει και τις αυθεντικές μαρτυρίες των εκατέρωθεν αλληλο-μαχομένων Καταδρομέων που επέζησαν.

ΔΙΑΒΑΖΟΝΤΑΣ τις καταθέσεις της φρικτότερης φρίκης, ήρθε στο μυαλό μας ο Επικήδειος Λόγος που είχε εκφωνήσει, Υπουργός Άμυνας ων, ο αείμνηστος πλέον Σωκράτης Χάσικος, το Σάββατο 16^η Ιουνίου 2001 στην κηδεία των οστών του τραυματισθέντος στο Προεδρικό και θανόντος στο Νοσοκομείο 19χρονου Λοχία της 32ΜΚ Ανδρέα Χαραλάμπους από το Δίκωμο τα οποία εντοπίστηκαν στο κοιμητήριο Λακατάμιας. Στον επικήδειο ο Υπουργός υπενθύμισε την κορυφαία ανά τους αιώνες αρχαιοελληνική Τραγωδία «ΑΝΤΙΓΟΝΗ» του Σοφοκλή:

… «Είμαστε σήμερα εδώ με βαριά την ευθύνη να δείξουμε σε Νεκρούς και Ζώντες το σεβασμό που οφείλουμε σ΄εκείνους που θυσιάστηκαν, υπηρετώντας στην Εθνική Φρουρά, στο αποκορύφωμα της αδελφοκτόνου συμφοράς, στο προδοτικό πραξικόπημα που διενήργησε, εναντίον του ελληνισμού στην Κύπρο, η ανθελληνική Χούντα των Αθηνών. Τον σεβασμό μας απέναντι στα 18χρονα παιδιά που αυτή η Πολιτεία, διά νόμου, στρατολόγησε στην Εθνική Φρουρά, η ίδια Πολιτεία όρισε να εκτελούν χωρίς αντιρρήσεις τις διαταγές των ανωτέρων τους και, τα οποία, έπεσαν, εκτελώντας όσα διατάχθηκαν, κατά τη διάρκεια του πραξικοπήματος. Η συμφορά της αδελφοκτόνου 15ης Ιουλίου 1974 έπληξε πρώτα τη δύσμοιρη 32 Μοίρα Καταδρομών: Δικοί της διατεταγμένοι άνδρες έπεσαν, επιτιθέμενοι εναντίον του Προεδρικού και δικοί της διατεταγμένοι άνδρες έπεσαν, την ίδια στιγμή υπερασπιζόμενοι το Προεδρικό: Μονίμως στο Προεδρικό Μέγαρο, υπήρχε διμοιρία της 32ΜΚ ως τιμητική φρουρά. Διατεταγμένη υπηρεσία των μελών της Διμοιρίας ήταν και η υπεράσπιση του Προεδρικού. Την απλή αυτή στοιχειώδη αλήθεια, δεν είχαμε την υψηλοφροσύνη και τη γενναιότητα να την δούμε κατάματα και να την ομολογήσουμε. Για πολλά χρόνια, συγχύζαμε τα πράγματα, επεκτείνοντας την κατανομή ευθυνών για το προδοτικό πραξικόπημα, ακόμα και στους αναίτιους και ανεύθυνους εθνοφρουρούς, που έτυχε να υπηρετούν τη θητεία τους εκείνο τον κατάμαυρο Ιούλη. Η οφειλόμενη στάση μας απέναντι στους θυσιασθέντες στο πραξικόπημα καταδρομείς, σε καμία περίπτωση και με καμία προέκταση δεν συνεπάγεται την αθώωση του πραξικοπήματος. Η οφειλόμενη στάση μας πηγάζει από την άφοβη αντίκριση της αλήθειας. Και επιβάλλεται από όσα ορίζει, από τα βάθη των αιώνων, ο δοκιμασμένος σε φοβερές συμπληγάδες, ζων, ελληνικός πολιτισμός: Το Ήθος και το Χρέος απέναντι στους Νεκρούς, ακόμα και στην εμφύλια και στην αδελφοκτόνο λαίλαπα, το ανέδειξε, 2.500 χρόνια πριν, ο ελληνικός πολιτισμός, από την εποχή που ο  Σοφοκλής συνέγραψε την Τραγωδία της Αντιγόνης: Είναι το Χρέος και το Ήθος για τους αλληλοσκοτωμένους, – υπέρ και εναντίον της Θήβας -, αδελφούς της, τον Πολυνείκη και τον Ετεοκλή, που αντέταξε στην ανάλγητη εξουσία του Κρέοντα, αψηφώντας ακόμα και τη δική της θανατική καταδίκη, η Αντιγόνη. Την ίδια οφειλή χρωστούμε και μεις στους Νεκρούς μας. Την ίδια στάση, τη στάση της Αντιγόνης, οφείλει πρώτη η Πολιτεία απέναντι στους πεσόντες Στρατιώτες της»…