Του Ahmed Al-Jarallah, αρχισυντάκτη των Arab Times (Κεντρική φώτο)

ΠΑΡΑ όλες τις αραβικές και παλαιστινιακές εκκλήσεις, η ισραηλινή φωνή εξακολουθεί να κυριαρχεί στον κόσμο. Πολλοί από τους παγκόσμιους ηγέτες δήλωσαν «το δικαίωμα του Ισραήλ να υπερασπιστεί τον εαυτό του» ως αποτέλεσμα της επίθεσης της Ταξιαρχίας «Al-Qassam» στις αποικίες και τις στρατιωτικές βάσεις δίπλα στη Λωρίδα της Γάζας.

Είναι αλήθεια ότι η βάρβαρη ισραηλινή επίθεση δεν μπορεί να γίνει ανεκτή. Ωστόσο, τί έκαναν οι ηγέτες των παλαιστινιακών φατριών και των αραβικών και ισλαμικών κυβερνήσεων από το να το καταδικάσουν και να το καταγγείλουν;

Στην πραγματικότητα, ακόμη και η βοήθεια εμποδίζεται να φτάσει στους κατοίκους της Λωρίδας της Γάζας, και σε αντάλλαγμα, το μόνο που κάνουμε είναι να προσβάλλουμε και να δυσπιστούμε ο ένας απέναντι στον άλλον.

Είναι σαφές από τα δημοσιεύματα που δημοσιεύονται στα Μέσα Ενημέρωσης και τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, τα οποία είναι βυθισμένα στο παιχνίδι της προσβολής και της δυσπιστίας, ότι αυτό που απαιτείται μόνο από τους ανθρώπους του Συμβουλίου Συνεργασίας του Κόλπου είναι να ξεσηκωθούν για μαρτύριο, ενώ οι επενδυτές αίματος είναι μαζεύοντας τον πλούτο τους.

Ανεξάρτητα από το αν είναι αρχηγοί φατριών ή χωρών ή κόμματα που κυριαρχούν στη σκηνή των μέσων ενημέρωσης για χρόνια και παρουσιάζονται ως περιφερειακή δύναμη, υποστηρίζοντας ότι είναι «έτοιμοι να ρίξουν τους Ισραηλινούς στη θάλασσα», όταν έρθει η ώρα της αλήθειας , αρκέστηκαν σε ηχηρές ομιλίες!

Αυτή είναι η αραβική πραγματικότητα εδώ και επτά δεκαετίες, καθώς περισσότεροι από ένα εκατομμύριο εκατό χιλιάδες άνθρωποι σκοτώθηκαν και περίπου έξι εκατομμύρια Παλαιστίνιοι εκτοπίστηκαν στη διασπορά.

Υπάρχουν φατρίες και ηγέτες που εξακολουθούν να αναδύονται σε καθημερινή βάση. Από το 1917, η παλαιστινιακή αρένα έχει δει δεκάδες από αυτούς που οδήγησαν την αντίσταση για να νικήσει το «Σχέδιο Balfour» και στη συνέχεια να απελευθερώσουν τα κατεχόμενα εδάφη.

Ωστόσο, συνήθιζαν και συνεχίζουν να εκμεταλλεύονται το θέμα για τα προσωπικά τους συμφέροντα. Ανεξάρτητα από τη σημερινή κατάσταση, είναι αποτέλεσμα ιστορικών συνεπειών στις οποίες το θέμα παρεξηγήθηκε, γεγονός που το οδήγησε να σπαταληθεί στους βωμούς των περιφερειακών και διεθνών συμφερόντων.

Ρωτάμε λοιπόν τους Παλαιστίνιους – Τι περιμένουν από τον αραβικό λαό όταν βλέπουν ότι οι ηγέτες των φατριών έχουν αφοσιωθεί στην εξυπηρέτηση των ιρανικών συμφερόντων;

Αυτό το θέμα ήταν μια λιβυκή επένδυση, επί των ημερών του Καντάφι, του Σαντάμ Χουσεΐν και πριν από αυτόν του Αμπντούλ Καρίμ Κασίμ, των Ιρακινών, της Συρίας και άλλων. Διέπραξαν δολοφονίες, δολοφονίες και βομβαρδισμούς στο Κουβέιτ, τη Σαουδική Αραβία και τα Εμιράτα.

Σήμερα, έχουν ταχθεί στο πλευρό της ομάδας τωβ Χούθι, των ιρακινών πολιτοφυλακών και του λιβανικού «Κόμματος του Σατανά» στην επίθεση εναντίον της Σαουδικής Αραβίας, των ΗΑΕ και του Μπαχρέιν ως απάντηση στις εντολές του Ιράν.

Όλα αυτά συνέβησαν επειδή οι ηγέτες των παλαιστινιακών φατριών έκαναν κατάχρηση του σκοπού τους και έθεσαν τα προσωπικά τους συμφέροντα πάνω από τα συμφέροντα εκατομμυρίων ανθρώπων τους.

Σήμερα, ζητούν ευθαρσώς περισσότερα, όχι για να σώσουν τη Γάζα, αλλά για να εκμεταλλευτούν τα δεινά του λαού της στην απαίσια αγορά προσφορών.

Ας το πούμε ανοιχτά – το Ισραήλ και ο δυτικός κόσμος δεν θα έπρεπε να έχουν μείνει σιωπηλοί για το τι συνέβη στις 7 Οκτωβρίου και τι συνέβη 17 χρόνια πριν.

Αυτό μας θυμίζει τι έκαναν οι Ηνωμένες Πολιτείες όταν οι Ιάπωνες «καμικάζι» επιτέθηκαν στο Περλ Χάρμπορ το 1941. Εκείνη την εποχή, οι ιαπωνικές εκτιμήσεις ήταν ότι η Ουάσιγκτον, η οποία δεν είχε ακόμη μπει στον πόλεμο, θα μπορούσε να αποτελέσει απειλή στο μέλλον.  Ωστόσο, τα αντίποινα για τη μεγάλη επίθεση, αναβλήθηκαν έως ότου οι Ηνωμένες Πολιτείες χρησιμοποιήσουν πυρηνικά όπλα. Η απάντηση ήρθε έτσι τέσσερα χρόνια αργότερα με τη ρίψη δύο ατομικών βομβών στη Χιροσίμα και στο Ναγκασάκι, που ανάγκασαν τον αυτοκράτορα να ανακοινώσει την ήττα μέσω του ασυρμάτου και την κατοχή της Ιαπωνίας.

Ο κόσμος δεν έμεινε σιωπηλός παρά τις σκηνές καταστροφής και εκατοντάδες χιλιάδες θανάτους, γιατί θεωρούσε αυτό που έκανε ως «αυτοάμυνα».

Αναφέρω αυτό το παράδειγμα για να υποδείξω, ότι όταν δεν είστε σε θέση να συνειδητοποιήσετε την αντίδραση σε αυτό που σκοπεύετε, δεν πρέπει να διαπράξετε μια καταστροφική πράξη, όπως συνέβη στην «Πλημμύρα του Αλ Άκσα». Επομένως, δεν υπάρχει κανένα όφελος τώρα να κλάινε πάνω από το χυμένο γάλα (never cry over the spilled milk-βρετανική παροιμία).

Αυτό που απαιτείται είναι να πάρουμε μαθήματα, ειδικά σε σχέση με το Παλαιστινιακό ζήτημα, του οποίου οι ηγέτες έχουν κάνει περισσότερο κακό από άλλους, και να συνειδητοποιήσουμε ότι «το ξυδόχελο (σ.σ.είναι ένα λεπτό νηματώδη σκουλήκι) είναι μέσα και είναι μέρος του».

Μένει να πούμε ότι η Παλαιστίνη πρέπει να έχει μια ικανή αρχή που μπορεί να λαμβάνει αποφάσεις χωρίς την παρέμβαση εμπόρων αίματος και αμειβόμενων ηγετών φατριών.

ΠΗΓΗ: Arab Times