Τον λυπήθηκα! Αλήθεια σας λέω, τον λυπήθηκα! Και δεν θα ήθελα, με τίποτα στον κόσμο, να είμαι στη θέση του. Τα μεγαλεία, άλλωστε, της κοινωνικής και πολιτικής ανέλιξης — με συνοδά τα υλικά αγαθά — δεν τα ζήλεψα ποτέ μου. Μόνο ήρωες ζηλεύω εγώ. Ήρωες και εθνικούς ευεργέτες.

  Η εικόνα ωστόσο του ”συρόμενου” σε διάλογο Έλληνα ΥΠΕΞ στην Άγκυρα (που εξέπεμπε με τη γλώσσα του σώματός του την αγωνία του για την ικανοποίηση της ευχής των Μεγάλων ”να τα βρούμε με την Τουρκία” — την ώρα που ο Τούρκος ομόλογός του επέμενε στην ”αρχή του δίκαιου διαμοιρασμού” [βλ. ”συνεκμετάλλευση” Αιγαίου] — μόνο για λύπηση ήταν…

 Και το κακό γίνεται χειρότερο, όταν η σκληρή πραγματικότητα συμπαρασύρει την Ελλάδα στο δρόμο μιας κατηφόρας   που συνδέεται με τα εθνικά μας συμφέροντα, αφού η δική μας υποχωρητικότητα και αβουλία για ικανοποίηση των νομίμων δικαιωμάτων της εδαφικής κυριαρχίας μας (βλ. επέκταση των ΕΧΥ ανατολικά στα 12 νμ, σύμφωνα με τη Σύμβαση του Δικαίου της Θάλασσας το ’82) έκανε τον Τούρκο  να μας αντιμετωπίζει  με θράσος και προκλητικότητα.

  Πολύ περισσότερο όταν μας βλέπει να ικετεύουμε για διάλογο και να μην εκμεταλλευόμαστε ευκαιρίες που καταρρίπτουν τα επιχειρήματά του. Τελευταία απόδειξη γι’ αυτό, σύμφωνα με στοιχεία της ηλεκτρονικής ναυτιλίας, είναι η προ ημερών (4/9/) προσάραξη του υπό σημαία Τουρκίας General Cargo Ship ”VENTO” βορείως της Κω και εντός των Ελληνικών Χωρικών Υδάτων.

   Τι σημαίνει αυτό; Διαψεύδει, πολύ απλά, το επιχείρημα των Τούρκων ότι — σε περίπτωση επέκτασης των ΕΧΥ εκ μέρους μας — θα προκαλέσουμε πρόβλημα στη διεθνή ναυσιπλοῒα. Κάτι που είναι αδύνατο να συμβεί, γιατί το voyage plan/shortest route (σχέδιο ταξιδιού/συντομότερη διαδρομή) στην ναυσιπλοῒα είναι το ίδιο είτε τα χωρικά μας ύδατα είναι 6 είτε 12νμ.

 Η αλήθεια, βέβαια, που κρύβουν οι Τούρκοι (και τους ανησυχεί ιδιαίτερα) είναι άλλη. Έχει να κάνει με το γεγονός ότι — αν επεκτείνουμε τα θαλάσσια σύνορά μας στα 12 νμ, όπως το δικαιούμαστε (Σύμβαση των Ηνωμένων Εθνών για το Δίκαιο της Θάλασσας, UNCLOS – Montego Bay, 1982) — μετατρέπουμε το Αιγαίο σε ”ελληνική λίμνη”, αφού τίθεται υπό την ελληνική κυριαρχία το 70% της επιφάνειάς του (ενώ τώρα δεν είναι ούτε το 50) και εκτοπίζεται δια παντός η Τουρκία γεωπολιτικά.

   Γι’ αυτό και η τελευταία, με μια υποψία φόβου και αναμονής για τυχόν δική μας αντίδραση επί του πεδίου, βιάζεται να τεστάρει τις αντιδράσεις μας στη Θράκη και το Αιγαίο επιστρατεύοντας και fake news, ενίοτε (βλ. φημολογία για συνάντηση Δένδια-Γκιουλέρ στην Αθήνα από τον τουρκικό Τύπο, πράγμα που διαψεύστηκε).

   Φημολογία που βγήκε για να καλύψει, όπως αποδείχθηκε, την δέσμευση από την Τουρκία του FIR Λευκωσίας ανατολικά του Καστελόριζου και κάποιων άλλων σημείων ελληνικής δικαιοδοσίας που ανήκουν στο FIR Αθηνών, μετρώντας ταυτόχρονα τις αντιδράσεις μας, δεδομένου ότι η ίδια δέχεται ως σύνορα της Ελλάδας στον αέρα τα 6 αντί τα 10 νμ και γι’ αυτό οι παραβιάσεις των μαχητικών της μέχρι τον περασμένο ”σεισμόπληκτο” Φεβρουάριο κατέληγαν συνήθως σε υπερπτήσεις.

  Το σίγουρο, σε κάθε περίπτωση, είναι ότι δεν ισχύει αυτό που πιστεύουν κάποιοι αφελείς στην Αθήνα συγχέοντας τις προσδοκίες τους με την πραγματικότητα. Το κλίμα στις ελληνοτουρκικές σχέσεις είναι φαινομενικά ήρεμο, κι ας μην ξεγελιούνται οι κυβερνητικοί από τον λύκο ”Τουρκία” που μεταλλάχθηκε (χάρη στις οβιδιακές μεταμορφώσεις του Ερντογάν) από λύκο σε πρόβατο και υπέρμαχο της ειρήνης.

   Τη λαχτάρα για την τελευταία, στη συνάντηση Γεραπετρίτη-Φιντάν, την είδαμε μόνο στα λόγια του Έλληνα υπουργού Εξωτερικών, όταν πρότασσε (με πετρωμένο απ’ την αγωνία πρόσωπο) το διεθνές δίκαιο για την επίλυση των ελληνοτουρκικών διαφορών, για να πάρει την απάντηση από τον Τούρκο ομόλογό του ότι αυτό που ενδιαφέρει τη χώρα του είναι ο δίκαιος διαμοιρασμός της Νοτιοανατολικής Μεσογείου (βλ. ”συνεκμετάλλευση” στο Αιγαίο και διχοτόμηση στην Κύπρο).

   Άρα η ”νέα εποχή” για την οποία μιλούν τα Ερντογανικά Μέσα στην Τουρκία, αναφερόμενα στις ελληνοτουρκικές σχέσεις, είναι φορτωμένη με φρούδες ελπίδες για μας, από τη στιγμή που αυτή δεν υποχωρεί κατ’ ελάχιστον στις απαιτήσεις της επί των κυριαρχικών μας δικαιωμάτων.

 Για να μην προσθέσω στην υποκριτικά ”φιλική” συμπεριφορά της το γεγονός ότι βρίσκει αφορμές να μας προκαλεί ασύστολα συμμαχώντας με διεκδικητές εδαφών μας, όπως οι Αλβανοί Τσάμηδες και αλυτρωτιστές εθνικιστές των Σκοπίων (βλ. ”βάφτιση” τουρκικού σχολείου στην Μαλάτια με το όνομα ”Μακεδονία-Τουρκία” και ”ετικέτες” στις τάξεις του ονόματα πόλεων των Σκοπίων).

 Η μηδενική πτητική δραστηριότητα, συνεπώς, της πολεμικής αεροπορίας της στο FIR Αθηνών — μετά τον μεγασεισμό στο έδαφός της — δεν πρέπει να εκλαμβάνεται από τους δικούς μας ως αλλαγή πολιτικής της Τουρκίας λόγω… μεταμέλειας. Δεν σημαίνει, με άλλα λόγια, ότι έπαψε να προβάλλει αυτή ως φόβητρο αποτροπής το casus belli για την μη επέκταση των ΕΧΥ στα 12 νμ.

  Ούτε έπαψε να αμφισβητεί την ελληνική κυριαρχία στα ”γκριζαρισμένα” από την ίδια 152 νησιά μας (με πρώτα αυτά του Βορείου Αιγαίου και τα Δωδεκάνησα), που τα έχει προ πολλών χρόνων καταχωρήσει — ως διεκδικούμενα από την Ελλάδα, γιατί τα θεωρεί τουρκικά — στη λίστα ”EGAYDAAK”.

 Αντίθετα, προχωρά αταλάντευτη στα αναθεωρητικά της σχέδια βάσει της στρατηγικής του δόγματος ”Γαλάζια Πατρίδα”, που αμφισβητεί την ελληνική κυριαρχία στο Αρχιπέλαγος με αιχμή του δόρατος το αίτημα για αποστρατιωτικοποίηση ελληνικών νησιών στο Βόρειο και Ανατολικό Αιγαίο.

 Τελευταία απόδειξη αυτού είναι η απαίτησή της για αποστρατιωτικοποίηση της Ρόδου, του Καστελόριζου, της Καρπάθου και της Κάσου. Απαίτηση που συνδέεται άμεσα με τη δέσμευση περιοχών (από αρχές Σεπτεμβρίου μέχρι τέλη Οκτωβρίου) για ”άσκηση ναρκαλιείας” σε Ρόδο και Τήλο (νησιά που ζητά μεν να αποστρατιωτικοποιηθούν η Συνθήκη των Παρισίων του 1947, πλην όμως την εν λόγω Συνθήκη δεν την αποδέχεται η Τουρκία για να έχει την απαίτηση να επιβληθεί ο όρος της).

  Το λέω αυτό γιατί, στο θέμα εφαρμογής από μας του δικαιώματος επέκτασης των χωρικών μας υδάτων στα 12 νμ από τα 6 που ισχύει ως τώρα (δικαίωμα το οποίο μας έδωσε το 1982 η Σύμβαση του Δικαίου της Θάλασσας, UNCLOS – Montego. Bay, Τζαμάικα), η Τουρκία προβάλλει τον ισχυρισμό ότι δεν μπορούμε να την εφαρμόσουμε γιατί δεν την έχει υπογράψει (αποκρύπτοντας ότι κάτι ανάλογο έχει κάνει η ίδια επεκτείνοντας από το 1964 την αιγιαλίτιδα ζώνη της στα 12 ν.μ. στον Εύξεινο Πόντο και τη Μεσόγειο).

   Ως εκ τούτου, με τη δική της συλλογιστική, δεν είχε κανένα δικαίωμα να θεσμοθετήσει το ’95 το εκφοβιστικό casus belli προς αποτροπή δικαιωματικής εκμετάλλευσης από την Ελλάδα του πλεονεκτήματος επέκτασής της ανατολικότερα των θαλασσίων συνόρων της, απ’ τη στιγμή που δεν υπέγραψε η ίδια τη Σύμβαση του ’82.

 Συνελόντι ειπείν, τα δύο μέτρα και δύο σταθμά της τουρκικής πολιτικής είναι κανόνας της εθνικής στρατηγικής της Τουρκίας, γι’ αυτό και τηρεί απαρέγκλιτα το ”Τα δικά μου δικά μου και τα δικά σου δικά μας” στο Αιγαίο και την Ανατολική Μεσόγειο (Κύπρο). Και όχι μόνο, γιατί διατηρεί αμείωτο το διεκδικητικό ενδιαφέρον της και για τη Θράκη.

 Την αμφισβήτηση της ελληνικότητάς της την έχει κάνει γνωστή τα τελευταία χρόνια με τον υβριδικό πόλεμο που μας έχει κηρύξει χρησιμοποιώντας ως πολιορκητικό κριό τον μεταναστευτικό της στρατό, στην προσπάθειά της να λυγίσει την ελληνική άμυνα στον Έβρο.

 Το ’20 της είχαμε δώσει την απάντηση που έπρεπε. Αποδείξαμε ότι, όταν υπάρχει πολιτική βούληση και υποδειγματική επιχειρησιακή ικανότητα επί του πεδίου, είναι καταδικασμένη κάθε εργαλειοποίηση μεταναστών σαν εκείνη στα ελληνοτουρκικά σύνορα προ τριετίας.

   Το δυστύχημα όμως είναι ότι η αυστηρή επιφυλακή μας σ’ αυτά έπαψε να υφίσταται προ έτους και λύγισε μετά τις καταστροφικές πυρκαγιές που μετέτρεψαν σε κρανίου τόπο τον Έβρο και το υπό καθεστώς προστασίας (λόγω εξαιρετικής σημασίας) δάσος της Δαδιάς, καταφύγιο προστατευόμενων αρπακτικών πουλιών, αναρίθμητων ειδών πανίδας, χλωρίδας και… αριθμού μεταναστών.

   Λύγισε κυριολεκτικά, με αποτέλεσμα η Ελλάδα να δίνει την εντύπωση, στον εθνικό προμαχώνα του Ελληνισμού (τη Θράκη) και τα ακριτικά νησιά-υποδοχείς των μεταναστευτικών ροών, ότι βρίσκεται υπό καθεστώς εισβολής (αύξηση 167% των εισερχόμενων παράτυπων μεταναστών και των διακινητών οδηγών τους — στον χρόνο που διανύουμε — και 263% στις βάρκες που τους ”αποβιβάζουν” στα νησιά).

 Υπό καθεστώς εισβολής με πιθανά συνακόλουθα τη βαθμιαία αποσταθεροποίηση του κοινωνικού ιστού κατά τόπους, την πολιτιστική και εθνική μας αλλοίωση και τη διαμόρφωση εσωτερικού μετώπου στην Ελλάδα από παράτυπους μετανάστες ανάμεσα στους οποίους έχουν παρεισφρήσει και ”αγγελιοφόροι” της ΜΙΤ…

Κρινιώ Καλογερίδου