Εθελοδουλία λέγεται

Λάζαρος Α. Μαύρος

ΟΜΟΡΦΑ και καλόηχα λογάκια, αψεγάδιαστης προθυμίας μίας μελιστάλακτης πολιτικής «Καλού Παιδιού», η οποία επιθυμεί να εκλαμβάνεται ως ορθολογικά (και ουχί… «ορθολογιστικά») σκεπτόμενη, προτείνει και πάλιν εκείνο τον αγνότατο οραματισμό της win–win situation, τουρκιστί kazan–kazan, δηλαδή αμοιβαίου οφέλους ώστε νά ‘ναι όλοι κερδισμένοι, για την επίλυση του Κυπριακού και των ελλαδο-τουρκικών «διαφορών». Με προτεινόμενο υπομόχλιο αλλά και δέλεαρ ως «γη της επαγγελίας» την «ενεργότερη εμπλοκή της Ευρωπαϊκής Ένωσης»…

ΕΙΝ’ ΑΥΤΟ ακριβώς το win–win που εκφώνησε ο Κύπριος πρόεδρος Νίκος Χριστοδουλίδης αγγλιστί στην τηλεοπτική συνέντευξή του στον δημοσιογράφο Μουσταφά Αλκάν και το κανάλι «Genç tv» των σκλαβωμένων από τον Αττίλα εδαφών της Κύπρου, η οποία μαγνητοσκοπήθηκε την Τετάρτη 13.9.2023 και προβλήθηκε το βράδυ της Παρασκευής, όπως δημοσίευσε το Κυπριακό Πρακτορείο Ειδήσεων (ΚΥΠΕ):

«Από δικής μου πλευράς θα κάνω ότι είναι δυνατόν, ότι είναι αναγκαίο για την επανέναρξη των συνομιλιών», σημείωσε ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας. Εξήγησε την θέση του για ενεργότερη εμπλοκή της ΕΕ στην διαδικασία λέγοντας πως η Ένωση έχει τα εργαλεία για να οδηγήσει σε μια κατάσταση που θα είναι “win–win” για όλους, «τους Ε/κ, τους Τ/κ, την πατρίδα μας την Κύπρο, την Τουρκία, την Ελλάδα, ολόκληρη την περιοχή».

ΑΛΛ’ ΟΜΩΣ το περιλάλητο εδώ και χρόνια, πλην ματαίως αναζητούμενο, win–win με την Τουρκία, ως πολιτική επινόηση επιδιωκόμενης αποτελεσματικότητας ούτως ώστε να παραγάγει κάποια στιγμή το επιθυμητό του προϊόν, εξαρχής έπασχε από εκ γενετής αθεράπευτες άχρι τούδε διανοητικές ανεπάρκειες. Ήτοι: Α-νόητο.

ΕΠΕΙΔΗ: Εθελουσίως δεν νοούσε, αποσιωπούσε, παραγνώριζε και, ανεπιτρέπτως για τον κάθε στοιχειώδη ορθολογισμό, εκτόπισε από την λογική και συνεχίζει να διαπράττει την αγνόηση του πρώτιστου:

– Ποιά είναι τα συγκεκριμένα “win” (κέρδη, όφελος, kazan τουρκιστί) τα οποία επιδιώκει αταλάντευτα, απαιτεί επίμονα και μεθοδεύει ανυποχώρητα, μακροχρονίως και τώρα και αύριο, η Τουρκία εναντίον της Κύπρου, εναντίον της Ελλάδος και ολόκληρης της περιοχής, συμπεριλαμβανομένης και της ίδιας της Ευρωπαϊκής Ένωσης.

ΠΡΟΚΕΙΤΑΙ για εκείνου του είδους την αυτο-ακρωτηριασμένη λογική, η οποία αρνείται να ξέρει και, πολύ περισσότερο, να αντιμετωπίζει με επάρκεια την πασίγνωστη λογική της Τουρκίας. Δειλιάζει, πανικοβάλλεται και λιποτακτεί από το εκ της στοιχειώδους λογικής επιβεβλημένο καθήκον να αντιληφθεί πλήρως, να μελετήσει σε βάθος, να ομολογήσει και να αναμετρηθεί με τον διαπρυσίως και εμπράκτως εκπεφρασμένο ορθολογισμό της τουρκικής στρατηγικής και της εκάστοτε τακτικής των ελιγμών της Τουρκίας.

ΜΙΛΑΜΕ εδώ για την ουσιωδέστερη ουσία της πολιτικής. Των διεθνών και των διακρατικών σχέσεων. Για τον πυρήνα αυτού που επικράτησε να ονομάζεται πολιτικός ρεαλισμός. Του οποίου, πρώτος κι αειθαλής διά μέσου των αιώνων, δάσκαλός του, αναγνωρίζεται ο αρχαίος μας πρόγονος ο Θουκυδίδης και η Ξυγγραφή του για τον 27ετή Πελοποννησιακό Πόλεμο 431-404 π.Χ. Τον οποίο, κατά κανόνα, αμελούν να μελετήσουν, να αντιληφθούν και ανέκαθεν τον περιφρονούν, όλοι σχεδόν οι πολιτικοί μας, Λευκωσίας τε και Αθηνών. Εκεί λοιπόν στην πρώτη προς Αθηναίους δημηγορία του Περικλέους (Α-141) ο Θουκυδίδης έγραψε και το έκτοτε μονίμως ισχύον δυστυχώς: «Μᾶλλον γὰρ πεφόβημαι τὰς οἰκείας ἡμῶν ἁμαρτίας ἢ τὰς τῶν ἐναντίων διανοίας» (Μτφρ. Ελ. Βενιζέλου: Διότι περισσότερον φοβούμαι τα ιδικά μας σφάλματα παρά τα σχέδια των εχθρών μας)…