Το θέμα είναι τεράστιο, αλλά δυστυχώς λίγους ενδιαφέρει. Και όμως η γενοκτονία των Αρμενίων δεν έχει διαγραφεί από την ιστορία. Οι Αρμένιοι, ιστορικός χριστιανικός λαός στη Δυτική Ασία, δεν πολυενδιαφέρει την Ευρώπη.

Όπως πολύ εύστοχα γράφει ο συγγραφέας και κύριος αρθρογράφος στο γαλλικό περιοδικό «Λε Πουάν», Φραντς-Ολιβιέ Γκισμπέρ, «ο αρμενικός λαός, δεν έχει φυσικό αέριο ή πετρέλαιο, σε αντίθεση με τους βασανιστές του στο Αζερμπαϊτζάν. Δεν έχει, όπως ο μακροχρόνιος εχθρός του, η Τουρκία, ένα στρατό 735.000 στρατιωτών και έναν πρόεδρο που, χάρη στη στρατηγική θέση της χώρας του στην καρδιά του NATO, μπορεί να παίξει τον εκβιαστή με την Ευρώπη, τη Ρωσία και τις Ηνωμένες Πολιτείες.

Οποιος δεν έχει πάει ποτέ στην Αρμενία, μια μικρή χώρα με λιγότερους από 3 εκατομμύρια κατοίκους σφηνωμένη ανάμεσα στην Τουρκία, το Αζερμπαϊτζάν, τη Γεωργία και το Iράν, δεν μπορεί να καταλάβει την εξαιρετική ανθεκτικότητα αυτού του λαού που κουβαλά η πίστη του, η παλιά του δόξα και μεγαλείο επί της βασιλείας του Τιγράνη Β’ του Μεγάλου, ο οποίος αυτοαποκαλούσε τον εαυτό του «ο βασιλιάς των βασιλέων», λίγο πριν από την εποχή μας. Εκεί, μάζεψα εκθαμβωτική εμπειρία για πολλές ζωές, ιδιαίτερα μπροστά στην απίστευτη σειρά από θεϊκά μοναστήρια, σκαρφαλωμένα στα μαλακά ή καθαρά βουνά τους: Noravank, Tatev, Haghpat, Sanahin, κ.ά.

Πιθανότατα δεν έχω νιώσει ποτέ τόση συγκίνηση μπροστά σε ένα τοπίο όσο στο μοναστήρι Noravank, ειδικά όταν βρέθηκα στη μέση του ουρανού, με τα μαλλιά μου στα σύννεφα, μπροστά σε έναν γίγαντα και γενειοφόρο μοναχό που επιβλήθηκε ως ένα βουνό. Αν βαρεθήκατε την κατάσταση σας ως άθεος ή αγνωστικιστής, δοκιμάστε τα αρμενικά μοναστήρια, αρκεί να μείνουν σε αυτή τη γη: θα σας διδάξουν το φως, αυτό που μας φωτίζει μέσα μας.

Θα καταστραφούν σύντομα αυτά τα μοναστήρια, όπως όλα σχεδόν τα αρμενικά μνημεία που κατακτήθηκαν από τους προγόνους των σημερινών μουσουλμάνων δικτατόρων της Κωνσταντινούπολης ή του Μπακού, όπως η εξαιρετική μεσαιωνική πόλη του Άνι, από την Τουρκία; Με το παρατσούκλι «η πόλη των χιλίων και μίας εκκλησιών», η Άνι υπέταξε τον Μάρκο Πόλο πριν βανδαλιστεί και καταστραφεί τον περασμένο αιώνα. Κατά τη διάρκεια του πολέμου του Ναγκόρνο-Καραμπάχτο 2020, ο καθεδρικός ναός του Σούσι διαλύθηκε από τις δυνάμεις των Αζέρων. Η σφαγή των Αρμενίων δεν αρκεί στους διώκτες του λαού αυτού. Πρέπει να σβήσουν και όλα του τα ίχνη.

Μετά την πτώση της Δημοκρατίας του Αρτσάχ, ενός θύλακα σε εχθρικό έδαφος του Αζερμπαϊτζάν, σχεδόν ολόκληρος ο πληθυσμός βρήκε καταφύγιο στην Αρμενία. Δεν είναι σίγουρο ότι θα βρει την ηρεμία και την ανάπαυση εκεί. Κατά τη διάρκεια της «συνόδου κορυφής» τους, τη Δευτέρα 25 Σεπτεμβρίου, η ανταλλαγή απόψεων για την Αρμενία μεταξύ Ερντογάν και Αλίεφ, που καταναλώθηκε από την ύβρι τους, πρέπει να έμοιαζε με κουβέντα κρεοπωλών μπροστά στο κουφάρι που θα κοπεί:

«Ας ξεκινήσουμε με τον διάδρομο του Ζανγκεζούρ. – Ας πάρουμε όλο το Σιουνίκ στα πόδια, είναι μια περιοχή πλούσια σε ορυκτά. – Και μετά ας πάρουμε στα χέρια μας το Ερεβάν». Σύμφωνα με τον «Αζέρο φύρερ», το Ερεβάν, η πρωτεύουσα της Αρμενίας, η Αρμενία για σχεδόν τρεις χιλιάδες χρόνια, θα ήταν πάντα μια… πόλη του Αζερμπαϊτζάν. Πρώτη είδηση. Σε αυτές τις συνθήκες, το μόνο που μένει είναι να το κατακτήσουμε!».

Η Ρωσία ήταν μέχρι τώρα η προστατευτική μητέρα των Αρμενίων. Η σελίδα όμως έχει πλέον γυρίσει. Βυθισμένος στην Ουκρανία, ο Πούτιν εξαρτάται από τον Ερντογάν και τον Αλίεφ, που τον βοηθούν να παρακάμψει τις δυτικές κυρώσεις πουλώντας ρωσικό αέριο από το Αζερμπαϊτζάν στην Ευρώπη.

Αντιμέτωπος με κακή τύχη, ο αρμενικός λαός παραμένει πάντα ασυγκίνητος, με αυτό το μείγμα γενναιότητας και μοιρολατρίας που συνοψίζει τον εθνικό χαρακτήρα. Αυτό είναι ίσως που εξηγεί τη φρενίτιδα των εχθρών του, την ακραία βία τους, τον πυρετό της εκρίζωσής τους. Παρόλο που τον συνέτριψαν και νόμιζαν ότι είχαν τελειώσει με την Αρμενία, αυτή αναδύθηκε από το έδαφος, σαν να τους χλευάζει. Δεν είπε ποτέ την τελευταία της λέξη.

«Αυτό το ανθρωπάκι άρχισε να μου φαίνεται σαν λαός γιγάντων», έγραψε ο μεγάλος Ρώσος συγγραφέας ουκρανικής καταγωγής Βασίλι Γκρόσμαν (1905-1964). Προς το παρόν, οι Αρμένιοι εκδιώκονται από το Αρτσάχ και εάν σφαγιαστούν από τους δήμιους του Αζερμπαϊτζάν, είναι κατά προτίμηση σε σκοτεινές γωνιές, μακριά από τα μάτια. Επομένως, η διεθνής κοινότητα δεν συγκινείται.

Για να ευχαριστήσει τους μεγάλους μουσουλμάνους ψηφοφόρους του στον ΟΗΕ, ο πρώην σοσιαλιστής πρωθυπουργός της Πορτογαλίας Αντόνιο Γκουτιέρες, γενικός γραμματέας του Οργανισμού, από καιρό τώρα δεν λέει λέξη για τους Αρμένιους που, είναι αλήθεια, έχουν την ατυχία να είναι Χριστιανοί. Όσο για την Ούρσουλα φον ντερ Λάιεν, την Πρόεδρο της Ευρωπαϊκής Επιτροπής, είναι για μια φορά σε αρμονία με τον Σαρλ Μισέλ, τον Πρόεδρο του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου: αγαπά τον Αλίεφ, τον νούμερο ένα του Αζερμπαϊτζάν, τον οποίο περιγράφει ως «αξιόπιστο συνομιλητή». Και η πρόεδρος της Επιτροπής, καλεί τον Αρμένιο πρωθυπουργό, Νικόλ Πασινιάν, να διαπραγματευτεί με τους επιτιθέμενους, σαν να του ήταν εύκολο, όταν έχει το μαχαίρι στο λαιμό και το όπλο στο κεφάλι!

ΠΗΓΗ: euro2day.gr