«Η Κύπρος στα πρόθυρα τουρκοποίησης»

Μιλήσαμε με τον Σάββα Ιακωβίδη για την έκδοση του βιβλίου του: «Η Κύπρος στα πρόθυρα τουρκοποίησης», από τις Εκδόσεις Γερμανός, το οποίο παρουσιάστηκε πρόσφατα σε εκδήλωση στη Λευκωσία και παρουσιάζεται τη Δευτέρα 27 Νοεμβρίου στη Λάρνακα.

Πρόκειται ουσιαστικά για τη συγκέντρωση άρθρων και αναλύσεων του συγγραφέα που έχουν δημοσιευθεί στην εφημερίδα «Σημερινή» και σε πολλές ιστοσελίδες,  και πραγματεύονται θέματα που αφορούν την κυπριακή ειδησεογραφία και πραγματικότητα, προεξάρχοντος του Κυπριακού κάτι που προδηλώνει, άλλωστε, και ο τίτλος του βιβλίου:

«Η Κύπρος στα πρόθυρα τουρκοποίησης». Δυσοίωνος τίτλος, η αλήθεια. Αυτό σκέφτηκα όταν πρωτοπήρα στα χέρια μου το βιβλίο. Πριν να το ανοίξω κατάλαβα ότι η συνέντευξη μας θα ήταν στην ουσία μια πολιτική συζήτηση, κυρίως για το Κυπριακό και την πορεία της Κύπρου.

Ξεκινήσαμε ακριβώς από αυτές τις λέξεις στον τίτλο του βιβλίου ,τις οποίες ο αναγνώστης συναντά και σε πολλά άρθρα στις εσωτερικές σελίδες, η χρήση των οποίων εύκολα οδηγεί κάποιον στο συμπέρασμα ότι πρόκειται να πάθουμε ακριβώς αυτό που φοβόμαστε, την τουρκοποίηση, δηλαδή, της Κύπρου.

«Ποιος αμφιβάλλει, πόσοι αμφιβάλλουν ακόμα;», ήταν η αρχική αντίδραση του Σάββα Ιακωβίδη, υποδεικνύοντας ότι τα δεδομένα είναι ωμά και αμάχητα.

Πρώτο, η Τουρκία κατέχει το 37% της Κυπριακής Δημοκρατίας μετά την εισβολή του 1974. Μέχρι σήμερα δεν έχει δώσει καμία πειστική και αξιόπιστη ένδειξη ότι θα ήταν έτοιμη να αποσύρει τον κατοχικό στρατό και τους έποικους, να καταργήσει τα εγγυητικά και επεμβατικά «δικαιώματά» της και να συναινέσει ώστε η Κύπρος να ξαναγίνει ένα κανονικό κράτος.

Δεύτερο, ο εποικισμός των κατεχομένων συνεχίζεται αδιατάρακτα από το 1975. Ουδείς γνωρίζει επακριβώς πόσοι είναι οι έποικοι που εισέβαλαν και αλλάζουν δραματικά τη δημογραφική σύνθεση των κατεχομένων με αποτέλεσμα οι Τ/κ να καθίστανται μειονότητα.

Τρίτο, τα κατεχόμενα έχουν ισλαμοποιηθεί και τουρκοποιηθεί σε βαθμό ανήκεστο ενώ η Τουρκία ασκεί ασφυκτικό έλεγχο σε όλους τους τομείς.

Τέταρτο, το μεταναστευτικό είναι ο τρίτος Αττίλας που ήδη απειλεί σοβαρά την Κύπρο. Η κατοχική Τουρκία εργαλειοποιεί την παράνομη μετανάστευση, ιδιαίτερα από χώρες της Αφρικής, ως μέσο και τρόπο αλλοίωσης της δημογραφικής σύνθεσης και των ελεύθερων περιοχών. Οι αιτητές ασύλου ξεπερνούν το 7% του πληθυσμού όταν σε άλλες χώρες-μέλη της ΕΕ το ποσοστό είναι μόλις 1%.

Πέμπτο, η ελληνική πλευρά έχει συρθεί, από τουρκοφοβία, αδυναμία και ανεπάρκεια, και προσχωρήσει σε τουρκικές θέσεις στην αδιέξοδη προσπάθειά της να κατευνάσει και να εξημερώσει το τουρκικό θηρίο, ώστε να συναινέσει σε λύση στο Κυπριακό”, λέει ο συγγραφέας.

“Έκτο, από τη δεκαετία του ’50 οι Τούρκοι έχουν εξαγγείλει και μεθοδεύουν επανάκτηση και πλήρη έλεγχο της Κύπρου. Οι ηγέτες μας, όμως, ούτε ακούν ούτε ενοχλούνται ούτε και τολμούν να σχεδιάσουν αντίσταση και εξουδετέρωση αυτού του εφιάλτη.

Έβδομο, όλοι οι Πρόεδροι και όλοι οι πολιτικοί αρχηγοί γνωρίζουν πολύ καλά ότι η διζωνική, ως λύση στο Κυπριακό, συγκρούεται πλήρως προς το κοινοτικό κεκτημένο και τις τέσσερις βασικές ελευθερίες της ΕΕ, τα ανθρώπινα δικαιώματα, την παγκόσμια αρχή ένας άνθρωπος-μία ψήφος και το διεθνές δίκαιο. Παρά ταύτα, επιμένουν σε μια ολέθρια πορεία, διά της υπογραφής τους να διαλύσουν την διεθνώς αναγνωρισμένη Κυπριακή Δημοκρατία, κράτος-μέλος της ΕΕ και Διεθνών Οργανισμών και να την παραδώσουν αύτανδρη σε μια νέα τουρκοκρατία” υποστηρίζει.

Ερωτηθείς εάν η Κυπριακή Δημοκρατία ως κράτος-μέλος της ΕΕ δεν θωρακίζεται έναντι του κινδύνου τουρκοποίησης, ο κ. Ιακωβίδης αναφέρει ότι οι ηγέτες μας διαχρονικά έχουν αποδυναμώσει αυτόν τον ευρωπαϊκό θώρακα, τον οποίο όφειλαν να αξιοποιούν πολλαπλώς ώστε να ισχύσουν, επιτέλους, οι λόγοι για τους οποίους η Κυπριακή Δημοκρατία εντάχθηκε στην ΕΕ. Δηλαδή, θωράκιση της έναντι της τουρκικής επιθετικότητας και επίλυση του Κυπριακού στο πλαίσιο των αρχών, αξιών και του κοινοτικού κεκτημένου.

Ο Σ. Ιακωβίδης διερωτάται γιατί η Κυπριακή Δημοκρατία δεν είναι ενεργά και δραστικά δρώσα μέσα στην ΕΕ και γιατί δεν αξιοποιήθηκαν όσα πολλά όπλα μας προσφέρει η ΕΕ. Όπως επίσης και γιατί η Κυπριακή Δημοκρατία δεν μεθόδευσε και δεν απαιτεί κυρώσεις εναντίον της κατοχικής Τουρκίας, αντί να την εκλιπαρεί για να επανέλθει σε συνομιλίες, όταν αυτή διαμηνύει ξεκάθαρα ότι, η διζωνική έχει εκμετρήσει το ζην και τώρα απαιτεί λύση δύο κρατών;

«Γιατί η ηγεσία μας δεν απαιτεί ανένδοτα όπως το Κυπριακό επιλυθεί στη βάση των θεμελιωδών αρχών και αξιών της ΕΕ και του κοινοτικού κεκτημένου αλλά επιμένει να λυθεί στη βάση της τουρκοφρενούς διζωνικής; Ας μας πει ένας Πρόεδρος και ένας ηγέτης πότε, πώς και πόσο αξιοποιήθηκε η συμμετοχή μας στην ΕΕ για να αντισταθούμε στην Τουρκία και να απαιτήσουμε κυρώσεις σε βάρος της», τονίζει, υποδεικνύοντας πως αντί να γίνουν όλα αυτά, υπερισχύει η γνωστή φοβική νοοτροπία «να μη χαλάσουμε το κλίμα».

«Το όπλο των μικρών κρατών-μελών είναι το βέτο. Γιατί η Λευκωσία δεν το αξιοποιεί; Προφανώς,  για να μην εξοργίσει τον Σουλτάνο Ερντογάν. Και τώρα, όπως δηλώνει ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας, είναι έτοιμος να συζητήσει κατάργησή του», αναφέρει.

Για το ότι στον πρόλογο αναφέρεται στο βιβλίο ως μια πικρή και οδυνηρή κατάθεση ψυχής και τι είναι αυτό που τον πικραίνει προκαλώντας τόση οδύνη, ο Σάββας Ιακωβίδης εξηγεί ότι τον πικραίνει η διαχρονική ανεπάρκεια της πολιτικής ηγεσίας μας, η οποία αντιμετωπίζει το Κυπριακό με κομματικά-ψηφοθηρικά κριτήρια και αρέσκεται να θητεύει, βολικά και μαζοχιστικά, στο σύνδρομο του μικρού και του αδύνατου, για να εκλιπαρεί τον οίκτο των ξένων και να κατευνάζει τον Τούρκο κατακτητή.

«Με πικραίνει η ενσυνείδητη αθλιότητα του κομματικού και πολιτικού συστήματος να σφαγιάζει άξιους, ικανούς, σοβαρούς και καταξιωμένους, άριστα μορφωμένους νέους και νέες, επειδή δεν κύπτουν τον αυχένα στις κομματικές αυθεντίες», συνεχίζει.

«Με πικραίνει η ανυπαρξία πατριωτισμού στους περισσότερους σημερινούς Έλληνες της Κύπρου, με την έννοια της αγάπης, πρώτα, της κατεχόμενης πατρίδας και η εντεύθεν θλιβερή στόμωση της αγωνιστικότητας τους» προσθέτει. «Η πλειοψηφία των σημερινών Ελλήνων της Κύπρου κατάντησαν αυτόβουλα ένας πολτός, τον οποίο πλάθουν επιτήδειοι κομματάρχες ανάλογα με τα ιδιοτελή, εγωιστικά και πολιτικά σχέδιά τους».

«Με πικραίνει η ασύλληπτη διαφθορά, η καταρράκωση αρχών και η κατερείπωση αξιών, το ρουσφέτι, η αναξιοκρατία, η αχρηστοκρατία, η ανικανοκρατία, η χρηματοκρατία, η εξοργιστική ευθυνοφοβία» συπληρώνει.

Υπενθυμίζοντας πως κάποτε ο πρώην Πρόεδρος της Δημοκρατίας Γιώργος Βασιλείου ευαγγελίστηκε να μετατρέψει την Κύπρο σε Σιγκαπούρη της Μεσογείου, ο Σάββας Ιακωβίδης διερωτάται γιατί δεν τα καταφέραμε αλλά και πού χάθηκαν εκείνες οι λαμπρές αρετές, που μεγαλούργησαν κατά τον υπέρ ελευθερίας και Ενώσεως, αγώνα της ΕΟΚΑ.

«Με απερίγραπτη οδύνη σκέφτομαι πως, αντί για πρότυπα ηρώων της πατρίδας μας, αγωνιστών της ελευθερίας της και πνευματικών αναστημάτων, που ανήγαγαν την αυτοθυσία, τον πατριωτισμό και την αξιοπρέπεια σε πράξεις ζωής, σήμερα μερίδα της νεολαίας μας αναμασά με ξένες γελοιότητες, μαϊμουδισμούς, τηλεοπτικά κύμβαλα και αδυνατεί να εκφραστεί επαρκώς στην ωραιότερη και σπουδαιότερη γλώσσα του κόσμου. Οι ευθύνες γονιών και εκπαίδευσης, γι’  αυτό το κατάντημα, είναι ασήκωτες», σημειώνει.

Περισσότερο, όμως, αναφέρει, τον πικραίνει και τον πληγώνει η συνεχιζόμενη κατοχή της πατρίδας μας από τον Αττίλα. Επ’ αυτού ειδικά, επισημαίνει πως αντί μετά την τουρκική εισβολή, η μοναδική προτεραιότητα όλων, ηγεσίας και λαού, σε στενότατη συνεργασία με την Ελλάδα, να ήταν η με κάθε τρόπο απελευθέρωση της Κύπρου από τον Τούρκο κατακτητή, «ακούμε να μηρυκάζουν την πονηρή αγγλική υποβολή για επανένωση, ως εάν το κατεχόμενο τμήμα της νήσου είναι κάτι άλλο και, κάποια στιγμή, θα επανενωθεί με τις ελεύθερες περιοχές».

Και επικρίνει την πολιτική ηγεσία πως “ουδέποτε πίστεψε πραγματικά στην απελευθέρωση καθώς είναι έτοιμη, διά της διζωνικής δήθεν ομοσπονδίας, να παραδώσει την Κύπρο στην Τουρκία”.

Σε ερώτηση γιατί τοποθετείται τόσο ξεκάθαρα κατά της Διζωνικής Δικοινοτικής Ομοσπονδίας, μια λύση την οποία υιοθέτησαν όλες οι κυπριακές κυβερνήσεις τις τελευταίες δεκαετίες, ο κ. Ιακωβίδης απαντά απευθύνοντας μία έντονη δημόσια πρόκληση προς τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας και όλους τους πολιτικούς αρχηγούς να εξηγήσουν, επιτέλους, στους πολίτες, απλά και με επιχειρήματα, τι είναι η διζωνική και γιατί πρέπει να την αποδεχτούμε ως λύση στο Κυπριακό. Υπενθυμίζει πως ο ίδιος έχει γράψει πολλές δεκάδες αναλύσεις -κάποιες από αυτές περιλαμβάνονται στο βιβλίο – έχοντας προκαλέσει άπειρες φορές την πολιτική ηγεσία, την τελευταία 30ετία.

«Ουδεμία απάντηση, είτε σε μένα είτε και σε άλλους αρθρογράφους. Το 2004, με το δημοψήφισμα, η διζωνική ενταφιάστηκε οριστικά και αμετάκλητα από το βροντερό ΟΧΙ στο μόρφωμα Ανάν. Κι όμως: Επιβίωσε επί Προεδρίας Τάσσου Παπαδόπουλου και χειροτέρεψε επί Προεδρίας Νίκου Αναστασιάδη, με υποκίνηση και ξένων παραγόντων ή, χειρότερα, επειδή η ηγεσία δεν τολμά να παραδεχτεί συγκεκριμένα δεδομένα».

Δεδομένα, όπως εξηγεί που έχουν να κάνουν με τη διζωνική η οποία παραβιάζει και ασεβεί βάναυσα προς την βροντερή λαϊκή ετυμηγορία της 24ης Απριλίου 2004, διά της οποίας οι πολίτες, και όχι οι πολιτικοί, διέσωσαν την Κυπριακή Δημοκρατία, την οποία κόμματα και πολιτικοί θα παρέδιδαν αύτανδρη σε μια νέα τουρκοκρατία. Επίσης τριχοτομεί την Κύπρο σε δύο κρατίδια, ένα ε/κ και ένα τ/κ και τις βρετανικές βάσεις, νομιμοποιεί τους έποικους εισβολείς, οι οποίοι θα καταστούν «νόμιμοι κάτοικοι» και θα κατακλύσουν όλη την Κύπρο, νομιμοποιεί πλειοψηφία γης, περιουσίας και πληθυσμού σε κάθε κρατίδιο, κατά κραυγαλέα παραβίαση των τεσσάρων βασικών ελευθεριών της ΕΕ και του κοινοτικού κεκτημένου.

Η διζωνική , προσθέτει, είναι έκδηλα ρατσιστική, αντιδημοκρατική και αντιευρωπαϊκή, και θα νομιμοποιήσει όλα τα πρωτόκολλα και συμφωνίες που το κατοχικό μόρφωμα υπέγραψε με την εισβολική Τουρκία. Ταυτόχρονα παραβιάζει βάναυσα την παγκόσμια αρχή, ένας άνθρωπος-μία ψήφος και διά των συγκλίσεων και ολέθριων υποχωρήσεων και παραχωρήσεων της ελληνικής πλευράς, θα οδηγήσει σε ακυβερνησία και χάος και στη μετατροπή των δύο κρατιδίων σε μετέωρα ψευδοκράτη, και τον κυπριακό Ελληνισμό σε αναζήτηση κράτους ή και νέας εστίας.

Προβλέπει ακόμη υποχρεωτική εκ περιτροπής Προεδρία, παραβιάζοντας τη δημοκρατική αρχή της πλειοψηφίας που κυβερνά και της μειοψηφίας που προστατεύεται, και «αναγνωρίζει στον Τούρκο κλέφτη ελληνικών περιουσιών ‘δικαίωμα χρήστη’» ενώ καταργεί και το αναφαίρετο δικαίωμα στη νόμιμη άμυνα και στη διατήρηση ισχυρών Ενόπλων Δυνάμεων.

«Αυτό το τερατούργημα, οι ανεπαρκείς ηγεσίες της Κύπρου προωθούν και διαφημίζουν ως λύση στο Κυπριακό. Ενσυνείδητα επιχειρείται διαβουκόληση και βάναυσος εμπαιγμός της νοημοσύνης των πολιτών, διότι έτσι βολεύει, αντί του σχεδιασμού και υλοποίησης μιας νέας στρατηγικής διάσωσης της Κυπριακής Δημοκρατίας και σωτηρίας του κυπριακού Ελληνισμού», προσθέτει ο συγγραφέας του βιβλίου «Η Κύπρος στα πρόθυρα τουρκοποίησης».

Στην ερώτηση αν θα ήταν διαπραγματευτικά ορθή τακτική σε αυτό το σημείο μια προσπάθεια για αλλαγή της συμφωνημένης βάσης και αν αυτό δεν αυξάνει τον κίνδυνο να ανοίξουμε τον ασκό του Αιόλου, ο Σάββας Ιακωβίδης εκφράζει την πεποίθηση πως για να υπάρξει σωτήρια αλλαγή πορείας πρέπει να προϋπάρξει ικανή, πατριωτική, υπερκομματική και αποφασιστική ηγεσία, η οποία να παραδεχτεί εξ αρχής ότι οι συνομιλίες, όπως διεξάγονται εδώ και σχεδόν μισό αιώνα, απέτυχαν να καταλήξουν σε βιώσιμη και λειτουργική λύση. Ταυτόχρονα, να αναλάβει να ενημερώσει πρώτα την Ελλάδα και όλους τους εταίρους και συμμάχους μας ότι, οι νόμιμοι κάτοικοι της Κυπριακής Δημοκρατίας δεν πρόκειται να αυτοκτονήσουν, κρατικά και πολιτειακά, επειδή κάποτε θα πεθάνουν. Άρα, εξηγεί, η διζωνική απορρίπτεται με ένα μόνο αίτημα, να ισχύσουν απαρέγκλιτα και στην περίπτωση των νόμιμων κατοίκων της Κύπρου όσα ακριβώς απολαμβάνουν οι Ευρωπαίοι εταίροι μας. Άλλωστε, συμπλήρωσε, ορθά ο Πρόεδρος Χριστοδουλίδης επισήμανε πρόσφατα ότι οι Κύπριοι δεν είναι δεύτερης κατηγορίας Ευρωπαίοι πολίτες.

Ο κ. Ιακωβίδης συνεχίζει λέγοντας πως προϋποτίθεται, επίσης, πολυδιάστατη εκστρατεία προς όλους τους φίλους και συμμάχους, σε πλήρη συνεργασία με την Ελλάδα, με στόχο να ενημερωθούν και να πειστούν ότι στην Κύπρο δεν πρόκειται να λειτουργήσει ένα νέο Νοτιο-αφρικανικό απαρχάιντ και να διαμηνυθεί έντονα και αποφασιστικά ότι, πλέον, απαιτούμε ένα κανονικό, λειτουργικό, βιώσιμο και δημοκρατικό ευρωπαϊκό κράτος χωρίς κανένα εξωτερικό βαρίδι.

Υποστηρίζει επίσης ότι «η Ελλάδα πρέπει, επιτέλους, να τεθεί απερίφραστα προ των συμβατικών και απαράγραπτων εθνικών ευθυνών της έναντι της Κύπρου» και με αρραγή ενότητα ηγεσίας και λαού να προωθηθεί η επίτευξη του ύψιστου στόχου για διάσωση της Κυπριακής Δημοκρατίας και του λαού από μια νέα τουρκοκρατία, στην οποία σήμερα οδηγούμαστε διά της διζωνικής.

«Είναι πραγματικά εξωφρενικό και τραγικό: Όλοι παρατηρούν τον καλπασμό του Κυπριακού προς το κενό αλλ’ ουδείς τολμά να τον σταματήσει» προσθέτει, εξηγώντας πως δεν είναι θέμα αν θα ανοίξει ή όχι ο ασκός του Αιόλου – αφού ήδη έχει ανοίξει επικίνδυνα διά της διζωνικής – αλλά αν η Κυπριακή Δημοκρατία θα διασωθεί, έστω και την υστάτη, από σίγουρη τουρκοποίηση.

Πέραν της δημοσιογραφίας, ο Σάββας Ιακωβίδης έχει σπουδάσει και Διεθνείς Σχέσεις και Ευρωπαϊκές Σπουδές. Κληθείς, υπό αυτό το υπόβαθρο, να εξηγήσει κατά πόσο είναι πρωτόγνωρο το γεωπολιτικό περιβάλλον όπως  διαμορφώνεται σήμερα και πώς επηρεάζει την όποια προοπτική για διευθέτηση του Κυπριακού, ο συγγραφέας εξηγεί ότι η ρωσική εισβολή στην Ουκρανία και ο συνεχιζόμενος εκεί πόλεμος και ο νέος πόλεμος Ισραήλ-Χαμάς έχουν αναδιατάξει και επηρεάσει βαθύτατα το γεωπολιτικό σκηνικό στην Ευρώπη και στη Μέση Ανατολή, με ευθείες επιπτώσεις στην Ευρασία και στις σχέσεις των ισχυρότερων δρώντων. «Ακόμα μια φορά, ο Θουκυδίδης και ο Κινέζος στρατηγός, Σουν Τζου, επιβεβαιώνονται όσον αφορά τα συμφέροντα και την ισχύ, στις διακρατικές και διεθνείς σχέσεις», τονίζει.

Υποδεικνύει πως οι ΗΠΑ επανέρχονται εν δυνάμει στη Μέση Ανατολή αλλά και ότι Κίνα, Ρωσία, Ιράν και Τουρκία διεκδικούν ρόλο και επιρροή στην πιο εύφλεκτη περιοχή του κόσμου, την ίδια ώρα που οι περισσότερες αραβικές χώρες είναι μουδιασμένες απέναντι στον πόλεμο Ισραήλ-Χαμάς. Μη κυβερνητικοί δρώντες, δηλ. τρομοκρατικές οργανώσεις – Χαμάς, Χεζμπολάχ, Τζιχάντ, Χούθις – είναι μέρος μιας σύγκρουσης, η οποία εξελίσσεται σε μία πολιτισμική αλλά, κυρίως, και ανοικτά πλέον και σε θρησκευτική σύγκρουση, συμπληρώνει.

Και επισημαίνει πως η μεγάλη απούσα είναι η Ευρωπαϊκή Ένωση, η οποία, ακόμα μια φορά, σύρεται πίσω από τα γεγονότα όπως και στην περίπτωση της Ουκρανίας. Αναφέρει ακόμη πως η Κυπριακή Δημοκρατία ανέλαβε, ορθά, πρωτοβουλία για την οργάνωση ανθρωπιστικού διαδρόμου προς τους άμαχους της Γάζας, με την υποστήριξη της Ελλάδος και άλλων χωρών.

Και σημειώνει πως είναι αυτονόητο ότι όλες αυτές οι δραματικές εξελίξεις με φοβερές ανθρώπινες προεκτάσεις, επηρεάζουν αμεσότατα και την Κύπρο και το πρόβλημά της.

«Η κατοχική Τουρκία απομακρύνεται ακόμα περισσότερο από την Ευρώπη και τη Δύση και επιχειρεί να αναδειχθεί σε υπερασπιστή και ηγέτιδα χώρα των μουσουλμάνων και  τρέφει φιλοδοξίες να  επιβληθεί και ως περιφερειακός ή παγκόσμιος ηγεμόνας. Ενισχύει τους δεσμούς της με τη Ρωσία και το Ιράν (“ο άξονας του κακού”) καθώς και με τουρκογενή καθεστώτα» εξηγεί. Σημειώνει επίσης ότι στο Κυπριακό η Τουρκία δεν έχει μεταβάλει καθόλου την απαίτησή της για λύση δύο κρατών ενώ ο Πρόεδρος Χριστοδουλίδης “εκλιπαρεί κυριολεκτικά για τον διορισμό ειδικού απεσταλμένου του ΓΓ του ΟΗΕ στο Κυπριακό”.

«Να διερευνήσει, τι; Οι θέσεις των δύο πλευρών είναι γνωστές και τις χωρίζει χάος. Άρα, σε ποια βάση είναι πιθανόν να επαναρχίσουν συνομιλίες;» διερωτάται, εκφράζοντας την πεποίθηση ότι οι προοπτικές είναι περισσότερο δυσοίωνες για το πρόβλημα αφού, όσοι ξένοι θα μπορούσαν να ασκήσουν υποδείξεις προς την Τουρκία – ΗΠΑ, ΕΕ, Γαλλία, – καθυβρίζονται και κατηγορούνται από τον Τούρκο Πρόεδρο και δεν έχουν οποιαδήποτε δυνατότητα παρέμβασης.

Ο Σάββας Ιακωβίδης καλεί έστω και τώρα, την πολιτική ηγεσία να κατανοήσει δύο απλά αλλά καίριας σημασίας δεδομένα, για την επιβίωση της Κύπρου.

«Μακιαβέλι: ‘Πριν απ’ οτιδήποτε άλλο, να είσαι οπλισμένος’ και, Πλάτων: ‘Το δίκαιο δεν είναι τίποτε άλλο παρά το συμφέρον του ισχυρού’ όπως ακριβώς το διασάλπισε και ο Θουκυδίδης». Με απλά λόγια, όπως προσθέτει, «απαιτείται ηγεσία με διορατικότητα, προβλεπτικότητα, ρεαλιστική ανάλυση των εξελίξεων, στήριξη σε αμυντικές συμμαχίες, φιλικές συνεργασίες με γείτονες και αξιόπιστες σχέσεις με ισχυρούς δρώντες ώστε η μικρή Κύπρος, να είναι σεβαστός και αποδεκτός ομοτράπεζός τους. Η Τουρκία αντιμετωπίζει τον Ελληνισμό (Ελλάδα και Κύπρο) ως ενιαίο. Συνεπώς, ενιαία και πανεθνική πρέπει να είναι η αντίδραση και η αντιμετώπιση του τουρκικού εφιάλτη».

Κληθείς τέλος να αξιολογήσει τη μέχρι τώρα διαχείριση του Κυπριακού από τη νέα κυβέρνηση και τον Πρόεδρο Χριστοδουλίδη και αν ο ίδιος βλέπει να υπάρχει διαφοροποίηση σε ό,τι αφορά την τακτική ή τη στόχευση σε σχέση με προηγούμενες κυβερνήσεις, ο Σάββας Ιακωβίδης αναφέρει ότι: “Ο  Νίκος Χριστοδουλίδης αποδεικνύεται και καθημερινά επιβεβαιώνει ότι είναι άριστος μαθητής του μέντορά του, Νίκου Αναστασιάδη, δηλ. ένας πολύ μέτριος Πρόεδρος, στον οποίο μαθήτευσε για εννιά και πλέον χρόνια και, δυστυχώς για την Κύπρο και την επιβίωσή της, ένας ασυγκράτητος υπερασπιστής και προαγωγός της ολέθριας διζωνικής, την οποία, όμως, ο Νίκος Αναστασιάδης, σε κάποιες στιγμές αυτογνωσίας, χαρακτήριζε ως τεθνεώσα και διεμήνυε ότι δεν θα ήθελε ποτέ να δει την Κύπρο ως προτεκτοράτο της Τουρκίας».

«Ο σημερινός Πρόεδρος είναι ασταμάτητος στην προώθηση και υπεράσπιση της ολέθριας διζωνικής. Ταυτόχρονα παραπλανά συνειδητά τους πολίτες ότι μια τέτοια λύση είναι, δήθεν, συμβατή με το κοινοτικό κεκτημένο και ταυτίζεται με τις αρχές και αξίες της ΕΕ». Καταλήγοντας επικρίνει τον Πρόεδρο Χριστοδουλίδη πως “αντί να διεκδικεί όπως ισχύσει και στην περίπτωση της Κύπρου, το κοινοτικό κεκτημένο και οι αρχές της ΕΕ, εκλιπαρεί κυριολεκτικά την Τουρκία και τους κατοχικούς εγκάθετους να προσέλθουν σε συνομιλίες από εκεί που μείναμε το 2017, ως εάν να μη συνέβη τίποτε στον πλανήτη και στην εγγύς γειτονιά μας και ως εάν  το Κυπριακό να είναι εκτός της εμβέλειας των δραματικών γεγονότων που συμβαίνουν στην Ευρώπη, διά της Ουκρανίας και στη Μέση Ανατολή, διά του νέου πολέμου Ισραήλ-Χαμάς».

«Ακόμα μια φορά, ούτε ο Πρόεδρος ούτε η πολιτική ηγεσία αντλούν κάποια, έστω, μαθήματα από τις συγκλονιστικές γεωπολιτικές και στρατηγικές αναταράξεις και ανακατατάξεις στην περιοχή μας, που μας επηρεάζουν και θα μας επηρεάσουν καθοριστικά» λέει ο Σάββας Ιακωβίδης.

Ήταν όντως πολιτική η συζήτηση με τον Σάββα Ιακωβίδη και ελπίζω να διατυπώθηκε κατά τρόπο εποικοδομητικό. Το σίγουρο είναι πως είτε συμφωνεί κάποιος είτε διαφωνεί με τις θέσεις που εκφράζει στο βιβλίο ο συγγραφέας, αυτές διατυπώνονται με παρρησία, ευθύτητα, επιχειρήματα και στο πλαίσιο της ελευθεροτυπίας που αποτελεί μια κατάκτηση για τη Δημοκρατία μας. 

Πηγή: ΚΥΠΕ