Άγνωστο αν θα πάει και φέτος ο Ιταλός πρέσβης στην παρέλαση της Θεσσαλονίκης, όπου είναι οι κεντρικοί εορτασμοί για την μεγάλη επέτειο του ΟΧΙ. Του ΟΧΙ των Ελλήνων στους Ιταλούς εισβολείς. Αλλά, από τότε που πήγε για πρώτη φορά, το 2008, σχεδόν 70 χρόνια μετά το ΟΧΙ, οι δικοί μας εδώ μπερδεύουν όλο και περισσότερο την ιστορία, την ωμή αλήθεια με τις ουτοπίες τους.

Είδατε τι ωραία που περνούν οι λαοί άμα αφήνουν πίσω τους τα μίση του παρελθόντος, λένε και ξαναλένε. Εμείς, λοιπόν, γιατί δεν τα βλέπουμε αυτά να παραδειγματιστούμε και μένουμε προσκολλημένοι στο παρελθόν; Δεν περνά καν από το μυαλό τους ότι άλλο να μιλάς για τον πόλεμο που τελείωσε πριν εφτά δεκαετίες κι άλλο για τον πόλεμο που είναι ακόμα ανοικτός. Είναι σαν να θέλουν αυτές τις μέρες να πάει ο Νετανιάχου μαζί με τους τζιχαντιστές της Χαμάς να καταθέτουν στεφάνια στα ερείπια της Γάζας. Τι; Δεν είναι το ίδιο με τα δικά μας; Γιατί; Επειδή εδώ δεν υπάρχει πόλεμος; Και η συμφωνία κατάπαυσης του πυρός που ισχύει σχεδόν μισό αιώνα τι είναι; Ειρήνη; 

Χρειάστηκε να περάσουν δεκαετίες, για να πουν «περασμένα ξεχασμένα» δυο πολιτισμένες χώρες, εταίροι στην Ε.Ε., η Ελλάδα και η Ιταλία. Από την ώρα που έληξε ο Παγκόσμιος Πόλεμος υπήρξαν συνεργασίες και ανταλλαγές σε πολλά επίπεδα. Κι όμως, ήταν η πρώτη φορά το 2008, που ο Ιταλός πρέσβης πήγε στην παρέλαση για να επισφραγίσει την κορύφωση της ειρηνικής εποχής, που ούτως ή άλλως υφίστατο από χρόνια. Η έκπληξη αυτή ήταν, ότι πήγε για πρώτη φορά το 2008 και όχι νωρίτερα!

Δηλαδή, ήρθε πρώτα η ειρήνη, εγκαταστάθηκε καλά – καλά, και ύστερα ήρθαν οι πανηγυρικοί συμβολισμοί. Αυτή είναι και η διαφορά μας στην Κύπρο με όσους επιμένουν να δημιουργούν μια διαστρεβλωμένη εικόνα για τις δικές μας συνθήκες, παίρνοντας παραδείγματα από όσα συμβαίνουν αλλού. Θέλουν να πάμε ανάποδα.

Να προχωρήσουμε στους πανηγυρισμούς και στους συμβολισμούς και η ειρήνη θα ακολουθήσει αργότερα, αντί να γίνει το αντίστροφο. Για παράδειγμα να δημιουργήσουμε την ψευδαίσθηση της ειρηνικής συνύπαρξης, με την ελπίδα ότι μετά την ψευδαίσθηση θα έρθει και η πραγματική ειρήνη. Κι αυτό, διαγράφοντας ή διαστρεβλώνοντας, ακόμα και καθοριστικές ιστορικές στιγμές του βίου μας, μόνο και μόνο για να δημιουργήσουμε μια εικονική πραγματικότητα, για να πορευτούμε στο μέλλον. Να ξεγελάσουμε δηλαδή τους εαυτούς μας, ίσως έτσι ξεγελάσουμε και τους Τούρκους και αρχίσουν να πιστεύουν ότι είμαστε έτοιμοι να τα αλλάξουμε όλα προκειμένου να μας δεχτούν στην αγκαλιά τους.

Ή, ακόμα, να μην δυσανασχετούμε ή και να χειροκροτούμε, όταν μας επισκέπτεται ο Τούρκος στρατηγός και ο Τούρκος Πρόεδρος ή να χτυπάμε τις καμπάνες χαρμόσυνα όταν ο Τατάρ κάνει επίσκεψη στο ανθρωπολογικό Εργαστήρι, γιατί αυτά επιτάσσουν οι σύγχρονες ειρηνικές εποχές. Και, δεν τρέχει τίποτε, όταν Ελληνοκύπριοι ταξιδεύουν στην Τουρκία από το παράνομο αεροδρόμιο της κατεχόμενης Τύμπου, την ώρα που η Κυπριακή Δημοκρατία αγωνίζεται σε όλα τα διεθνή βήματα για να αποτρέψει την αποδοχή του. Ή, όταν Ελληνοκύπριοι επιστρέφουν στους κλεμμένους τόπους τους, όχι για να τους προσκυνήσουν, αλλά για να αφήσουν τα λεφτά τους στο λιμανάκι της Κερύνειας και στα βενζινάδικα…

Όλα αυτά επικροτούνται ως δείγματα σύγχρονου πολιτισμού. Ε, δεν βλέπετε που ακόμα και ο Ιταλός πρέσβης πήγε στην παρέλαση της Θεσσαλονίκης; Ε, δεν βλέπετε, που η Γαλλία και η Γερμανία αναπτύσσουν σχέσεις, δεν βλέπετε που ο καγκελάριος της Γερμανίας επισκέπτεται τα γερμανικά κολαστήρια της Πολωνίας και ζητάει συγχώρεση από τους κεκαρμένους; Έτσι πάει μπροστά ο κόσμος… Μόνο που ούτε η Ελλάδα είναι κατεχόμενη από την Ιταλία, ούτε η Γαλλία και η Πολωνία από τη Γερμανία. Εδώ και δεκαετίες! Μόνο η Κύπρος είναι κατεχόμενη.

Γιατί να μην πανηγυρίζει κι ο Τατάρ, λοιπόν; Έδωσε, προχτές, διάλεξη στην Τουρκία και το έλεγε περήφανα: «Η ύπαρξη της τδβκ έχει αναγνωριστεί και στη νότια Κύπρο». Έτσι είναι. Ε, δεν βλέπετε την Ελλάδα και την Ιταλία; Δεν βλέπετε τη Γαλλία και τη Γερμανία; Είναι η επέτειος του ΟΧΙ, όμως, τι θέλετε να λέμε, ότι βλέπουμε τα παραμύθια σας; ΟΧΙ, θα λέμε. Μέχρι την Ελευθερία.

Φιλελεύθερος